บทที่ 1885 ความไร้ยางอายเป็นมรดกตกทอด
พอเจ้าบีรุสยืนขึ้น ตัวมันก็สูงกว่าเยี่ยหวันหวั่นมาก เงาดำกดลง จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็คว้าตัวมันมากอด
ต้าไป๋ก็รีบลุกขึ้นยืน เดินวนไปวนมาอยู่ข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น ด้วยความคิดถึงเธอไม่น้อยเช่นกัน
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเบาๆ ให้ต้าไป๋และบีรุสอย่างคลั่งไคล้
“ผู้นำ…ผู้นำอยู่ไหมครับ?”
ทันใดนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเล็กน้อยดังมาจากด้านนอกประตูของสำนักงาน
ไม่ทันรอให้เยี่ยหวันหวั่นนึกได้ว่าใคร ประตูสำนักงานก็ถูกเปิดออก และเงาร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามา
“ผู้นำ…”
ขณะที่ร่างนั้นกำลังจะพุ่งมาข้างตัวของเยี่ยหวันหวั่น บีรุสจึงคำรามด้วยความโกรธ ใบหน้าของคนผู้นั้นพลันซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว
“ฟู่หมิงซี?”
เยี่ยหวันหวั่นมองชายที่อยู่ตรงหน้า และอดแปลกใจไม่ได้ ฟู่หมิงซีไม่ได้อยู่ที่ประเทศจีนหรอกเหรอ ทำไมเขาถึงกลับมาล่ะ?
“หมิงซี อย่าบังอาจ!”
ผู้เฒ่าคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาในสำนักงาน และเหลือบมองฟู่หมิงซี
ผู้เฒ่าท่านนี้ก็คือผู้อาวุโสสองของพันธมิตรอู๋เว่ย
“ฟู่หมิงซี นายมาได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นเรียกให้บีรุสกลับเข้าไป แล้วให้ฟู่หมิงซีและผู้อาวุโสสองมานั่งข้างๆ
“ผมถามปู่มาก่อนแล้ว ถึงได้รู้ว่าผู้นำจะกลับมา ผมก็เลยล่วงหน้ากลับมาก่อนหนึ่งวัน” ฟู่หมิงซีตอบ
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก เด็กหนุ่มคนนี้ เป็นซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกอยู่ที่ประเทศจีนไม่ดีเหรอไง…มาวิ่งเล่นอะไรแถวนี้
“ผู้อาวุโสสอง ครั้งนี้ต้องขอบคุณนายมากๆ เลยนะ” เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจฟู่หมิงซี สายตาจับจ้องไปยังผู้อาวุโสสอง
“ผู้นำพูดอะไรอย่างนั้น บริษัทซิงเฉินเดิมทีก็เป็นของพันธมิตรอู๋เว่ย เป็นเรื่องปกติที่ผู้นำจะใช้สอยได้ตามสบายเมื่อต้องการ” ผู้อาวุโสสองรีบตอบ
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันเปิดปากพูด ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสสาม เป่ยโต่วและชีซิงก็ตามเข้ามาในสำนักงานด้วย
เมื่อเห็นผู้อาวุโสสองกับฟู่หมิงซี ผู้อาวุโสสามก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที
“เชี่ย…หลานนายนี่มันตอแหลจริงๆ จะไปทางไหนก็สลัดมันไม่พ้น!” เป่ยโต่วมองฟู่หมิงซีด้วยสีหน้าประหลาดเกินทน
ฟู่หมิงซีคนนี้ มาถึงก่อนพวกเขาด้วยซ้ำ นี่แม่งเตรียมตัวมาอย่างดี!
“ผู้อาวุโสสอง อยากบอกว่าแกไร้ยางอายไปหน่อยนะ…”
ในขณะนี้ผู้อาวุโสสามมองผู้อาวุโสสองด้วยความไม่พอใจ
“ฉันไร้ยางอายยังไง” ผู้อาวุโสสองก็มีสีหน้าเย็นลง
“นึกไม่ถึงเลยว่าแกจะให้หลานชายของแก…แกคิดจะครอบครองพันธมิตรอู๋เว่ย…” ผู้อาวุโสสามตอบเสียงเย็น
“ฉันขี้เกียจจะสนใจแก” ผู้อาวุโสสองยิ้มเยาะ “เรื่องนี้ ผู้นำได้รับปากไว้ตั้งแต่แรก ถ้าผู้นำกับฟู่หมิงซีอยู่ด้วยกัน ถ้างั้น ต่อไปฟู่หมิงซีก็ต้องช่วยผู้นำแบ่งเบาภาระทั้งภายในภายนอก มีอะไรไม่ถูกต้องงั้นเหรอ?”
