อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1094 ใกล้จะไม่ไหวแล้ว
ในขณะที่จักรพรรดินีกำลังบีบบังคับให้ฝูกวงทานยา ขันทีน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทางด้านนอกประตูอย่างเร่งรีบ เข้ามารายงานด้วยสีหน้าย่ำแย่ว่า
“จักรพรรดินี….จักรพรรดินี คุณชายที่ขังไว้ในหอกระบี่คนนั้น….จะไม่ไหวแล้ว”
ซี๊ด……
บรรยากาศเงียบลงทันที
ขันทีน้อยยิ่งตกใจจนสั่นเทา
ส่วนคนที่เหลือต่างก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง กลัวจักรพรรดินีลงโทษ สั่งให้พวกเขาไปตาย
“เมื่อวานบอกว่าดีขึ้นมากแล้วไม่ใช่หรือ?”
“หมอ….หมอหลวงบอกว่าเมื่อวานเป็นการกลับดูสดใสขึ้นก่อนที่จะตาย”
“ลากตัวไป ตัดหัว”
“จักรพรรดินีโปรดอภัย จักรพรรดินีโปรดอภัย”
ทหารองครักษ์ด้านนอกประตู ลากตัวขันทีน้อยออกไปอย่างคล่องแคล่ว ไม่สนใจความร้องขอของขันทีน้อย ราวกับเรื่องแบบนี้ พวกเขาทำอยู่ทุกวันจนเคยชินแล้ว
“เรียกหมอหลวงทุกคนในโรงหมอหลวงไปยังหอกระบี่ หากเขาตาย หมอหลวงทุกคนในโรงหมอหลวงต้องตายไปพร้อมกับเขาด้วย”
“ขอรับ”
พวกคนใช้ต่างพากันออกไปอย่างหวาดกลัว
วังหลังมีผู้ชายรูปงามมากมาย แต่เหมือนจักรพรรดินีจะรักใคร่คุณชายที่อยู่ในหอกระบี่คนนั้นมาก
คุณชายคนนั้นบาดเจ็บสาหัส หายใจรวยริน
หมอหลวงบอกแล้วว่ายากที่จะรักษา แต่จักรพรรดินีไม่ยอมเชื่อ ลากตัวเขาออกมายังประตูเมืองผีให้ได้ ยังไปเยี่ยมเขาทุกวัน
พวกเขาไม่กล้าคิดเลยว่า หากคุณชายคนนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ โรงหมอหลวงจะเลือดไหลเหมือนดั่งสายน้ำไหม
ความสนใจของจักรพรรดินีถูกทำลาย
มองดูเลว่อิ่งกับฝูกวงผู้รูปงามสองคน กลับไม่มีความรู้สึกน่าสนใจแล้ว
นางพูดขึ้นมาอย่าหงุดหงิดว่า “รักษาให้ดี หากพวกเขาสองคนเป็นอะไรไป ข้าจะทำให้พวกเจ้าตายทั้งเป็น”
“ขอรับ”
“เจ้า อยู่คอยดูแลพวกเขาสองคน”
จักรพรรดินีชี้ไปที่กู้ชูหน่วน จากนั้นก็เดินออกไป
หลังจากจักรพรรดินีไปแล้ว ภายในห้องเงียบลงทันที
กู้ชูหน่วนรีบไปปล่อยฝูกวง ประคองเขามานั่งบนเก้าอี้
แค่เคลื่อนไหวเล็กน้อยนี้ ฝูกวงแทบจะใช้แรงทั้งหมดที่มี
เจ็บ
เจ็บมาก
เจ็บปวดจนเขาแทบจะไม่มีแรงพูดจา
แต่เขาไม่ทันได้สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย คว้าจับแขนเสื้อกู้ชูหน่วน พร้อมถามขึ้นว่า “คนที่อยู่ในหอกระบี่คนนั้น บาดเจ็บสาหัสอย่างมากจริงหรือ?”
กู้ชูหน่วนสะบัดอยู่หลายที แต่ก็สะบัดไม่หลุด จึงปล่อยให้เขาดึงไว้
“ไม่รู้ ข้าไม่เคยไปหอกระบี่ เจ้ารู้ว่าคนที่อยู่ในหอกระบี่คือใคร?”
ฝูกวงปล่อยมืออย่างสลดใจ ใบหน้าที่ซีดเซียวและเหนื่อยล้าเต็มไปด้วยความกังวล
“ปัง….”
ฝูกวงพยุงตัวเองขึ้น อยากออกจากที่นี่เพื่อไปยังหอกระบี่ แต่เสียดายเขาไม่สามารถที่จะยืนตรงด้วยซ้ำ
หากไม่ใช่เพราะกู้ชูหน่วนประคองไว้ เขาคงล้มลงแต่แรกแล้ว
“เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก หากยังเคลื่อนไหวอีก คนในหอกระบี่ยังไม่ตาย แต่เจ้าตายเสียก่อน”
“เจ้าเป็นใคร?”
ฝูกวงค่อยสังเกตผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
เมื่อกี้นางว่านอนสอนง่าย อ่อนน้อมจนไร้ศักดิ์ศรี
ตอนนี้กลับสายตาเฉียบคม เด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง ดวงตาสีขาวดำเต็มไปด้วยความไม่ไม่ย่อท้อ
หน้ามองเหมือนอย่างนางหญิงกู้ของเขา
“ข้าเป็นเพียงนางกำนัลคนหนึ่ง วางใจเถอะ ดูลักษณะท่าทีของจักรพรรดินีเมื่อกี้ คงไม่อยากให้เขาตาย เขาปลอดภัยยิ่งกว่าพวกเจ้า”
กู้ชูหน่วนเดินไปข้างเตียง หลังจากค้นหารอบเตียงก็พบกลไก
กดกลไกนั้น มือเท้าเลว่อิ่งที่ถูกหมัดำล้วนถูกปลดออก
ได้รับความอิสระแล้ว เลว่อิ่งรีบดึงผ้าห่มขึ้นมา ห่มร่างกายตนเองไว้ ขยับไปที่เตียง ดวงตาที่เย็นชานั้นแฝงไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย
เขามีเลือดออกตามร่างกายต่างๆ กู้ชูหน่วนอยากช่วยห้ามเลือดให้เขาก่อน ยังไม่ทันได้แตะต้องเลว่อิ่ง เลว่อิ่งก็ตกใจ ขยับไปข้างหลัง
“วางใจ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”