หลังจากเดินทางไม่นาน ในที่สุดกลุ่มของหลิงตู้ฉิงก็เข้าสู่อาณาเขตอเวจี
แต่ในทันทีที่พวกเขาเข้าสู่อาณาเขตอเวจี พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่วังเวงเป็นอย่างมากราวกับว่าพวกเขาอยู่ในสุสานที่มีอายุนับพันปี ซึ่งมันทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายตัวอย่างรุนแรง
แม้แต่โม่หยูถังที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก็ยังรู้สึกแปลก ๆ เช่นกัน
ในอดีตตอนที่เขายังคงอยู่ที่นี่ในสำนักเทพปีศาจเก้าอเวจี เขาก็ยังรู้สึกว่าเขามีความรู้สึกสบายตัวกับบรรยากาศทั้งหมด แต่พอในตอนนี้ที่เขากลับมา เขากลับรู้สึกว่าเขาไม่รู้สึกคุ้นเคยกับมันเลย
“นายท่าน…” โม่หยูถังรู้สึกกังวล แต่เขาก็หยุดตัวเองไว้ไม่พูดอะไรออกไปต่อ เนื่องจากเขาเริ่มคิดถึงคำพูดที่หลิงตู้ฉิงเคยพูดเอาไว้ว่าอาณาเขตอเวจีของเขามีปัญหา
หลิงตู้ฉิงหัวเราะและพูดว่า “ไม่ต้องใส่ใจอะไรให้มากนักหรอก อะไรจะเกิดขึ้นมันก็ต้องเกิดขึ้น เจ้าเปลี่ยนแปลงอะไรมันไม่ได้หรอก”
ทางด้านของหลิงตู้ฉิงเองก็รู้สึกประหลาดใจกับบรรยากาศตอนนี้ของอาณาเขตอเวจีเหมือนกัน เนื่องจากเขารู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นอายแบบนี้ ซึ่งมันมีอยู่ในดอกอุทุมบาระยมโลก
แต่มันก็เหมือนเดิม เขายังคงไม่สามารถฟันธงได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้างกันแน่ สิ่งที่เขาทำได้ก็คงมีแค่เพียงการรอให้ปริศนาต่าง ๆ ถูกสำนักเทพปีศาจเก้าอเวจีเฉลยขึ้นมาเอง
แต่ในขณะที่ทุกคนต่างรู้สึกไม่สบายตัวสักเท่าไหร่ อี้ลั่วเอ๋อกลับเป็นแค่คนเดียวที่รู้สึกมีความสุขกับบรรยากาศแบบนี้
เนื่องจากอี้ลั่วเอ๋อฝึกฝนเคล็ดวิชาผีเสื้อยมโลกเริงระบำ ซึ่งเป็นวิชาที่เกี่ยวกับพลังของยมโลกหรืออเวจีอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงรู้สึกเบิกบานเป็นพิเศษเมื่อรอบกายนางมีแต่พลังของยมโลกแบบนี้
เมื่อเห็นอาการเบิกบานของอี้ลั่วเอ๋อ หลิงตู้ฉิงจึงหันไปพูดกับโม่หยูถังว่า “พ่อบ้านโม่ ข้าจะเปลี่ยนแผนการเดินทาง ตอนนี้พวกเราจะยังคงไม่ไปที่สำนักเทพปีศาจเก้าอเวจีของเจ้า เดี๋ยวเราจะหาจุดที่เหมาะสมเพื่อให้อี้ลั่วเอ๋อได้บ่มเพาะก่อนสักพัก จากนั้นพวกเราค่อยไปที่สำนักของเจ้าทีหลัง แต่ว่าเมื่อพวกเราไปถึงสำนักของเจ้าแล้ว เจ้าอย่าเพิ่งพูดเรื่องของเทียนหยุนที่จะเข้าร่วมกับสำนักของเจ้า หรือแม้แต่เรื่องที่เจ้าได้รับการถ่ายทอดคัมภีร์เก้าเทพปีศาจฉบับสมบูรณ์จากข้าไป”
โม่หยูถังพยักหน้าอย่างหนักแน่น และพูดว่า “นายท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่พูดอะไรแน่นอน!”
