ทั้งสามคนกลัวมากจนหน้าซีด เอามือปิดหน้าตัวสั่นด้วยความกลัว
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ พวกเขาทั้งสามคนมองไม่เห็นหน้ากันเลย
โม่อวี่ถามอย่างหวาดหวั่น “ใครน่ะ? คุณคือใคร?”
โม่จงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส หากรบกวนตรงไหนได้โปรดยกโทษให้พวกเราสามคนด้วย พวกหลานแค่ต้องการเอาสิ่งนี้คืนให้บรรพบุรุษของพวกเรา ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น”
พวกเขาไม่เกรงกลัวการปรากฏตัวของฝ่ายตรงข้าม
สิ่งที่พวกเขากลัวคือ การที่พวกเขามองไม่เห็นอีกฝ่ายเลย
“ผมจะทำให้พวกคุณต้องคุกเข่าลง!”
เย่เซิ่งเทียนตะโกนลั่น
ในเวลานี้เขาอดยิ้มเยาะเมื่ออยู่ต่อหน้าทั้งสามคนไม่ได้
คนเหล่านี้เป็นผู้แข็งแกร่งที่ไหนกัน
พวกแมลงวันซอกซอนหาผลประโยชน์ ขี้ขลาดกลัวตายไปวันๆ
ตราบใดที่คู่ต่อสู้แข็งแกร่งกว่าพวกเขา พวกเขาก็คือพวกขี้ขลาด
แต่เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับผู้ที่อ่อนแอ ก็จะแยกเขี้ยวดุร้ายให้เห็น
สีหน้าของพวกโม่จงทั้งสามคนแย่ลงจนถึงขีดสุด แต่ในใจก็หวาดกลัวเช่นกัน
พวกเขาไม่รู้เลยว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งแค่ไหน
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนหรือผี
ประเด็นหลักคือพวกเขามองไม่เห็นกันและกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่คือเมืองโม่
เป็นดินแดนของพวกเขาตระกูลโม่
มันน่าอัปยศจริงๆ ที่ถูกข่มขู่คุกคามเช่นนี้ในดินแดนของพวกเขาเอง!
ผัวะ!
เย่เซิ่งเทียนตบโม่จงล้มลงกับพื้น
ก่อนที่โม่จงจะทันได้ตอบโต้อะไร เขาก็ลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้ว
โม่อวี่และโม่ฉองตกตะลึง แต่วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ถูกเย่เซิ่งเทียนตบล้มลงกับพื้นเช่นกัน
เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?
ทั้งสามคนตะลึง
เพราะถึงอย่างไรพวกเขาทั้งสามก็มาจากแดนทะลุเทพเก้าวัง แต่มาถูกใครตบล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดายเช่นนี้
“จะคุกเข่า หรือว่าไม่”
เสียงอันเย็นชาของเย่เซิ่งเทียนดังขึ้น
“ท่านเทพได้โปรดไว้ชีวิต ท่านเทพได้โปรดไว้ชีวิต พวกเราจะคุกเข่า พวกเราจะคุกเข่า”
ทั้งสามคนตกใจรีบคุกเข่าลงกับพื้น ตกใจมากจริงๆ
เมื่อรู้ว่าไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับการต่อต้านอีกแล้ว พวกเขาก็คุกเข่าลงโดยไม่ลังเล
นี่คือตระกูลลี้ลับใช่หรือไม่?
เมื่อแรกเริ่มพวกเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้ามหาพญาเทพแบบนี้ด้วยหรือไม่?
พวกคนไม่มีศักดิ์ศรี!
อยู่ในฐานะทายาทตระกูลพิทักษ์ แต่กลับไม่มีความหยิ่งทระนงสักนิดเลย
แค่ขู่ขวัญเล็กน้อยก็เป็นแบบนี้กันเสียแล้ว
แต่พวกเขาก็ใจโหดมือเหี้ยม ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด เมื่อต้องจัดการกับพวกของตัวเอง
“นี่น่ะหรือตระกูลโม่ของพวกคุณ?”
เย่เซิ่งเทียนกระจายการใช้อักษรทิพย์ตัวอักษร “หยิน” มองดูคนสามคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและเย้ยหยัน “พวกคุณไม่ได้ต้องการฆ่าผมเหรอ? ไม่ได้คิดจะจับผมไปเปิดช่องทางผนึกสู่โลกชูร่าเหรอ? ว่าไงล่ะ ตอนนี้เปลี่ยนใจมาคุกเข่าให้ผมแล้วเหรอ?”
ทั้งสามคนตกตะลึง
เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แต่ก็ไม่เห็นเทพองค์ใด มีเพียงเย่เซิ่งเทียนคนเดียวที่กำลังมองพวกเขาอย่างเหยียดหยาม
“แกนั่นเอง!!! รนหาที่ตาย!”
โม่จงอับอายแค้นใจ
โม่อวี่และโม่ฉองออกหน้าลงมือทันที
“ไอ้บัดซบ แกกล้าดียังไงมาแกล้งพวกเราแบบนี้!”
“คุกเข่าลงซะดีกว่า!”
เย่เซิ่งเทียนตะโกนอย่างเย็นชา ในหนังสือแห่งโชค คำว่า “ฆ่า” ได้แสดงเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
ท่ามกลางคำว่ากฎ เจตนาฆ่าที่รุนแรงทำให้พวกเขาทั้งสามตัวสั่นด้วยความกลัว
พวกเขาไม่กล้าขยับเขยื้อนในทันใด
รู้สึกเพียงว่ามีเจตนาฆ่าในทุกทิศทาง หากพวกเขากล้าที่จะเคลื่อนไหวแม้แต่นิดเดียว หัวจะหลุดจากบ่าทันที
“กฎ! คุณเข้าใจกฎดีแล้ว!”
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! มีเพียงแดนเทพเท่านั้นที่สามารถเข้าใจกฎได้ แล้วคุณจะเข้าใจกฎได้อย่างไร!”
“เย่เซิ่งเทียน อย่าฆ่าผม ผมทำงานให้คุณได้ ตระกูลโม่ทุกคนสามารถพึ่งพาได้ พวกเราทุกคนถูกมหาพญาเทพบังคับ พวกเราแค่ต้องการบรรลุเป็นเทพ แต่ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป”
ทั้งสามคนเริ่มแย่งชิงกันสวามิภักดิ์
เมื่อพวกเขารู้ว่าเย่เซิ่งเทียนเข้าใจกฎ มีพลังที่ไม่อาจต้านทานได้ พวกเขาก็กลายเป็นคนขี้ขลาดอีกครั้งโดยไม่ลังเล
ความกล้าหาญและโทสะของสัตว์ร้ายที่เพิ่งดุด่าเย่เซิ่งเทียนหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอย