ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 743 ถูกไล่ออกมา！
“ขอโทษนะคะ นั่นเป็นสถานที่แบบไหน เช้าขนาดนี้ทำไมคุณชายของพวกคุณถึงได้ไปที่นั่น”
“คือที่บ้านของคุณชายม็อกโก วันนี้เขามาแต่เช้าตรู่ รับคุณชายไปทานอาหารเช้าที่บ้านพวกเขาค่ะ”
สาวใช้อธิบายออกมาอย่างใจเย็น
ที่แท้เป็นบ้านของม็อกโก
เส้นหมี่วางใจลงได้ แล้วก็หันหลังกลับออกไป
เป้าหมายของเธอคือชายหนุ่มคนนี้ ถ้าเขาไปที่อื่นแล้ว งั้นเธอก็ต้องตามไป
เส้นหมี่เรียกรถไปที่เรด พาวิเลี่ยน
ในเมืองหลวงนี้ ความจริงแล้วคนในพื้นที่ที่คุ้นเคย ต่างรู้ว่า ตระกูลเทวเทพที่มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน พวกเขาต่างมีสถานที่พักอยู่เป็นของตัวเอง
ยกตัวอย่างเช่นสวนแมกโนเลียเป็นบ้านของวุฒิพล
เรือนกวางขานเป็นบ้านของทรงกลด คุณสี่ของตระกูลเทวเทพเป็นบ้านธรรมดาหลังหนึ่ง
หลังจากนั้น เรด พาวิเลี่ยนก็เป็นบ้านของม็อกโก
อีกทั้งจุดจุดนี้ ก็เพราะว่าปีนั้นหลังจากที่ไชยันต์พักอยู่ที่เดอะวิวซี เพื่อไม่ให้ตัวเองได้รับผลกระทบที่ไม่ดี นี่จึงเป็นเหตุผลที่ไม่อนุญาตให้พวกเขาตามไปด้วย
เส้นหมี่มาถึงที่เรด พาวิเลี่ยนแล้ว
กลับเห็นว่า ที่นี่ก็เป็นบ้านหลังใหญ่ที่ราคานับไม่ได้อีกหลังหนึ่ง แน่นอน เทียบกับเดอะวิวซีไม่ได้
แต่ว่า ก็ไม่เลวเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ ขอถามหน่อยที่นี่คือบ้านของคุณชายม็อกโกหรือเปล่าคะ”
“ใช่ คุณเป็นใครครับ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของที่นี่ ไม่รู้จักเส้นหมี่ จึงไม่เกรงใจอย่างที่เดอะวิวซี
เส้นหมี่รีบหยิบบัตรพนักงานออกมา
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเป็นหมอประจำบ้านของคุณชายเล็ก ฉันได้ยินว่าเขามาที่นี่ ตั้งใจมาหาเขาโดยเฉพาะ”
“หมอประจำบ้าน”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่อได้เห็นบัตรทำงานของเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไป
หลังจากนั้น เส้นหมี่จึงถูกปล่อยเข้าไปแล้ว
เป็นบ้านที่หรูหราอีกหลังหนึ่ง เส้นหมี่เดินมาตามทาง นอกจากได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามแล้ว เธอยังได้เห็นคนรับใช้ที่กำลังยุ่งวุ่นวาย สถานการณ์นั้น อีกทั้งเกินกว่าเดอะวิวซีไปมาก
“พวกคุณเห็นคนคนนั้นหรือยัง ฉันรู้สึกว่าหน้าตาใช้ได้ทีเดียว”
“อืม ฉันเห็นแล้ว ใช่จริงด้วย”
ทันใดนั้น คนรับใช้ที่กำลังทำงานอยู่ที่นั่นพร้อมทั้งพูดคุยกันไปด้วย
เส้นหมี่จึงเดินเข้ามา
“แต่ว่า พวกเขาพูดว่าเขาเป็นบ้า ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย เขานั่งอยู่นั่น ถึงแม้ว่าจะไม่พูดอะไร แต่ฉันรู้สึกว่าเขาก็ปกติดี โดยเฉพาะท่าทางของเขา มองดูแล้วดูสูงศักดิ์เป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าเกิดมาก็เป็นอย่างนี้”
“ถุย！”ทันใดก็มีคนเริ่มถ่มน้ำลาย “เขาแบบนั้นน่ะเหรอที่สูงศักดิ์โดยกำเนิด คุณรู้หรือเปล่าว่าแม่ของเขาเป็นใคร”
“ใคร?”
