ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 756 ช่วยหม่ามี๊…
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอก็โล่งใจเล็กน้อย แต่เธอซึ่งประสบเรื่องใหญ่หลายครั้งก็ไม่ผ่อนคลายความระมัดระวังของเธอ แต่ยังคงจับตามองไปข้างหน้า
นอกจากนี้เธอยังจงใจเปิดจีพีเอส และให้มันส่งเสียง
“คุณเบี่ยงออกนอกเส้นทาง โปรดกลับรถ ระยะทางประมาณยี่สิบกิโลเมตร”
ยี่สิบกิโลเมตร!
ใบหน้าของเส้นหมี่ย่ำแย่มากในทันที
แต่ไม่มีทางเลือก มันผิดพลาดไปแล้ว
เส้นหมี่รอให้รถกลับรถ
แต่สิ่งที่ทำให้เธอหนักใจก็คือ เมื่อเห็นว่าทางกลับรถกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ รถก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยว ทำให้เธอมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ
“คุณกำลังจะทำอะไร ทำไมคุณไม่เปลี่ยนเลนล่ะ คุณกำลังจะลงไปไม่ใช่หรอ”
“…”
ไม่ตอบสนอง
สุดท้ายคนขับก็เพิกเฉย และเหยียบคันเร่ง!
เส้นหมี่ “…”
ในช่วงคับขัน เธอที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมานานก็ ‘ตุ้บ’ เอาตัวมากระแทกเบาะหลังคนขับ และใช้สองมือคว้าคอของเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณกำลังพยายามจะทำอะไรกันแน่ บอกเลยฉันผ่านความตายมาแล้วหลายครั้ง คุณหลอกฉันด้วยเล่ห์กลเล็กๆแค่นี้ไม่ได้หรอก จะอยู่ด้วยกันหรือตายด้วยกัน!”
เธอหน้าแดง! และดวงตาคู่นั้นก็แดงก่ำด้วยเลือดเช่นกัน
คนขับคาดไม่ถึงว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาจึงตื่นตระหนกทันใด
“อย่าๆๆๆๆ ปล่อยมือ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้!”
จากนั้นชายคนนั้นก็หมุนพวงมาลัย และขับรถไปที่ทางออกในที่สุด
ไม่กี่นาทีต่อมาเส้นหมี่ก็กระโดดลงจากรถพร้อมร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นท่ามกลางพายุที่รุนแรง เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน
ยังไงเธอก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ตะกี้แค่อาศัยความกล้าหาญ และประสบการณ์ชั่วคราว
เส้นหมี่กำลังจะโทรหาดลธีให้เขามารับอย่างรวดเร็วที่สุด
แล้วโทรศัพท์มือถือล่ะ
เธอค้นหาอย่างว่างเปล่า และทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เย็นลงครึ่งหนึ่งอีกครั้ง
ดูเหมือนว่ามันจะตกเข้าไปในรถโดยไม่ได้ตั้งใจระหว่างที่ต่อสู้กับคนขับเมื่อสักครู่
ตอนนี้ทำยังไงดี
เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แน่นอน คนขับรถคนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แม้ว่าเขาอยากจะทำอะไรกับเธอ แต่ตอนนี้เขายังทำไม่สำเร็จ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน
บางทีมันอาจจะกลับมาในภายหลังก็ได้
เส้นหมี่ตื่นตระหนก ไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอรีบไปตามถนนสายนี้โดยตั้งใจจะดูว่ามีร้านค้าอยู่ข้างหน้าเธอหรือไม่จะได้ขอโทรศัพท์
ในเวลานี้ดลธีซึ่งอยู่ในใจกลางเมืองหลวง
คิดว่าเธอได้ไปเดอะวิวซีแล้ว เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
——
เดอะวิวซี
เนื่องจากการมาถึงของรินจังอย่างกะทันหัน ทำให้มีสีสันเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในคฤหาสน์ร้างแห่งนี้ ตลอดบ่าย ทุกคนต่างหยอกล้อกับสาวน้อยไร้เดียงสาและมีชีวิตชีวาคนนี้
“รินจังเต้นได้ไหม”
“ไม่เป็นค่ะ รินจังอ้วนมาก ครูบอกว่าหนูอ้วนเกินกว่าจะใส่ชุดเต้นรำของโรงเรียน ดังนั้นรินจังจะเต้นเมื่อลดน้ำหนัก”
“อ๋อ–”
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดไร้เดียงสาของเด็ก
เด็กคนนี้มาจากไหน น่ารักขนาดนี้ได้ยังไง
ทุกคนมองดูเด็กคนนี้และชอบเธอมากขึ้นไปอีก
รวมถึงแสนรักที่นั่งอยู่ด้วย หลังจากได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น เขาก็เหลือบไปด้านข้าง และเห็นท่าทางที่น่ารักน่าเอ็นดูเด็กน้อยคนนี้
มุมปากของเขายังยกโค้งอย่างสวยงาม
“คุณชาย ในที่สุดโทรศัพท์ของหมอสวยใสก็โทรติด แต่แปลกมาก หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็กดปิดอีกครั้ง”
ทันใดนั้นบอดี้การ์ดก็มาพูดกับเขา
ทันทีที่เขาพูดจบใบหน้าของชายคนนั้นก็มืดมนอีกครั้ง!
“เธอกล้าดียังไงมาตัดสาย” ในวินาทีนั้นน้ำเสียงของเขาน่ากลัวมากจนหนังศีรษะของเขารู้สึกเสียวซ่า
“…”
บอดี้การ์ดตัวสั่น และไม่กล้าพูดอะไรอีก
เมื่อเห็นพายุอันน่าสะพรึงกลัวใต้ดวงตาของชายผู้นี้ เขาก็กำลังจะหันหลังกลับและออกจากห้องนั่งเล่น แต่ทันใดนั้นเสียงร้องของเด็กก็ดังขึ้นจากภายนอก
“แง~~~ หม่ามี๊ หนูต้องการหม่ามี๊”
เกิดร้องไห้อย่างกะทันหัน แสนรักยังไม่ทันได้รู้ตัวก็มีร่างเล็กๆมาจากสวนด้านนอก และทำท่าร้องไห้จะเดินออกไป
“รินจังจะไปไหน”
“หม่ามี๊ แง~~~ มืดแล้ว หม่ามี๊ก็ไม่กลับมา รินจังจะไปหาหม่ามี๊”
เด็กน้อยร้องไห้หนักมากจนหน้ากลมมีน้ำตาเต็มไปหมด แม้แต่น้ำมูกก็ไหลออกมา
เมื่อแสนรักเห็นมันเส้นสีน้ำเงินบนหน้าผากของเขาก็เต้นตุบๆอีกครั้ง
“หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหม๊ามี๊อยู่ที่ไหน แล้วจะหาเธอเจอได้ยังไง”
“ไม่ รินจัง…รินจังรู้ หม่ามี๊บอกว่าเธอไป…ไปที่เมืองข้างๆ เป็นเมืองที่มีน้ำใหญ่ๆ ตอนบ่ายเธอจะนั่งเรือกลับมา”
จู่ๆเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ก็พูดชื่อสถานที่ดังกล่าวต่อหน้าทุกคน
แสนรัก “…”
ก่อนที่เขาจะพูดได้ คนในท้องถิ่นในฝูงชนก็พูดขึ้นก่อน “เธอหมายถึงทวีปไวท์เครนหรือเปล่า พระเจ้า หมอสวยใสไปที่นั่นทำไม”