ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 757 เขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเหมือนเทพเจ้า
“เป็นทวีปไวท์เครนจริงๆเหรอ แน่ใจนะ ข้าวหอม”
“แน่นอน รินจังก็บอกแล้วไม่ใช่หรอ เมืองข้างๆ แถมยังมีแม่น้ำใหญ่ นั่นก็คือทวีปไวท์เครน ห่างจากที่นี่ 30 ถึง 40 กิโลเมตร ผมค่อนข้างแน่ใจ”
คนรับใช้ให้คำตอบยืนยันอีกครั้ง
เมื่อเสียงเงียบลง ผู้คนในห้องโถงเริ่มกังวล ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ยังแสดงความสับสน พวกเขาไม่เข้าใจหมอสวยใสคนนี้เลย ที่ดีๆอย่างเดอะวิวซีไม่อยู่ ดันไปอยู่ที่ที่แม้แต่นกยังไม่อยากขี้ใส่
“เป็นเพราะคุณชายไล่เธอหรือเปล่า”
“ใช่แล้ว ที่นี่ คนที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเทวเทพคงไม่มีงานทำแน่ เฮ้อ!”
ประโยคสุดท้ายนี้สะเทือนใจมาก
เมื่อเสี่ยวรินจังเห็น ทันใดนั้นริมฝีปากของเธอก็เบะออก น้ำตาเม็ดโตที่ไม่เคยหยุดไหลก็ไหลตกลงมาอีกครั้ง “หม่ามี๊…หม่ามี๊…”
แสนรัก “…”
ใบหน้าที่เคร่งขรึมและชัดเจนของเขาแสดงอาการเกร็งเล็กน้อย และในที่สุดเขาก็เอื้อมมือออกไปจับสิ่งเล็กๆออกมา
“ไปหาว่าหม่ามี๊ของเธออยู่ที่ไหน”
“ครับนาย”
บอดี้การ์ดดำเนินการทันที
เด็กตัวกลมที่ถูกพากลับมาเห็นฉากนี้ก็หยุดร้องไห้ในที่สุด เพียงแต่นั่งสะอื้นบนตักแด๊ดดี้อย่างน่าสงสาร
แต่ในความเป็นจริง มือเล็กๆของเธออาศัยตอนแด๊ดดี้ไม่สนใจไปแตะกิ๊บติดผมรูปผีเสื้อบนหัวของเธอ
ประมาณสิบนาทีต่อมา บอดี้การ์ดก็กลับมา
“คุณชาย ตรวจพบว่าหมอสวยใสอยู่ในทวีปไวท์เครนจริงๆ ดูเหมือนว่าเธอถูกรถยนต์ทิ้งให้ลงบนทางด่วนระหว่างเดินทางไปทวีปไวท์เครน”
“…”
เป็นความเงียบหลายวินาทีอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้เป็นหมูจริงๆ!
ในที่สุดแสนรักก็ไปทวีปไวท์เครน และปล่อยรินจังให้อยู่ที่เดอะวิวซี
“น้องสาว ครั้งนี้ทำได้ดีมาก พี่ชายยกนิ้วให้!”
เมื่อเห็นว่าแด๊ดดี้กับผู้ใหญ่ไม่อยู่แล้ว เด็กน้อยทั้งสามก็ติดต่อกันผ่านเครื่องสื่อสารที่รินจังซ่อนไว้ในกิ๊บ
รินจังมีความสุขมากเมื่อเธอได้ยินพี่น้องของเธอยกย่องเธอ
“ไม่เป็นไร นั่นคือสิ่งที่รินจังสมควรทำ แต่พี่ชาย คุณรู้ได้ยังไงว่าหม่ามี๊อยู่ที่นั่น หม่ามี๊ไม่กลับมาจากสนามบินเหรอ”
“หึ ต้องมีคนร้ายมาทำร้ายหม่ามี๊แน่ๆ!”