“และอีกอย่างเมื่อเจ้าไปถึงสำนักของเจ้า เจ้าจะต้องตรวจสอบสถานการณ์ในสำนักของเจ้าให้ละเอียด และข้าอยากให้เจ้ารีบยืมประตูเคลื่อนย้ายของสำนักเจ้าเพื่อที่พวกเราจะได้เดินทางไปที่เขตแดนอุดรทมิฬให้เร็วที่สุด” หลิงตู้ฉิงพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง
โม่หยูถังพยักหน้า “ข้าจำได้ว่ามีสถานที่หนึ่งที่อยู่ในอาณาเขตอเวจีและมีชื่อเรียกว่าสระน้ำอเวจี ซึ่งในบริเวณนั้นเป็นจุดที่มีพลังแห่งยมโลกหนาแน่นที่สุด ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นที่ที่องค์หญิงอี้น่าจะชอบหากนางได้ไปบ่มเพาะที่นั่น ส่วนเรื่องประตูเคลื่อนย้ายสำนักเทพปีศาจเก้าอเวจีนั้นมีความสัมพันธ์กับเขตแดนอุดรทมิฬอยู่พอสมควร ดังนั้นการเดินทางไปที่นั่นคงไม่ใช่ปัญหา ว่าแต่นายท่านต้องการไปที่ไหนในเขตแดนอุดรทมิฬ?”
“จุดที่ข้าต้องการจะไปก็คืออาณาเขตเงาทมิฬ ประตูเคลื่อนย้ายของสำนักเจ้าสามารถเดินทางไปที่นั่นได้รึเปล่า?” หลิงตู้ฉิงถามขึ้น
โม่หยูถังหัวเราะ “ช่างบังเอิญจริง ๆ นายท่าน สำนักของข้านั้นมีประตูเคลื่อนย้ายที่เชื่อมอยู่กับสำนักที่อยู่ในอาณาเขตเงาทมิฬพอดีเลย!”…
หลิงตู้ฉิงเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ยิ่งประหยัดเวลาไปได้มากเข้าไปใหญ่”
ภายใต้การนำทางของโม่หยูถัง ในเวลาไม่นานกลุ่มของหลิงตู้ฉิงก็เดินทางถึงบริเวณที่เรียกว่าสระน้ำอเวจี
ในระหว่างทางที่พวกเขาผ่านมา พวกเขาแทบจะไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเลย ซึ่งสภาพแวดล้อมแบบนี้มันดูร้างซะยิ่งกว่าอาณาเขตจันทราทมิฬเสียอีก
หากพูดกันตามหลักเหตุผลแล้ว อาณาเขตอเวจีไม่ควรที่จะตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะอาณาเขตแห่งนี้เป็นอาณาเขตที่ใหญ่และโด่งดัง แต่ด้วยบรรยากาศที่เปลี่ยนไปมันจึงทำให้เหล่าผู้คนทั่วไปเริ่มที่จะอาศัยอยู่ไม่ไหว
ผู้คนที่อาศัยอยู่ในอาณาเขตอเวจีได้ในเวลานี้จึงมีแค่กลุ่มคนจำนวนไม่มาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกผู้เชี่ยวชาญที่บ่มเพาะพลังธาตุมืด
เมื่อทุกคนเดินทางมาถึงสระน้ำที่ดูเงียบสงบและวังเวง บรรยากาศที่หนาวเหน็บเช่นนี้มันก็ยิ่งทำให้ทุกคนในกลุ่มยิ่งรู้สึกไม่สบายตัว
หลิงตู้ฉิงจึงได้แต่หยิบค่ายกลกระบี่เหินเมฆาออกมา และให้หยูเจิ้นไห่เป็นคนเปิดใช้เพื่อช่วยให้ทุกคนสามารถต้านทานกับบรรยากาศที่หนาวเหน็บได้
“ลั่วเอ๋อ เจ้าเริ่มฝึกเคล็ดวิชาผีเสื้อยมโลกเริงระบำได้แล้ว” หลิงตู้ฉิงสั่งขึ้น “เดี๋ยวข้าจะคอยดูเจ้าเอง ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดปัญหาอะไร”
“ขอบคุณนายท่าน!” อี้ลั่วเอ๋อหัวเราะ
เมื่อพูดจบ อี้ลั่วเอ๋อก็เดินลงไปแช่ในสระน้ำและเริ่มดูดซับพลังของยมโลกที่อยู่ในสระพร้อมกับโคจรวิชาผีเสื้อยมโลกเริงระบำไปพร้อม ๆ กัน
ในระหว่างที่หลิงตู้ฉิงกำลังยืนดูอี้ลั่วเอ๋อฝึกฝนผีเสื้อยมโลกเริงระบำ เขาก็คิดอะไรในใจไปพลาง ๆ
หากอาณาเขตอเวจีแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของยมโลกตั้งแต่แรก สถานการณ์มันคงจะดีขึ้นกว่านี้เล็กน้อย แต่ถ้าหากเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะแดนยมโลกต้องการที่จะก้าวเข้ามาอยู่ในโลกมนุษย์ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม สถานการณ์มันจะกลายเป็นร้ายแรงอย่างมาก
และความเป็นไปได้นี้มันกลับเป็นไปได้มากที่สุดเพราะอาณาเขตอื่น ๆ นั้นไม่มีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นเลย มันมีเพียงแค่อาณาเขตนี้อาณาเขตเดียวเท่านั้นที่เป็นแบบนี้
“ถ้ายมโลกต้องการรุกรานโลกมนุษย์จริง ๆ ปัญหานี้มันจะยิ่งยุ่งยาก!” หลิงตู้ฉิงพึมพำกับตัวเอง
แต่แล้วจู่ ๆ หลิงตู้ฉิงก็หันหน้าไปมองที่อีกด้านหนึ่งของสระน้ำ ซึ่งมีร่างของชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้น
ชายร่างผอมที่มีสีหน้าซีดเซียวผู้หนึ่งยืนอยู่ที่ริมสระ และจ้องเขม็งไปที่อี้ลั่วเอ๋อ ซึ่งกำลังแช่ตัวอยู่
“เลิกมองได้แล้ว และจงไปตามทางของเจ้าซะ!” หลิงตู้ฉิงเอ่ยเตือน
ชายร่างผอมที่มีสีหน้าซีดเซียวค่อย ๆ เบนสายตามองมาที่หลิงตู้ฉิง แต่จากนั้นเขาก็เบนสายตากลับไปมองอี้ลั่วเอ๋ออีกรอบ และพูดว่า “เป็นพลังยมโลกที่บริสุทธิ์อะไรเช่นนี้ ช่างเหมาะสมที่จะเป็นคู่บำเพ็ญเพียรของข้ายิ่งนัก!”
หลิงตู้ฉิงพูดขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าเย็นชา “เจ้ามันเป็นแค่ผู้เชี่ยวชาญระดับเหนือล้ำที่ฝึกฝนเพลงกระบี่อุทุมบาระยมโลกก็เท่านั้น เจ้าไม่อาจต้านทานการโจมตีของข้าได้แน่นอน ดังนั้นข้าจะเตือนเจ้าอีกแค่ครั้งเดียว ถ้าเจ้ายังคงดื้อดึงอยู่อีกก็อย่าโทษข้าที่ต้องโหดร้ายกับเจ้า!”
ชายร่างผอมพูดขึ้นอย่างช้า ๆ “แต่นางเป็นเหมือนดั่งของขวัญที่สวรรค์ประทานเพื่อให้มาอยู่ข้างกายข้า หากข้าไม่รับไว้ข้าอาจจะทำให้สวรรค์พิโรธ…”
หลิงตู้ฉิงส่ายหัวและไม่สนใจชายร่างผอม
ตราบใดที่ชายผู้นี้ยังไม่ลงมือ หลิงตู้ฉิงก็ยังคงไม่ทำอะไร เขาเบนสายตามองไปที่อี้ลั่วเอ๋อต่อเพื่อคอยดูว่านางจะไม่เกิดปัญหาอะไร
ทางด้านของอี้ลั่วเอ๋อ ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ด้วยการเกื้อหนุนของพลังแห่งยมโลกที่หนาแน่นเต็มสระน้ำ ระดับการบ่มเพาะของนางก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่แล้วในระหว่างที่ระดับการบ่มเพาะของนางแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง จู่ ๆ ที่ข้างสระน้ำก็มีผีเสื้อสีเทาปรากฏขึ้น
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของผีเสื้อสีเทา สีหน้าของชายร่างผอมก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิม
ในท้ายที่สุดชายร่างผอมก็ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป และพุ่งเข้าไปหาอี้ลั่วเอ๋อด้วยความเร็วทั้งหมดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้!