บทที่ 2083 เขาไม่แน่ใจ
ช่วงบ่ายวันนั้น เยี่ยหวันหวั่นโกหกว่าจะพาถังถังไปเข้าเรียน แต่ความจริงกลับให้เนี่ยอู๋หมิงพาถังถังไปที่สำนักงานใหญ่อาชูร่า
ทางฝ่ายหัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิง สามารถยกเอาเรื่องความก้าวหน้าของถังถังมาอ้างได้ ถ้าถังถังกับซือเยี่ยหานเข้ากันได้ค่อนข้างดี พอถึงเวลา เชื่อว่าผู้ใหญ่ทั้งสองก็คงหักใจแยกพ่อกับลูกไม่ลง
แน่นอนว่า หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิง ไม่อาจตัดสินใจแทนเธอได้จริงๆ หรอก เพียงแต่ ก็ยังต้องเอาใจผู้อาวุโสสักหน่อย ครอบครัวสมัครสมานปรองดองกัน ไม่นับว่าเป็นปัญหาใหญ่จนเกินไป
หลังจากตัดสินใจแล้ว เยี่ยหวันหวั่นกับถังถังก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ คนหนึ่งไปอยู่กับฝั่งซือเยี่ยหาน อีกคนอยู่บ้านเอาใจสองผู้อาวุโส
….
สำนักงานใหญ่อาชูร่า
อาวุธของเจียงเหยียนถูกโยนทิ้งไว้ด้านข้าง ตัวคนนั่งยองๆ อยู่ตรงมุม มีท่าทางแบบนี้อยู่ตลอดทั้งวัน
ตั้งแต่ได้เปิดอ่านใบรับรองผลการตรวจดีเอ็นเอฉบับนั้น หลักการและแนวคิดของเขาก็พังทลายลงแล้ว
หลินเชวียมองท่าทางปิดกั้นตัวเองเช่นนี้ของเขา เป็นการแสดงออกอย่างที่คาดการณ์ไว้ แล้วเดินเข้าไปตบไหล่เขาอย่างเห็นใจ “เฮ้อ เสี่ยวหงหง ฉันเคยบอกว่ายังไง เตือนนายไปแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้นายไปล่วงเกินแม่คนนั้น! ตอนนี้ดีนัก ล่วงเกินว่าที่นายหญิงอย่างสมบูรณ์ แม่คนนั้นสามารถเป่าหูข้างหมอนนายท่านยังไงก็ได้ นายว่าต่อไปนายจะอยู่ยังไง”
เจียงเหยียนลุกพรวดขึ้นมา “อย่าพูดเหลวไหล! นายท่านไม่ใช่คนเลอะเลือนแบบนั้นแน่นอน!”
หลินเชวียเลิกคิ้ว “โอ้ นายแน่ใจเหรอ นายมองตาฉัน แล้วพูดอีกรอบสิ”
เจียงเหยียนนิ่งเงียบ…
การย้อนถามที่แฝงความนัยล้ำลึกนี้ ทำให้เจียงเหยียนรู้สึกราวกับลูกโป่งถูกเจาะรูไปทันที
เขา…ไม่แน่ใจ…
ในตอนนี้เอง ก็มีบอดี้การ์ดเข้ามารายงาน บอกว่าเนี่ยอู๋หมิงมาอีกแล้ว
พอเจียงเหยียนได้ยินว่าเนี่ยอู๋หมิงมา ก็ฮึกเหิมเหมือนฉีดเลือดไก่ รีบออกไปทันที
“นายมาทำไมอีก?! ฉันใช้แม่กุญแจแบบพิเศษหลายสิบตัวล็อกโกดังไว้แล้ว นายอย่าหวังจะเปิดได้!”
เจียงเหยียนจ้องมองเนี่ยอู๋หมิง โมโหจนตัวสั่น เขาสาบานกับสวรรค์แล้ว และตัวเองก็ไม่อยากเห็นตัวผ่าเหล่าของตระกูลเนี่ยจอมงกเงินคนนี้ของตระกูลเนี่ยแล้ว
“ตาบอดรึไง”
เนี่ยอู๋หมิงเหลือบมองถังถังที่อยู่ข้างกาย “ไม่เห็นเหรอว่าฉันพาถังถังมาส่งให้น้องเขยน่ะ”
“นายน้อยเหรอ”
เจียงเหยียนในตอนนี้ เนื่องจากได้รับการเตือนจากเนี่ยอู๋หมิง ในที่สุดก็มองเห็นถังถังที่อยู่ด้านข้างแล้ว
เมื่อกี้ เจียงเหยียนเห็นเนี่ยอู๋หมิงก็โมโหขึ้นมา จึงไม่ทันได้สังเกตอย่างอื่น
“นายน้อยจริงๆ ด้วย…”
พอเห็นถังถัง เจียงเหยียนก็มีสีหน้าแปลกใจ ไม่คิดเลยว่า ไอ้หมอนี่จะพานายน้อยมาได้จริงๆ!
