“เจ้าหนู ตื่นได้แล้ว!”
เผิงตาคร่ำครวญก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นและเห็นใบหน้าที่พร่าเลือนของลุงหนวด
“ลุงโม่หลี่!” เขาอุทาน “ข้าไม่ได้นอนอยู่ในอฐงั้นหรือ?”
เพิ่งตามองไปรอบๆและรู้สึกตกตะลึง
มีทรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง ขบวนสินค้าหายไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเขากับโม่หลี่ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้
“อา…” เผิงตารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากร่างกาย
โม่หลี่มองเผิงต้าและถอนหายใจ “เจ้าหนู ข้าไม่รู้จะกล่าวเช่นไรกับเจ้า เจ้าโชคดีมาก!ผู้ใช้วิญญาณหลายคนหลบหนีอย่างสิ้นหวังและเสียชีวิตเจ้าหลับสนิทแต่รอด!อย่างไรก็ตามหากข้าไม่พบเจ้าและขุดเจ้าขึ้นมาข้าเกรงว่าเจ้าคงถูกฝังทั้งเป็นไปแล้ว”
“ท่านลงโม่หลี่ช่วยข้าไว้อีกครั้ง” เผิงต้าคว้ามือของโม่หลี่ “แต่สิ่งใดขึ้นกับโลกใบนี้?”
“มันเป็นภัยธรรมชาติ ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน” โม่หลี่ถอนหายใจ
“แล้ว…ขบวนสินค้าของเรา?”
“เห้อ…ตอนนี้เหลือแค่เราสองคน”
“อันใด!?” เผิงตาจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างและกรีดร้องอยู่ในใจ “โลกใบนี้ช่างน่ากลัวนักเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าข้าพึ่งหลับไปเพียงชั่วครู่แต่ข้าเกือบตายอีกครั้งโลกนี้เป็นสถานที่ที่โหดร้ายและน่าสยดสยองจริงๆ!”
“อย่างน้อยเราก็ยังมีชีวิตอยู่” โม่หลี่เคาะศีรษะเพิ่งต้า เจ้าหนู การรอดชีวิตจากภัยพิบัติถือเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”
“ดูข้า” โม่หลี่ชี้นิ้วไปที่หน้าอกของตน“ข้าทํางานหนักมาเกือบทั้งชีวิตเพื่อเป็นเจ้าของขบวนสินค้าและตอนนี้มันจบสิ้นแล้ว!มองโลกในแง่ดีมิฉะนั้นเราจะไม่รอดไปถึงพรุ่งนี้เห้อ…มันจะดีมากหากข้าเป็นผู้อมตะ!”
“ผู้อมตะ? โลกนี้มีผู้อมตะงั้นหรือ?”
โม่หลี่มองเผิงต้า “เจ้าลืมทุกอย่างไปแล้วจริงๆ!เจ้าลืมกระทั่งผู้อมตะเห้อ…ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังในอนาคตตอนนี้เราต้องไปจากที่นี่”
เพิ่งต้าเดินตามโม่หลไปและถามอย่างระมัดระวัง “จะเกิดภัยพิบัติอีกหรือไม่?
“แน่นอน!” โม่หลี่ตอบ “มันไม่ง่ายที่จะหาเลี้ยงชีพในทะเลทราย พายุทรายเป็นฆาตกรที่มาเยือนบ่อยครั้งนอกจากนี้ยังมีพายุใบมีดหรือฝูงสัตว์อสูรเช่นหมาป่าทะเลทราย
“อะ…”
เพียงเมื่อโม่หลี่กล่าวถึง เสียงหมาป่าทะเลทรายก็ดังขึ้น
“หมาป่า! หมาป่า!” เผิงต้ากระโดดตัวลอยด้วยความตกใจ “โอ้ สวรรค์พวกมันออกมาจากใต้พื้นทราย!หลายหัวมาก ท่านลง เราจะทําอย่างไร!?”
