บทที่ 577
เมื่ออู๋ซินเห็นพ่อเชื่อมั่นว่า เย่เฉินจะต้องมียาอายุวัฒนะแน่ ก็มองไปยังเขา โพล่งพูดออกไปว่า : “พ่อ พ่อคงไม่ได้จะไปหาเขา แล้วคุกเข่าขอยาอายุวัฒนะอะไรนั่นจริงๆหรอกนะ？”
“ใช่ ”อู๋ตงไห่พยักหน้าแล้ว พูดว่า : “เดี๋ยวแกเดินเข้าไปกับฉัน ฉันจะขอโทษเขาแทนแก แกคุกเข่าขอให้เขาอภัย แล้วฉันจะพูดเรื่องยาอายุวัฒนะกับเขา”
อู๋ซินทำท่าทางที่หดหู่ : “พ่อ พ่อหมายความว่าจะให้ฉันคุกเข่ายอมรับผิด แล้วระหว่างนั้นคุณก็จะแสดงเป็นคนซื่อตรง？ ”
อู๋ตงไห่มองไปที่อู๋ซินที่อยู่ด้านข้าง ถามย้อนว่า : “แกมีัปัญหาอะไรเหรอ？”
อู๋ซินตกใจสายตาที่พ่อมองมา รีบโบกไม้โบกมือแล้วพูดว่า : “ไม่……ผมไม่มีปัญหาอะไร！”
อู๋ตงไห่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ พูดว่า : “ฉันบอกแกแล้ว เป็นผู้ชายต้องยืดได้งอได้ ถ้าหากแกคุกเข่าแล้วไม่มีประโยชน์ ฉันก็จะคุกเข่า ขอแค่ได้เม็ดยาอายุวัฒนะมา ให้เขาเรียกฉันว่าพ่อฉันก็ยอม ในโลกใบนี้ยังจะมีอะไรสำคัญกว่าชีวิตอีกเหรอ？”
“ก็ได้……” อู๋ซินรู้ พ่อได้หลงใหลในเม็ดยาอายุวัฒนะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในเวลานี้ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
ตอนที่สอนพ่อลูกกำลังเดินกลับไป เย่เฉินให้ผู้คนที่อยู่รอบตัวออกไป
งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น แต่เขามองออกไปรอบๆ กลับพบว่าโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่นั้น ยังมีที่ว่างอยู่อีกสองที่
สองที่นั่งนี้ เตรียมไว้ให้สำหรับซือเทียนฉี และเฉินเสี่ยวจาวหลานสาวของเขา
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะสงสัย
จากความเข้าใจของเขาที่มีต่อซือเทียนฉี ท่านซือเป็นคนที่เคร่งเรื่องเวลามาก และรักษาสัญญา ไม่น่าจะมาสายขนาดนี้
คิดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาซือเทียนฉี
รับโทรศัพท์ อย่างรวดเร็ว
แต่ว่า คนที่รับโทรศัพท์กลับว่าเป็นเฉินเสี่ยวจาว
“เย่……อาจารย์เย่……”
น้ำเสียงของเฉินเสี่ยวจาวนำมาซึ่งความตื่นเต้นและรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม
เย่เฉินรีบเอ่ยถามทันที : “เสี่ยวจาว？คุณตาของคุณละ？ทำไมพวกคุณยังไม่มาร่วมฉลองงานวันเกิดท่านซ่ง？”
เฉินเสี่ยวจาวพูดด้วยน้ำเสียงที่นำมาซึ่งความเกรี้ยวกราดว่า : “เย่……อาจารย์เย่ คลินิกของคุณตาฉันถูกคนมาพังทลายแล้ว！เขากำลังยุ่งเรื่องเก็บกวาดอยู่ คงไปงานวันเกิดไม่ได้แล้ว เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของทุกคน ก็เลยไม่ได้บอกคุณกับคุณท่านซ่ง……”
เย่เฉินสงสัยในใจ ซือเทียนฉีมีชื่อเสียง ทำไมถึงได้มีคนไม่ดูตาม้าตาเรือ ไปทำลายร้านของเขาได้？
ดังนั้นจึงรีบถามออกไปว่า : “ใครเป็นคนทำ？”
เฉินเสี่ยวจาวพูดว่า : “เป็นพ่อลูกตระกูลอู๋แห่งซูหาง พวกเขาอยากให้คุณตาขอฉันไปรักษาอู๋ฉีของตระกูลพวกเขาที่ซูหาง คุณตาของฉันคิดว่าพฤติกรรมของอู๋ฉีน่ารังเกียจเกินไป ก็เลยไม่ได้ตอบตกลงที่จะไปรักษาให้เขา สุดท้ายพวกเขาก็มาพังทลายคลินิกแล้ว！”
สีหน้าของเย่เฉินเย็นชา！
ที่แท้ก็เป็นพ่อลูกตระกูลอู๋？！
ในใจของเขาสาดส่องความโกรธขึ้นมาทันที พร้อมเอ่ยถามไปว่า : “คุณและท่านซือไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม？”
เฉินเสี่ยวจาวรีบกล่าวว่า : “เปล่าค่ะ ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่คลินิก พอฉันกลับมา ร้านก็พังทลายแล้ว และคนของตระกูลอู๋ก็ไปแล้ว แต่ว่าคุณตาก็ไม่ได้เป็นอะไร มีแค่ร้านที่พังแล้วเท่านั้น”
เมื่อเย่เฉินได้ยินว่าพวกเขาทั้งสองไม่เป็นอะไร ถึงได้วางใจ พูดออกไปอย่างเยือกเย็นว่า : “เสี่ยวจาว คุณบอกท่านซือนะ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”
พูดแล้ว เย่เฉินก็วางสายเลย มีกระแสลมหนาวเกิดขึ้นมาบนใบหน้า
ในเมื่อสองพ่อลูกตระกูลอู๋หยิ่งยโส มาจิงหลินก็ไม่รู้จักระวังการกระทำสักนิด แม้แต่ร้านยาของซือเทียนฉีก็กล้าพังทลาย