บทที่ 628 คู่ครอง
เจ้ารองโจวเฉวี่ยนตอนนี้ยุ่งอะไรอยู่?
เขากำลังทำงานในแผนกที่เกี่ยวข้องกับเลขานุการที่ว่าที่พ่อตาของเขาจัดการไว้ให้น่ะสิ ด้วยความที่เพิ่งจะเข้ามาในปีนี้ จึงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ ทั้งหมดนี้เลยจำเป็นต้องให้ว่าที่พ่อตาของเขาชี้แนะ
เดิมทีโจวเฉวี่ยนอยากจะเป็นอาจารย์ แต่ชีวิตคนก็เป็นเช่นนี้ ความเปลี่ยนแปลงบางครั้งบางคราวก็ทำให้ชีวิตดั้งเดิมของตัวเองต้องเปลี่ยนแนวทางไป
แนวทางทั้งหมดที่โจวเฉวี่ยนคิดเอาไว้ กลับเปลี่ยนไปในแบบต่างกันราวฟ้ากับเหว
เดิมทีโจวเฉวี่ยนมีฝีปากกล้ายิ่ง มันสมองก็ฉลาดเฉลียว เมื่อก่อนหลินชิงเหอยังกังวลว่าเขาจะดำเนินตามเส้นทางเดิมหรือไม่
ตอนนี้เขาเข้ามาในสถานที่นี้แล้ว ความสามารถแบบแขนเสื้อที่ยาวย่อมระบำได้สวยงาม[1]นั่นของเขา ก็ได้เผยออกมาอย่างชัดเจน
และก็ไม่ต้องพยายามประจบเอาใจคนอื่นเช่นกัน เขาทำงานไม่เย่อหยิ่งจองหอง นั่นทำให้คนอื่นรู้สึกดีต่อเขามาก
บวกกับความช่วยเหลือของว่าที่พ่อตาเขา แม้ว่ามีหลายอย่างเขายังต้องทำความคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย และก็ยังมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้อีกมาก แต่เส้นทางที่เดินกลับราบรื่นมาก
วันนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ว เขาเริ่มรู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมา
แม้เขาจะปรับตัวกับที่นี่ได้ แต่นี่มันนานแค่ไหนแล้ว เขาย่อมต้องรู้สึกอยากกลับบ้านเป็นธรรมดา
แฟนสาวของเขาชื่อว่าเหอเมี่ยนเมี่ยน หล่อนชื่อเมี่ยนเมี่ยน*ก็จริง แต่กลับไม่ใช่คนนิสัยไร้เดียงสา เป็นคนหนึ่งที่ร้ายกาจไม่เบา
(*绵 แปลว่าบอบบาง )
แน่นอนว่าหล่อนไม่ใช่คนที่แบบอาศัยความแข็งแกร่งรังแกคนอ่อนแอกว่า ไม่เห็นหัวคนอื่นแบบนั้น แต่หล่อนก็ยังมีนิสัยหยิ่งทะนงอยู่เล็กน้อย
แต่ตอนที่อยู่ข้างกายโจวเฉวี่ยน หล่อนก็คือหญิงสาวบอบบางน่าทะนุถนอมสมชื่อ
คุณหนูคนนี้ก็เจอกับการเปลี่ยนของโชคชะตาเช่นเดียวกัน เดิมทีหล่อนเป็นผู้หญิงที่สามารถแบกถังแก๊สได้คนเดียวด้วยซ้ำ แต่เมื่อมาอยู่ข้างกายโจวเฉวี่ยนแล้วหล่อนกลับไม่มีแรงแม้แต่จะแกะถุงไอศกรีม
แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องกล่าวเกินจริง แต่เรื่องมันก็เป็นประมาณนี้
ระหว่างทั้งสอง เป็นเหอเมี่ยนเมี่ยนที่เป็นคนตามจีบ และตรงกับคำโบราณที่ว่าไว้อย่างหนึ่ง
ชายจีบหญิงนั้นยากเหมือนเดินข้ามภูเขาสูงกว่าจะได้หญิงสาวมาครอบครอง แต่หญิงจีบฝ่ายชายนั้นกลับง่ายเหมือนเดินผ่านฉากกั้นก็ได้ผู้ชายมาครอบครอง เหอเมี่ยนเมี่ยนหน้าตาดี พื้นเพครอบครัวก็ดีเช่นกัน โดยเฉพาะตอนที่หล่อนตามเขากลับบ้าน หล่อนก็ปฏิบัติต่อผู้หลักผู้ใหญ่อย่างหลินชิงเหออย่างเคารพและให้เกียรติยิ่ง โดยที่เขาไม่ได้กำชับอะไรเลย
สิ่งของในอะพาร์ตเมนต์ที่นั่นดูธรรมดามาก แต่โจวเฉวี่ยนที่พาหล่อนไปกลับไม่ทิ้งสิ่งใดแม้แต่อย่างเดียว
สิ่งสำคัญคือในสายตาของหล่อนก็ไม่ได้มองบ้านเขาอย่างรังเกียจด้วย
บวกกับโจวเฉวี่ยนเขาเองก็ชอบหล่อนเช่นกัน ถ้าเขาไม่ชอบเขาคงไม่พากลับไปหรอก ดังนั้นคนในครอบครัวจึงไม่คัดค้าน
“คุณจะกลับวันนี้เหรอคะ?” เหอเมี่ยนเมี่ยนมาหาเขาตั้งแต่ตรู่
แม้ว่าโจวเฉวี่ยนจะเป็นที่รู้จักแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้หมั้ยหมายอะไรกัน เขาวางแผนว่ารอให้พี่ชายใหญ่ของเขาแต่งงานกันในปีนี้ แล้วเขาจะมาขอหมั้นกับหล่อน หลังจากนั้นปีหน้าหรือไม่ก็ปีถัดไปค่อยแต่งงานกัน
ดังนั้นเขาจึงต้องออกมาหาที่พักเองด้านนอก มีบ้านที่เอาไว้เพื่อจัดสรรสวัสดิการบ้านพักว่างอยู่ เขาจึงมาอยู่ที่นี่ พื้นที่กว้างขวางมากทีเดียว
“ผมไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว ควรจะกลับไปสักหน่อย” โจวเฉวี่ยนพูด
“แล้วคุณไม่อยากไปดูหนังกับฉันเหรอคะ วัน ๆ คุณเอาแต่ยุ่ง ฉันก็ไม่อยากรบกวนคุณเหมือนกัน แต่วันหยุดของคุณมันหายากซะเหลือเกิน” เหอเมี่ยนเมี่ยนมองเขา
“ผมกลับไป ตอนบ่ายก็กลับมาแล้ว ตอนเย็นค่อยไปดูกันนะ” โจวเฉวี่ยนพูด
ที่จริงแล้วเหอเมี่ยนเมี่ยนอยากชวนเขาไปเดินเที่ยวเล่นอะไรพวกนั้นด้วย แต่เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะกลับบ้านจริง ๆ จึงพูดว่า “งั้นฉันจะกลับกับคุณด้วย!”
