พวกเขาเหมือนเป็นพ่อลูกกันก็จริง เขามีความเป็นห่วงพวกเขา ให้คนดูแลพวกเขา
แต่ว่า ก็น้อยมากที่เขาจะอยู่กับพวกเขาอย่างใกล้ชิดขนาดนี้อย่างกับในตอนนี้
“เปล่า เดินหมากแล้วไม่สามารถเดินกลับได้ นี่เป็นกติกาพื้นฐานของการเดินหมากรุก”
แสนรักปฏิเสธออกมาเบาๆ กับเด็กๆเหล่านี้ที่ไม่รู้หลักการ ไม่ยอมออมมือให้สักนิด
อิคคิว：“……”
รินจัง：“……”
มีเพียงชินจังที่ยังขมวดคิ้วพิจารณาอยู่อย่างสุขุม หลังจากนั้นก็ยื่นมือน้อยๆจับหมากสีดำอันนั้นเดินออกไป
พึ่งจะขยับ แสนรักจึงเอาหมากสีขาวฆ่าออกไป หนึ่งหมาก เกมนี้หมากสีดำพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
“ฮื้อ……”
เด็กๆทั้งสามได้เห็นแล้ว กุมศีรษะน้อยๆเอาไว้แล้วอุทานออกมา
จะทำยังไงได้อีก?
แด๊ดดี้ในตอนนี้ไม่ใช่แด๊ดดี้คนเดิมแล้ว เขาไม่มาทางที่จะออมมือให้กับพวกเขา
ไม่เป็นไปตามที่คิดเอาไว้พวกเด็กๆต่างได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก
แต่คิดไม่ถึงว่า หมากรุกแพ้แล้ว แด๊ดดี้ที่ถูกพวกเขาล้อมเอาไว้ทันใดก็วาดมือออกมา อุ้มรินจังที่อยู่ข้างเท้าที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วยืนขึ้นมา
“เอาล่ะ ควรที่จะออกไปทำกิจกรรมที่ด้านนอกบ้างแล้ว อยากไปเล่นว่าวไหม”
“ดีเลย！ผมชอบเล่นว่าว！”
“ชอบ！”
“หนูอยากเล่นเป่าฟองสบู่ คุณลุง หนูอยากเป่าฟองสบู่อันใหญ่ๆ”
ในเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที เด็กๆเหล่านี้ก็อดใจไม่ไหวขึ้นมาแล้ว ดีใจขึ้นมาอย่างมาก
ไชยันต์ที่ยังยืนมองอยู่ที่หน้าประตู เห็นว่าพ่อกับลูกๆเหล่านั้นได้ออกไปแล้ว ขอบตาของเขาชื้นขึ้นมา อย่างเสียมิได้
อีกทั้งความโมโห ไม่รู้ว่าไปไหนหมดตั้งนานแล้ว?
ไชยันต์ไปที่ห้องอ่านหนังสือ
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ม็อกโกก็โทรศัพท์มา เขาไม่ได้มาที่เดอะวิวซี อีกทั้งถามออกมาในสายโทรศัพท์อย่างหัวร้อน：“คุณเอาเรื่องที่ผมกลัวเลือดพูดออกมางั้นเหรอ”
“……คุณคิดว่าไงล่ะ”
ไชยันต์กลับไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมรับ
ม็อกโกที่อยู่ในสายโทรศัพท์ด้านโน้น อารมณ์ที่เก็บกดเอาไว้ทั้งวัน ในที่สุดก็ระเบิดออกมาแล้ว
“ผมพูดว่าอะไร คุณต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้ขัดขวางการเข้าร่วมกองกำลังปราบปรามผู้ก่อการร้ายระหว่างประเทศของผมด้วย ผมไปจากที่นี่ สำหรับคุณแล้วเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องดี?”ไชยันต์ได้ยินแล้ว ความโมโหที่อยู่ภายในใจก็ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง！
“ทำไมถึงได้คิดว่านี่เป็นเรื่องดีสำหรับผม มา คุณพูดกับผมมาสิ ห๋า?”
