อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1007 หนิวโหยวกั่ว
กระทิงไฟเก้าเขาเครียด
พวกมันแปลงร่างได้
แต่มัน…มันแปลงร่างไม่ได้ ร่างกายของมันใหญ่เยี่ยงนี้นี่แหละ
“เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่? พวกเจ้าปะทะกับคนของวิทยาลัยอี้เหอหรือ?”
ครั้นกล่าวถึงเรื่องนี้ กระทิงไฟเก้าเขาก็มีไฟอัดอั้นเต็มทรวง
“พอมนุษย์พวกนี้เข้าภูเขาสัตว์วิเศษแล้ว ก็กวาดล้างสัตว์อสูรจำนวนมาก ใช้วิธีการแข็งกร้าวบีบให้พวกสัตว์อสูรยอมสยบยังพอว่า แต่ยังถึงกับกล้าหมายตาของวิเศษของข้าด้วย ข้าก็ต้องสั่งสอนพวกมันสักหน่อยนะสิ”
“ของวิเศษ? ของวิเศษอะไร?”
กระทิงไฟเก้าเขาสายตาไหวระริก “ความจริง…ความจริงก็ไม่ใช่ของวิเศษอะไร พวกเจ้ามนุษย์กินไม่มีผล แต่กับพวกเราที่เป็นพวกกระทิงกลับดียิ่ง”
เช่นนั้นหรือ?
หากมนุษย์กินแล้วไม่มีผล แล้วทำไมนักเรียนจากวิทยาลัยอี้เหอถึงเสี่ยงตายบุกเข้าถิ่นของพวกมันล่ะ?
กระทิงไฟเก้าเขาระดับสี่เชียวนะ
ส่วนคนจากวิทยาลัยพวกนั้น อย่างมากก็แค่ระดับสาม
กู้ชูหน่วนมองด้วยสายตาสงสัยและบอกเตือน
กระทิงไฟเก้าเขากัดฟันแน่น นึกถึงว่ากู้ชูหน่วนเป็นนักหลอมยามือเติบ ทั้งยังมีสัตว์วิเศษดึกดำบรรพ์สองตัวเป็นสัตว์เลี้ยงอีก ไตร่ตรองอย่างไรก็คือติดตามนางคุ้มค่า
มันตอบ “ก็คือหนิวโหยวกั่ว(*อะโวคาโด) สามร้อยปีจึงจะมีหนึ่งผล วันสองวันนี้จะสุกแล้ว”
“หนิวโหยวกั่ว?” นั่นมิใช่ผลไม้อย่างหนึ่งหรือ?
กู้ชูหน่วนมองเซียวหยู่เซวียน
เซียวหยู่เซวียนอธิบาย “หนิวโหยวกั่วที่พวกมันพูดกับที่พวกเรากินไม่เหมือนกัน เล่าลือว่าในหมู่พวกกระทิงจะมีหนิวโหยวกั่วชนิดหนึ่ง สามร้อยปีออกผลหนึ่งครั้ง กินแล้วจะเพิ่มพลังยุทธ์ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังร้อยพิษมิกล้ำกราย เป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สัตว์อสูรกับมนุษย์ต่างใฝ่ฝันหา”
“เพิ่มพลังยุทธ์ได้? เช่นนั้นถ้าข้ากิน ก็เพิ่มพลังยุทธ์ได้เหมือนกัน?” กู้ชูหน่วนดวงตาเป็นประกาย
ช่วงนี้นางกินยามากเกินไป แต่อย่างไรก็ไม่อาจเพิ่มพลังได้อีกขั้น หากได้…หึๆ…
กระทิงไฟเก้าเขาตะลึงพลันโต้แย้ง “หนิวโหยวกั่วมีผลกับกระทิงอย่างพวกเราเท่านั้น ต่อให้ท่านกินมากก็ไม่มีประโยชน์”
“แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมเถอะ เจ้ามอบหนิวโหยวกั่วให้ข้า แล้วข้าจะให้ยาเจ้า”
“ไม่ได้ สามร้อยปีจะมีหนิวโหยวกั่วหนึ่งผล ข้าลำบากลำบนรอมาตั้งหลายสิบปีแน่ะ”
“ยาระดับสองห้าสิบขวด ยาระดับสามสิบขวด นอกจากนี้ข้าจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยนับเจ้าเป็นลูกน้อง และจากนี้ไปจะคุ้มครองเจ้า”
ความยั่วยวนนี้ช่างน่าหลงใหลจริงๆ
หนิวโหยวกั่วจะวิเศษวิโสอย่างไร ก็มีแค่เม็ดเดียว เพิ่มพลังยุทธ์ให้มันได้เท่านั้น
แต่ยาต่างออกไป ลูกหลานกระทิงของมันจะได้ร่วมสุข ร่วมเพิ่มพลังด้วย
อีกอย่าง…
ถ้าเป็นลูกน้องของราชางูกับพยัคฆ์ขาวได้ ต่อไปมิต้องเดินเบ่งในหมู่มวลสรรพสัตว์หรือ
มันหวั่นไหวแล้ว
แต่…
“แต่หนิวโหยวกั่วสามารถป้องกันสารพัดพิษได้”
“ข้าจะให้ยาขจัดพิษเจ้าอีกยี่สิบขวด”
“แต่…”
“เจ้ามีเวลาคิดหนึ่งนาที นานกว่านั้นเป็นอันยกเลิก”
“หนึ่งนาทีมันนานเท่าใด?”
“นับหนึ่งถึงหกสิบ”
“ได้ ตกลง เจ้ามอบของให้ข้าก่อน”
“ข้าจะให้ของอย่างอื่นเจ้าก่อน แต่ยาระดับสามอีกระยะหนึ่งแล้วจึงจะให้เจ้า”
“ทำไมต้องอีกระยะ?”
“แค็กๆ…ข้ายังไม่ได้หลอม เอาไว้ข้าหลอมแล้วจะให้เจ้าทันที”
“เจ้า…นี่เจ้ามิใช่จะจับเสือมือเปล่าหรือ? ถ้าเจ้าไม่หลอมล่ะ จะทำอย่างไร?” มันรู้อยู่แล้วว่าโลกนี้จะมีเรื่องดีขนาดนั้นได้อย่างไร?
นั่นคือยาระดับสามเชียวนะ ไหนเลยจะได้มาสิบขวดในคราวเดียว
“เจ้าไม่เชื่อฝีมือข้า?”
“ข้า…”
“เช่นนั้นข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า เจ้าคิดดูอีกทีก็แล้วกัน”
“น่าโมโหชะมัด ตกลง แต่เจ้าอย่าลืมนะ ต้องมอบยาระดับสามให้ข้าให้เร็วที่สุด”
“รู้แล้วน่า”
เซียวหยู่เซวียนยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มระคนความอ่อนโรยเล็กน้อย
เจ้ากระทิงโง่นี่
หากนางหลอมขึ้นมาไม่ได้ ชาตินี้มันก็อย่างหวังจะได้ยาระดับสามสิบเม็ดนั้นเลย