โม่หลี่สาปแช่ง “บัดซบ! เหตุใดหมาป่าทะเลทรายเหล่านี้ถึงไม่หายไปพร้อมกับภัยธรรมชาติ?”
นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก
กระแสลมปราณเกิดจากการหลอมรวมปราณสวรรค์และปราณพิภพซึ่งมีต้นก่าเนิดมาจากแต่สวรรค์แต่เตสวรรค์จะไม่ทําลายล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมันจะทิ้งทางรอดเอาไว้เสมอโม่หลี่และเพิ่งต้าสามารถรอดชีวิตสิ่งมีชีวิตอื่นก็เช่นกัน
หมาป่าทะเลทรายโผล่ออกมาจากทุกหนทุกแห่ง แต่น่าแปลกที่พวกมันไม่ได้โจมตีเผิงตากับโม่หลี่พวกมันเพียงรวมกลุ่มกันและส่งเสียงเห่าหอนไปทางทะเลทรายที่ว่างเปล่าเท่านั้น
เป็นเพียงเวลานี้ที่ฝูงแมงป่องสีทองโผล่ขึ้นจากจากพื้นทราย พวกมันมีร่างกายเท่ากับโม่หิน
หลังจากนั้นฝูงแมงป่องสีทองและฝูงหมาป่าทะเลทรายก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด
พวกมันไม่สนใจโม่หลี่และเพิ่งต้าที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงแม้แต่น้อย
เพิ่งต้าหน้าซีดเผือด โลกนี้อันตรายเกินไป
“เราต้องหลบหนี!” โม่หลี่กัดฟันกล่าว
“แต่ท่านลุง พวกเราถูกปิดล้อม!” เผิงตาอยากจะร้องไห้
“หรือเจ้าจะรออยู่ที่นี่เพื่อเป็นอาหารของพวกมัน” โม่หลี่กระตุ้น “เจ้าหนูเจ้าสู้ได้หรือไม่?”
“หือ? ข้า…ข้าทําไม่ได้ ข้าความจําเสื่อม!”
“หมาป่าทะเลทรายและแมงป่องสีทองเหล่านี้ไม่สนว่าเจ้าความจําเสื่อมหรือไม่อยู่ใกล้ๆข้าและพยายามช่วยเหลือตัวเองอย่างเต็มที่ อย่างน้อยก็ยังมีความหวังที่จะรอดชีวิต”โม่หลี่กล่าว“หากการทะลวงออกไปล้มเหลวเจ้าจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ร้ายแต่อย่ากังวลเจ้าจะไม่ตายเพียงลําพังข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”
เผิงตากลอกตา เขาไม่ต้องการตายลักษณะนี้ อย่างน้อยการถูกฝังทั้งเป็นยังดีกว่า!
โม่หลี่เริ่มเคลื่อนไหว เผิงตาตะโกน “ท่านลุง รอข้าด้วย!”
เขาทําได้เพียงติดตามโม่หลี่ไปเท่านั้น
เมื่อพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ฝูงหมาป่าทะเลทรายและฝูงแมงป่องสีทองก็เริ่มโจมตีพวกเขา
โม่หลีกระตุ้นใช้วิญญาณและสามารถขับไล่สัตว์ร้ายได้สองตัวแต่พวกเขายังถูกปิดล้อมโดยฝูงสัตว์อสูร
“เราล้มเหลว!” โม่หลี่ถอนหายใจ
เผิงต้าจับศีรษะของตนเองและนั่งลงด้วยความสิ้นหวัง “ข้า…ข้าจะตายหรือไม่?”
