บทที่ 1839 ซือเยี่ยหาน น้องชายที่ฉันรักที่สุด
เมื่อได้ยินคำพูดเยี่ยหวันหวั่น สืออีก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นส่งยิ้มให้เยี่ยหวันหวั่นอย่างครุ่นคิด “ใช่แล้ว…ผมใจร้อนจริงๆ อาจารย์พูดแบบนี้แสดงว่าปัญหาคงไม่น้อยเลยจริงๆ แล้วผมก็รีบพูดไปหน่อย…แต่เรื่องแค่นี้ไม่น่าทำให้อาจารย์สงสัยผมแน่”
เยี่ยหวันหวั่นมองสืออีและพูดเบาๆ “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ว่าตอนอยู่ในคุกใต้ดิน ฉันเคยถามนายว่ารู้จักกับคุณเอริกมั้ย แต่นายกลับบอกว่ารู้จัก มันน่าแปลกมาก เอริกเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังจึงมีความลึกลับหลายอย่าง ดูจากฐานะแล้ว นายเป็นเพียงบอดี้การ์ดลับของตระกูลซือเท่านั้น นายจะไปรู้จักเขาได้ยังไง แม้แต่คนที่เป็นผู้ดูแลบ้านอย่างสวี่อี้ก็ไม่เคยได้ยินชื่อเอริกมาก่อน”
พอเยี่ยหวันหวั่นอธิบายจบ สืออีก็เงียบไป จากนั้นไม่นานสืออีก็มองเยี่ยหวันหวั่นและหัวเราะเบาๆ “ไม่เลว…การแสดงละครทื่อๆ ต่อหน้าอาจารย์นั้นเป็นเรื่องยากจริงๆ…อาจารย์ได้ปั้นราชาจอเงินและราชินีจอเงินออกมาแล้ว กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ของผม ไม่สามารถปิดบังอาจารย์ได้จริงๆ”
“คุณเอริก ฆ่าพวกมันสักทีเถอะ” เบื้องบนของตระกูลซือที่อยู่ข้างๆ สืออีมองสืออีแล้วเอ่ยขึ้น
เมื่อได้ยินดังนั้น สืออีก็ยกยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัว “เยี่ยหวันหวั่นเป็นอาจารย์ของฉัน ที่ฉันจับเธอมาในครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอ เป้าหมายของฉันมีเพียงซือเยี่ยหานคนเดียวเท่านั้น”
“นี่…”
เบื้องบนของตระกูลซือต่างก็มองหน้ากัน พวกเขาแทบอยากจะให้เยี่ยหวันหวั่นตายเสียที่นี่ แต่ในเมื่อเอริกไม่ได้สั่ง พวกเขาก็ไม่กล้าลงมือ ยังไงเสีย ตอนนี้ในตระกูลซือ เอริกก็คือหัวหน้าที่แท้จริง
ตอนนี้เป๋ยโต่วกับชีซิงต่างก็มองหน้ากัน พี่เฟิงกำลังทำอะไรกันแน่…เพราะพวกเขาฟังไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว
……
ฉินรั่วซีมองไปยังสืออี “คุณเอริก ในเมื่อซือเยี่ยหานเอาแต่พูดว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นผู้หญิงที่เขารักที่สุด ถ้างั้นเราก็เอาความเป็นความตายของผู้หญิงคนนี้ไปข่มขู่ให้ซือเยี่ยหานปรากฏตัวออกมา แค่ซือเยี่ยหานกล้าออกมา เราก็ฆ่ามันทิ้งทีเดียว…”
“โอ้?” ทันใดมุมปากของสืออีก็เผยรอยยิ้มประหลาด “ใครบอกว่าฉันจะฆ่าซือเยี่ยหาน”
เมื่อได้ยินคำพูดของสืออี เบื้องบนตระกูลซือก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่ฆ่าซือเยี่ยหานเหรอ?
ถ้าไม่ฆ่าซือเยี่ยหาน แล้วเอริกจะล่อให้ซือเยี่ยหานออกมาทำไม อีกทั้ง ก่อนหน้านี้ซือเยี่ยหานยังถูกพันธมิตรเลือดไล่ฆ่า และพันธมิตรเลือดก็เกี่ยวข้องกับเอริกด้วย ถ้าเอริกไม่อยากให้ซือเยี่ยหานตาย แล้วเหตุใดถึงให้คนของพันธมิตรเลือดไปสังหารซือเยี่ยหาน?!
