เวินเส้าหยีใช้ญาณเทพสำรวจไหกักวิญญาณ แต่ว่ามันว่างเปล่า ไม่มีดวงวิญญาณแม้สักน้อย
“วิญญาณข้างในล่ะ?”
“ถูกข้าปล่อยไปแล้ว”
“ถูกเจ้าปล่อยไปแล้ว?”
เสียงของเวินเส้าหยีเย็นชาลงเล็กน้อย มีความโกรธ มีเสียงสั่น ทั้งยังมีความอาลัยอาวรณ์และแรงสังหารอีกเล็กน้อย
กู้ชูหน่วนอดขมวดคิ้วไม่ได้
ผู้ชายคนนี้เหมือนกันกับเย่จิ่งหาน แปลกประหลาด
คงไม่ได้รู้จักกับวิญญาณที่อยู่ในไหกักวิญญาณเหมือนกับเขาหรอกนะ?
“เจ้าก็ชอบผู้หญิงในไหกักวิญญาณเหมือนกันเหรอ?” กู้ชูหน่วนถามหยั่งเชิง
ไหนเลยจะรู้ว่าแรงสังหารของเวินเส้าหยีจะพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ประกอบประโยคหนึ่งออกมาจากซอกฟัน
“ข้าแทบอยากจะหักกระดูกของนาง ถลกหนังนางไปซะ ไม่ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะยอมรับเจ้าเป็นเจ้านายเพราะอะไร และไม่ว่าเย่จิ่งหานจะปล่อยเจ้าไปเพราะอะไร อาศัยเพียงแค่ความสัมพันธ์ของเจ้ากับพวกเขา เจ้าก็สมควรตาย หากว่าเจ้ายอมบอกเบาะแสของขวานผานกู่มาดีๆ แล้วเอาแหวนมิติให้ข้า บางทีข้ายังอาจจะให้เจ้าตายไปอย่างง่ายดายหน่อย”
เมฆหมอกเย็นยะเยือกกลุ่มหนึ่งผ่านไป ทั้งร่างของกู้ชูหน่วนสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น ความเย็นชนิดนี้ทะลุไปถึงกระดูก
กู้ชูหน่วนรู้สึกว่ากระดูกของตัวเองถูกน้ำแข็งกัดเซาะไปทีละนิ้วๆ เจ็บปวดจนทำให้นางเหงื่อแตก
ความเจ็บปวดประเภทนี้เปรียบได้กับการประหารชีวิตแบบเชือดเฉือนร่างกาย กระทั่งยังเจ็บปวดยิ่งกว่าการประหารชีวิตแบบเชือดเฉือนร่างกายนับพันหมื่นเท่า
“กึก……”
ในความเลือนราง นางก็ยังสามารถรู้สึกได้ว่ากระดูกแต่ละท่อนของตัวเอง ร่องของกระดูกเป็นจุดๆแต่ละท่อนระเบิดออกทีละนิ้วๆ
นางอยากหลุดพ้น แต่นางไม่มีแรงจะสะบัดให้หลุดพ้น ทำได้เพียงกัดฟันรับความเจ็บปวดชนิดนี้เท่านั้น
สิบนาทีผ่านไป กู้ชูหน่วนก็ยังคงกัดฟันฝืนทนความทรมาน
บนใบหน้าของนางเป็นความเจ็บปวดอย่างมหาศาล แต่นางไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย แม้ว่าทั้งร่างกายของนางจะสั่นเทาไม่หยุดก็ตาม
เวินเส้าหยีรู้สึกประหลาดใจ
ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนนี้รักตัวกลัวตายเป็นอย่างมาก
ทัณฑ์น้ำแข็งเป็นการลงทัณฑ์ที่โหดเหี้ยมขึ้นชื่อที่สุดของเผ่าเทียนเฟิ่น ตั้งแต่โบราณมาไม่เคยมีใครทนได้เกินสิบนาที แต่นางกลับทนได้ กระทั่งยังไม่เปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อยอีกด้วย
ความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ทำให้คนเลื่อมใส
“หากว่าเจ้ายังไม่ร้องขอความเมตตาอีก กระดูกของเจ้าก็จะถูกกัดกร่อนไปทีละนิ้ว และตายทั้งเป็นในที่สุด”
“เลิก…..เลิกคิดซะ……ถึงข้าจะตายก็จะไม่มอบแหวน…….มิติออกไป…..”
กู้ชูหน่วนฝืนพูด เสียงสั่นเครือไม่หยุด แม้ว่านางจะพูดประโยคที่สมบูรณ์ออกไปได้ แต่เสียงของนางเบาเกินไป หากไม่ฟังอย่างละเอียด ก็ฟังไม่ออกโดยสิ้นเชิง
“เพื่อแหวนมิติวงหนึ่ง ทำให้ตัวเองทรมานจนจะอยู่ก็ไม่ จะตายก็ไม่สามารถทำได้ คุ้มค่าหรือ?”
“ข้ารู้สึกว่าคุ้ม….ก็……ก็พอแล้ว”
เส้นผม เสื้อผ้าทั้งหมดของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวราวกับกระดาษ เจ็บปวดจนฟันสั่นกึกๆ แต่นางก็ยังไม่ยอมส่งเสียงออกมา แต่กลับหลับตาลง รับความเจ็บปวดของกระดูกที่แตกร้าวระลอกแล้วระลอกเล่าอย่างต่อเนื่อง
ปลายนิ้วของเวินเส้าหยีสั่นเล็กน้อย
ทัณฑ์น้ำแข็งนั้นโหดร้ายเกินไป
ในอดีตเผ่าน้ำแข็งใช้วิธีนี้เพื่อต่อกรกับศัตรู เขาจะไม่เห็นด้วยเป็นอันขาด และพยายามคิดจะยกเลิกอย่างสุดกำลัง
คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะใช้วิธีการเช่นนี้กับผู้หญิงที่อ่อนแอผู้หนึ่ง
เมื่อมองดูดวงตาอันดื้อรั้นของนางอีกครั้ง ก็มีความรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมากกับแววตาเช่นนี้อย่างอธิบายไม่ถูก
และเกิดความทนไม่ได้วาดผ่านในจิตใจด้วยเช่นกัน