เย่จิ่งหานเสียพลังไปมากมายในการรักษาอาการบาดเจ็บ
ลมปราณของเซียวหยู่เซวียนและกู้ชูหน่วนจึงกลับมาได้
ไม่รู้ว่าในรถม้ามีหมอมาเพิ่มอีกสองคนตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังช่วยพวกเขาห้ามเลือดรักษาบาดแผล
การเคลื่อนไหวของพวกเขารวดเร็วมาก มือเท้าคล่องแคล่วว่องไว
แวบแรกที่มองก็คือเป็นหมอมานานหลายปีแล้ว เป็นหมอที่มีวิชาการรักษาสูงส่ง
เพียงแต่การกระทำของพวกเขารีบร้อนมาก ราวกับว่าสำหรับพวกเขาแล้วเวลาเป็นสิ่งที่ล้ำค่าเป็นพิเศษ
“เป็นเขาที่กำลังตามไล่ฆ่าอยู่ด้านหลัง”
“อืม”
ใครไล่ฆ่าอยู่ด้านหลัง?
เวินเส้าหยี?
น่าจะเป็นเวินเส้าหยีสินะ มีเพียงแค่เวินเส้าหยีเท่านั้นที่สามารถทำให้เย่จิ่งหานหวาดกลัวได้เช่นนี้
“ตระกูลเวินเป็นหน่วยหนึ่งของเผ่าเทียนเฟิ่น ที่นี่เป็นอาณาเขตของเขา พวกเราอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบ”
“อืม”
เผ่าเทียนเฟิ่นอีกแล้ว ทำไมถึงได้คุ้นหูเช่นนี้?
“ท่านไม่ควรสิ้นเปลืองลมปราณ”
“พักผ่อนก่อนเถอะ ไม่ต้องพูดอะไร” เย่จิ่งหานกล่าว
“ข้าบาดเจ็บหนักเกินไป พาข้าไปด้วยมีแต่จะถ่วงรั้ง ท่านรีบพามู่หน่วนจากไปให้โดยเร็ว นี่คือขวานผานกู่ หากว่าเป็นไปได้……ได้โปรดพานางไปที่แคว้นเย่ด้วย อย่างน้อยที่นั่นก็ไม่มีคนไล่ฆ่านาง แค๊กๆ……..”
“หากว่าเจ้าตาย จิตใจของอาหน่วนก็จะไม่สงบสุข พวกเจ้าทั้งคู่ไม่ว่าผู้ใดข้าก็จะไม่ละทิ้งทั้งนั้น”
“นี่เป็นเหตุการณ์ที่เขาตั้งใจวางแผนขึ้นมา เขาคิดจะเอาท่านไว้ที่ทวีปปิงหลิงถอนอำนาจทั้งหมดทั้งรากทั้งโคน รวมทั้งชีวิตของท่านด้วย”
“ข้ารู้”
“เช่นนั้นท่านยังจะเปิดไพ่ใบสุดท้ายออกมาทั้งหมดอีก ท่านไม่อยากฟื้นคืนชีพให้อาหน่วนแล้วเช่นนั้นหรือ”
กู้ชูหน่วนรู้สึกหนักสมองขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาพูดคุยอะไรกันอีก นางฟังไม่ได้ยินแล้ว
ได้ยินเพียงแค่เสียงพิณดังขึ้น ยิ่งดังยิ่งใกล้ขึ้น
นางรู้ เวินเส้าหยีไล่ตามมาแล้ว
และเขาก็อยู่ไม่ไกลด้วย
รอจนกระทั่งนางฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่ที่บ้านไม้หลังหนึ่งในป่าลึก
บ้างหลังนี้นางคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ไม่นาน นางได้อาศัยอยู่ในนี้กับเย่จิ่งหานสิบเอ็ดวัน
“แม่นางมู่ ท่านฟื้นแล้ว กินยาก่อนเถอะ”
ชิงเฟิงเห็นนางฟื้นขึ้นมา สีหน้าที่ตึงเครียดก็มีความดีใจเล็กน้อยทันที ยกยาถ้วยหนึ่งมาข้างกายนาง
กู้ชูหน่วนขยับตัวเพียงแค่นิดเดียวก็เจ็บปวดซะจนทนไม่ได้แล้ว
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่จะหมดสติพรั่งพรูขึ้นมาในจิตใจ
นางกล่าวด้วยความร้อนใจ “เซียวหยู่เซวียนล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชิงเฟิงหุบลง
“ท่านผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เพื่อท่าน นายท่านของข้าไม่เพียงเคลื่อนกำลังพลทั้งทวีปปิงหลิงออกมาเพื่อต้านทานกับการโจมตีอย่างต่อเนื่องของเวินเส้าหยีเท่านั้น แม้แต่เขาก็ลงสนามด้วยตัวเองแล้ว ท่านไม่เป็นห่วงสักนิด กลับยังถามถึงเซียวหยู่เซวียนก่อนอีก”
“เซียวหยู่เซวียนเป็นอย่างไรบ้าง?”
“บาดเจ็บสาหัสมาก นายท่านเชิญหมอที่ดีที่สุดมารักษาให้เขา ทั้งยังสิ้นเปลืองพลังไปปริมาณมากเพื่อช่วยรักษาบาดแผลให้พวกท่านอีก ตอนนี้พวกท่านทั้งสองคนยังไม่ตายหรอก แต่นายท่านก็พูดยากแล้ว”
วิทยายุทธของนายท่านและเวินเส้าหยีสูสีกัน เดิมทีไม่ว่าใครก็ไม่ได้เสียเปรียบให้ใคร
แต่ตอนนี้……
เวินเส้าหยีออกอุบาย ทำให้นางและเซียวหยู่เซวียนบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังทำให้ทุกๆพรรคใหญ่ประณามนางอีก
เขารู้ว่านายท่านไม่สามารถมองดูพวกเขาตายไปเฉยๆได้ จะต้องเสียลมปราณเพื่อช่วยพวกเขา
ทันทีที่นายท่านเสียลมปราณไปปริมาณมาก นายท่านก็สู้ไม่ชนะเวินเส้าหยีแล้ว
ที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าก็คือ
เขายังใช้ทุกวิถีทาง บีบบังคับให้นายท่านจำเป็นต้องเคลื่อนกำลังพลออกมา
คนที่ส่งไปปกป้องนาง ก็ถูกคนของเวินเส้าหยีสังหารแล้ว
แม้แต่คนเดียวที่มีชีวิตรอดก็ไม่มี
ศึกนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะต้องสละพี่น้องไปอีกมากมายเพียงใด
กู้ชูหน่วนได้ยินว่าเซียวหยู่เซวียนไม่เป็นอันตราย ก็สบายใจเล็กน้อย
ไม่ช้านางก็ถามขึ้นอีกว่า “นายท่านของพวกเจ้าเอาชนะพวกเขาได้หรือไม่?”
“วางใจเถอะ ใต้โลกหล้าไม่ว่าใครก็ทำอะไรนายท่านของข้าไม่ได้”
หากอยู่ที่แคว้นเย่ ชิงเฟิงก็ยังสามารถพูดด้วยความภูมิใจเป็นอย่างมากได้
แต่ที่นี่คือทวีปปิงหลิง เป็นอาณาเขตของเวินเส้าหยี
พวกเขามีอำนาจที่แข็งแกร่งมาก
นายท่านก็……
เขาก็เป็นกังวล
ระหว่างที่เงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าของกู้ชูหน่วนผิดปกติ
เขาพูดด้วยความไม่มั่นใจประโยคหนึ่งว่า “ท่านคงไม่ได้กลัวว่านายท่านจะแพ้ แล้วคนเหล่านั้นจะไล่ฆ่ามาถึงที่นี่หรอกนะ……..”