เลยกลายเป็นว่าพวกเขากลับมาด้วยกันเสียอย่างนั้น เหอเมี่ยนเมี่ยนไปขับรถของที่บ้านออกมา โจวเฉวี่ยนเลยพูดว่า “นี่รถพี่ใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ”
“ฉันพูดกับพี่ใหญ่แล้วค่ะ พี่ใหญ่บอกว่าให้ฉันยืมวันหนึ่ง” เหอเมี่ยนเมี่ยนยิ้มพูด
โจวเฉวี่ยนจึงไม่พูดอะไรอีก แต่เขาขอเป็นคนขับและทั้งสองก็กลับมาด้วยกัน
ตอนที่กลับมาถึงเขาก็เพิ่งรู้ว่า พ่อแม่เขาพาน้องสาวออกไปเที่ยวแล้ว
“เจ้าสามล่ะครับ?” โจวเฉวี่ยนถาม
“เจ้าสามไปเซี่ยงไฮ้แล้ว พวกเขาก็จะเปิดกิจการร้านชาที่นั่นด้วย เขาเลยไปเปิดร้านและอบรมพนักงานแล้วล่ะ” หม่าเฉินหมินพูด
“แล้วทำไมถึงไม่ไปด้วยกันล่ะครับ?” โจวเฉวี่ยนพูด
“เจ้าสามบอกว่าฉันไม่ต้องไปหรอก เขาจัดการอะไรเองได้ ให้ฉันอยู่ดูแลร้านที่นี่ก็พอ” หม่าเฉิงหมินอธิบาย
“ให้เขาไปฝึกฝนสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน” โจวเฉวี่ยนพยักหน้า
พ่อกับแม่เขาไปเที่ยวกันแล้ว น้องชายก็ไปเซี่ยงไฮ้ พี่ใหญ่ก็ยังไม่กลับบ้าน โจวเฉวี่ยนจึงตัดสินใจมาหาคุณปู่คุณย่าและคุณปู่บุญธรรมที่บ้านพวกเขา
ท่านแม้โจวยังไม่เคยเจอเหอเมี่ยนเมี่ยนมาก่อน ปีที่แล้วหล่อนก็ไม่ได้มาที่นี่ นางจึงยังไม่รู้กระทั่งเรื่องคู่ครองของหลานชายเลย
ดังนั้นพอหลานชายพาแฟนกลับมาบ้าน จึงปฏิเสธไม่ได้ว่านางดีใจมาก หญิงชราดึงมือเหอเมี่ยนเมี่ยนแล้วพูด “ฉันพูดอยู่เชียวว่าช่วงนี้เจ้ารองหายหน้าหายตาไปไหนไม่รู้ ที่ไหนได้เขาไปอยู่กับเธอเองเหรอ แบบนี้ย่าค่อยวางใจหน่อย”
“เจ้า…เจ้ารองเหรอคะ?” เหอเมี่ยนเมี่ยนมองแฟนหนุ่มอย่างงงงัน
“อะแฮ่ม ชื่อเล่นน่ะ” โจวเฉวี่ยนไอแห้ง ๆ แล้วพูดขึ้น
เหอเมี่ยนเมี่ยนถูกท่านแม่โจวดึงเข้าบ้านไปแล้ว ท่านแม่โจวชมหล่อนว่า “หนูชื่ออะไรจ๊ะ? มือไม้ขาวอะไรอย่างนี้”
“หนูชื่อเมี่ยนเมี่ยนค่ะ คุณย่า” เหอเมี่ยนเมี่ยนพูดยิ้ม ๆ
“พวกเธอมาจากอะพาร์ตเมนต์นั่นกันมาใช่ไหม? ว่าไปแล้วก็เสียมารยาท พ่อแม่เจ้ารองพาลูกคนเล็กไปเที่ยวกันแล้ว ปีไหน ๆ ก็เอาแต่ออกไปเที่ยว กิจการที่บ้านมากมายขนาดนี้ไม่ไปดูบ้าง ต่อไปถ้าหนูแต่งเข้ามาแล้ว ก็ช่วยไปดูให้ย่าบ้างนะ” ท่านแม่โจวพูด
เหอเมี่ยนเมี่ยนได้ยินตั้งแต่แรกแล้วว่าน้องชายเขาไปเปิดกิจการที่เซี่ยงไฮ้ พอได้ยินหญิงชราพูดขึ้นอีกคน หล่อนก็ถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “มีกิจการเยอะเลยเหรอคะ?”
