บทที่ 576
อู๋ซินพูดอย่างตื่นเต้นทันที : “พ่อ ผมฟังพ่อครับ！”
อู๋ตงไห่พยักหน้าอย่างพอใจ พูดว่า : “เข้าไปขอยากับเย่เฉินด้วยกันกับฉัน！”
“ขอยา？” อู๋ซินรีบเอ่ยถาม : “ขอยังไง？”
“คุกเข่า！” อู๋ตงไห่พูดด้วยสีหน้าที่ราบเรียบว่า : “คนทั้งตระกูลซ่งต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น พวกเราก็ต้องคุกเข่าเหมือนกัน！”
“คุกเข่าเหรอ？คุกเข่าให้เย่เฉินเหรอ？！” อู๋ซินรีบกระโดดขึ้นมาทันที พูดอย่างกระตือรือร้น : “ให้ผมคุกเข่าให้เขาเหรอ？！พ่อ คุณฆ่าผมยังดีซะกว่า！”
อู๋ตงไห่ขมวดคิ้วพร้อมจ้องมองไปที่เขา “เมื่อกี้ที่พ่อพูด แกฟังหูซ้ายทะลุหูขวารึ？”
อู๋ซินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า : “พ่อ ต้องคุกเข่าเหรอ！นอกจากพ่อและคุณปู่ผมเคยคุกเข่าให้ใครเมื่อไหร่กัน！พ่อบอกมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอว่า ลูกผู้ชายไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ？”
อู๋ตงไห่หัวเราะอย่างเย็นชา : “ปีนั้นที่หานซิ่นได้รับความอับอายจากการให้คนมาเดินค่อมหลัง ถ้าหากคิดเหมือนกับที่แกคิด เขาก็คงไม่ได้รับการขนานนามจากคนรุ่นหลังว่าเป็นเทพแห่งสงคราม ！”
พูดจบ อู๋ตงไห่ถามย้อนกลับ : “ความเป็นผู้ชายยังสามารถปรับตัวได้ทุกสถานการณ์ แล้วคุกเข่ามันจะยังไงกันเชียว คุกเข่าลงก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้ง ถึงจะเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง！”
เมื่ออู๋ซินได้ยินประโยคนี้ ถึงจะพยักหน้า งึมงำๆด้วยความหงุดหงิด : “ได้ ผมเชื่อฟังพ่อ……”
อู๋ตงไห่ตบไปที่ไหล่ของเขา พูดพร้อมยิ้มว่า : “สามารถยืดหยุ่นได้ ก็มีการพัฒนาไปได้มากแล้วนะ！”
พูดจบ เขาพูดอย่างไม่อาจเก็บความตื่นเต้นได้ว่า : “ไป เขาไปกับฉัน！”
……
ณ เวลานี้ภายในห้องจัดเลี้ยง เย่เฉินประคองคุณท่านซ่งลุกขึ้นยืน
เมื่อคุณท่านซ่งลุกขึ้นยืน คนอื่นๆของตระกูลซ่งก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมด
จากนั้นทุกคนก็มอบขวัญให้ ดังนั้นเย่เฉินจึงกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง ให้คุณท่านซ่งจัดการวันเกิดต่อไป
กลับมาถึงโต๊ะอาหาร กลุ่มคนก็เข้ามารายล้อมอย่างวุ่นวาย แต่ละคนเข้ามารายล้อมเย่เฉิน ต่างคนต่างพูด พูดออดอ้อนทุกรูปแบบอย่างตื่นเต้น
ทุกๆคน ต่างก็เข้ามาขอยาอายุวัฒนะ
ถึงขนาดที่ว่า มีคนเริ่มพูดเสนอราคา สามร้อยล้าน สี่ร้อยล้าน จนกระทั่งห้าร้อยล้านเลย
เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยว่า : “ทุกท่าน ยาอายุวัฒนะนี่ฉันได้มาโดยบังเอิญ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
บางคนก็จำเย่เฉินได้ ว่าตอนนั้นเขาคืออาจารย์เย่ที่ใช้สายฟ้าผ่า วีจิ้งไห่อาจารย์ชาวฮ่องกงตายในงานประชุมซวนซวน ดังนั้นจึงพูดแหกปากออกมา : “อาจารย์เย่ คุณคือผู้เยี่ยมยอดแห่งภาคใต้ ยาอายุวัฒนะนี้ คุณเป็นคนทำขึ้นมาเองใช่ไหม？ได้โปรดเมตตา ปรุงยาให้แก่พวกเราเหล่าชายชราด้วย เรายอมที่จะจ่ายเงินในราคาที่สูงมาก！”
ในใจของเย่เฉินคิดว่า ถ้าหากคนอื่นรู้ว่าตัวเองสามารถปรุงยาอายุวัฒนะได้ เกรงว่าทั้งชีวิตนี้ก็คงไม่สงบ ดังนั้นจึงพูดออกไปอย่างนิ่งๆ : “แม้ว่าฉันเป็นผู้เยี่ยมยอดแห่งภาคใต้ บางเรื่องด้วยความสามารถของฉันเองก็ทำไม่ได้”
เย่เฉินพูดว่า ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าที่โศกเศร้าออกมา พูดว่า : “จากที่ฉันวินิจฉัย ยาอายุวัฒนะนี้ เป็นหมอเทพ นักเวทย์ ที่ปรุงยาขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อถวายจักรพรรดิและนายพลในสมัยโบราณ เม็ดยานี้ปรุงขึ้นมายากมาก มียาที่เป็นส่วนผสมหลายตัวสูญพันธุ์ไปแล้ว แม้แต่วิธีการกลั่นก็ยังสูญหายไปแล้ว อยากจะปรุงแต่งขึ้นมาใหม่ก็เป็นไปไม่ได้ แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง หากในอนาคตฉันสามารถปรุงเม็ดยาอายุวัฒนะนี้ซ้ำกลับมาได้ ฉันจะแบ่งปันให้ทุกคนแน่นอน！”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้ ก็คุ้มค่าที่จะสละความโกรธแค้น ในขณะเดียวกันก็หวังว่าเย่เฉินจะปรุงยาอายุวัฒนะนี้ซ้ำกลับมาได้
เมื่อพ่อลูกตระกูลอู๋ที่เพิ่งเข้ามาแล้วได้ยินประโยคนี้ อู๋ซินก็รีบพูดกับอู๋ตงไห่ว่า : “พ่อ ไอ้เศษสวะเย่เฉินไม่มียาอายุวัฒนะแล้ว！”
“ไม่มีแล้ว？” อู๋ตงไห่ยิ้มเยาะอย่างดูถูก พูดด้วยความมั่นใจ : “ฉันไม่เชื่อ！”