“เป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งที่มาจากเมืองเล็กๆ！！”
“……”
คำพูดนี้พูดออกมา ในสวนนี้แทบจะระเบิดออกมา！
หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งที่มาจากเมืองเล็กๆ จะสามารถใช้คำว่าสูงศักดิ์สองคำนี้ได้อย่างไร? งั้นควรจะเป็นชั้นต่ำ บ้านนอก！
ทันใดลักษณะท่าทางในการคำพูดของทุกคนก็ได้เปลี่ยนไปทันที พวกเธอดูถูกและดูหมิ่นเป็นอย่างมาก อีกทั้งบางคนก็เริ่มที่จะพูดคุยเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่ไม่มีอยู่จริงของคนคนนั้น
ยกตัวอย่างเช่นขุ่นมัว เป็นบ้า มองดูแล้วไม่เหมือนคนปกติ……
เส้นหมี่โมโหขึ้นมาแล้ว เธอเดินเข้ามา มองไปที่คนเหล่านี้แล้วตั้งใจถามขึ้นมา：“พวกคุณพูดถึงใครเหรอ ใช่คุณชายเล็กของตระกูลเทวเทพหรือเปล่า”
“หืม——”
คนเหล่านี้ได้ยินแล้ว ใบหน้าของพวกเขาก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นมา
นี่มันอะไรกัน?
เส้นหมี่จึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย หลังจากนั้น ก็เดินตามทางเข้าไปจนถึงประตูหน้าของบ้านหลังนั้น
“คุณแสนรัก ที่แท้คุณอยู่ที่นี่จริงๆด้วย ฉันมารับคุณค่ะ”
ปรากฏว่า เธอมาถึงที่หน้าประตูบานนี้ ก็มองเห็นเขากำลังพูดคุยอยู่กับไชกุพ่อลูกคู่นั้น ในตอนที่ เธอตะโกนออกไปอย่างดีใจ
เสียงตะโกนดังออกมา ทั้งสามคนจึงหันมา
ไชกุพ่อกับลูกยังดี เพราะว่า เธอถูกไพบูลย์ส่งตัวมาที่เดอะวิวซี พวกเขาต่างรู้แล้ว
แต่อีกคนหนึ่ง ก็คือแสนรัก
หลังจากที่เขาได้เห็นเธอ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคิ้วของเขากระตุกขึ้นมา
เส้นหมี่：“……”
นี่หมายความว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี?
ยังแค้นเรื่องเมื่อวานอยู่?
ภายในใจของเส้นหมี่อดที่จะ“ตื้อตึง”ขึ้นมา แม้แต่ความอารมณ์ดีที่พามาด้วยในเมื่อสักครู่ ก็ลดลงไปไม่น้อยแล้ว
“ที่แท้เป็นคุณหมอสวยใสมานี่เอง รีบเข้ามาเถอะ คุณทานอาหารเช้าหรือยัง”
ม็อกโกยังคงค่อนข้างจัดการสถานการณ์ได้ดี หลังจากมองเห็นเธอ ลุกขึ้นมาทันที ทักทายให้เธอเข้ามา
เส้นหมี่ถึงได้เข้ามา รู้สึกว่าภายในใจไม่ค่อยสงบมาอยู่ที่ข้างๆแสนรัก
“คุณแสนรัก ขอโทษนะคะ วันนี้มาค่อนข้างสาย ตอนที่ฉันมา คุณได้ออกมาแล้ว ฉันขอโทษจริงๆค่ะ”
“……”
ไม่มีคนสนใจเธอ ผู้ชายคนนี้ ทำเหมือนว่ามองไม่เห็นเธอยังไงอย่างงั้น แววตาเย็นชามองไปทางอื่น
เส้นหมี่：“……”
ผู้ชายคนนี้ ปรากฏว่าเก็บความไม่พอใจเอาไว้！
ตอนที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ทางด้านไชกุ เขามองไปที่เธอแล้ว ทันใดก็คิดขึ้นมาได้：“ที่แท้เป็นคุณนี่เอง หมอที่คุณไพบูลย์ส่งมา เป็นคุณนี่เอง”
หนึ่งวินาที สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นดูไม่ดีอย่างมาก
“เฮอเฮอ ใช่แล้วค่ะ พันโทม็อกกี้”
เส้นหมี่เริ่มยืนไม่นิ่งแล้ว
เพราะว่าเธอก็นึกถึงเรื่องวันนั้นที่พวกเขาทั้งสองมาที่โรงพยาบาล เธอไล่พวกเขาออกไป
“ต้องขอโทษด้วย พันโทม็อกกี้ เรื่องวันนั้น ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ตอนนั้นฉันพิจารณาจากอาการทางร่างกายของคุณแสนรัก ถึงได้ให้ทั้งสองท่านออกไป”
เธอลองอธิบายออกไป
แต่ว่า คำพูดของเธอออกมา ด้านหลังของเธอมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมาอย่างเสียดแทง：“ใช่น่ะสิ วันนั้นคุณพิจารณาจากอาการทางร่างกายของหลานชายฉัน งั้นตอนนี้ล่ะ หลานชายของฉันไม่เป็นไร คุณก็ออกไปได้แล้วไหม”
“ห๋า?”เส้นหมี่หันไปมองผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินเข้ามา
“ฉัน……ออกไปเหรอ”
“ใช่น่ะสิ ไม่ได้เหรอ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลสักหน่อย คุณเข้ามาทำไม เหมือนกับที่คุณพูดวันนั้น คุณอยากจะรอคนไข้ของคุณ ออกไปรอที่ด้านนอกก็ได้นี่”
มินตราที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียด แต่ละประโยคกัดฟันพูดออกมา！