อีกด้านหนึ่งของเครื่องสื่อสาร เขายังคงจ้องไปที่จุดแดงเล็กๆบนแท็บเล็ตที่ออกไปจากเส้นทางปกติไกลถึง108,000 ไมล์ และพูดอย่างขมขื่น
หืม
มีคนพยายามทำร้ายหม่ามี๊
เมื่อรินจังได้ยินเธอก็ตกใจทันที
“แล้ว…คนคนนั้นเป็นใคร ทำไมพวกเขาถึงทำร้ายหม่ามี๊”
“ไม่รู้ สรุปก็คือต้องระวังเรื่องนี้ ยังไงก็ต้องหาทางอยู่ข้างหม่ามี๊ตลอดเวลา เราจะได้ติดตาม และช่วยเหลือเธอได้ รู้ไหม”
อิคคิวเตือนน้องสาวของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก
แน่นอนรินจังเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว
แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าหลังจากที่เธอคุยกับพี่ๆเสร็จ เธอจะหันหัวไปเห็นคนรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลกำลังมองเธออยู่ และสายตานั้นเหมือนกับแม่มดใจร้ายในสโนวไวท์ไม่มีผิด
มองเธอจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
“หม่ามี๊-”
เธอตกใจรีบลงจากชิงช้า และเดินเข้าไปหาคนอื่นด้วยขาอ้วนของเธอ
——
พัวร์ฟรุต:
ทวีปไวท์เครน
เส้นหมี่ที่เดินอยู่บนถนนสายนั้นมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ไม่คิดว่าคนที่มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอในที่สุดจะเป็นคนที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะนึกถึง
“พี่…คุณแสนรัก…”
เธอมองเขาในรถ ก่อนกำแพงทั้งหมดในใจจะพังทลายลงหมดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
แสนรักมองไปที่เธอ
เดิมทีเขาต้องการจะดุเธอว่าข่วยไปให้ไกลๆจากเขาหน่อย
แต่ทันใดนั้น หลังจากที่เขาเห็นท่าทางลำบากของเธอ และน้ำตาของเธอ คำพูดเหล่านั้นก็ติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้อีกต่อไป
“ขึ้นรถ!”
เขาเบือนหน้าหนี และสุดท้ายก็พูดคำสองคำกับเธอด้วยความเย็นชา
เส้นหมี่จะสนใจเรื่องนี้ที่ไหน
แค่เขามารับเธอก็เป็นเรื่องน่ายินดีมากแล้ว
เธอปีนขึ้นไปบนรถอย่างมีความสุข และหลังจากนั้น ดวงตาคู่นั้นก็ละไปจากร่างของเขา
“อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น ผมมารับคุณก็เพราะไม่อยากเห็นลูกสาวของคุณกลายเป็นเด็กกำพร้าก็เท่านั้น”
“…”
ปากนี่…ทำไมถึงร้ายขนาดนี้
เขาไม่รู้ว่านั่นเป็นลูกสาวของเขาด้วยเหรอ
เส้นหมี่หลับตาลง “เข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณแสนรัก”
ชิ!
เขาไม่สนใจเธออีก ทำเพียงแค่หันศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเฉยเมย
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ เส้นหมี่ก็ไม่ประจบเขาอีกต่อไป แต่ถอนสายตาของเธอ และเอนหลังพิงเบาะอย่างเหนื่อยๆ
เธอเหนื่อยจริงๆ
เธอเดินมาสองชั่วโมงแล้ว เพราะกลัวเลยไม่กล้าหยุด และไม่กล้าเรียกรถด้วยเพราะกลัวหนีเสือปะจระเข้
ดังนั้นเมื่อเธอผ่อนคลายในครั้งนี้ เธอจึงรู้สึกอ่อนแอและหมดแรงจริงๆ
เส้นหมี่ผล็อยหลับไป
แต่ไม่คาดคิดว่าหลังเธอหลับไปไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือสั่น
“ฮัลโหล”
“คุณแสนรัก หมอที่คุณปรึกษาในตอนกลางวันเราได้จัดเตรียมไว้ให้คุณแล้ว คุณจะไปพรุ่งนี้ใช่ไหม”