“แก…” ผู้อาวุโสสามแทบจะกระอักเลือดออกมา เขาหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ…
“ผู้นำ จริงๆแล้ว…ฉันมีลูกชายหลายคน แต่ละคนก็ไม่เลวเลยนะ…” ผู้อาวุโสสามยิ้มแฉ่งแล้วเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นทันที
“ผู้นำ…ฉัน…” ตอนนี้ผู้อาวุโสใหญ่ก็เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“อะไรของแก แกมีลูกชายเหรอ?” ผู้อาวุโสสามเหลือบมองผู้อาวุโสใหญ่
“แกมีหลานชายไหม?” ผู้อาวุโสสองหันไปถามผู้อาวุโสใหญ่
ผู้อาวุโสใหญ่พูดไม่ออก
“พอแล้วๆ” เยี่ยหวันหวั่นโบกไม้โบกมืออย่างจนปัญญา นี่มาทำอะไรกันที่นี่ มาประชุมนัดบอดเหรอ?
“เรื่องงานแต่งงานของฉันเตรียมไว้แล้ว พวกนายไม่ต้องกังวล” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจอีกรอบ
“ท่านปู่ ผู้นำชอบไอ้หนุ่มหน้าขาว[1]…” ฟู่หมิงซีหันไปพูดกับผู้อาวุโสสอง
พอฟังจบ ผู้อาวุโสสองก็ยิ้มอย่างนุ่มนวล มองไปยังฟู่หมิงซีและพูดอย่างจริงจัง “หมิงซีเอ๋ย ตอนนี้ผู้นำยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย แบบนี้เรียกว่า…การแข่งขันที่ยุติธรรม ปู่เชื่อมั่นในตัวแก”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ความไร้ยางอายนี้คือมรดกตกทอดเหรอ…
—————————————————————
บทที่ 1886 ข้อห้ามในรัฐอิสระ
“ท่านปู่ วางใจเถอะ” ฟู่หมิงซีมองไปยังผู้อาวุโสสองด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“ไปเถอะ หมิงซี ปู่จะคอยดูแกเอง” ผู้อาวุโสสองพยักหน้าให้ฟู่หมิงซีด้วยความโล่งใจ
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
เธอไม่ได้พูดชัดเจนแล้วเหรอ ว่าเธอมีคนรักอยู่แล้ว…นี่ฟังภาษาคนไม่เข้าใจกันเหรอไง…
“เชี่ย…หน้าด้านสุดๆ ไปเลย…” เป่ยโต่วรีบยกนิ้วโป้งให้กับผู้อาวุโสสองและฟู่หมิงซี คนที่หน้าหน้าด้านหน้าทนที่สุดของพันธมิตรอู๋เว่ย เกรงว่าจะเป็นปู่กับหลานคู่นี้แล้ว?!
เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงเดินออกมาจากสำนักงานอย่างจนใจ ปล่อยให้ผู้อาวุโสสองกับผู้อาวุโสสามทะเลาะกันต่อไป ขณะที่เธอขับรถไปยังบ้านตระกูลเนี่ย
……
คนที่บ้านตระกูลเนี่ยต่างก็รู้ตัวตนของเยี่ยหวันหวั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากตอนที่เธอพาถังถังออกไปข้างนอกครั้งก่อน เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าตระกูลเยี่ยเคยกำชับคนใช้ไว้แล้ว ดังนั้นจึงออกไปท่องเที่ยวได้อย่างราบรื่น
ณ ห้องโถง นายหญิงเนี่ยยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก พลางมองไปยังเยี่ยหวันหวั่น
“คุณป้า หนูซื้อมาฝากจากจีนค่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นหยิบของที่ระลึกออกมาวางข้างๆ และยังมีของขวัญให้ถังถังด้วย
“ช่างมีน้ำใจจริงๆ” นายหญิงเนี่ยเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่แล้วค่ะ ถังถังล่ะคะ?” เยี่ยหวันหวั่นแทบจะรอเจอลูกชายสุดที่รักไม่ไหว ลูกแท้ๆ ของตัวเอง…
“ช่วงก่อนหน้านี้ฉันทำเรื่องเตรียมเอกสารเข้าเรียนให้ถังถัง ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงเรียนน่ะ!” หัวหน้าตระกูลเนี่ยตอบ
“ถังถัง เข้าโรงเรียนแล้วเหรอคะ…”
เยี่ยหวันหวั่นนึกถึงอายุของถังถัง ก็น่าจะถึงวัยที่ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว ในฐานะแม่ เธอไร้ความสามารถจริงๆ แม้แต่เรื่องนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็พยักหน้ารับ ตอนแรกตั้งใจจะให้ของขวัญถังถังด้วยตัวเอง ตอนนี้คงต้องมาใหม่อีกครั้ง
……
หลังจากพูดคุยกับนายหญิงตระกูลเนี่ยเสร็จได้สักพัก เยี่ยหวันหวั่นก็เตรียมตัวกลับ ที่มาบ้านตระกูลเนี่ยก็แค่จะมาพบถังถัง ในเมื่อถังถังไม่อยู่ เยี่ยหวันหวั่นจึงตัดสินใจไปที่โรงเรียนชื่อเยี่ยน
ก่อนที่เยี่ยหวันหวั่นจะออกพ้นประตูบ้านตระกูลเนี่ย ก็เห็นเนี่ยอู๋หมิงเดินไปเดินมา
“เนี่ยอู๋หมิง!”
เมื่อเห็นเนี่ยอู๋หมิง เยี่ยหวันหวั่นก็ตะโกนเรียกทันที
“เชี่ย…ตกใจหมดเลย!”
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยอู๋หมิงก็ตกใจ “เธอไม่ได้ไปประเทศจีนเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไร…”
“คุณอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้ ฉันขอถามหน่อย สมาพันธ์เดธโรสตกลงคืออะไรกันแน่?” เยี่ยหวันหวั่นแทบรอไม่ไหวที่จะกัดเนี่ยอู๋หมิงให้ตาย ไอ้คนเจ้าเล่ห์คนนี้บอกเธอว่าเดธโรสไม่มีอยู่จริง และโกงค่าลิขสิทธิ์ของตัวเองไป!!
“เดธโรส?” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้างุนงง “มันทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับเดธโรส?”
“ยังจะมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นอีก เดธโรสมีตัวตนอยู่จริงๆ แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าเดธโรสไม่มีตัวตนล่ะ อย่าบอกนะว่าแค่จะหลอกเอาค่าลิขสิทธิ์จากฉัน…เอาเงินฉันคืนมานะ” เยี่ยหวันหวั่นยื่นมือออกมาขอเงินจากเนี่ยอู๋หมิง
“ฉันไม่มีเงินให้หรอก…แต่ถ้าจะเอาชีวิตฉันมีให้…” เนี่ยอู๋หมิงส่ายหัวรัวๆ เงินเข้ากระเป๋าตัวเองมาแล้ว ใครมันจะให้คืน!
“งั้นบอกฉันมาให้ละเอียด เดธโรสคืออะไรกันแน่…คุณรู้ไหมฉันซื้อลิขสิทธิ์เดธโรสมา แล้วสร้างเดธโรสขึ้นใหม่ ทำแบบนี้ คุณอยากทำร้ายฉันให้ตายใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นโกรธจนพรั่งพรูความแค้นออกมา
“เฮอะ สาวน้อย…ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ ครอบครัวของเราเขียนต้นฉบับเดธโรสจริงๆ นะ…” พอเห็นสายตาของเยี่ยหวั่นหวั่นที่โกรธจนแทบจะกินหัวคนได้ เนี่ยอู๋หมิงก็รีบยกยิ้มด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “เออๆ…เดธโรสมีอยู่จริงๆ นั่นแหละ…แต่นี่เป็นข้อห้ามของรัฐอิสระ ใครมันจะกล้าพูด…”
“หรือพูดได้ว่า เดธโรสไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น…” เยี่ยหวันหวั่นกล่าวพลางขมวดคิ้ว
…………………………………..
[1] หนุ่มหน้าขาวมีสองความหมาย ใช้เหน็บแหนมผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน หรือมีความหมายกลางๆ ว่าผู้ชายหน้าสวยก็ได้