เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1188
เมื่อออกจากห้อง คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะเจอบันไดขึ้นไปด้านบน
ก้าวเท้าเดินขึ้นไปด้านบน เดินได้ไม่ไกลเท่าไร ลู่ฝานพบว่าตัวเองเดินมาบนที่นั่งผู้ชม คิดไม่ถึงว่าบันไดนี้เป็นประตูลับของสนามบู๊
เห็นได้ชัดว่าผู้ชมรอบๆ ไม่เห็นว่าลู่ฝานปรากฏตัวออกมา กลุ่มคนข้างๆ กำลังตะโกนเสียงดัง
“คุณหนูถานไถเก๋อ ฉันรักเธอ!”
“คุณหนูถานไถเก๋อ ฉันยอมมีลูกกับเธอ!”
ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง แต่ละคนกำลังตกอยู่ในความตื่นเต้นสุดขีด
คนสองสามคนผลักลู่ฝานไปด้านข้าง ผลักพลางพูดว่า “นายบังฉัน!”
ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา รอยยิ้มเต็มใบหน้า หยิบเสื้อออกมาคลุมไว้ เผื่อมีคนจำเขาได้ หลังจากนั้นเริ่มเบียดเข้าไปข้างใน
อืม ดูการแข่งขันตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน!
เก็บกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ ลู่ฝานเบียดไปทางด้านหน้า จนรู้สึกว่าเบียดเข้าไปไม่ได้แล้ว ลู่ฝานจึงหยุดลง
คิดไม่ถึงว่าตรงนี้ยังมีที่ว่างเหลืออยู่สองสามที่ เป็นเรื่องแปลกมาก อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้ดูการแข่งขันจนไม่สนใจที่นั่งแล้ว
ลู่ฝานก็ไม่สนใจอะไรมาก เขานั่งลงอย่างสบายอกสบายใจทันที
เงยหน้ามองไปยังสนามบู๊ เห็นถานไถเก๋อกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับนักบู๊ชุดแดงคนหนึ่ง พลังปราณกระจายไปทั่ว เสียงลมระเบิดดังขึ้นไม่หยุด สะดุดตาเป็นอย่างมาก
ผู้หญิงชุดฟ้าข้างๆ ลู่ฝานหันหน้ามา คิ้วที่อยู่ภายใต้ผ้าปิดหน้าขมวดขึ้น
ผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหลังเธอ ตบไหล่ลู่ฝานเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยคุณชาย ตรงนี้นายนั่งไม่ได้”
ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง หันไปมองผู้อาวุโสกับผู้หญิง แล้วพูดว่า “ทำไมล่ะ หรือว่าฉันไม่ได้ซื้อตั๋ว”
ผู้อาวุโสพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ใช่ แค่นายนั่งตรงนี้ไม่ได้เท่านั้น!”
พูดพลาง ผู้อาวุโสใช้แรงที่ฝ่ามือเล็กน้อย จะผลักลู่ฝานออกไป
พลังของเขาไม่เบาเลย มีลมหมุนรอบๆ ฝ่ามือ
ฝ่ามือลงมาบนตัวลู่ฝาน ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงพลังของฝ่ามืออีกฝ่าย อย่างน้อยสามารถผลักกำแพงสูงให้ล้มคว่ำได้เลย
แต่น่าเสียดาย ลู่ฝานไม่ใช่กำแพง เขาแข็งแกร่งกว่ากำแพงเยอะ
ลู่ฝานไม่ขยับสักนิด เขามองผู้อาวุโสอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “ฉันแค่นั่งเท่านั้น วางใจเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณหนูคนนี้หรอก!”
ลู่ฝานฉีกยิ้มให้ผู้หญิงเสื้อฟ้าข้างๆ เขาเพิ่งเห็นว่าดวงตาของผู้หญิงเสื้อฟ้าคนนี้งดงามเป็นพิเศษ เหมือนกับผลึกน้ำแข็งเลย
ผู้หญิงเสื้อฟ้าเห็นลู่ฝานเอาแต่จ้องตาตัวเอง เธอขมวดคิ้วขึ้นทันที จากนั้นส่งเสียงหึอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ไร้มารยาท!”
พูดพลาง เธอตบไปทางลู่ฝาน
มีแสงสีฟ้ากะพริบอยู่ในฝ่ามือ โจมตีลงบนตัวลู่ฝานทันที
ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังเย็นสุดขีดพุ่งเข้ามาทั่วตัวเขา ถ้าร่างกายของเขายังมีเส้นลมปราณและเลือดเนื้อแบบเมื่อก่อน ต้องโดนแช่แข็งจนกลายเป็นผลึกน้ำแข็งทันทีแน่ๆ
แต่ตอนนี้ในร่างกายเขาคือส่วนหนึ่งของโลกใบเล็ก
เส้นลมปราณก่อตัวจากพลังแห่งโลก ตันเถียน อวัยวะภายใน อันไหนไม่ใช่พลังของโลกบ้าง แค่พลังเยือกเย็นธรรมดาๆ จะทำอะไรเขาได้เหรอ
ลู่ฝานไม่ต้องขยับ ร่างกายของเขาก็กลืนกินพลังเยือกเย็น กล้ามเนื้อบนร่างกายสะท้อนกลับ สะเทือนจนผู้หญิงเสื้อฟ้าส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมา
ลู่ฝานขมวดคิ้วมองผู้หญิง แล้วพูดว่า “แค่นั่งเท่านั้น อย่าฆ่ากันเลย นี่เป็นฉันนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงตายเพราะฝ่ามือเธอแล้ว!”
นัยน์ตาของผู้หญิงมีความโมโห บนตัวมีแสงสีฟ้าสว่างขึ้นมา
ผู้อาวุโสด้านหลังเห็นท่าไม่สู้ดี จึงใช้มือห้ามเธอแล้วส่ายหน้าพูดว่า “คุณหนูอย่าวู่วาม”
ทันใดนั้น ผู้อาวุโสพูดกับลู่ฝานอีกครั้ง “คุณชาย ไม่ใช่ว่าเราไร้เหตุผล แต่ที่นั่งตรงนี้เราซื้อตั๋วแล้ว เพื่อไม่อยากให้ใครรบกวน นายยึดที่นั่งแบบนี้ดูไม่ดีนะ!”