ก่อนหน้านี้ เจียงเหยียนคิดว่าเนี่ยอู๋หมิงแค่พูดส่งๆ เท่านั้น
สีหน้าของเจียงเหยียน ดูดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว อย่างน้อยเนี่ยอู๋หมิงคนนี้ก็ยังนับว่าพูดคำไหนคำนั้น
“จำไว้ บอกน้องเขยฉันด้วย อยู่ที่บ้านเด็กคนนี้ถูกฉันโอ๋จนเสียนิสัย พ่ออย่างเขาจะปล่อยให้เคยตัวไม่ได้ ถ้าควรตีก็ตีเลย!” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
พอสิ้นเสียงของเนี่ยอู๋หมิง สายตาเยียบเย็นของถังถังก็เคลื่อนไปที่ร่างของเนี่ยอู๋หมิง
มุมปากของเจียงเหยียนกระตุกนิดๆ นี่ลุงแท้ๆ เหรอเนี่ย…
กลัวว่า การที่เนี่ยอู๋หมิงพาถังถังมาส่ง ไม่ใช่เพื่อให้พ่อลูกได้พบหน้า แต่เป็นเพราะ…อยากให้นายท่านสั่งสอนนายน้อยสินะ!
“นายมันแย่จริงๆ ใช้แม่กุญแจพิเศษล็อกโกดัง ไปบอกน้องเขยฉันด้วย ครั้งก่อนถือเป็นสินไหมชดเชยในช่วงหลายปีมานี้ของฉัน ไม่ใช่สินสอด!”
เนี่ยอู๋หมิงจีบปากจีบคอพูด
ไม่รอให้เจียงเหยียนได้พูดอะไร ด้วยสายตาข่มขวัญของถังถัง เนี่ยอู๋หมิงจึงยิ้มแหยๆ ทีหนึ่ง แล้วเผ่นแน่บไปทันที
ในเวลานี้ หน้าประตูสำนักงานของอาชูร่าจึงเหลือแค่ถังถังกับเจียงเหยียน และบอดี้การ์ดของอาชูร่ากลุ่มหนึ่ง
—————————————————————————————
บทที่ 2084 พ่อลูกอยู่ด้วยกัน
เจียงเหยียนจ้องมองนายน้อยที่อยู่ๆ ก็โผล่มาคนนี้ สูดหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง เพื่อให้ตัวเองสงบลง จากนั้นก็ส่งยิ้มน้อยๆ พลางเอ่ยว่า “นายน้อย นายท่านจัดการเอกสารอยู่ ยังทำงานไม่เสร็จ นายน้อยหิวไหมครับ ไม่งั้น ให้ผมพานายน้อยไปหาอะไรกินสักหน่อยก่อน รอให้นายท่านทำงานเรียบร้อยแล้ว…”
ถึงแม้ว่า จนถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่านางมารคนนั้นได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับนายท่านแล้ว แต่ว่า สำหรับนายท่านฉบับย่อส่วนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะให้ความเคารพนบน้อม
“พาฉันไปหาพ่อฉันเดี๋ยวนี้”
ถังถังเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เจียงเหยียนผงะไป เขาบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่านายท่านกำลังยุ่งน่ะ
“นายน้อยครับ คุณพ่อของนายน้อยเขา…”
เจียงเหยียนยังพูดไม่ทันจบ ถังถังกลับขมวดคิ้วนิดๆ แล้ว “อยากให้ฉันพูดเป็นรอบที่สองงั้นเหรอ”
เจียงเหยียนหุบปากแล้ว
เจียงเหยียนมั่นใจว่า คุณชายน้อยตระกูลเนี่ยคนนี้ จะต้องเป็นลูกชายแท้ๆ ของนายท่านอย่างแน่นอน ตั้งแต่น้ำเสียงสำเนียงการพูดไปจนถึงท่าทาง เป็นฉบับสำเนาของเจ้านายอย่างสมบูรณ์!
