ขณะที่ฝ่ามือของเฉินโม่สัมผัสไปบนร่างกายของหยางหมิงหยู่ เสียงของหยางหมิงหยู่สงบลง และเบิกตากว้าง
ดวงตาของเขามองดูลำแสงสีทองปกคลุ่มร่างของตัวเอง มองดูมือของตนเองหยดลงเหมือนดั่งของเหลว เนื้อและเลือดไหลลงไปบนพื้น กระเด็นไปทั่ว
จากนั้นก็คือแขน เท้าทั้งสองข้าง ขาทั้งสองข้าง หน้าอก……
ร่างกายของเขาละลาย!
“อ๊า !!!” หยางหมิงหยู่ร้องโอดครวญอย่างทุกข์ทรมาน ร่างกายและจิตวิญญาณต่างก็ได้รับความทุกข์ทรมานที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เฉินโม่หยุดการลงมือ มีเพียงเนื้อก้อนหนึ่งที่น่าสะอิดสะเอียนกองอยู่บนพื้น
“อ๊า! คุณชาย! เมื่อได้ยินเสียงร้องที่ทุกข์ทรมานของหยางหมิงหยู คนใช้รีบวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นพอดี ทันใดนั้นตกใจจนฉี่รดกางเกง วิ่งออกไปข้างนอกอย่างลนลาน วิ่งพลางตะโกนพลาง : “คุณชายตายแล้ว! มีคนฆ่าคุณชาย!……”
ขณะที่เฉินโม่ออกจากห้องของหยางหมิงหยู่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออาวุธรบครบครันของตระกูลหยาง ปืนยาวระเบิดสั้นหลากหลายชนิดและผู้บำเพ็ญยอดฝีมือ
“เฉินโม่เองหรือ!”
“เฉินโม่!”
“ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของรายชื่อเทพ!”
“เฉินไต้ซือ! ทำเช่นไร!”
“รีบรายงานผู้นำตระกูลให้ไว!”
เมื่อเห็นว่าผู้ที่ฆ่าคุณชายของพวกเขาเป็นเฉินโม่ผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง ทันใดนั้นคนเหล่านี้ถกเถียงเสียงดังขึ้นมา ไม่รู้ว่าตนควรกักกันเฉินโม่ไว้หรือไม่
“เฉินไต้ซือ!” หลังจากที่ถกเถียงกันสักพัก ในที่สุดก็มีคนลุกขึ้นมา พูดกับเฉินโม่ด้วยความเคารพ : “พวกเราไม่รู้ว่าเหตุใดเฉินไต้ซือจึงฆ่าคุณชายของตระกูลเรา พวกเราก็ไม่กล้าลงมือกับเฉินไต้ซืออย่างหุนหันพลันแล่น แต่ในฐานะที่พวกเราเป็นคนใช้ของตระกูลหยาง ก็ยิ่งไม่กล้าปล่อยเฉินไต้ซือไป ได้โปรดเฉินไต้ซือรอสักครู่ ประเดี๋ยวผู้นำตระกูลก็มา”
เฉินโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พอใจเล็กน้อย พูดว่า : “พวกคุณอยากให้ฉันอยู่ต่อ?”
“มิบังอาจ!” คน ๆ นั้นรีบคุกเข่าลงทันที และพูดว่า : “พวกเรารู้ว่าตนไม่ใช่คู่ปรับของเฉินไต้ซือ! ไม่ว่าจะเป็นการกักกันท่านหรือปล่อยท่านไป พวกเราก็มีแต่จะตายเท่านั้น หากเฉินไต้ซือยืนยันที่จะไป ได้โปรดเฉินไต้ซือลงมือ พวกเราจะไม่ตอบโต้โดยเด็ดขาด!”
ผู้คนที่อยู่ข้างหลังพากันคุกเข่าลงบนพื้น พูดพร้อมกันว่า : “ได้โปรดเฉินไต้ซือลงมือ พวกเราจะไม่ตอบโต้โดยเด็ดขาด!”
นี้……ช่างน่าปวดใจยิ่งนัก
ถ้าลงมือไป เฉินโม่ไม่กลัวใครทั้งสิ้น แต่ให้เขาฆ่าคนที่ไร้กำลังสู้เหล่านี้ก็ทำไม่ลง
“เอาเถอะ!” เฉินโม่คิดไปสักพัก และพูดว่า : “เช่นนั้นฉันรอผู้นำตระกูลหยางอยู่ที่นี่ เรื่องนี้ จะต้องชี้แจงให้ทั้งสองฝ่ายถึงจะถูกต้อง!”
“เตรียมโลงศพห้องไว้ทุกข์ให้ฉัน! ฉันจะทำพิธีบูชาดวงวิญญาณสหายของฉันสู่สรวงสวรรค์ ที่ตระกูลหยาง!”
……
……
ผู้นำตระกูลหยางมาถึงที่อยู่อาศัยของหยางหมิงหยู่ ที่หน้าประตูแขวนโคมไฟสีขาวไว้ วางเรือใบสีขาว เมื่อผลักประตูออกสิ่งที่เห็นคือห้องไว้ทุกข์ หน้าห้องไว้ทุกข์มีของสักการะบูชาหลากหลายชนิด อลังการมาก ทั้งยังมีขนมพายเนื้อที่เขียนคำว่าควังตัวใหญ่ ๆ อีกด้วย
“ลูกชายของผม……จริง ๆ ด้วย” ผู้นำตระกูลหยางเศร้าใจขึ้นมา ทันใดนั้นน้ำตานองหน้า พุ่งเข้าไปในห้องไว้ทุกข์ ขณะที่กำลังจะร้องไห้โฮออกมา ทันใดนั้นก็เห็นว่ามีคนคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องไว้ทุกข์ เขากำลังปักธูป
“เฉินโม่!” ผู้นำตระกูลหยางชี้ไปที่หลังของเฉินโม่พูดด้วยความโกรธเคือง : “นายฆ่าลูกชายของผมแล้วยังมีหน้ามาปักธูปอีกงั้นหรือ! ทหาร! ฆ่าเขาซะ!”
เฉินโม่ปักธูปลงไปเรียบร้อย จึงหันกลับไป จ้องมองผู้นำตระกูลหยางแล้วพูดว่า : “นายคิดว่านี่คือห้องไว้ทุกข์ของลูกชายนายหรือ? ลูกชายของนายฆ่าถานชิวเซิงสหายที่ดีที่สุดของฉัน นายคิดว่าฉันจะทำห้องไว้ทุกข์ให้เขางั้นหรือ? ฉันจะบอกนายให้! เห็นพายเนื้อเหล่านี้หรือไม่? นี่ก็คือหยางหมิงหยู่ลูกชายที่แสนดีของเจ้า!”
“ว่าไงนะ!” ผู้นำตระกูลหยางแทบจะกระอักเลือดออกมา ห้องไว้ทุกข์ที่อยู่ในบ้านของตนไม่ใช่ตระกูลหยางไม่ว่า ลูกชายของตนยังถูกนำมาทำเป็นพายเนื้อเป็นของสักการะบูชาผู้อื่น!
“ฆ่าเขาเสียเดี๋ยวนี้! ฆ่าเขาเสีย! ฆ่าเขาเสีย!” ผู้นำตระกูลหยางตะโกนอย่างบ้าคลั่ง