“สืออี นายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่” เยี่ยหวันหวั่นจ้องสืออีพลางเอ่ยถาม
ดูผู้ชายคนนี้ไม่ออกเลยจริงๆ เขาสั่งให้พันธมิตรเลือดไปฆ่าซือเยี่ยหาน และกลายเป็นผู้สนับสนุนของซือหมิงหลี่ ยังมีฉินรั่วซีและผู้บริหารระดับสูงของตระกูลซือ แต่ในตอนนี้กลับบอกว่าไม่อยากให้ซือหานเยี่ยตาย เขาเข้ามาคลุกคลีกับตระกูลซือ ทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ชั่วร้าย แล้วยังแกล้งทำตัวเป็นบอดี้การ์ดที่น่าสงสารอีก แท้จริงแล้วมีจุดประสงค์อะไรกันแน่
……
“จุดประสงค์เหรอ?”
เมื่อได้ยินดังนั้น สืออีก็ก้มหน้าแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าจะไม่มีจุดประสงค์อะไร…ในอดีต ผมเคยอยากได้ชีวิตของซือเยี่ยหานจริงๆ…แต่ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ยังไงซะ…เขาก็ยังคงเป็นน้องชายที่น่ารักคนหนึ่งของผม ไม่ใช่เหรอ”
พอสืออีพูดจบ ใบหน้าเหล่าเบื้องบนของตระกูลซือรวมทั้งฉินรั่วซีก็เปลี่ยนไป
แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็เผยแววตาตกตะลึง ซือเยี่ยหานเป็นน้องชาย…ของสืออีเหรอ?!
ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ซือเยี่ยหานมีพี่น้องทั้งหมดแปดคน แต่นอกจากพี่ใหญ่แล้ว พี่น้องที่เหลือแทบทั้งหมดต่างก็ตายด้วยเงื้อมมือของซือเยี่ยหาน แล้วเขาจะมีพี่น้องเหลืออยู่ได้อย่างไร?
———————————————————-
บทที่ 1840 คุณชายเจ็ดแห่งตระกูลซือ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ผงะเล็กน้อย ไม่ใช่พี่น้องทุกคนที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของซือเยี่ยหาน…นอกจากพ่อของซือเซี่ยแล้ว…ยังมีอีกคนหนึ่ง…
พี่เจ็ดแห่งตระกูลซือ…
พี่เจ็ดที่ไม่เคยเผยโฉมหน้า!
“นายคือ…พี่เจ็ด คุณชายเจ็ดแห่งตระกูลซือเหรอ?!” ทันใดนั้น สวี่อี้ก็มองสืออีด้วยท่าทางประหลาดใจ
“เฮอะ…นอกจากพี่ใหญ่แล้ว ดูเหมือนว่าจะเหลือแค่ฉันกับคุณชายเจ็ดแค่คนเดียวแล้วสิ” สืออีมองพวกสวี่อี้ มุมปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย
“เชี่ย…พวกมันพูดอะไรกันวะ ทำไมฉันฟังไม่เข้าใจเลย?” เป๋ยโต่วมองชีซิงที่อยู่ข้างๆ
ชีซิงที่ได้ยินก็หันมามองเป๋ยโต่วแวบหนึ่ง นี่คือการคลุกคลีของพี่เฟิงในช่วงหลายปีนี้ในประเทศจีน พวกเขาจะไปรู้ได้อย่างไร ก็เหมือนกับผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสสาม ที่ได้แต่ดูอยู่เงียบๆ
“นี่…เป็นไปได้ยังไง คุณคือพี่เจ็ดจริงๆ เหรอ…”สวี่อี้มองสืออีอย่างเหลือเชื่อ
ในตระกูลซือมีพี่น้องทั้งหมดเก้าคน ซือเยี่ยหานเป็นลำดับเก้า และเขายังมีพี่ชายอีกแปดคน
นอกจากพี่ใหญ่แล้ว พี่สอง พี่สาม พี่สี่ พี่ห้า พี่หก และพี่แปด ทั้งหมดนั้นตายด้วยน้ำมือของซือเยี่ยหาน และพี่เจ็ดก็เป็นคนเดียวที่ไม่เคยกลับมา
