เซียวเจิ้นกั๋ว จ้านอู๋ซวง เหลิ่งเจว๋ซื่อสามคน เป็นคนที่เย่เซิ่งเทียนพาออกมาทั้งหมด
สิ่งที่พวกเขาสามคน เป็นห่วงมากที่สุดไม่ใช่ตำราฝึกฝน แต่เป็นเย่เซิ่งเทียน！
ไม่ต้องถามก็รู้ ถ้าหากได้ตำราฝึกฝนมามากมายเช่นนี้ แน่นอนว่าจะต้องผ่านความยากลำบากและภยันตรายมามากมาย เกือบเอาชีวิตไม่รอด
สิ่งที่พวกเขาต้องทำในตอนนี้ ก็คือ จะต้องจดจำคนเหล่านั้นที่เคยลงมือกับเจ้าเทพไว้ทั้งหมด
หลังจากนั้น แก้แค้น！
คนของหอมังกรเทพ ยังไม่เคยมีใครมารังแกได้！
โดยเฉพาะ เจ้าเทพของพวกเขา！
นั่นเป็นกำลังอันสำคัญทางจิตใจของพวกเขา！
เย่ว์อิ่นหลงเอยเจตนาฆ่า ยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมพูดว่า ： “จดจำไว้หมดแล้ว ไม่มีทางพลาดสักคน”
เจียงลั่วเสินพูดออกเสียงว่า ： “พอแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถกเถียงเรื่องนี้ ทุกคนเริ่มบำเพ็ญตนเดี๋ยวนี้！ จะต้องทะลวงแดนทะลุเทพภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด เพื่อไปช่วยเซิ่งเทียน！แต่ละคนหาตำราฝึกฝนที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุด เริ่มบำเพ็ญตน เริ่มตั้งแต่นี้ เว้นแต่ว่าทะลวงแดนทะลุเทพ ไม่เช่นนั้นไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ห้ามออกมาทั้งนั้น ！”
ไม่มีใครคัดค้านทั้งนั้น
ตอนนี้ สิ่งที่พวกเขาขาดแคลนที่สุด ก็คือพละกำลัง
ทางฝั่งเย่เซิ่งเทียนคิดอยากจะทำเรื่อง จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนของพวกเขา
แม้ว่าพวกฟ้าสยบไม่ได้เข้าใจขนาดนั้น แต่ว่าทำให้เย่เซิ่งเทียนเอาจริงเอาจังได้ แน่นอนว่าทรงพลังมาก
ไม่น้อยไปกว่าสรวงสวรรค์！
หลังจากที่คนสามสี่คนหารือกัน ขุนหลวงหยางทาวที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดมาตลอด ในเวลานี้พูดอย่างสงบนิ่งว่า : “เรื่องข้างนอก ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย เพียงแต่ พวกคุณจะทะลวงถึงแดนทะลุเทพ ต้องใช้เวลานานแค่ไหน？เกรงว่าเวลาทางฝั่งเซิ่งเทียนค่อนข้างกระชั้นชิด พวกเราจะต้องคิดหาทางอื่นเพื่อยืดเวลา”
มู่หุนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม พูดอย่างจริงจังว่า : “ขุนหลวงพูดถูก พวกเราจะให้เสี่ยวเย่รอต่อไปตลอดไม่ได้ เขาไม่มีเวลา จำเป็นต้องคิดหาทางอื่น เพื่อให้พวกเรายืดเวลา！”
กัวปิงหัวหน้ากองพลอาวุธพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า : “เรื่องอื่นมอบให้เป็นหน้าที่ของฉันแล้วกัน ฉันไปพบกับเสี่ยวเทียนก่อน”
