บทที่ 2087 ซือเซี่ย
ในเวลาเดียวกันนี้ พอเมฆดำสลายไป ทางตอนเหนือของรัฐอิสระ บนเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งที่แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอก ตั้งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบงัน ราวกับสัตว์ร้ายมหึมาตัวหนึ่ง กลืนกินสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง เสียงลมเสมือนเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน
บนเกาะอันกว้างใหญ่ ทอดยาวไร้ขอบเขต บนเกาะมีเส้นทางดินเหลืองมากมายตัดไขว้กันไปมา ตรงใจกลางคือเรือนจำขนาดใหญ่ รอบๆ ถูกล้อมกั้นด้วยเหล็กดัดชนิดพิเศษ ไม่มีใครเข้ามาได้ และไม่มีใครออกไปได้
ตอนนี้ เด็กหนุ่มคนหนึ่งถือจอบไว้ กำลังขุดดินรอบนอกอยู่ ราวกับต้องการขุดให้ทะลุเรือนจำ ขุดสร้างเส้นทางสายหนึ่งขึ้นด้วยกำลังของคนๆ เดียว
“ฮ่าๆๆ ไอ้หนุ่ม นายเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน รออีกหน่อย เดี๋ยวนายก็จะชินเอง”
“ใช่แล้ว ถ้าขุดแบบนายก็สามารถออกไปได้ พวกเราคงออกไปนานแล้ว จะรอจนถึงตอนนี้ซะที่ไหน”
ด้านข้าง ชายวัยกลางคนหลายคนมองไปที่เด็กหนุ่ม พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจนใจ
พอเด็กหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็โยนจอบลงบนพื้นอย่างเต็มแรงคล้ายจะสิ้นหวังอยู่บ้าง
“ไอ้หนุ่ม นายชื่ออะไร”
ชายวัยกลางคนคนแรกเอ่ยถามอีกครั้ง
เด็กหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นตอบ “ซือเซี่ย”
“ซือเซี่ยเหรอ”
พอได้ยิน ชายหลายคนนั้นก็หันมามองหน้ากัน แซ่ซือ…
“หรือว่านายจะเป็นคนตระกูลซือ?!”
ทั่วทั้งรัฐอิสระ แซ่ซือมีแต่คนที่มาจากตระกูลซือเท่านั้น
“เฮอะ ฉันนับว่าเป็นคนตระกูลซือซะที่ไหน”
มุมปากของซือเซี่ยยกขึ้นนิดๆ หยักเป็นรอยยิ้มขมขื่นแวบหนึ่ง
“น้องซือเซี่ย เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายถูกจับมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ชายวัยกลางคนคนแรกมองไปที่ซือเซี่ย พลางขมวดคิ้วแน่น
ที่นี่ เป็นแดนแห่งความสิ้นหวัง
คนนอกต่างก็คิดว่า กลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์มีคุกใต้ดินแห่งหนึ่ง ในแดนท้ายสุด ใช้กักขังนักโทษที่ชั่วร้ายและควบคุมยาก ทว่า…ที่นี่ต่างหาก ถึงจะเป็นแหล่งจองจำที่น่ากลัวที่สุดของกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์
“พ่อของฉันมีชื่ออยู่ในรัฐอิสระ น่าจะชื่อซืออู๋เทียน”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ซือเซี่ยถึงเอ่ยขึ้น
“ซืออู๋เทียน ผู้ทรยศตระกูลซือที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่คนนั้นใช่ไหม…นายคือลูกชายของเขางั้นเหรอ”
ชายวัยกลางคนในกลุ่มนั้นมีสีหน้าประหลาดใจ
ในอดีตตอนซืออู๋เทียนอยู่ที่รัฐอิสระ ก็นับว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง โดยเฉพาะหลังจากถูกขับออกจากตระกูลซือ ชื่อเสียงก็ยิ่งดังกระฉ่อน
แต่ในช่วงหลายปีมานี้ ดูเหมือนว่าซืออู๋เทียนจะไปจากรัฐอิสระแล้ว ข่าวคราวเงียบหายไป
“เดิมทีฉันมาที่รัฐอิสระเพื่อตามหาพ่อของฉัน ไล่ตามเบาะแสไปจนถึงตระกูลซือ แต่พวกเขาบอกว่าฉันเป็นลูกของคนบาป แล้วให้กลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์จับฉันมาไว้ในที่ผีสางนี่” ดวงตาของซือเซี่ยทอประกายเยียบเย็น
หลังจากได้รู้ต้นสายปลายเหตุแล้ว เหล่าชายวัยกลางคนก็ถอนหายใจ หากว่าเป็นเช่นนี้จริง คนตระกูลซือไม่ได้สั่งเก็บซือเซี่ยทันที ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ยังจะมีอะไรต้องบ่นอีก
….
