บทที่ 1972 บรรเทาภัยพิบัติ

Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน

“เจ้าหนู ตื่นได้แล้ว!”

เผิงตาคร่ำครวญก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นและเห็นใบหน้าที่พร่าเลือนของลุงหนวด

“ลุงโม่หลี่!” เขาอุทาน “ข้าไม่ได้นอนอยู่ในอฐงั้นหรือ?”

เพิ่งตามองไปรอบๆและรู้สึกตกตะลึง

มีทรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง ขบวนสินค้าหายไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเขากับโม่หลี่ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้

“อา…” เผิงตารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากร่างกาย

โม่หลี่มองเผิงต้าและถอนหายใจ “เจ้าหนู ข้าไม่รู้จะกล่าวเช่นไรกับเจ้า เจ้าโชคดีมาก!ผู้ใช้วิญญาณหลายคนหลบหนีอย่างสิ้นหวังและเสียชีวิตเจ้าหลับสนิทแต่รอด!อย่างไรก็ตามหากข้าไม่พบเจ้าและขุดเจ้าขึ้นมาข้าเกรงว่าเจ้าคงถูกฝังทั้งเป็นไปแล้ว”

“ท่านลงโม่หลี่ช่วยข้าไว้อีกครั้ง” เผิงต้าคว้ามือของโม่หลี่ “แต่สิ่งใดขึ้นกับโลกใบนี้?”

“มันเป็นภัยธรรมชาติ ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน” โม่หลี่ถอนหายใจ

“แล้ว…ขบวนสินค้าของเรา?”

“เห้อ…ตอนนี้เหลือแค่เราสองคน”

“อันใด!?” เผิงตาจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างและกรีดร้องอยู่ในใจ “โลกใบนี้ช่างน่ากลัวนักเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าข้าพึ่งหลับไปเพียงชั่วครู่แต่ข้าเกือบตายอีกครั้งโลกนี้เป็นสถานที่ที่โหดร้ายและน่าสยดสยองจริงๆ!”

“อย่างน้อยเราก็ยังมีชีวิตอยู่” โม่หลี่เคาะศีรษะเพิ่งต้า เจ้าหนู การรอดชีวิตจากภัยพิบัติถือเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”

“ดูข้า” โม่หลี่ชี้นิ้วไปที่หน้าอกของตน“ข้าทํางานหนักมาเกือบทั้งชีวิตเพื่อเป็นเจ้าของขบวนสินค้าและตอนนี้มันจบสิ้นแล้ว!มองโลกในแง่ดีมิฉะนั้นเราจะไม่รอดไปถึงพรุ่งนี้เห้อ…มันจะดีมากหากข้าเป็นผู้อมตะ!”

“ผู้อมตะ? โลกนี้มีผู้อมตะงั้นหรือ?”

โม่หลี่มองเผิงต้า “เจ้าลืมทุกอย่างไปแล้วจริงๆ!เจ้าลืมกระทั่งผู้อมตะเห้อ…ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังในอนาคตตอนนี้เราต้องไปจากที่นี่”

เพิ่งต้าเดินตามโม่หลไปและถามอย่างระมัดระวัง “จะเกิดภัยพิบัติอีกหรือไม่?

“แน่นอน!” โม่หลี่ตอบ “มันไม่ง่ายที่จะหาเลี้ยงชีพในทะเลทราย พายุทรายเป็นฆาตกรที่มาเยือนบ่อยครั้งนอกจากนี้ยังมีพายุใบมีดหรือฝูงสัตว์อสูรเช่นหมาป่าทะเลทราย
“อะ…”

เพียงเมื่อโม่หลี่กล่าวถึง เสียงหมาป่าทะเลทรายก็ดังขึ้น

“หมาป่า! หมาป่า!” เผิงต้ากระโดดตัวลอยด้วยความตกใจ “โอ้ สวรรค์พวกมันออกมาจากใต้พื้นทราย!หลายหัวมาก ท่านลง เราจะทําอย่างไร!?”