ภายในมิติช่องว่างจักรพรรดิ
ไม่ว่าจะเป็นห้าภูมิภาคน้อยหรือเก้าสวรรค์น้อย มันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย
ภูเขาของภาคใต้น้อยพังทลาย แม่น้ำของภาคกลางน้อยเปลี่ยนเส้นทางและทําให้เกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่พายุทรายกลืนกินเมืองและโอเอซิสในทะเลทรายตะวันตกน้อย
ภาคเหนือน้อย
พายุหิมะกําลังโหมกระหน่ำ เปลวไฟสีขาวลุกไหม้ขึ้นเป็นวงกว้าง
นี่คือทรัพยากรอมตะบนเส้นทางแห่งไฟ เพลิงน้ำแข็ง
ในสถานที่ที่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางแห่งน้ำแข็งและหิมะหนาแน่นเกินไปมีโอกาสที่เพลิงน้ำแข็งจะปรากฏขึ้น
“เราไม่สามารถปล่อยให้เพลิงน้ำแข็งกระจายออกไป!” ผู้อมตะหญิงเผ่ามนุษย์หิมะเซียเอ๋อเป็นผู้รับผิดชอบและกอบกู้สถานการณ์นี้
นางได้รับมอบหมายจากฟางหยวนให้ดูแลค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็งและพัฒนาเผ่ามนุษย์หิมะ
แต่เพลิงน้ำแข็งกําลังเผ่าทําลายทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็นสถานที่ มนุษย์หิมะหรืออสูรหิมะ
เผ่ามนุษย์หิมะตกสู่ความโกลาหล ทุกคนพยายามหลบหนีและเหยียบย่ากันเพื่อเอาชีวิตรอด
ท่ามกลางความโกลาหลมีผู้ใช้วิญญาณเพียงไม่กี่คนที่พยายามรักษาความสงบเรียบร้อยแต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่จะต่อต้านเพลิงน้ำแข็ง
“ไม่ เพลิงน้ำแข็งมาถึงแกนกลางของค่ายกลแล้ว!” เซี่ยเอ๋อหน้าซีด
นางพยายามช่วยชีวิตมนุษย์หิมะ ดังนั้นนางจึงมองไม่เห็นเพลิงน้ำแข็งที่ปรากฏขึ้นในค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็ง
เซี่ยเอ๋อรู้สึกเสียใจมากแต่ไม่สามารถทําสิ่งใด นี่เป็นรากฐานที่ฟางหยวนมอบให้เผ่ามนุษย์หิมะแต่มันกลับถูกทําลายเพราะความผิดพลาดของนาง
นางทําให้ฟางหยวนผิดหวัง
แต่ในจังหวะนี้ร่างหนึ่งกลับปรากฏขึ้น
“ฟางหยวน!” เซี่ยเอ๋อตกตะลึงก่อนที่ความสุขจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
ฟางหยวนคว้าเพลิงน้ำแข็งทั้งหมดออกมาจากค่ายกล จากนั้นแสงสีขาวก็ส่องประกายขึ้นบนร่างกายของเขา
เซี่ยเอ่อรู้สึกถึงพลังงานที่พลุ่งพล่านขึ้นจากแสงสีขาวบนร่างของฟางหยวน
“นี่คือ…ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์! โอ้ สวรรค์ มากมายนัก เขาต้องมีอย่างน้อยหนึ่งพันร่องรอย!”เซี่ยเอ๋อยกมือขึ้นปิดปากด้วยความประหลาดใจ
“ข้าจะฝากที่เหลือกับเจ้า” ฟางหยวนยิ้มให้เซี่ยเอ๋อ จากนั้นเขาก็นําเพลิงน้ำแข็งจากไป
เซี่ยเอ๋อรู้สึกผ่อนคลายลง แต่ในไม่ช้านางก็รู้สึกกังวล “คู่หมั้นของข้ามีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์มากมายไม่แปลกใจเลยที่เขาเก็บตัวหลังจากสงครามชะตากรรมเห้อ…ข้าช่างไร้ประโยชน์นักข้าไม่สามารถช่วยเขาข้าไม่สามารถแม้แต่ปกป้องค่ายกลวิญญาณผลึกน้ำแข็ง!”
