เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1173
ประกายกะพริบอยู่นัยน์ตาลู่ฝาน รอยยิ้มมุมปากกว้างขึ้นเรื่อยๆ
ผู้อาวุโสรองพูดขึ้นข้างๆ ว่า “ลู่ฝาน ฉันรู้ว่านายต้องกังวลและกลัว แต่นายคิดดูว่าถ้าเจอเทียนชิงหยางตอนการคัดเลือกรอบที่สาม ตอนนั้นถึงนายคิดจะหลบก็ไม่ทันแล้ว วันนี้นายยังแย่งผู้หญิงของเขาด้วย เขาต้องมาหาชีวิตนายแน่ ต่อสู้เหมือนพวกเราสิ ถ้านายชนะ ฉันจะเลือกสาวงามส่งให้นายสักสองสามคน หรือไม่นายก็ดูผู้หญิงตระกูลหานคนไหนเหมาะสมกับนาย ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องแต่งงานให้นายเอง”
หานอู๋ซวงส่ายหัวไปมาอย่างมีความสุข แล้วพูดว่า “ฉันว่าหลานสาวของหานจุนไม่เลวนะ”
ผู้อาวุโสรองพูดต่อ “ฉันว่าก็ได้นะ แม้อายุแค่ 12 ปี แต่พากลับไปดูแลสักไม่กี่ปีก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”
ลู่ฝานกระแอมเบาๆ ออกมาไม่กี่ครั้ง ถ้าให้คนพวกนี้พูดต่อไป เขาคงกลายเป็นคุณลุงประหลาดที่กักขังหน่วงเหนี่ยวเด็กสาวแล้วล่ะ นิสัยเหมือนศิษย์พี่หานเฟิงจริงๆ นิสัยที่ชอบพูดจาไปเรื่อย ถ่ายทอดกันทางสายเลือดจริงๆ
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ได้ เรื่องนี้ฉันรับปาก”
เสียงราบเรียบ สบายๆ เหมือนกำลังพูดว่าวันนี้กินอะไร
ผู้อาวุโสใหญ่อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายแน่ใจเหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “แน่ใจ แต่ถ้าฉันชนะ ฉันไม่ต้องการผู้หญิง ลุงหานทำที่พักให้ฉันหน่อยสิ ช่วงนี้ฉันวิ่งไปวิ่งมาในเมืองหลวง พักไปทั่วทุกที่ คงไม่ใช่วิธีที่ดี มีที่พักสักหลังน่าจะดีกว่า เอาแบบธรรมดาๆ ก็ได้”
หานอู๋ซวงหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา ที่พักมีเยอะแยะไปหมด ถ้านายทำให้เทียนชิงหยางพิการ แล้วเหยียบซ้ำอีกสักสองสามที ฉันจะยกบ้านที่เหลือไว้ให้เมียน้อยคนที่สิบสามให้นายเลย!!”
ลู่ฝานมองหานอู๋ซวงด้วยใบหน้าประหลาด เมียน้อยคนที่สิบสาม เป็นช่วงเวลาที่ช่างสบายจริงๆ
หานอู๋ซวงเห็นใบหน้าประหลาดของลู่ฝาน จึงพูดว่า “ทำไม ไม่ยินดีเหรอ ฉันจะบอกให้นะว่าบ้านหลังนั้นหรูหรามาก ลานบ้านเข้าออกกว้างขวาง ครองพื้นที่หลายสิบลี้เชียวนะ เดี๋ยวนายเห็นนายจะรู้เอง”
ลู่ฝานพยักหน้าหงึกๆ
ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรองมองหน้ากัน พยักหน้าแล้วอมยิ้ม
ผู้อาวุโสใหญ่ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “งั้นโอเค เอาแบบนี้แล้วกัน เรากลับไปเตรียมตัวกัน ลู่ฝานนายพักผ่อน 2-3 วัน ปรับสภาพร่างกายสักหน่อย อีกไม่กี่วันจะให้นายได้เห็นความเก่งกาจของตระกูลหาน”
ทำไมลู่ฝานได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ เขาส่งผู้อาวุโสทั้งสองกลับไปอย่างนอบน้อม
มองจนผู้อาวุโสทั้งสองหายลับไป ลู่ฝานจึงพูดกับหานอู๋ซวงว่า “ลุงหาน ไม่มีอันตรายจริงใช่ไหม”
ดวงตาสองข้างของหานอู๋ซวงมองฟ้า แล้วพูดว่า “คนหนุ่มไม่ต้องกลัวอันตราย ทำเรื่องอะไรไม่มีอันตรายบ้างล่ะ นายออกจากบ้านยังมีโอกาสโดนฟ้าผ่าตายเลย”
ลู่ฝานหมดคำจะพูดไปครู่หนึ่ง ตอนนี้สายฟ้าที่จะผ่าเขาตายได้ คงมีน้อยมากแล้วล่ะ
หานอู๋ซวงสะบัดมือแล้วพูดว่า “โอเคๆ รีบไปพักผ่อนเถอะ ถามนู่นถามนี่จะมีประโยชน์อะไร”
พูดจบ หานอู๋ซวงรีบเดินออกไปทันที เหมือนกลัวว่าลู่ฝานจะถามอะไรเขาต่ออีก
ลู่ฝานรู้สึกเหมือนขาข้างหนึ่งของตัวเอง เหยียบเข้าไปในกับดักอะไรบางอย่าง จะดึงขาขึ้นมาก็ไม่สามารถดึงออกมาได้
ช่างเถอะ เชื่อว่าตระกูลหานคงไม่ทำร้ายเขา แบบนี้ไปแล้วกัน
ลู่ฝานลูบเจ้าดำที่อยู่บนไหล่ แล้วเดินกลับไป
และในตอนนี้หานอู๋ซวงที่รีบเดินออกมา เอาสองมือไพล่หลังแล้วพึมพำว่า “ลู่ฝานนะลู่ฝาน ไม่ใช่ว่าลุงใจแคบ แต่เรื่องนี้นายทำดีที่สุด หวังว่านายจะรับไหว ลุงบอกว่าไม่มีอันตรายถึงชีวิต เรื่องนี้ลุงรับรองได้ แต่สำหรับอย่างอื่น ขึ้นอยู่กับนายแล้วล่ะ”