โม่หลี่สาปแช่ง “บัดซบ! เหตุใดหมาป่าทะเลทรายเหล่านี้ถึงไม่หายไปพร้อมกับภัยธรรมชาติ?”

นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก

กระแสลมปราณเกิดจากการหลอมรวมปราณสวรรค์และปราณพิภพซึ่งมีต้นก่าเนิดมาจากแต่สวรรค์แต่เตสวรรค์จะไม่ทําลายล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมันจะทิ้งทางรอดเอาไว้เสมอโม่หลี่และเพิ่งต้าสามารถรอดชีวิตสิ่งมีชีวิตอื่นก็เช่นกัน

หมาป่าทะเลทรายโผล่ออกมาจากทุกหนทุกแห่ง แต่น่าแปลกที่พวกมันไม่ได้โจมตีเผิงตากับโม่หลี่พวกมันเพียงรวมกลุ่มกันและส่งเสียงเห่าหอนไปทางทะเลทรายที่ว่างเปล่าเท่านั้น

เป็นเพียงเวลานี้ที่ฝูงแมงป่องสีทองโผล่ขึ้นจากจากพื้นทราย พวกมันมีร่างกายเท่ากับโม่หิน

หลังจากนั้นฝูงแมงป่องสีทองและฝูงหมาป่าทะเลทรายก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

พวกมันไม่สนใจโม่หลี่และเพิ่งต้าที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงแม้แต่น้อย

เพิ่งต้าหน้าซีดเผือด โลกนี้อันตรายเกินไป

“เราต้องหลบหนี!” โม่หลี่กัดฟันกล่าว

“แต่ท่านลุง พวกเราถูกปิดล้อม!” เผิงตาอยากจะร้องไห้

“หรือเจ้าจะรออยู่ที่นี่เพื่อเป็นอาหารของพวกมัน” โม่หลี่กระตุ้น “เจ้าหนูเจ้าสู้ได้หรือไม่?”

“หือ? ข้า…ข้าทําไม่ได้ ข้าความจําเสื่อม!”

“หมาป่าทะเลทรายและแมงป่องสีทองเหล่านี้ไม่สนว่าเจ้าความจําเสื่อมหรือไม่อยู่ใกล้ๆข้าและพยายามช่วยเหลือตัวเองอย่างเต็มที่ อย่างน้อยก็ยังมีความหวังที่จะรอดชีวิต”โม่หลี่กล่าว“หากการทะลวงออกไปล้มเหลวเจ้าจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ร้ายแต่อย่ากังวลเจ้าจะไม่ตายเพียงลําพังข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”

เผิงตากลอกตา เขาไม่ต้องการตายลักษณะนี้ อย่างน้อยการถูกฝังทั้งเป็นยังดีกว่า!

โม่หลี่เริ่มเคลื่อนไหว เผิงตาตะโกน “ท่านลุง รอข้าด้วย!”

เขาทําได้เพียงติดตามโม่หลี่ไปเท่านั้น

เมื่อพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ฝูงหมาป่าทะเลทรายและฝูงแมงป่องสีทองก็เริ่มโจมตีพวกเขา

โม่หลีกระตุ้นใช้วิญญาณและสามารถขับไล่สัตว์ร้ายได้สองตัวแต่พวกเขายังถูกปิดล้อมโดยฝูงสัตว์อสูร

“เราล้มเหลว!” โม่หลี่ถอนหายใจ

เผิงต้าจับศีรษะของตนเองและนั่งลงด้วยความสิ้นหวัง “ข้า…ข้าจะตายหรือไม่?”

