เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1290
ทันใดนั้น ลู่ฝานรีบเดินออกไปข้างนอก
หลู่เฉิงเซี่ยงตะโกนพูดว่า “ลู่ฝาน นายจะไปไหน”
ลู่ฝานตอบเสียงดังว่า “จะไปสอบถามคนหน่อย”
ประกายแวบขึ้นนัยน์ตาหลู่เฉิงเซี่ยง มองด้านหลังลู่ฝานแล้วกวักมือเรียกคนมา “ตามไปดูว่าเขาไปหาใคร!”
ลู่ฝานรีบเดินออกจากตระกูลหลู่ เขากัดฟันมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยมที่ฆ่ากลืนจิตในตอนนั้น
ลู่ฝานมาถึงโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว
เพิ่งเข้ามา ลู่ฝานเห็นอู่คงหลิงดื่มชาอยู่หน้าประตู โถงใหญ่ทั้งโรงเตี๊ยมมีแค่เธอเพียงคนเดียว
เอ้อระเหยลอยชาย นิ่งสงบ ลู่ฝานรีบเดินไปตรงหน้าอู่คงหลิง
นั่งลงตรงข้ามอู่คงหลิง ลู่ฝานพูดเสียงต่ำว่า “อู่คงหลิง ฉันมีเรื่องถามเธอ”
จู่ๆ อู่คงหลิงยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องถามฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลย”
แววตาอู่คงหลิงมีความขบขัน เธอรินชาให้ลู่ฝานแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “สิ่งที่นายจะถามฉัน ต้องเป็นเรื่องที่ฉันตอบไม่ได้แน่ๆ ในเมื่อตอบไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องถามดีกว่า นายกลับไปเถอะลู่ฝาน ช่วงนี้ฉันมีประจำเดือน ไม่อยากเจอหน้านาย”
ลู่ฝานมองตาอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “เธอต้องรู้อะไรแน่ๆ อู่คงหลิงถ้าเธอรู้จริงๆ ครั้งนี้เธอต้องช่วยฉัน”
อู่คงหลิงส่ายหน้าพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันช่วยนายไม่ได้ ลู่ฝาน คิดว่านายคงจะรู้ว่าตัวเองล่วงเกินใคร และใครกำลังหาเรื่องนายอยู่ นายคิดว่าคนอย่างฉันจะต่อต้านเขาได้เหรอ ฉันจะทำอะไรได้”
ลู่ฝานพูดว่า “ง่ายมาก สอบถามข้อมูลให้ฉันก็พอแล้ว ที่เหลือฉันจัดการเอง”
อู่คงหลิงส่ายหน้าพูดว่า “ลู่ฝาน นายคงยังไม่เข้าใจ บางครั้งข้อมูลเพียงข้อมูลเดียว หมายถึงชีวิตนับไม่ถ้วน แม้ความสัมพันธ์ของฉันกับนายจะไม่เลว แต่ยังไม่ถึงขั้นที่จะให้ฉันใช้ชีวิตตัวเองและชีวิตคนอีกมากมายมาช่วยนาย”
ลู่ฝานตบโต๊ะ แล้วพูดเสียงดัง “อู่คงหลิง เธอรู้อะไรกันแน่”
อู่คงหลิงค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายไปได้แล้ว ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันที่นี่อีก ฉันจะเปลี่ยนที่อยู่แล้ว ใช่สิ นายต่อสู้ได้ไม่เลวเลยนะ พยายามเอาที่หนึ่งมาให้ได้ล่ะ!”
พูดจบ อู่คงหลิงเดินออกไปช้าๆ
ลู่ฝานจับแขนเสื้ออู่คงหลิงเอาไว้แล้วพูดว่า “อู่คงหลิง จะไม่บอกอะไรฉันเลยเหรอ”
อู่คงหลิงมองลู่ฝานด้วยสายตาราบเรียบ จู่ๆ เธอขยับนิ้วเล็กน้อย
ลู่ฝานรู้สึกเหมือนอู่คงหลิงกำลังเขียนอะไรที่ฝ่ามือตัวเอง
แต่ภายนอกอู่คงหลิงพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันบอกได้เพียงว่านายกังวลน่ะถูกแล้ว แต่เหตุการณ์ไม่ได้แย่อย่างที่นายคิด!”
พูดจบ อู่คงหลิงสะบัดแขนเสื้อออก แล้วเดินนวยนาดออกไป
ลู่ฝานยืนกำมืออยู่ที่เดิม
เมื่อกี้อู่คงหลิงเขียนข้อความในมือเขา
“หลิงเหยาปลอดภัย ต้องฆ่าเสอหลิง!”
ความอาฆาตวูบไหวอยู่นัยน์ตาลู่ฝาน เขาก้าวออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว
อู่คงหลิงชะงักฝีเท้าลงตรงทางเดิน ด้านหลังเธอมีเงาใครคนหนึ่ง
“ซิงยวน นายมีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ”
อู่คงหลิงพูดโดยไม่หันไปมอง
ซิงยวนพูดอย่างราบเรียบว่า “เหมือนเจ้าสำนักสนิทกับลู่ฝาน”
อู่คงหลิงพูดว่า “ใช่ ไม่ได้เหรอ”
ซิงยวนพูดว่า “เปล่า แต่ฉันแค่อยากบอกเจ้าสำนักว่าฉันมีความแค้นกับลู่ฝาน”
แววตาอู่คงหลิงวูบไหว หันมามองหน้าซิงยวน
ผ่านไปนาน อู่คงหลิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซิงยวน ฉันดูออกนานแล้วว่านายเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูง ดูเหมือนสำนักหัวใจปีศาจเล็กๆ ของฉัน คงไม่สามารถให้คนยิ่งใหญ่อย่างนายอยู่ฉันแนะนำนายให้สำนักชุดม่วงดีกว่า……อ้อ ไม่สิ ตอนนี้ชื่อสำนักวิญญาณม่วงแล้ว”
ซิงยวนพูดว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ขอบคุณเจ้าสำนักมาก ฉันก็ไม่อยากจัดการลู่ฝานในเมืองหลวงเหมือนกัน ตอนนี้เขามีชื่อเสียงมาก อีกทั้งยังเป็นเหยื่อของเสอหลิงด้วย แต่ฉันจะดูเขาตายด้วยตาตัวเอง”
อู่คงหลิงพูดว่า “ถ้าเขาตายฉันก็จะดูด้วยตาตัวเองเหมือนกัน”
ซิงยวนพยักหน้า แล้วหายไปท่ามกลางความมืด