“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นผมก็วางใจแล้ว”
ในที่สุดม็อกโกก็ค่อยโล่งใจ
มองดูนาฬิกาบนข้อมือ เห็นว่าจะหกโมงเย็นแล้ว เขาจึงถามขึ้นหนึ่งประโยค : “ตอนค่ำคุณยังจะกลับไปไหม? หรือว่าที่นี่ปล่อยให้ผมดูแลเอง คุณพาลูกกลับไปก่อน นี่ก็เย็นมากแล้ว”
“ไม่ต้อง นับจากวันนี้ คุณแสนรักอนุญาตให้ฉันอยู่ที่นี่แล้วค่ะ”
มีความประหลาดใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้บอกว่าไม่กลับไป
ม็อกโกตกตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง
เมื่อได้สติกลับมา เขามองไปยังคนที่ไม่อยากจากไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว ก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นสีหน้าท่าทางแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ก็จริง พวกเขาคือสามีภรรยากัน เธอยากลำบากมากกว่าจะมายืนอยู่ข้างกายเขา ม็อกโกสมองของเขาช่างโง่เง่าเสียจริง ที่คิดจะให้เธอกลับไป
ม็อกโกหันหลังและเดินออกไป
เพิ่งจะลงมาถึงชั้นล่าง เขาก็เห็นเงาร่างเล็กๆตัวกลมๆกำลังเดินมาทางนี้ เธอปีนขึ้นบันได กระโดดยกบั้นท้ายน้อยขึ้นอย่างสุดชีวิตเพื่อกดปุ่มลิฟต์ คิดอยากจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อหาแด๊ดดี้กับหม่ามี๊
แต่ เธอตัวเตี้ยเกินไป เขย่งเท้าเล็กๆแล้วก็ยังกดไม่ถึง
เจ้าเด็กน้อยคนนี้……
พอดีที่ม็อกโกกำลังออกมาจากในลิฟต์ เห็นฉากนี้เข้าก็เลยหัวเราะ
“หนูรินจัง หนูกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
“หา?” หนูน้อยที่กำลังพยายามกดลิฟต์อยู่ ดวงตาใสแป๋วคู่โตมองดูไปยังคุณอาที่กำลังเดินออกมาจากในลิฟต์
“หนูจะขึ้นไปข้างบนหาหม่ามี๊ค่ะ คุณอา คุณอาเห็นหม่ามี๊หนูไหมคะ?”
น้ำเสียงเด็กและสุภาพของเธอ ใบหน้าเล็กๆกลมๆนั้น ภายใต้แสงไฟสีนวลตาในโถงทางเดิน ช่างน่ารักสวยงามราวกับตุ๊กตากระเบื้อง
จู่ ๆ ม็อกโกรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นในหัวใจ
สำหรับเด็กคนนี้ เขาที่รู้ความจริงแล้ว แน่นอนว่ารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอเป็นลูกของใคร
แต่ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ยังไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เธอเป็นเด็กที่เพิ่งอายุหกขวบ กลับต้องเดินตามหลังหม่ามี๊อยู่ตลอดทั้งวัน เรียกพ่อของตัวเองว่าคุณอา ความรู้เดียงสาแบบนี้ ใครดูแล้วจะไม่รู้สึกปวดใจล่ะ？
ไม่เสียใจ?
ม็อกโกออกมาจากในลิฟต์ ก้มลมอุ้มเธอขึ้นมา
“หม่ามี๊กำลังดูแลคุณอาอยู่ข้างบนจ๊ะ พวกเราอย่าไปรบกวนพวกเขาเลยดีไหม? เดี๋ยวลุงพาหนูไปเที่ยว”
“หา?”
เด็กน้อยมองดูคุณอาที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่ ดวงตาคู่โตแวววาวราวลูกปัดแก้ว ก็ปรากฏให้เห็นถึงความสงสัยอยู่บ้างเล็กน้อย
พาเธอไปเที่ยว?
ทำไมเขาถึงดีกับเธอขนาดนี้ล่ะ? อีกอย่าง ทำไมเขาถึงให้เธอเรียกว่าคุณลุงล่ะ? ไม่ใช่คุณอาเหรอ?