ภายในมิติช่องว่างจักรพรรดิ

ไม่ว่าจะเป็นห้าภูมิภาคน้อยหรือเก้าสวรรค์น้อย มันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ภูเขาของภาคใต้น้อยพังทลาย แม่น้ำของภาคกลางน้อยเปลี่ยนเส้นทางและทําให้เกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่พายุทรายกลืนกินเมืองและโอเอซิสในทะเลทรายตะวันตกน้อย

ภาคเหนือน้อย

พายุหิมะกําลังโหมกระหน่ำ เปลวไฟสีขาวลุกไหม้ขึ้นเป็นวงกว้าง

นี่คือทรัพยากรอมตะบนเส้นทางแห่งไฟ เพลิงน้ำแข็ง

ในสถานที่ที่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางแห่งน้ำแข็งและหิมะหนาแน่นเกินไปมีโอกาสที่เพลิงน้ำแข็งจะปรากฏขึ้น

“เราไม่สามารถปล่อยให้เพลิงน้ำแข็งกระจายออกไป!” ผู้อมตะหญิงเผ่ามนุษย์หิมะเซียเอ๋อเป็นผู้รับผิดชอบและกอบกู้สถานการณ์นี้

นางได้รับมอบหมายจากฟางหยวนให้ดูแลค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็งและพัฒนาเผ่ามนุษย์หิมะ

แต่เพลิงน้ำแข็งกําลังเผ่าทําลายทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็นสถานที่ มนุษย์หิมะหรืออสูรหิมะ

เผ่ามนุษย์หิมะตกสู่ความโกลาหล ทุกคนพยายามหลบหนีและเหยียบย่ากันเพื่อเอาชีวิตรอด

ท่ามกลางความโกลาหลมีผู้ใช้วิญญาณเพียงไม่กี่คนที่พยายามรักษาความสงบเรียบร้อยแต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่จะต่อต้านเพลิงน้ำแข็ง

“ไม่ เพลิงน้ำแข็งมาถึงแกนกลางของค่ายกลแล้ว!” เซี่ยเอ๋อหน้าซีด

นางพยายามช่วยชีวิตมนุษย์หิมะ ดังนั้นนางจึงมองไม่เห็นเพลิงน้ำแข็งที่ปรากฏขึ้นในค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็ง

เซี่ยเอ๋อรู้สึกเสียใจมากแต่ไม่สามารถทําสิ่งใด นี่เป็นรากฐานที่ฟางหยวนมอบให้เผ่ามนุษย์หิมะแต่มันกลับถูกทําลายเพราะความผิดพลาดของนาง

นางทําให้ฟางหยวนผิดหวัง

แต่ในจังหวะนี้ร่างหนึ่งกลับปรากฏขึ้น

“ฟางหยวน!” เซี่ยเอ๋อตกตะลึงก่อนที่ความสุขจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

ฟางหยวนคว้าเพลิงน้ำแข็งทั้งหมดออกมาจากค่ายกล จากนั้นแสงสีขาวก็ส่องประกายขึ้นบนร่างกายของเขา

เซี่ยเอ่อรู้สึกถึงพลังงานที่พลุ่งพล่านขึ้นจากแสงสีขาวบนร่างของฟางหยวน

“นี่คือ…ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์! โอ้ สวรรค์ มากมายนัก เขาต้องมีอย่างน้อยหนึ่งพันร่องรอย!”เซี่ยเอ๋อยกมือขึ้นปิดปากด้วยความประหลาดใจ

“ข้าจะฝากที่เหลือกับเจ้า” ฟางหยวนยิ้มให้เซี่ยเอ๋อ จากนั้นเขาก็นําเพลิงน้ำแข็งจากไป

เซี่ยเอ๋อรู้สึกผ่อนคลายลง แต่ในไม่ช้านางก็รู้สึกกังวล “คู่หมั้นของข้ามีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์มากมายไม่แปลกใจเลยที่เขาเก็บตัวหลังจากสงครามชะตากรรมเห้อ…ข้าช่างไร้ประโยชน์นักข้าไม่สามารถช่วยเขาข้าไม่สามารถแม้แต่ปกป้องค่ายกลวิญญาณผลึกน้ำแข็ง!”