“นี่เขาไม่เคยพูดกับหนูเมี่ยนเมี่ยนเลยเหรอ?” ท่านแม่โจวมองไปทางหลานชายอย่างแปลกใจ
“ครอบครัวเราสู้ครอบครัวเธอไม่ได้หรอกครับ” โจวเฉวี่ยนพูด
เขาไม่เคยบอกสถานการณ์ในครอบครัวเขาให้เหอเมี่ยนเมี่ยนฟังจริง ๆ นั่นแหละ เหอเมี่ยนเมี่ยนไม่เคยถามอะไรนัก และเขาก็รู้สึกว่ามันไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความด้วย เพราะสถานการณ์ในครอบครัวเขาไม่ได้ซับซ้อนอะไร
สำหรับกิจการภายในครอบครัวเขานั้นมีหลายอย่างมากก็จริง แต่โจวเฉวี่ยนรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษตรงไหน
ส่วนเหอเมี่ยนเมี่ยนจนถึงตอนนี้ หล่อนเพียงแค่รู้สึกว่าครอบครัวแฟนหนุ่มของหล่อนค่อนข้างมีฐานะ แต่ไม่ได้ร่ำรวย
เหอเมี่ยนเมี่ยนมองไปทางแฟนของตัวเองด้วยสายตาขมขื่นเล็กน้อย
“สู้พี่ชายใหญ่ของคุณไม่ได้จริง ๆ น่ะครับ” โจวเฉวี่ยนพูดตามความจริง
พี่ชายใหญ่ของหล่อนเปิดโรงงาน และยังเป็นโรงงานอุตสาหกรรมเครื่องจักรอันดับต้น ๆ อีกด้วย
กิจการภายในครอบครัวของเขาถือว่าเป็นอุตสาหกรรมเบา เทียบกับครอบครัวหล่อนไม่ได้เลย
“ครอบครัวเมี่ยนเมี่ยนรวยขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ?” ท่านแม่โจวพูดพลางมองเหอเมี่ยนเมี่ยนอย่างแปลกใจ
“รวยกว่าครอบครัวเราอีกครับ” โจวเฉวี่ยนพยักหน้าพูด
เหอเมี่ยนเมี่ยนพูด “คุณย่าอย่าไปฟังเขาพูดเพ้อเจ้อเลยค่ะ ครอบครัวหนูไม่ได้รวยขนาดเขาพูดเสียหน่อย”
ท่านแม่โจวยิ้มออกมา “เที่ยงนี้อยู่กินข้าวกับย่าก่อนสิจ๊ะ ย่าจะเชือดไก่มาต้มบำรุงให้หนู”
เหอเมี่ยนเมี่ยนมองโจวเฉวี่ยนนิด ๆ พอเขาไม่คัดค้านก็พยักหน้าพูดว่า “งั้นหนูต้องขอรวบกวนคุณย่าแล้วค่ะ”
“ไม่รบกวน ๆ แค่หนูยอมมากินข้าวกับเจ้ารองของย่าที่นี่ ย่าก็ดีใจแล้ว” ท่านแม่โจวยิ้มและหัวเราะออกมา
หลานชายคนโตมีแฟนเป็นพยาบาล หลานชายคนรองมีแฟนเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ ในใจท่านแม่โจวรู้สึกภูมิใจจริง ๆ
“พวกเธอสองคนนั่งกันก่อนสิ ย่าจะออกไปซื้อกับข้าว” ท่านแม่โจวลุกขึ้นพูด
นางพูดแล้วก็หิ้วตะกร้าไปอย่างร่าเริง แล้วเดินไปหลังบ้านจับไก่ตัวหนึ่งมัดไว้แล้วไปเรียกคนมาจัดการ ก่อนจะออกไปข้างนอกซื้ออาหารทะเลกลับมาตุ๋นกิน
“คุณยังมีอะไรไม่บอกฉันอีกคะ?” เหอเมี่ยนเมี่ยนจึงหันมาทางโจวเฉวี่ยน พูดด้วยน้ำเสียงคุกรุ่น
“กิจการครอบครัวผมก็มีแค่ธุรกิจพวกนั้นแหละครับ อย่างอื่นไม่มีแล้ว” โจวเฉวี่ยนพูด
……………………………………………………………………………………………………………………………
[1] แขนเสื้อที่ยาวย่อมระบำได้สวยงาม （长袖善舞）แปลว่า ผู้มีคุณสมบัติที่ดีไม่ว่าจะทำอะไรย่อมได้เปรียบ
สารจากผู้แปล
ว่าแล้วเจ้ารองหายไปไหน ที่แท้มาอยู่กับแฟนนี่เอง แถมแฟนดูเป็นผู้หญิงสมัยใหม่เกินยุคนั้นด้วย
ปิดบังอะไรแฟนระวังจะโดนคิดบัญชียาวนะคะ
ไหหม่า(海馬)