บทที่ 597
ทุกคนได้ยินเสียงนั้น ก็รีบหันไปมองด้านนอก เห็นท่านหงห้าเดินนำผู้จัดการ เข้ามาในห้องอาหาร
ซุนโหย่วฉายก็จำท่านหงห้าได้ พอเห็นท่านหงห้ามา ก็รีบเข้าไปพูดอย่างเคารพว่า “ท่านห้า ไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ครับเนี่ย…”
ใครจะรู้ ท่านหงห้าจ้องมองเขานิ่งๆ แล้วพูดว่า “เมื่อครู่ คนที่ด่าคุณเซียวว่าไอ้แก่กระจอก คือคุณใช่ไหม? ”
ซุนโหย่วฉายก็อึ้ง หมายความว่าไงกัน? ท่านหงห้ารู้จักเซียวฉางควนงั้นหรือ？！
พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบอธิบายว่า “ท่านห้า มันคงจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน ผมกับเซียวฉางควนต่างก็เป็นสมาชิกของสมาคมศิลปะจีน ปกติแล้วก็สนิทกันดี มีแซวกันเล่นบ้าง ไม่ได้คิดจริงอะไร！”
ท่านหงห้าขมวดคิ้ว แล้วมองเซียงฉางควน จากนั้นก็รีบพูดอย่างเคารพว่า “คุณเซียวครับ ไม่คิดเลยว่า วันนี้คุณจะให้เกียรติมาที่
เทียนเซียงฝู่ ผมดูแลไม่ทั่วถึง ต้องขออภัยด้วยครับ！”
พอคนในงานเห็นดังนั้น ก็ตะลึงไปตามๆ กัน
โดยเฉพาะซุนโหย่วฉาย ในตอนนี้เขายิ่งเหงื่อตก ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง！
ราชาใต้ดินท่านหงห้าผู้มีชื่อเสียงไปทั่วจินหลิง มาพูดจาเคารพให้เกียรติกับไอ้กระจอกเซียวฉางควนหรือนี่?
มันจะบ้าไปหน่อยละมั้งเนี่ย？！
คนที่ตกใจตอนนี้ ไม่ใช่เพียงแค่พวกของประธานเพ๋ย
เซียวฉางควนเองก็อึ้ง แล้วถามว่า “คุณรู้จักผมหรือ? ”
ท่านหงห้าก็อธิบายอย่างถ่อมตัวว่า “ที่คลับเฮาส์ฮุยหวงครั้งก่อน ตอนที่อาจารย์เย่สั่งให้ผมจัดการกับพันหยวนหมิงสองคนพ่อตาลูกเขย ก็ได้มีโอกาสพบกับคุณครับ”
เซียวฉางควนถามอีกว่า “อาจารย์เย่ที่คุณเอ่ย ใช่เย่เฉิน ลูกเขยผมใช่ไหม? ”
ท่านหงห้าพูดด้วยสีหน้าปกติว่า “ใช่ครับ เย่เฉิน อาจารย์เย่นั่นแหละครับ！”
เซียวฉางควนก็เข้าใจทั้งหมด！
เขาเพิ่งคิดได้ คนใหญ่โตอย่างท่านหงห้า จะมาเคารพให้เกียรติคนไม่มีเงินไม่มีฐานะอย่างตนเองได้อย่างไร ทั้งหมดเป็นเพราะลูกเขยของตนเองทั้งหมด
ดูเหมือนว่า ลูกเขยตนเองชอบไปหลอกคนอื่น ดูเหมือนจะมีประโยชน์เข้าบ้าง อย่างน้อย ก่อนที่จะถูกเปิดโปง ตนเองยังได้อานิสงส์ไปด้วย
ตอนนี้ท่านหงห้าก็ชี้ไปยังซุนโหย่วฉาย แล้วถามเซียวฉางควนว่า “คุณเซียวครับ เมื่อครู่ได้ยินคนนี้พูดจาดูถูกคุณ เดี๋ยวผมจะสั่งสอนให้เอาไหมครับ? ”
ซุนโหย่วฉายก็ตกใจจนหน้าซีด แล้วรีบพูดว่า “ฉางควน พี่ควน พวกเราก็เป็นสมาชิกของสมาคมเหมือนกัน ล้วนเป็นพี่น้องกัน คุณต้องพูดช่วยผมนะ！”
“จะให้ผมพูดช่วยอะไรคุณล่ะ！” เซียวฉางควนพูดตามเนื้อผ้า “คุณพูดเองไปแล้ว ว่าผมเป็นไอ้แก่กระจอก สมควรแค่ยกน้ำชามาให้พวกคุณ สมควรพูดช่วยคุณด้วยหรือ? ”
ซุนโหย่วฉายก็พดด้วยใบหน้าร้องไห้ว่า “ไอ้หยาพี่ควน พีก็อย่ามาถือสาอะไรผมเลย ผมแค่ล้อพี่เล่นเท่านั้นเอง！”
เซียวฉางควนก็หัวเราะเหอะๆ “อย่าเลย ไอ้แก่กระจอกอย่างผม ไม่กล้าจะเป็นพี่ชายของคุณหรอก พวกเราสองคนแบ่งแยกเขตแดนกันเลยจะดีกว่า！”
ซุนโหย่วฉายรู้ว่าเซียวฉางควนยังโกรธแค้นตนเอง ในใจก็รู้สึกผิด ถ้ารู้แต่แรกว่าท่านหงห้าจะให้เกียรติเขาขนาดนี้ ให้ตายตนเองก็ไม่กล้าไปทำแบบนั้นกับเขา！
ท่านหงห้ามองซุนโหย่วฉาย แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “คุณอยู่ในถิ่นของผม ยังกล้าไม่ให้เกียรติคุณเซียว ไม่รู้ว่าคำว่าตายมันสะกดอย่างไรรึ? ”
ซุนโหย่วฉายก็หน้าซีดขาวในทันใด ปากก็สั่นระริก พูดไม่ออก