ในสายโทรศัพท์เขาถามออกมาอย่างดุร้าย
คำพูดนี้พูดออกมา ม็อกโกที่อยู่ด้านโน้นจึงพูดออกมาอย่างไม่คิด！
เพราะว่าผู้รับช่วงต่อที่คุณต้องการนั้นเดิมทีไม่ใช่ผม
เพราะว่าในใจของคุณ ผมไม่ได้เก่งกาจสามารถมากพอ ไม่ถึงมาตรฐานของคุณ！
แต่ว่าท้ายที่สุด ผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เล็กเติบโตมาในครอบครัวที่เข้มงวด ในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“ผมไม่อยากพูดเรื่องเหล่านี้กับคุณ แต่นี่ เป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว นี่เป็นแผนสำหรับอนาคตที่ผมวางเอาไว้ ถ้าคุณขัดขวางผม คุณวางใจเถอะ ไม่งั้นผมก็จะถอดเครื่องแบบทหารนี้ออก ใช้สถานะของคนธรรมดาไปเข้าร่วมอย่างอิสระ！”
หลังจากนั้น เขาก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว
ไชยันต์ที่อยู่ด้านนี้โมโหจนเกือบจะปาโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว
ไอ้คนชั่วร้าย！！
ตอนนี้พ่อบ้านสินยกน้ำชาเข้ามาพอดี เขาได้เห็นฉากนี้แล้ว ก็ถอนหายใจออกมา
“คุณท่าน ผมขอพูดอะไรหน่อยเถอะ ผมรู้สึกว่าคุณเข้มงวดกับคุณชายม็อกโกเกินไปแล้ว คำพูดในวันนี้ ก็คงมีแค่คุณชายม็อกโก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่ใจคับแคบหน่อย เกรงว่าจะก่อเรื่องเดือดร้อนอะไรขึ้นมาตั้งนานแล้ว”
“ผม……นั่นผมกำลังหัวร้อนนี่”
ไชยันต์ถูกว่าแบบนี้ ใบหน้าที่ยังไม่ทันได้หายโมโหก็สั่นขึ้นมา ไฟของความโมโหที่กำลังลุกโชนทำให้เขาดูตัวเล็กไปเลย
ตาสินจึงพูดเตือนสติต่อ：“ใช่ คุณหัวร้อนขึ้นมา แต่คำพูดที่คุณพูดออกมานั้น คุณไม่รู้หรอกว่าทำให้คนเสียใจขนาดไหน คุณนายใหญ่ใช่ว่าเธอทำผิดจริงๆ แต่ว่าเธอก็เป็นแม่ของคุณชายม็อกโก คุณด่าออกไปแบบนี้ เขาจะรับได้หรือเปล่า”
“……”
“จะว่าไปนะ คุณท่าน ไม่รู้ว่าช่วงนี้คุณค้นพบอะไรบางอย่างหรือเปล่า ตั้งแต่รับคุณชายเล็กกลับมา คุณทอดทิ้งคุณชายม็อกโกอย่างมากเลยนะ อีกทั้งคำพูดที่พูดออกมา คุณก็แสดงออกมาว่าไม่ชอบเขาอยู่บ่อยๆ คุณไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ”
ตาสินมีความกล้าอย่างมาก สุดท้ายจึงได้พูดคำพูดแบบนี้ออกมา
คำพูดนี้พูดออกมา ใบหน้าชราของไชยันต์แข็งทื่อไป เมื่อระเบิดอารมณ์ออกมา ก็ทำให้เขาพูดอะไรพล่อยๆออกไปอย่างปฏิเสธไม่ได้เลย
แต่ว่า เขามานั่งอยู่ที่นั่นคิดให้ละเอียดอีกที
เขาพบว่าตัวเองตอกกลับอะไรไปไม่ได้อีกแล้ว ใบหน้าชราอันนี้แดงแล้วก็ซีดขาว ซีดขาวแล้วก็ขุ่นมัวลง……
เขาพบว่าตัวเองตอกกลับอะไรไปไม่ได้อีกแล้ว ใบหน้าชราอันนี้แดงแล้วก็ซีดขาว ซีดขาวแล้วก็ขุ่นมัวลง……
ช่วงนี้เขา ดวงใจของเขาทั้งหมดอยู่ที่ไอ้คนชั่วคนนั้นจริงๆ！
——
เส้นหมี่รอม็อกโกอยู่ที่หน้าประตูเรด พาวิเลี่ยน
เธอกับเขาไม่เคยติดต่อกันเป็นการส่วนตัว ไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหนบ้าง ไม่มีวิธีใด ทำได้เพียงมารออยู่ที่หน้าประตูบ้าน
โชคดี เขายังไม่ไปไหน ยังอยู่ที่นี่
“คุณชายม็อกโก ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
ในที่สุดมองเห็นรถของเขาแล้ว เส้นหมี่ที่รออยู่ที่นอกคฤหาสน์หลังนี้เป็นเวลานาน ทันใดก็วางใจลงได้ มองไปที่เขาอย่างเบิกบาน
ม็อกโก：“……”
เขาที่กำลังอารมณ์ไม่ดี ความจริงแล้วในตอนนี้ไม่อยากจะเจอใครทั้งนั้น
แต่ว่า เขาได้เห็นผู้หญิงคนนี้แล้ว สุดท้ายแล้ว ก็ลงมาจากรถ
“คุณมาได้ยังไง มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า”
“อืม ฉันอยากพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องวันนั้นที่ฉันก่อขึ้น คุณชายม็อกโก วันนั้น ฉันใจร้อนเกินไปจริงๆ ฉันรีบร้อนหาคนที่อยู่เบื้องหลังที่อยากจะทำร้ายเด็กๆ กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะนำเรื่องยุ่งยากมาให้คุณขนาดนี้ คุณชายม็อกโก ฉัน……”