ในเวลานี้ ทั่วทั้งเกาะมีเสียงคนดังเซ็งแซ่
มีข่าวลอดออกมาว่า บนเกาะที่พวกอยู่ในตอนนี้มีคนพบเห็นจี้ซิวหร่าน จี้หวง
“แม้แต่จี้หวงก็ถูกจับมาอยู่ในสถานที่ผีสางแบบนี้เหรอ จะเป็นไปได้ยังไง!”
“ไม่อยากเชื่อเลย ยังมีไห่ถังผู้นำของเทียนเซียวด้วย!”
“เทียนเซียว?! ลูกพี่ใหญ่ของพันธมิตรอู๋เว่ยน่ะเหรอ?! ไม่น่าเชื่อว่าไห่ถังก็ถูกจับมาด้วย...”
“คนหนึ่งก็จี้หวง คนหนึ่งก็เทียนเซียว นี่คือสองกลุ่มอำนาจชั้นยอดของรัฐอิสระ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!”
“เฮ้อ เห็นทีว่า ท้องฟ้าของรัฐอิสระจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
….
ภายในห้องขังโทรมๆ มืดสลัวเล็กน้อย มีกลิ่นเหม็นอับคลุ้งไปทั่ว
ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มฉาบด้วยสีขาวซีดไร้สีเลือด
ผู้หญิงคนหนึ่งจ้องมองชายหนุ่มด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด
———————————————————————–
บทที่ 2088 ทุกวันมีแต่ความทรมาน
“อาจารย์หลี่ ร่างกายของซิวหร่าน…”
ไห่ถังผู้นำของเทียนเซียวจ้องมองชายชราผมขาวที่กำลังตรวจร่างกายให้ชายหนุ่ม
“ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์การแพทย์อะไรเลย ตรวจอย่างละเอียดไม่ได้ แต่จากการประเมินเบื้องต้น เกรงว่าอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาอีกสองสามเดือน” อาจารย์หลี่ส่ายหน้า เอ่ยพลางถอนหายใจ
“นี่…” ไห่ถังจ้องมองจี้ซิวหร่าน ยากจะจินตนาการได้ว่าผู้ชายคนนี้ ใกล้จะจากโลกไปแล้ว
“ไม่เป็นไร” บนดวงหน้าซีดขาวของชายหนุ่มมีรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นมา “สมควรแล้ว”
“ไห่ถัง อันที่จริงแล้วคุณก็น่าจะรู้ สถานการณ์ของจี้หวงในตอนนี้นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว” อาจารย์หลี่ส่ายหน้า
“ปีนั้น อาการของจี้หวง ผมเป็นคนตรวจเองกับมือ อย่างมากก็มีเวลาอีกสองสามปีเท่านั้น จี้หวงสามารถยื้อมาจนถึงตอนนี้ได้ ก็เป็นการอาศัยกำลังด้านจิตใจที่อาจจินตการออกมาได้อย่างสมบูรณ์แล้ว และราคาของกำลังด้านจิตใจประเภทนี้ แลกมาด้วยการทนรับความเจ็บปวดที่คนธรรมดาไม่อาจจินตนาการได้อยู่ทุกวัน” อาจารย์หลี่ถอนหายใจ
“เฮ้อ ไม่คิดเลยว่า คุณก็จะเข้ามาพร้อมกับไห่ถังด้วย อาจารย์หลี่” จี้ซิวหร่านเอ่ยพลางยิ้มน้อยๆ
“วันนั้นอาจารย์หลี่มาดื่มชากับฉัน ถึงได้ประสบเคราะห์กรรมนี้ด้วย ฉันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน” ไห่ถังมองอาจารย์หลี่
“ไห่ถัง คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง โดนจับหรือไม่โดนจับ สำหรับผมแล้ว ไม่ต่างอะไรกันเลย ผมแก่ปูนนี้แล้ว จะลอยชายอยู่บนโลกนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน จะช้าหรือเร็วก็ต้องเหลือแค่กระดูก ไม่มีอะไรต่างกันหรอก” อาจารย์หลี่กล่าว
