หลี่ตงหยางหรี่ตา มองเฉินโม่อย่างดุร้าย “เจ้าหนุ่ม นายอย่าถือว่าตัวเองพลังบำเพ็ญบู๊เต็มตัว ก็สามารถมองข้ามคนบนโลก บนโลกนี้คนที่พลังบำเพ็ญสูงกว่านายมีเยอะแยะไป ในเมื่อนายพูดว่าประเทศต้าเหอไม่กล้ารับนาย งั้นฉันก็อยากจะลองดู!”
พูดจบ หลี่ตงหยางหันหลังมองไปทางผู้บังคับบัญชา พูดเสียงเข้ม “ผู้บังคับบัญชา ฉันขอร้องให้โทรหานายกรัฐมนตรีของประเทศต้าเหอในตอนนี้ด้วยครับ”
ผู้บังคับบัญชาครุ่นคิด พยักหน้าพูด “ตกลง”
เจียงเหอซานขมวดคิ้ว ลุกขึ้นยืนกะทันหัน ถลึงตาตะคอกใส่หลี่ตงหยาง “ฉันคัดค้าน!”
“ผู้นำตระกูลหลี่พูดเต็มปากเต็มคำว่าทำเพื่อประชาชนหัวเซี่ย เช่นนั้นคุณรู้หรือไม่ว่าในใจของประชาชนหัวกำลังคิดอะไรอยู่?”
หลี่ตงหยางส่งเสียงไม่พอใจ ถลึงตาใส่เจียงเหอซานอย่างไม่หวาดกลัว “หรือว่าเจียงโส่วจ่างคิดว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการคือสงครามเหรอ?”
เจียงเหอซานยิ้มเยาะพูด “เช่นนั้นคุณก็มาฟังดูว่าพวกเขาพูดอย่างไรเถอะ!”
พูดจบ เจียงเหอซานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ตะโกนกับช่างเทคนิคที่รออยู่ด้านข้าง “มานำวิดีโอของโทรศัพท์ฉายขึ้นหน้าจอใหญ่ ให้ผู้นำหกตระกูลมหาอำนาจดูดีๆ!”
หลี่ตงหยางขมวดคิ้ว ผู้นำตระกูลอีกห้าตระกูลมหาอำนาจที่เหลือสีหน้าสงสัย มองเจียงเหอซาน ไม่รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร
ช่างเทคนิคคนนั้นนำวิดีโอฉายขึ้นบนหน้าจอใหญ่ตรงกำแพง จากนั้นถามขึ้น “เปิดฉายไหมครับ?”
เจียงเหอซานพยักหน้า พูดเสียงดัง “เปิด!”
“ครับ!”
วิดีโอเริ่มฉายแล้ว นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นวิดีโอสัมภาษณ์ช่วงหนึ่ง
ผู้ถูกสัมภาษณ์คนแรกคือประชาชนทั่วไป ลุงวัยกลางคนที่ทำงานในทุ่งนา ดูไปแล้วอายุราวสี่สิบกว่าปี เป็นกำลังสำคัญของสังคมนี้พอดี
“พี่ชายท่านนี้ ฉันคือนักข่าว ฉันอยากจะสัมภาษณ์คุณหน่อย ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไหม?” จากนั้นยื่นไมโครโฟนให้คุณลุงวัยกลางคนท่านนี้
ลุงวัยกลางคนผิวคล้ำเล็กน้อย ตอหนวดเยอะมาก รู้สึกเขินอายต่อกล้องเล็กน้อย “สะดวกครับ พวกเราสะดวกมาก คุณอยากถามอะไรก็ถามเถอะ?”
นักข่าวพูดต่อ “ฉันอยากถามคุณลุงว่า ถ้าหากมีคนฆ่าคนของประเทศต้าเหอมากมาย แม้กระทั่งนำพาความทุกข์ยากมาให้ประเทศหัวเซี่ยของพวกเรา คุณคิดว่าคนผู้นี้ควรจะจัดการอย่างไร?”
คุณลุงคนนั้นโยนจอบในมือลงบนพื้นโดยตรง ปรบมือแปะๆ ขึ้นมา “ดี ฆ่าได้ดี ตอนนั้นคุณปู่รองของฉันถูกคนประเทศต้าเหอตีตาย ขาข้างหนึ่งของคุณพ่อของฉันก็ถูกตีหัก ทั้งชุมชนของพวกเราถูกพวกเขาเผาทำลายจนหมด ใครกันที่ช่วยพวกเราแก้แค้น? วีรบุรุษ คนผู้นั้นก็คือวีรบุรุษ!”
ภาพตัดไป นี่คือถนนเส้นหนึ่งในเมือง สัมภาษณ์ชายวัยรุ่นคนหนึ่ง “คุณผู้ชายท่านนี้ ฉันอยากสัมภาษณ์คุณหน่อย ไม่ทราบว่าสะดวกไหม?”
ชายหนุ่มวางโทรศัพท์มือถือลง ยิ้มแล้วพูด “สะดวกครับ ออกโทรทัศน์ไหมครับ?”
“คิกคิก เป็นความลับค่ะ” นักข่าวยิ้มพูด “ฉันอยากถามคำถามคุณหน่อยค่ะ ถ้าหากมีคนฆ่าคนประเทศต้าเหอมากมาย คุณคิดว่าคนผู้นี้ควรจะได้รับการลงโทษไหม?”
ชายหนุ่มคนนั้นครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่าได้รับการสั่งสอนระดับสูงมา ผ่านไปครู่หนึ่งถึงพูดขึ้น “ถ้าหากพูดในแง่ของกฎหมาย ฆ่าคนจะต้องรับผิดชอบ แต่ผมคิดว่าคนผู้นี้คือวีรบุรุษ อย่างน้อยเขาทำเรื่องที่ผมอยากทำแต่ไม่กล้าและก็ทำไม่ได้”
“ไม่ไกลจากที่นี่ก็คืออนุสาวรีย์วีรบุรุษของประชาชน เลือดระอุของเหล่าวีรบุรุษยังไม่แห้ง วิญญาณของวีรบุรุษยังไม่สลายไป พวกเขามองดูลูกหลานของพวกเขาอยู่บนฟ้า ถ้าหากพวกเขารับรู้ว่ามีวีรบุรุษเช่นนี้ ผมเชื่อว่าพวกเขาจะต้องเป็นสุขในยมโลก!”
ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง ครั้งนี้สัมภาษณ์เด็กนักเรียนประถมคนหนึ่ง ผ้าโพกสีแดงที่หน้าอกยังคงโบกสะบัดตามสายลม