บทที่ 574
เธอมองไปที่เย่เฉินอย่างซาบซึ้ง ความรู้สึกที่มีต่อเขา ก็ยิ่งระอุขึ้นอีก！
เธอถึงขึ้นกับรู้สึกว่า บุญคุณที่เย่เฉินมีต่อตัวเอง เพียงพอที่จะเอาชีวิตของตัวเองชดใช้คืนแล้ว！
เมื่อซ่งหรงวี่ได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็คับแค้นมาก
เขาไม่พอใจ！
เขาไม่พอใจที่เย่เฉินยุ่งเรื่องชาวบ้านเยอะเกินไป！
ไม่พอใจที่เขาต่ออายุคุณท่านซ่ง
และยิ่งไม่พอใจที่เขายกคุณงามความดีให้กับซ่งหวั่นถิง！
แต่ว่า แต่เขาไม่กล้าแสดงความขุ่นเคืองในใจเลยแม้แต่น้อย ทำได้เพียงกระเหี้ยนกระหือรือในใจ
ในเวลานี้ คุณท่านซ่งพยักหน้าอย่างหนัก พูดด้วยความจริงใจ : “ซ่งจี่จะต้องจดจำคำเตือนของอาจารย์เย่ไว้นะ！”
พูดจบ เขาก็เอนตัวลงไป คุกเข่าเคาะหัวคำนับแสดงความเคารพอีก！
คุณท่านซ่งคุกเข่าเคาะหัวคำนับแสดงความเคารพสองครั้ง เย่เฉินมีโอกาสที่จะหยุดเขาไว้ได้ แต่เย่เฉินกลับว่าไม่ทำแบบนี้
เหตุผลง่ายๆในนั้น ก็เพราะเย่เฉินคิดว่า เขาควรคุกเข่าเคาะหัวคำนับแสดงความเคารพ！
ตัวเองมอบการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ให้เขา ทำให้เขามีอายุเพิ่มขึ้นอีกสิบปี การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ อย่าพูดว่าคุกเข่าเคาะหัวคำนับแสดงความเคารพให้กับตัวเองสองครั้งเลย แม้ว่าต่อไปจะคุกเข่าเคาะหัวคำนับแสดงความเคารพวันละสองครั้งกับเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงอะไร
คนธรรมดาที่ศรัทธาในเทพเจ้า สามหมอบเก้ากราบต่อหน้าเทพเจ้าทุกวัน เทพเจ้าสามารถเพิ่มอายุขัยให้เขาอีกสิบปีไหม？
ไม่มีทางทำให้ได้！
เทพเจ้าทำไม่ได้ แต่ตัวเองทำได้！
ดังนั้น การที่เขาได้รับการคุกเข่าเคาะหัวสองครั้งเพื่อแสดงความเคารพจากคุณท่านซ่งนั้น เป็นสิ่งที่เห็นสมควรอยู่แล้ว！
เมื่อลูกหลานตระกูลซ่งเห็นเช่นนี้ ต่างก็เดินก้าวขึ้นมาข้างหน้า นำหน้ามาด้วยซ่งเทียนหมิงลูกชายคนโตของคุณท่านซ่ง และตามมาด้วยลูกคนที่สาม คนที่สี่
พี่น้องทั้งสามคนเดินมายังข้างหน้า คุกเข่าข้างหลังคุณท่านซ่งทันที
ซ่งเทียนหมิงสองมือยกขึ้นสูง พูดเสียงดังว่า : “ขอบคุณอาจารย์เย่ที่มอบโอกาสนี้ให้พ่อของผม ซ่งเทียนหมิง ซ่งเทียนหมิงลูกชายคนโตของตระกูลซ่ง ก้มหัวแสดงความเคารพอาจารย์เย่！”
พูดจบ ก็เคาะหัวแสดงความเคารพหนึ่งครั้ง ค้างไว้นานโดยไม่ยกหัวขึ้นมา！
น้องคนที่สาม และคนที่สี่ของเขาก็หัดทำแบบเดียวกัน ต่างก็ก้มหัวแสดงความเคารพ！
ซ่งหรงวี่และซ่งหวั่นถิงก็รีบก้าวตามไปข้างหน้า คุกเข่าลงที่หลังของเขาทั้งสามคน
ในใจของซ่งหรงวี่เกลียดแค้นอย่างมาก แต่ยังตะโกนเสียงสูงด้วยสีหน้าที่จริงใจว่า : “ขอบคุณอาจารย์แย่ที่มอบโอกาสเช่นนี้ให้คุณปู่ ซ่งหรงวี่หลานชายคนโตของตระกูลซ่ง ก้มหัวแสดงความเคารพอาจารย์เย่！”
ซ่งหวั่นถิงมองไปยังเย่เฉินด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแวบหนึ่ง สายตาค่อนข้างซับซ้อน มีความรู้สึก มีความศรัทธา มีความเลื่อมใส และมีความกลัวเกรง
หลังจากนั้น เธอก็คุกเข่าลงกับพื้น พูดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า : “ขอบคุณอาจารย์เย่ที่มอบโอกาสนี้ให้กับคุณปู่ของฉัน ซ่งหวั่นถิงหลานสาวคนโตตระกูลซ่ง ก้มหัวแสดงความเคารพอาจารย์เย่！”
ส่วนบรรดาหลานชายตัวน้อย หลานสาวตัวน้อยที่เหลือ ก็เรียนรู้ทำตามอยู่ด้านหลัง ต่างก็คุกเข่าก้มหัวแสดงความเคารพ
วันนี้ คุณท่านซ่งมีอายุครบแปดสิบปีเต็มแล้ว！
เดิมที เขาควรจะนั่งอยู่ตำแหน่งหลัก รับการอวยพรและน้อมกราบของลูกๆหลานๆตระกูลตัวเอง
และตอนนี้ เด็ก ๆ ทุกคนที่ใช้นามสกุลซ่งทั้งหมด คุณท่านซ่งที่อายุแปดสิบปีขึ้นไป หลานอายุน้อยสุดก็ประมาณเจ็ดถึงแปดปี ขอเพียงแค่นามสกุลซ่ง ทั้งหมดล้านแต่คุกเข่า หันหน้าไปทางเย่เฉินด้วยใบหน้าที่เงียบสงบ ก้มหัวแล้วเคาะหัวแสดงความเคารพอย่างจริงใจจนไม่อาจเปรียบได้
ภากฉากนี้ ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึงจนตาค้าง！
นี่ เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในจินหลิงนะ！
ตอนนี้ คนทั้งตระกูล ล้วนแต่คุกเข่าและเคาะหัวแสดงความเคารพให้กับอาจารย์เย่ที่ยังเป็นวัยรุ่น ！
แต่ว่า คนในเหตุการณ์ไม่มีใครรู้สึกเลยว่า การคุกเข่าของคนทั้งตระกูลนี้เป็นความอัปยศ
ในทางกลับกัน ในใจของพวกเขาล้วนแล้วแต่มีความอิจฉา ！ถึงขนาดที่ริษยาอย่างมาก！
ทำไมล่ะ？
ทำไมโอกาสดีๆอย่างนี้ ไม่ตกลงมาที่ตัวเองบ้าง？！