สีหน้าของเฉินซงจื่อไม่พอใจ และความโกรธปั่นป่วนอยู่ในใจ: “แกดูหมิ่นฉันได้ แต่ดูหมิ่นท่านอาจารย์ของฉัน โทษที่ไม่อาจให้อภัยได้!”
หลังจากพูดจบ เฉินซงจื่อก็กระโดดขึ้นอย่างกะทันหัน และต่อยไปทางหันของหม่าฮ่วาหลงหมัดหนึ่ง
“บุกเขา!”
เฉินซงจื่อโกรธจัด ไม่อ้อมมือเลยแม้แต่น้อย ลงมือก็คือหมัดสามท่าเทียนเสวียนที่เฉินโม่สอน
สีหน้าของหม่าฮ่วาหลงเปลี่ยนไป เขาสามารถที่จะฝึกฝนแดนมองขวัญได้ สามารถพลังของหมัดนี้ออกอยู่แล้ว
“แย่แล้ว รีบช่วยฉัน!”
หม่าฮ่วาหลงตะโกนเสียงดัง โบกไม้โบกมือที่หน้าอกสักพันหนึ่ง และผลักไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน: “หมัดเทพฆ่ามาร!”
หลิ่วหยวนอยากเห็นหม่าฮ่วาหลงพ่ายแพ้เฉินซงจื่อ แต่หม่าฮ่วาหลงแพ้ไม่ได้ ถ้าหากหม่าฮ่วาหลงพ่ายแพ้ แผนการของเขาจะพังได้
“ทุกคนรีบช่วยเหลือ!”
หลิ่วหยวนตะโกนเสียงดัง ลงมือเป็นคนแรก และรับการโจมตีของเฉินซงจื่อหมัดหนึ่ง
เมื่อคนอื่นๆเห็นหลิ่วหยวนลงมือ ก็ช่วยเหลือหม่าฮ่วาหลงต่อต้านการโจมตีของเฉินซงจื่อ
ทุกคนพร้อมกัน สกัดกั้นการโจมตีของเฉินซงจื่อเมื่อกี้นี้ได้ แต่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่พ่ายแพ้ยับเยินทั้งสองฝ่าย
ใบหน้าของเฉินซงจื่อยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าฝ่ามือที่โจมตีเมื่อกี้ซ่อนตัวอยู่ในแขนเสื้ออย่างเงียบๆ สั่นเทาไม่หยุดหย่อน
ในการโจมตีเมื่อกี้นี้ เฉินซงจื่อได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย
หม่าฮ่วาหลงและคนอื่นๆตกใจถอยหลังไปหลายก้าว แม้ว่าทุกคนจะโจมตีเฉินซงจื่อด้วยกัน แต่การโจมตีก็กระจัดกระจาย และมันไม่ง่ายดายเหมือนหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง
แม้ว่าพวกเขาจะมีคนมากมาย แต่พลังที่รวมกันอย่างแท้จริง ไม่มากเท่ากับหม่าฮ่วาหลงคนเดียว
ยิ่งไปกว่านั้นในกลุ่มคนของหลิ่วหยวน มีเพียงหม่าฮ่วาหลงคนเดียวที่มีผลการฝึกตนแดนมองขวัญ หลิ่วหยวนมีแค่ความแข็งแกร่งแดนคุ้มกายเท่านั้น ลูกหลานชายหนุ่มเหล่านั้นส่วนมากก็มีความแข็งแกร่งแดนใน
ดังนั้นคนพวกนี้รวมอยู่ด้วยกัน อย่างมากก็ต่อสู้กับเฉินซงจื่อได้ฝีมือพอๆกัน
หม่าฮ่วาหลงยังคงมีวิสัยทัศน์แบบนี้อยู่ รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของหมัดของเฉินซงจื่อ และรู้สึกหวาดกลัวในใจเป็นอย่างมาก
มองดูเฉินซงจื่อ และหม่าฮ่วาหลงมีสีหน้าเคร่งขรึม แอบหวาดกลัวอยู่ในใจ: “โชคดีที่วันนี้มีผู้คนมากมายมาที่นี่ ถ้าหากมีเพียงตัวฉันเอง บางทีวันนี้อาจจะตายอยู่ที่นี่!”
“ตาเฒ่าเต๋าดีจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะมีความแข็งแกร่งเช่นนี้! วันนี้ให้เกียรติแก พวกเรากลับกันเถอะ!” หม่าฮ่วาหลงหันหลังกลับออกไป และเด็ดขาดเป็นอย่างมาก
แม้ว่าหลิ่วหยวนจะไม่พอใจ แต่มองเห็นหม่าฮ่วาหลงขยิบตาให้กับเขา เขาจะเข้าใจได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้น?
“ไป!” หลิ่วหยวนทำได้เพียงส่งเสียงเบาๆ และพาคนออกไป
หม่าฮ่วาหลงและคนอื่นๆเพิ่งจะเดินเข้าลิฟต์ หม่าฮ่วาหลงก็ทนไม่ได้อีกต่อไป และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“พี่หม่า!” หลิ่วหยวนอุทาน
หม่าฮ่วาหลงยกมือขึ้น: “ฉันไม่เป็นไร ความแข็งแกร่งของตาเฒ่าเต๋านั้นไม่ธรรมดา จะต้องเชิญเจ้าสำนักออกโรงถึงจะรับมือได้!”
“นี่……”หลิ่วหยวนขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอย่างลับๆในใจ: “ไอ้เฉินไต้ซือ จะเหลือทางรอดที่ทรงพลังขนาดนี้ไว้!”
ถ้าหากเชิญเจ้าสำนักของสำนักเฟิงหยวนออกโรง ถ้าอย่างนั้นต่อให้เอาเหม่ยหวา กรุ๊ปอยู่ ผลประโยชน์ที่ได้รับมาจะต้องถูกครอบครองโดยสำนักเฟิงหยวนมากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าหากเจ้าสำนักสำนักเฟิงหยวนไม่ออกโรง พวกเขาไม่สามารถผ่านด่านเฉินซงจื่อไปได้
ตอนนี้หลิ่วหยวนลำบากใจมาก แต่เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงด่าสาปแช่งเฉินไต้ซืออย่างไม่หยุดหย่อน
“ไป พวกเรากลับไปเชิญเจ้าสำนักออกโรงกันเถอะ!” หม่าฮ่วาหลงพูดขึ้นมา
หลังจากที่หม่าฮ่วาหลงและกลุ่มคนออกไป ในห้องทำงานของหลี่ซู่เฟิน
เฉินซงจื่อก็อดไม่ได้ และนั่งลงบนเก้าอี้ในทันที
หลี่ซู่เฟินถามด้วยความห่วงใย: “ท่านพรต ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เฉินซงจื่อยกมือขึ้น และพูดว่า: “ผมไม่เป็นไรครับ แต่อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ต้องรีบออกไปโดยเร็วที่สุด!”
เวินฉิงที่อยู่ข้างๆถามด้วยความกังวลเล็กน้อย: “แต่ว่าพวกเราออกจากเหม่ยหวา แล้วจะไปซ่อนตัวที่ไหน?”
เฉินซงจื่อครุ่นคิด และพูดว่า: “อู่โจว ทะเลสาบกลับคืนรัง ที่นั่นมีค่ายกลที่ท่านอาจารย์จัดวางไว้ คนพวกนั้นไม่สามารถทะลวงผ่านได้อย่างแน่นอน!”
“โอเค งั้นพวกเราไปที่ทะเลสาบกลับคืนรังกันเถอะ”หลี่ซู่เฟินพูดอย่างเคร่งขรึม