“คุณเหรอ？”
กู่ชางหลงพูดด้วยสีหน้าท่าทางแปลกประหลาด : “หรือว่าคุณยังแอบซ่อนพละกำลังงั้นเหรอ？ปีนั้นฉันจำได้ว่า มีคนที่เหนือกว่าแดนเหนือโลกีย์ปรากฏตัวออกมา ถูกบุคคลลึกลับคนหนึ่งฆ่า คงไม่ใช่คุณหรอกนะ？”
กัวปิงรีบพูดว่า : “เป็นไปไม่ได้ ฉันหลบซ่อนพละกำลังทำไม？ถ้าหากว่าฉันมีพละกำลังนั่น ออกโรงไปนานแล้ว ไม่ต้องรอถึงตอนนี้”
หร่วนซื่อสงเผยรอยยิ้มที่ราวกับจิ้งจอกแก่ยังไงอย่างนั้น พูดว่า : “เหอะๆ เหล่ากัวเป็นคนที่ภายนอกไม่มีอะไรแต่ภายในใจลึกจนยากจะหยั่งถึง ไม่แน่เขาอาจจะซ่อนพละกำลังไว้จริงๆ ทุกคนจะต้องจับตามองไว้ เผื่อว่าไอ้ชายแก่คนนี้มีความคิดไม่ดี คนที่อันตรายก็คือพวกเรา”
กัวปิงพูดด้วยสีหน้าดำคล้ำ : “หยุดพูดจาใส่ร้ายป้ายสีฉัน ฉันว่าชายชราอย่างคุณต่างหากที่ซ่อนพละกำลังไว้ ทำตัวลึกลับอยู่ตลอด จนถึงตอนนี้ก็ไม่ออกโรง แต่ฉันคิดว่า คนของพวกเราเหล่านี้รวมกันขึ้น ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”
หร่วนซื่อสงยิ้มตาหยีพร้อมพูดว่า : “ถูกต้อง ฉันซ่อนพละกำลังไว้จริงๆ งั้นคุณก็ต้องยิ่งระวังแล้ว ฉันเห็นคุณไม่สบายใจมานานมากแล้ว รอวันไหนฉันเผยพละกำลังออกมา จัดการชายแก่อย่างคุณเพื่อระบายอารมณ์ก่อนสักยก ”
หยางทาวโบกไม้โบกมือพร้อมพูดว่า : “พอแล้ว ไม่มีประโยชน์ก็ไม่ต้องพูดแล้ว ในเมื่อเหล่ากัวตัดสินใจแล้ว งั้นก็ไปก่อน คนที่เหลือทะลวงอย่างสุดกำลัง อีกอย่าง คนในครอบครัวของเสี่ยวเทียน ทั้งหมดถูกโอนย้ายไปยังที่ลับแล้ว บอกเสี่ยวเทียน ไม่ต้องเป็นกังวลคนในครอบครัว”
พูดจบ ทุกคนก็ไม่ชักช้า ต่างก็หาตำราฝึกฝนที่เหมาะสมกับตัวเอง ตรงไปทะลวง
เย่ว์อิ่นหลงพากัวปิง ไปรวมตัวกับเย่เซิ่งเทียน
ในห้องก็เหลือเพียงแค่หยางทาวและหร่วนซื่อสงสองคน
หร่วนซื่อสงพูดว่า : “โลกแห่งการต่อสู้ ก็จะมาถึงแล้ว！ไม่รู้ว่า พวกเราจะรักษาความสงบและความเจริญรุ่งเรืองนี้ได้หรือไม่”
หยางทาวพูดด้วยสายตาที่น่าเกรงขาม : “กว่าเหล่าอาวุโสจะจัดการให้สงบได้มันไม่ง่ายเลย แม้ว่าพวกเราจะตาย ก็จะต้องคุ้มกันไว้”
และหลังจากนั้น ก็พูดอย่างทอดถอนหายใจว่า ： “ก็เป็นเสี่ยวเทียนเด็กน้อยคนนั้นที่ลำบากแล้ว เมื่อก่อนไม่กล้าพูดสิ่งเหล่านี้กับเขา คิดไม่ถึงว่าเขาเองจะเดินมาถึงขั้นนี้ได้ แบกความหวังของพวกเราทุกคนไว้เพียงคนเดียว ฮาย คนที่ลำบากที่สุด ก็คงเป็นเสี่ยวเทียนนะ”