หลังจากช่วยเซี่ยเอ๋อ ฟางหยวนกลับไปยังห้องลับและเก็บตัวอยู่ที่นั่น

ระหว่างการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิต ฟางหยวนอยู่ใกล้มันมากที่สุดและสามารถดูดซับร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์ได้มากกว่าสามพันร่องรอย

เขาถือเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผนการของเทพปีศาจบัวแดง

ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางสวรรค์เหล่านี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อมิติช่องว่างจักรพรรดิ

“วิถีแห่งสวรรค์คือการกําจัดส่วนเกินและเพิ่มเติมส่วนขาดมันมุ่งเน้นที่ความสมดุลของสิ่งมีชีวิตค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็งสร้างสภาพแวดล้อมบนเส้นทางแห่งน้ำแข็งและหิมะแบบสุดขั้วดังนั้นเพลิงน้ำแข็งจึงก่อตัวขึ้นหากมันกระจายไปทั่วและทําลายล้างภาคเหนือน้อยทุกอย่างจะเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์

“หากเราเพิกเฉย มิติช่องว่างจักรพรรดิจะสร้างระบบนิเวศที่สมบูรณ์ขึ้นมาในอนาคต

“อย่างไรก็ตามวิธีนี้ใช้รากฐานของข้ามากเกินไป มันคือสิ่งที่เทพปีศาจบัวแดงต้องการเห็น!”

ฟางหยวนเผยรอยยิ้มเย็นชา

นี่เป็นกับดักที่เทพปีศาจบัวแดงวางไว้ เขาต้องการลดความเร็วในการเติบโตของฟางหยวน

อย่างไรก็ตามแม้ฟางหยวนจะมองเห็นแผนการนี้ แต่เขาก็ต้องกินเหยื่อนั่นเป็นเพราะร่างทารกอมตะถูกดัดแปลงโดยเทพปีศาจจิตวิญญาณเขาต้องการร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางสวรรค์เพื่อตอบโต้การจัดเตรียมของเทพปีศาจจิตวิญญาณ

เทพปีศาจบัวแดงใช้ประโยชน์จากฟางหยวนแต่ฟางหยวนก็ใช้ประโยชน์จากเทพปีศาจบัวแดงเช่นกัน

จ้าวเหลียนหยุนอนุญาตให้ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์เปลี่ยนแปลงมิติช่องว่างของนางแต่ฟางหยวนตัดสินใจจัดการมันอย่างเหมาะสม

“เวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว” ฟางหยวนตระหนักถึงความเร่งด่วน

ร่างหลักของเขาเดินทางมายังทะเลทรายตะวันตกและมองดูต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้า

มันเป็นต้นไม้เตี้ยๆ กิ่งก้านของมันบิดเป็นเกลียวเหมือนกรงเล็บ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือเงาของมันทอดตัวยาวออกไปหลายร้อยเมตร

นี่คือต้นสมปรารถนา

ในอดีตฟางหยวนเคยจัดตั้งค่ายกลวิญญาณอมตะเอาไว้เพื่อปกปิดมัน

ครั้งนี้เขามาที่นี่เพื่อนําค่ายกลวิญญาณอมตะและต้นสมปรารถนากลับไป

หลังจากเก็บต้นสมปรารถนาเข้าไปในมิติช่องว่างจักรพรรดิ สายลมกรรโชกแรงก็ปะทุขึ้นแต่ฟางหยวนไม่สนใจและบินจากไปทันที

พายุทรายอาละวาดไปรอบๆ

เพิ่งต้าและโม่หลี่ล้มเหลวในการฝ่าวงล้อมสัตว์ร้าย แต่พายุทรายที่ก่อขึ้นอย่างกะทันหันทําให้ฝูงหมาป่าทะเลทรายและฝูงแมงป่องสีทองต้องหลบหนีกระจัดกระจายกันออกไป

เพิ่งต้าสะดุ้ง “ภัยพิบัติเกิดขึ้นอีกครั้ง!”

โม่หลี่จ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างก่อนที่เขาจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่าเรารอดแล้ว! นี่ไม่ใช่ภัยพิบัติมันเป็นเพียงพายุทรายธรรมดาไปกันเถอะ!”