“อาจารย์หลี่…อาการป่วยของซิวหร่าน ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ เหรอ” ไห่ถังขมวดคิ้วถาม
พออาจารย์หลี่ได้ฟัง ก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า “สำหรับจี้หวงแล้ว การอยู่อย่างทุกวันนี้ อาจเป็นความทรมานก็ได้”
“ยังทนไหว อย่ากังวลไปเลย” จี้ซิวหร่านหัวเราะเบาๆ ให้ไห่ถัง
“จี้หวง ไห่ถัง ผมจะออกไปดูสถานการณ์ของที่นี่ก่อนนะ”
อาจารย์หลี่สวมเสื้อผ้าให้จี้ซิวหร่าน จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องขังไป
ห้องขังของที่นี่ ก็เหมือนของตกแต่ง ไม่มีการลงกลอน สามารถเข้าออกได้ตามสบาย ไม่ต่างจากที่พักอาศัย เกาะแห่งนี้ต่างหาก ถึงจะเป็นเรือนจำที่แท้จริง
….
“พลังจิตใจเหนือจินตนาการ ซิวหร่าน เป็นเพราะอู๋โยวใช่ไหม”
หลังจากอาจารย์หลี่ออกไปแล้ว ไห่ถังก็มองชายหนุ่มตรงหน้าที่มีรอยยิ้มแขวนอยู่บนใบหน้าตลอด
แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองเหลือเวลาอยู่ไม่มาก ทุกวันต้องกินยามากมาย ต้องทนรับความเจ็บปวดที่คนทั่วไปไม่มีทางจินตนาการได้ ใบหน้าของเขาก็ยังคงมีรอยยิ้มอันทรงพลังประดับอยู่เสมอ
“เป็นเพราะอู๋โยว คุณถึงยืนหยัดมาได้จนถึงตอนนี้ ยังหาเธอไม่พบ ดังนั้นถึงได้ไม่ยอมแพ้สินะ” ไห่ถังถอนหายใจ
พอได้ยินดังนั้น จี้ซิวหร่านก็ตกอยู่ในความเงียบงัน
“ว่าไงล่ะ”
หลังจากผ่านไปนาน ไห่ถังก็มองไปที่จี้ซิวหร่าน “คุณน่าจะรู้จักอู๋โยวดีกว่าฉันนะ ใช่ไหม”
“แล้วยังไง” จี้ซิวหร่านเอ่ย
“ปีนั้น คุณถูกอาจารย์หลี่วินิจฉัยอาการแล้ว…เลยจงใจห่างเหินกับอู๋โยว คุณรักเธอขนาดนั้น เทียบได้กับชีวิต เพราะอะไรถึงไม่บอกความจริงกับเธอ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจ ทำให้เธอไปจากคุณ” ไห่ถังถาม
“อู๋โยวน่ะเหรอ…” จี้ซิวหร่านตกอยู่ในห้วงความคิด จากนั้นก็ตอบว่า “ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาว”
“น้องสาวเหรอ” ไห่ถังส่ายหน้า “คุณในตอนนี้ แม้แต่ตัวเองก็กล้าหลอกแล้วสินะ”
พอได้ยินคำพูดนี้ของไห่ถัง จี้ซิวหร่านก็ยิ้มน้อยๆ แล้วตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“คุณรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ดังนั้นเลยจงใจห่างเหินกับเธอ ให้เธอไปจากคุณ คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าคุณไม่อยากให้เธอเจ็บปวด ดังนั้นเลยเลือกแบกรับไว้เอง ส่วนครั้งก่อนที่บ้านตระกูลเสิ่น คุณกับนายแห่งอาชูร่าทะเลาะขัดแย้งกัน…”
……………………………………………….