สวี่อี้จำได้แม่นว่า คุณชายเจ็ดแห่งตระกูลซือเป็นที่รักของนายท่านมาก เดิมทีจะยกตำแหน่งหัวหน้าตระกูลซือให้กับพี่เจ็ด แต่พี่เจ็ดนั้นชอบทำธุรกิจและรักอิสระมาก แทบจะไม่ค่อยกลับมา ตอนที่พี่เจ็ดยังเป็นเด็ก ก็ไปเรียนธุรกิจที่ต่างประเทศกับบรรดานักธุรกิจชื่อดัง…
ในตระกูลซือทั้งหมด ความสัมพันธ์ของพี่เจ็ด พี่แปด และคุณชายเก้านั้นดีมาก แม้ว่าจะเป็นพี่น้องคนละแม่กันก็ตาม
……
เพียงแต่ในความทรงจำของสวี่อี้ พี่เจ็ดแห่งตระกูลซือเป็นคนอ่อนโยนมาก มีความเป็นนักวิชาการโบราณ พอมาดูสืออีที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเทียบกับพี่เจ็ดเมื่อหลายปีก่อน กลับไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย…
“ไม่ถูกต้อง…หลายปีก่อนตอนที่นายท่านยังมีชีวิต มีครั้งหนึ่งที่คุณชายเจ็ดกลับมา ผมเคยเห็นคุณชายเจ็ด…หน้าตาของนายกับคุณชายเจ็ด…ต่างกันลิบลับ!” สวี่อี้ที่มองสืออีแล้วเอ่ยถาม
“เฮอะ…นายพูดได้ดี” สืออีหยิบรูปภาพเก่าใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ในภาพถ่ายคือเด็กหนุ่มอายุราวๆ สิบสี่สิบห้าปี
“ถ้าไม่ใช่เพราะซือเยี่ยหาน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้หรอก ใช่ไหม” สืออียิ้มเยาะแล้วรีบเก็บรูปกลับเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ศัลยกรรม…”
เมื่อได้ยินสืออีพูดเช่นนั้น สวี่อี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทำไมคุณชายเจ็ดแห่งตระกูลซือต้องเปลี่ยนรูปลักษณ์เช่นนี้ อีกอย่าง มันเกี่ยวอะไรกับคุณชายเก้าด้วย…
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณชายเก้า…ก่อนที่คุณชายเก้าจะหายตัวไป ก็ถามถึงข่าวคราวของคุณอยู่บ่อยๆ…” สวี่อี้ถามด้วยความสงสัย
“แน่นอน น้องเก้าของฉัน ต้องถามหาข่าวคราวของฉัน จากนั้นเขาก็จะหาฉันเจอ…แล้วฆ่าฉันทิ้งหรือเปล่า” สืออียิ้มเบาๆ
“นี่มัน…”
สีหน้าของสวี่อี้นั้นสับสนงุนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้น…ความสัมพันธ์ของคุณชายเก้ากับคุณชายเจ็ดดีมาโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าคุณชายเจ็ด อีกอย่างทำไมคุณชายเก้าจึงอยากฆ่าคุณชายเจ็ดกันล่ะ
อีกอย่าง คุณชายเก้าเป็นห่วงคุณชายเจ็ดอยู่เสมอ เพราะแต่ก่อนสวี่อี้ได้ยินซือเยี่ยหานพูดถึงพี่เจ็ดบ่อยๆ แล้วจะคิดฆ่าเขาได้อย่างไร?!
“นอกจากพี่ใหญ่กับฉันแล้ว พี่น้องคนอื่นก็ตายด้วยน้ำมือของเจ้าเก้าทั้งหมด เฮอะ…ด้วยนิสัยของพี่ใหญ่แล้ว แน่นอนว่าจะไม่เป็นภัยใดๆ ของซือเยี่ยหาน…ดังนั้น แค่ฉันตายไป เขาก็ไม่มีเรื่องให้ต้องกังวล…น้องเก้าที่แสนฉลาดคนนั้นของฉัน ฉันรู้จักเขาดีที่สุด” สืออียิ้มตอบ
…………………………………………..