บทที่ 521
เซียวฉางเฉียนโมโหเซียวฉางควนจนตัวสั่น！
ป้า ฉันไม่อยากพยายามแบบนี้แล้ว เขาเห็นข้อความจากโทรศัพท์บางครั้งก็พอจะรู้แล้ว
ตอนนั้น เขาถึงขนาดเคยคิดจะนอกใจ คิดดูแล้ว ต่อไปถ้าเขามีเงินแล้ว พอเห็นสาวๆ วัยเอ๊าะๆ หน้าตาดี เดินมาบอกว่าคุณลุงหนูไม่อยากทำงานแล้ว เขาก็คงจะส่งที่อยู่ไปให้หล่อน แล้วให้หล่อนมาหาถึงที่…..
และแน่นอนว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิดอยู่ในหัว ไม่เคยกล้าที่จะพูดและทำแบบนั้นจริงๆ …..
แต่ว่า พอตอนนี้ได้ยินสิ่งที่เซียวฉางควนพูดให้ภรรยาตัวเองแบบนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกพวกนั้นมันก็ปะทุขึ้นมา！
ในหัวของเขาคิดไปถึงหนุ่ยวัยเอ๊าะๆ นั่งอยู่บนตักของภรรยา แล้วก็เห็นภาพเด็กหนุ่มเอาแต่อ้อนเรียกป้า……
ทันใดนั้นเซียวฉางเฉียนก็รู้สึกว่าบนหัวนั้นกำลังถูกสวมเขาอยู่ ทำให้เขาโมโหจนขีดสุด
เพียงพริบตา เขาทั้งหงุดหงิดทั้งโมโห แล้วกัดฟันพูด ： “เซียวฉางควน แกมีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะภรรยาฉัน？ ภรรยาแกก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่หรอกนะ โชคดีที่แกไม่มีเงิน ถ้าแกมีเงินละก็ คนอย่างหม่าหลัน คงจะมีไอ้แมงดาอยู่ข้างนอกเป็นสิบคนแล้ว”
ในขณะนั้นเอง ประตูห้องนอนของเซียวฉางเฉียนก็เปิดออก หม่าหลันพุ่งเข้ามาทันที พลันหันไปชี้หน้าต่อว่าเซียวฉางเฉียน ： “เซียวฉางเฉียน ภรรยาตัวเองหนีไปแล้ว จะมาหาเรื่องครอบครัวเราทำไม？แถมยังจะมาถากถางแม่ฉันอีก ไม่ดูสารรูปตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นใคร！”
พอเซียวฉางเฉียนเห็นว่าในที่สุดหม่าหลันก็ออกมาแล้ว จึงถามขึ้นเสียงสูง ： “หม่าหลัน！ตกลงแกเจอเฉียนหงเย่นหรือยัง？！”
หม่าหลันต่อว่า ： “บอกว่าไม่เห็นก็ไม่เห็นสิ จะพูดมากความไปทำไม？จะบอกให้นะ เฉียนหงเย่นไปหมกอยู่กับผู้ชายข้างนอก เอาเงินไปด้วย จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่！”
เฉียวฉางเฉียนกัดฟันแน่น ： “แกบอกว่าหล่อนเลี้ยงเด็ก แกมีหลักฐานเหรอ？”
หม่าหลันหัวเราะ ： “ทั้งภรรยาแล้วก็เงินก็หายไปแล้ว ยังจะเอาหลักฐานอะไรอีก？อยากได้หลักฐานทำไมไม่ไปหาเอาเองล่ะ？มาหาเรื่องครอบครัวฉันทำไม？”
เซียวฉางเฉียนโมโหจนโรคหัวใจจะกำเริบแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงพูดขึ้น ： “พอได้แล้ว กลับบ้าน！อย่าทำให้ต้องมาอับอายขายขี้หน้าที่นี่！”
เซียวฉางเฉียนหันไปชี้หน้าด่าหม่าหลันอย่างเคียดแค้น ： “นังผู้หญิงไร้เหตุผล รอฉันก่อนนะ！ไม่ช้าฉันจะมาจัดการแก！”
หม่าหลันถุยน้ำลายใส่เขา แล้วต่อว่ากลับ： “ตัวเองจนมากถึงขนาดไม่มีข้าวจะกินอยู่แล้ว ยังมีหน้าบอกว่าจะมาจัดการฉันเหรอ？ไม่นานยังไงแกก็จะอดข้าวตาย ไอ้สารเลว！”
พูดเสร็จ หม่าหลันก็ปิดประตูทันที
เซียวฉางเฉียนโมโหจนระเบิด แต่ก็ไม่กล้าจะไปต่อล้อต่อเถียงต่อ เพราะกลัวว่าถ้าทำให้เย่เฉินโมโหขึ้นมา ตัวเองจะถูกตีเอาได้ ดังนั้นจึงทำได้แค่เดินออกมากับนายหญิงใหญ่ แล้วจากไป
พอมาถึงทางเข้าประตูเล็ก คุณนายใหญ่เซียวก็หันมามองเซียวฉางเฉียนอย่างไม่พอใจ： “ให้เวลาแกสามวัน ไปหาตัวเฉียนหงเย่นกลับมา ถ้าหาไม่เจอละก็เอาเงินฉันคืนมา ไม่อย่างนั้น อย่าหวังว่าจะได้กลับมาอยู่บ้านนี้ ！”
พูดเสร็จ นายหญิงใหญ่ก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไปอย่างโมโห
เซียวฉางเฉียนแทบจะเป็นบ้าแล้ว
โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ จะไปหาเฉียนหงเย่นที่ไหน？！
ดูแล้ว คงทำได้แค่ไปหาเฉียนหงเย่นที่บ้านแม่หล่อนเท่านั้น
พอด่าเซียวฉางเฉียนกลับไปได้แล้ว หม่าหลันที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า ถึงได้รู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย
เซียวฉางควนที่ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ก็นึกว่าเฉียนหงเย่นหอบเงินหนีไปจริงๆ ก็พลันทำหน้ามีความสุขแล้วพูดขึ้น： “ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ใหญ่ของฉันนี่บางครั้งก็ดูจะฉลาด บางครั้งก็ดูเลิ่นเล่อ คิดไปคิดมา กลับไม่คิดว่าสุดท้ายตัวเองจะโดนซะเอง ตลกจริงๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า！”
เย่เฉินหันไปมองหม่าหลันแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าแม่จะพูดได้ขนาดนี้ ทำยังไงก็ไม่ยอมรับว่าเจอเฉียนหงเย่นแล้ว แถมยังไปใส่ร้ายเฉียนหงเย่น ว่าหอบเงินไปกกผู้ชายอีก จนเบี่ยงเบนความสนใจของเซียวฉางเฉียนไปที่อื่นได้สำเร็จ
หม่าหลันหันไปมองเย่เฉินอย่างเดือด สายตาเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตายตอนนั้น！
ต้องโทษเขาที่ทำให้เหอเหลียน และเฉียนหงเย่นเอาเงินที่ตัวเองแพ้ไปบริจาค ตอนนี้เลยแพ้จนเงินที่บ้านไม่มีเลย และก็ไม่รู้ว่าจะปิดบังเซียวฉางเฉียนยังไง！