สาวน้อยมีความไม่เข้าใจนิดหน่อย
“หนูวางใจ ลุงไม่ใช่คนเลว เป็นพี่ชายของคุณอาคนที่อยู่ด้านบนนะ ไม่พาหนูรินจังไปขายหรอก” ม็อกโกมองดูหนูน้อยคนนี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองและไม่ยอมตกลงเสียที ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเล็กน้อย
เพิ่งจะอายุแค่นี้ ก็มีความระวังตัวถึงขนาดนี้แล้ว
แต่ นี่ก็แสดงให้เห็นว่า สิ่งแวดล้อมรอบตัวของเธออยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยมั่นคงอยู่ตลอด ถึงทำให้เธอต้องระมัดระวังตัวเองอยู่แบบนี้
ในใจของม็อกโกก็รู้สึกอัดอั้นอีกครั้ง
ยังดีที่หลังจากเขาอธิบายให้ฟังแล้ว ในที่สุดเด็กน้อยคนนี้ก็ยอมตกลง
จากนั้น ม็อกโกก็อุ้มเธอเดินออกไป และให้คนใช้ไปบอกเส้นหมี่ ถ้าหากหาตัวขึ้นมา ก็บอกว่าพาเธอออกไปเที่ยวเล่น
แต่เส้นหมี่ในเวลานี้คือไม่มีเวลาไปสนใจลูกสาวเลย
เพราะว่า หลังจากที่ม็อกโกออกไปได้ไม่นาน เธอก็พบว่าผู้ชายที่ยังนอนหลับไม่ตื่นอยู่บนเตียง จู่ ๆ อุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้น
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมถึงตัวร้อนได้ล่ะ?
เธอรีบหยิบเครื่องตรวจฟังของแพทย์มาทันที หยุดฟังตรงตำแหน่งหัวใจและปอดของเขา กลับพบว่า ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ปอดของชายคนนี้เริ่มมีเสียงแซมหายใจเกิดขึ้น
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ？
เขาไม่ใช่แค่ใช้กำลังจนเกินไปเหรอ? ทำไมในปอดจึงได้เกิดเสียงแบบนี้ล่ะ?
สีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไป ด้วยประสบการณ์ เธอจึงใช้ปลายนิ้วมือสองนิ้วกดลงไปยังหน้าอกด้านซ้ายตำแหน่งที่ใกล้กับห้องหัวใจ
แน่นอนว่า ตรงนั้นกำลังมีอาการกระตุกเล็กน้อย พอดูแล้วก็รู้ว่าเกิดจากความเจ็บปวด
ดังนั้น ตอนกลางวันที่ไอ้แก่ให้เขาฝึกซ้อมอย่างบ้าพลังนั้น เกินกว่ากำลังที่เขาจะรับไหว ต่างก็เป็นไปได้ที่ส่งผลให้ปอดของเขาได้รับบาดเจ็บ ในเวลานี้ เมื่อออกอาการเจ็บปวดแล้ว เขาจึงมีไข้ตัวร้อนขึ้นมา
ไอ้แก่นี่!!
เส้นหมี่โกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง
ไม่มีทางเลือก จึงทำได้เพียงแค่ประคองเขาขึ้นมา หลังจากถอดเสื้อผ้าเขาออกแล้ว เธอเตรียมที่จะฝังเข็มสองสามเข็มที่ด้านหลังของเขา
“คุณ….คุณกำลังทำอะไร?”
ในเวลาสำคัญแบบนี้ คนที่ถูกเธอประคองขึ้นมา กลับรู้สึกตัวแล้ว เขาลืมตาทั้งสองข้าง สายตาที่ยังมองไม่ค่อยชัดเจนนักเห็นว่าเธอยืนพิงอยู่ด้านหลังของตัวเอง และหลังจากที่เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกหมดแล้ว เขาจึงถามอย่างอ่อนแรง
เส้นหมี่รีบหันหลบ : “คุณตัวร้อน คุณแสนรัก ตอนนี้ตรงปอดของคุณเจ็บมากใช่ไหม?”
แสนรัก : “………”
เหงื่อเม็ดโตค่อยๆโผล่ออกมาตรงหน้าผากของเขา แม้แต่จะพูดเขาก็ช่างยากลำบากเหลือเกิน
มันไม่ใช่แค่เจ็บ เขาแม้แต่จะหายใจก็แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“ผม….เป็นอะไรกันแน่?”
“คือปอดได้รับบาดเจ็บจากการที่คุณออกกำลังกายหนักจนเกินไป คุณไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรร้ายแรงมาก ตอนนี้ฉันกำลังทำให้อาการคุณบรรเทาลง เดี๋ยวจะให้น้ำเกลืออีกขวดก็โอเคแล้วค่ะ”
เส้นหมี่พูดจบ เข็มที่อยู่ในมือของเธอก็ฝังลงไปในตำแหน่งด้านหลังอย่างแม่นยำ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในที่สุด แสนรักก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดในหน้าอกของตัวเองที่แทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเมื่อหายใจค่อยบรรเทาลงแล้ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก คนก็โซเซหงายหลังล้มลงไป
“คุณแสนรัก!”
เข็มของเส้นหมี่ยังไม่ทันได้ดึงออกมา เมื่อเห็นเขาจู่ ๆ ล้มลงไป ก็ได้เพียงแค่อ้าแขนทั้งสองข้าง และกอดเขาไว้เต็มอก