หลังจากช่วยเซี่ยเอ๋อ ฟางหยวนกลับไปยังห้องลับและเก็บตัวอยู่ที่นั่น
ระหว่างการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิต ฟางหยวนอยู่ใกล้มันมากที่สุดและสามารถดูดซับร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์ได้มากกว่าสามพันร่องรอย
เขาถือเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผนการของเทพปีศาจบัวแดง
ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางสวรรค์เหล่านี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อมิติช่องว่างจักรพรรดิ
“วิถีแห่งสวรรค์คือการกําจัดส่วนเกินและเพิ่มเติมส่วนขาดมันมุ่งเน้นที่ความสมดุลของสิ่งมีชีวิตค่ายกลวิญญาณอมตะผลึกน้ำแข็งสร้างสภาพแวดล้อมบนเส้นทางแห่งน้ำแข็งและหิมะแบบสุดขั้วดังนั้นเพลิงน้ำแข็งจึงก่อตัวขึ้นหากมันกระจายไปทั่วและทําลายล้างภาคเหนือน้อยทุกอย่างจะเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์
“หากเราเพิกเฉย มิติช่องว่างจักรพรรดิจะสร้างระบบนิเวศที่สมบูรณ์ขึ้นมาในอนาคต
“อย่างไรก็ตามวิธีนี้ใช้รากฐานของข้ามากเกินไป มันคือสิ่งที่เทพปีศาจบัวแดงต้องการเห็น!”
ฟางหยวนเผยรอยยิ้มเย็นชา
นี่เป็นกับดักที่เทพปีศาจบัวแดงวางไว้ เขาต้องการลดความเร็วในการเติบโตของฟางหยวน
อย่างไรก็ตามแม้ฟางหยวนจะมองเห็นแผนการนี้ แต่เขาก็ต้องกินเหยื่อนั่นเป็นเพราะร่างทารกอมตะถูกดัดแปลงโดยเทพปีศาจจิตวิญญาณเขาต้องการร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางสวรรค์เพื่อตอบโต้การจัดเตรียมของเทพปีศาจจิตวิญญาณ
เทพปีศาจบัวแดงใช้ประโยชน์จากฟางหยวนแต่ฟางหยวนก็ใช้ประโยชน์จากเทพปีศาจบัวแดงเช่นกัน
จ้าวเหลียนหยุนอนุญาตให้ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋บนเส้นทางสวรรค์เปลี่ยนแปลงมิติช่องว่างของนางแต่ฟางหยวนตัดสินใจจัดการมันอย่างเหมาะสม
“เวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว” ฟางหยวนตระหนักถึงความเร่งด่วน
ร่างหลักของเขาเดินทางมายังทะเลทรายตะวันตกและมองดูต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้า
มันเป็นต้นไม้เตี้ยๆ กิ่งก้านของมันบิดเป็นเกลียวเหมือนกรงเล็บ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือเงาของมันทอดตัวยาวออกไปหลายร้อยเมตร
นี่คือต้นสมปรารถนา
ในอดีตฟางหยวนเคยจัดตั้งค่ายกลวิญญาณอมตะเอาไว้เพื่อปกปิดมัน
ครั้งนี้เขามาที่นี่เพื่อนําค่ายกลวิญญาณอมตะและต้นสมปรารถนากลับไป
หลังจากเก็บต้นสมปรารถนาเข้าไปในมิติช่องว่างจักรพรรดิ สายลมกรรโชกแรงก็ปะทุขึ้นแต่ฟางหยวนไม่สนใจและบินจากไปทันที
พายุทรายอาละวาดไปรอบๆ
เพิ่งต้าและโม่หลี่ล้มเหลวในการฝ่าวงล้อมสัตว์ร้าย แต่พายุทรายที่ก่อขึ้นอย่างกะทันหันทําให้ฝูงหมาป่าทะเลทรายและฝูงแมงป่องสีทองต้องหลบหนีกระจัดกระจายกันออกไป
เพิ่งต้าสะดุ้ง “ภัยพิบัติเกิดขึ้นอีกครั้ง!”
โม่หลี่จ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างก่อนที่เขาจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่าเรารอดแล้ว! นี่ไม่ใช่ภัยพิบัติมันเป็นเพียงพายุทรายธรรมดาไปกันเถอะ!”