เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1223
ทุกคนหัวเราะร่า หันมาทางลู่ฝานแล้วยกไหเหล้าขึ้นมา
ลู่ฝานรับไหเหล้าที่เถ้าแก่อ้วนโยนมา เขาเงยหน้าดื่มอึกใหญ่ แล้วนั่งลงช้าๆ
“ฉันชอบเด็กคนนี้”
“มิน่าล่ะคนมากมายถึงอยากรับเขาเป็นศิษย์”
“ไม่รู้พวกไอ้หลิวสู้กันเสร็จหรือยัง เรารอลุ้นผลอยู่เนี่ย”
“ฮ่าๆๆ พวกเขาคงได้รับบาดเจ็บกันหมด วันนี้คงมาไม่ได้แล้ว ไอ้อ้วนตง เอาเหล้ามา เอาเหล้ามา!”
……
กลุ่มคนพูดคุยกันเสียงดัง เถ้าแก่อ้วนโยนไหเหล้าไม่หยุด
ถานไถเก๋อยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าประตูร้าน เธอยังไม่ได้เดินเข้ามา
สิบสามนั่งลงข้างลู่ฝานแล้ว ลู่ฝานเทเหล้าใส่ชามเหล้าให้สิบสาม พลางหันมองถานไถเก๋อแล้วพูดว่า “ทำไมเธอไม่เข้ามาล่ะ เหล้าที่นี่อร่อยมากเลยนะ!”
ถานไถเก๋อกวาดตามองร้านด้วยสายตาดูหมิ่น แล้วพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน อย่างน้อยนายก็เป็นผู้ตรวจการระดับกลางผู้ยิ่งใหญ่นะ คิดไม่ถึงว่าจะมาดื่มเหล้าในร้านเล็กๆ พังๆ แบบนี้ นายดูโต๊ะตัวนี้สิว่าสกปรกขนาดไหน ดูบนพื้นนี่สิมีหนูตายด้วย นายแน่ใจเหรอว่าจะชวนฉันมาดื่มเหล้าที่นี่”
คนในร้านพากันหัวเราะร่า
คนพูดล้อเถ้าแก่อ้วนว่า “ไอ้อ้วนตง คุณผู้หญิงคนนี้บอกว่าร้านนายผุพัง!”
เถ้าแก่อ้วนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนิ”
ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุขเข้าไปอีก ลู่ฝานก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอเข้ามาดื่มดูสักแก้วก็รู้แล้ว กลัวว่าเหล้าที่นี่จะหาดื่มที่เมืองอื่นไม่ได้นะ”
ไอ้อ้วนตงถกเสื้อขึ้นแล้วตบพุงตัวเอง “เมืองอื่นเหรอ ฉันไม่ได้โม้นะ ถึงนายท่องไปทั่วใต้หล้า เหล้าที่นี่ก็มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”
ถานไถเก๋อหัวเราะเยาะแล้วเดินเข้ามา
เดินมาฝั่งตรงข้ามลู่ฝาน ถานไถเก๋อมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยคราบเหล้า แล้วมองเก้าอี้ยาวที่ผุพัง จากนั้นนั่งลงด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ
เธอปล่อยพลังปราณออกมาบนตัว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองแปดเปื้อนทุกสิ่งของที่นี่
ลู่ฝานกวักมือเรียกเถ้าแก่อ้วน เถ้าแก่อ้วนโยนชามเหล้ามาสองใบอย่างรู้งาน
ชามสองใบมีรอยแหว่ง ลู่ฝานเลือกใบที่มีรอยแหว่งน้อย แล้วรินเหล้าใส่ชามให้ถานไถเก๋อ “ชิมดู”
ถานไถเก๋อมองเหล้าสีเหลืองเล็กน้อยในชาม แล้วส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ต้อง ฉันไม่กระหายน้ำ!”
ลู่ฝานมองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็ช่าง ฉันดื่มเอง!”
พูดจบ ลู่ฝานเอาเหล้าตรงหน้าเธอมาดื่มรวดเดียวจนหมด ชายวัยกลางคนสองสามคนที่อยู่ข้างๆ พูดเสียงดังว่า “คอแข็งจริงๆ!”
ถานไถเก๋อรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว สถานที่สกปรกผุพังแบบนี้ ใช่สถานที่ที่คุณหนูตระกูลชั้นสูงอย่างเธอควรอยู่ซะที่ไหนกันล่ะ
ถานไถเก๋อแอบกัดฟัน แทบอยากตบหน้าลู่ฝานแรงๆ สักสิบครั้งตอนนี้เลย แต่ยังทำเรื่องไม่เสร็จ ถานไถเก๋อยังคงฝืนยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน อีกไม่กี่วันก็จะเป็นการแข่งขันคัดให้เหลือ 8 จาก 16 คนแล้ว ฉันอยากขอให้คุณชายลู่ฝานช่วยอะไรสักอย่าง”
พูดพลาง ถานไถเก๋อใช้น่องตัวเองถูน่องลู่ฝานเบาๆ อยู่ใต้โต๊ะ การบอกใบ้ที่ชัดเจนขนาดนี้ ลู่ฝานจะไม่เข้าใจได้อย่างไร
แต่ลู่ฝานไม่ได้สนใจเธอจริงๆ เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณถานไถเก๋อพูดมาก่อนสิว่าจะให้ฉันช่วยอะไร”
ขาของถานไถเก๋อจะยื่นเข้ามาข้างในต้นขาของลู่ฝานแล้ว เธอพูดด้วยเสียงที่มีความเย้ายวนว่า “คุณชายลู่ฝาน ฉันอยากให้นายแพ้ให้ฉัน! นายพออำนวยความสะดวกให้ฉันได้ไหม ให้ฉันได้รับชัยชนะ แน่นอนว่าฉันจะมอบค่าตอบแทนที่น่าพอใจให้คุณชายลู่ฝาน”