“งั้น…ก็ได้ครับ”
ด้วยความจนปัญญา เจียงเหยียนจึงทำได้แค่พาถังถังมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของนายแห่งอาชูร่า
ระหว่างทาง เจียงเหยียนจ้องมองถังถัง “นายน้อยครับ ทางเส้นนี้เดินลำบาก อยากให้ผมแบกนายน้อยไหมครับ”
“ไม่ต้อง” ถังถังส่ายหน้า
“งั้น…ต้องการให้ผมจูงมือนายน้อยไหมครับ” เจียงเหยียนยังคงถามต่อด้วยรอยยิ้ม
พอคำพูดของเจียงเหยียนหลุดออกมา ถังถังก็เหลือบมองเจียงเหยียนแวบหนึ่ง ถึงแม้บนใบหน้าจะไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ภายในดวงตาดำขลับนั้นกลับเต็มไปด้วยความรังเกียจที่ไม่ปกปิดไว้เลย
เจียงเหยียนอยากร้องไห้ทว่าไร้น้ำตา เด็กๆ สมัยนี้ ไม่ต้องการให้ผู้ใหญ่จูงมือแล้วใช่ไหม ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะถูกนายน้อยรังเกียจเข้าแล้ว
ไม่นาน เจียงเหยียนก็พาถังถังมาถึงหน้าห้องทำงานของนายแห่งอาชูร่าแล้ว จากนั้นเจียงเหยียนก็เคาะประตู
เพียงแต่ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากภายในห้องทำงาน
“นายครับ นายน้อยมาครับ!”
เจียงเหยียนเอ่ยรายงาน
พอสิ้นเสียงของเจียงเหยียน ผ่านไปหลายวินาที ประตูห้องทำงานถึงได้ถูกเปิดออก ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตู ดวงตามองไปที่ร่างของถังถัง
แทบจะในเวลาเดียวกัน สายตาของพ่อลูกคู่นี้สอดประสาน เงียบงันอยู่นานทว่าไม่มีใครเปิดปากพูดเลย
เจียงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง ท่าทางตอนพ่อลูกคู่นี้อยู่ด้วยกัน ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?!
“เข้ามา”
ซือเยี่ยหานคว้ามือน้อยๆ ของถังถัง แล้วพาถังถังเข้าไปในห้องทำงาน
เจียงเหยียนเดินตามหลังซือเยี่ยหานไป เดิมทีคิดจะฉวยโอกาสนี้ แจ้งเรื่องงานบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปในห้องทำงาน ก็มีเสียงดัง ‘ปัง’ ประตูถูกปิดลงอย่างแน่นหนาแล้ว
ภายในห้องทำงาน ถังถังนั่งอยู่ด้านข้าง ส่วนซือเยี่ยหานยังคงจัดการเอกสารต่อไป
“แม่เธอล่ะ” ซือเยี่ยหานจัดการเอกสารไปพลาง เอ่ยถามไปพลาง แต่สายตากลับไม่หันเหไปจากเอกสารในมือเลย
“อยู่บ้าน” ถังถังมองซือเยี่ยหาน พลางอ้าปากตอบ
“อืม” ซือเยี่ยหานรับคำ และทำงานต่อไป
“หิวไหม”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ซือเยี่ยหานก็ถามขึ้นอีก
“กินมาแล้ว” ถังถังตอบ
จากนั้นสองพ่อลูกก็ตกอยู่ในความเงียบงันอันน่าแปลกประหลาดอีกครั้ง
หลังจากซือเยี่ยหานจัดการเอกสารเสร็จ ก็ตกกลางคืนแล้ว
ระหว่างนั้น ซือเยี่ยหานให้เจียงเหยียนเอาอาหารเล็กๆ น้อยๆ มาส่งให้แล้ว
“ง่วงไหม”
ซือเยี่ยหานวางปากกาในมือลงบนโต๊ะหนังสือ มองถังถังแล้วเอ่ยถาม
“พอไหว” ถังถังตอบ
“ไปพักผ่อนเถอะ”
ซือเยี่ยหานลุกขึ้น จูงมือน้อยๆ ของถังถัง พาถังถังเดินออกจากห้องทำงาน
ผ่านไปประมาณสิบห้านาที ซือเยี่ยหานก็พาถังถังมาถึงห้องนอนแล้ว
“อาบน้ำเป็นไหม”
ซือเยี่ยหานถาม
“เป็น” ถังถังพยักหน้า แล้วหันหลังก้าวไปทางห้องอาบน้ำ
ซือเยี่ยหานสงสัยนิดๆ “ไม่เป็นไม่ใช่เหรอ”