บทที่ 613
วันนี้ที่งานวันเกิดของคุณท่านซ่ง ท่านหงห้าเห็นยาอายุวัฒนะ และเห็นสรรพคุณของยาอายุวัฒนะนี้แล้ว
แต่ว่า เขาไม่อาจจะหวัง ว่าตนเองจะมีโอกาสเช่นนั้น
ดังนั้น ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าตนเองได้กินยาอายุวัฒนะนี้ไปแล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจมาก ดังนั้น ในใจเขาไม่กล้าเชื่อ ว่าที่ตนเองกินลงไปนั้นจะเป็นยาอายุวัฒนะจริงหรือเปล่า
เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วก็ส่งสายตาบอกเขาว่าอย่าพูดดังไป แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “นี่คือวาสนาของคุณ เสพสุขกับมันเถอะ”
ในตอนนี้ หงห้าก็น้ำตานอง！
เขารู้ความหมายที่อาจารย์เย่พูด ว่าเขาได้ให้โอกาสวาสนาดีๆ กับตนเองแล้ว！
เขาไม่กล้าจะวาดฝัน วินาทีที่แล้ว ตนเองกำลังจะตาย แต่วินาทีต่อมา ตนเองไม่เพียงไม่ตาย แต่กลับได้รับโอกาสวาสนาดีๆ ที่
อาจารย์เย่ให้กับตนเอง！
ยาอายุวัฒนะ！
แม้แต่ฝันก็ไม่คิดว่าจะได้โอกาสเช่นนี้ ได้มาเองโดยไม่ร้องขออะไรเลย！
ในเวลานี้ ความภักดีในใจของหงห้าที่มีต่อเย่เฉิน ก็เพิ่มขึ้นพูลทวี！
เขาถึงขนาดคิดว่า ชีวิตของตนเองนี้ก็เพราะเย่เฉินเป็นคนให้มา ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ตนเองมีชีวิตต่อไปได้หนึ่งวินาที ทั้งหมดก็เพื่ออาจารย์เย่
ดังนั้น หลังจากนี้ตนเองยอมรับใช้อาจารย์เย่อย่างหมดใจ เพราะว่าถ้าไม่ได้อาจารย์เย่ ตนเองก็กลายเป็นคนตายไปนานแล้ว！
จากนั้น ร่างกายของหงห้าก็ฟื้นตัวอย่างเร็วมาก ถึงขั้นพยุงตัวดันพื้นลุกขึ้นได้เลย แล้วก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน โขกหัวคำนับว่า “หงห้า ขอบคุณอาจารย์เย่ที่ช่วยชีวิต！ตั้งแต่นี้ไป ชีวิตของหงห้า เป็นของอาจารย์เย่！”
เย่เฉินก็ยิ้มเล็กๆ “ลุกขึ้นเถอะ！”
หงห้าได้ยินดังนั้น ก็ลุกขึ้น
จากนั้น เขาก็มองไปรอบๆ เห็นสองพ่อลูกตระกูลหลิวนั่งคุกเข่าอยู่ ไม่กล้าขยับ พวกจางจื่อโจว5บอดี้การ์ดก็นอนเดี้ยงอยู่ที่พื้นแล้ว ในใจก็ชื่นชมออกมาว่า “พลังของอาจารย์เย่ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ！”
คนมากมายเช่นนี้ แต่ไม่สามารถทำอะไรอาจารย์เย่ได้เลยแม้แต่น้อย！
จากนั้น เขาก็อดถามไม่ได้ว่า “อาจารย์เย่ครับ คนพวกนี้ คุณจะจัดการอย่างไร? ฆ่าพวกมันเลยไหม? หรือว่าจะ……”
เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “มา พวกเรามาเปิดศาลซักถามมันสักหน่อย หาความผิดให้มัน！”
“เปิดศาลงั้นหรือ? ” หงห้าถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณหมายความว่าอย่างไรครับ? ”
เย่เฉินยิ้ม “ก็เหมือนกับนายท่านสมัยก่อน ที่เปิดศาลเบิกคดีความอย่างไรเล่า? ”
หงห้าก็รีบพยักหน้า แล้วก็ย้ายเก้าอี้มาหนึ่งตัว แล้วยิ้มพูดว่า “ใต้เท้าเย่เชิญนั่งเลยครับ เราจะเปิดศาลแล้ว！”
เย่เฉินก็หัวเราะลั่น แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นก็ชี้ไปยังหลิวกว่างและหลิวหมิงสองพ่อลูก พร้อมพูดเสียงนิ่งว่า “นักโทษหลิวกว่างและหลิวหมิง พวกแกสองคนเป็นหมารับใช้ให้กับตระกูลอู๋ แล้วยังวางแผนฆ่าผมอีกด้วย ควรรับโทษสถานใด? ”
หลิวกว่างและหลิวหมิงก็ตกใจจนหดหัวก้มกราบ ปากก็ร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่โปรดไว้ชีวิตด้วยครับ……พวกผมก็ถูกบังคับมาครับ…..”
เย่เฉินก็หัวเราะ แล้วพูดอย่างใจกว้างว่า “ในเมื่อพวกแกถูกคนหลอกลวงมา เช่นนั้นกูก็จะละเว้นโทษตายของพวกแก！”
ทั้งสองได้ยินดังนั้น ก็ดีใจจนจะร้องไห้ออกมา
แต่เย่เฉินพูดออกมาอีกว่า “เว้นโทษตาย แต่โทษอื่นเว้นไม่ได้！ถ้าพวกมึงทั้งสองอยากมีชีวิต ก็ต้องดูความจริงใจที่พวกแสดงออกมา ว่าเป็นอย่างไร！”
หลิวกว่างและหลิวหมิงก็รีบแสดงออก ต่อไปนี้พวกเราสองพ่อลูกจะยอมเป็นวัวเป็นม้ารับใช้คุณ！คอยรับใช้ตลอดชีวิต！
เย่เฉินก็โบกมือปฏิเสธ “กูไม่ได้อยากให้พวกมึงมาคอยรับใช้หน้าหลังหรอก”