เขารับปากแล้ว
หลังจากนั้น เขาจึงนำรหัสผ่านชุดหนึ่งส่งออกไป แล้วก็ยังมีแผนที่โครงสร้างของพื้นที่ในค่ายทหารหนึ่งรูป
คนนิรนามได้เห็นแล้ว ในที่สุดพอใจมาก
คนนิรนาม：“โอเค พันโทไชกุ ขอบคุณมาก”
ไชกุ：“คุณเคยรับปากผมไว้ ห้ามทำร้ายถึงชีวิตเขา”
เขายังคงสองจิตสองใจ ในตอนสุดท้าย ยังไม่ลืมที่จะบอกกล่าวกับคนคนนี้หนึ่งประโยค
คนคนนี้ ทันใดกลับตอบกลับมาด้วยคำตอบที่แอบแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้อย่างลึกล้ำ
คนนิรนาม：“พันโทไชกุวางใจเถอะ ถ้าตอนนี้คุณยังไม่อยากให้เขาตาย รับรองว่าพวกเราจะทำให้คุณพอใจ พวกเราทำงาน ไม่ด้อยไปกว่าคนที่คุณเคยหามาก่อนหน้านี้”
“……”
เหมือนกับว่าฟ้าผ่าลงมา！
ชายวัยกลางคนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ทันใดอย่างกะทันหัน เห็นเพียงเขาเหมือนกับถูกคนเหยียบเท้าจนเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง เสียง“ติ๊ด”ดังออกมา เขาปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้ว
นั่นคือหนอนที่เติบโตขึ้นมาในก้นบึ้งหัวใจมาโดยตลอด！
——
จากการอธิบายของพิมเจ้าสุดท้ายเส้นหมี่ เข้าใจความหมายของไชยันต์แล้ว
ทันใดนั้น เธอช็อกในความผิดปกตินี้！
ตาแก่คนนี้ เขาได้รับการกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า? ทำไมถึงได้ตัดสินใจอะไรโดยไม่คิดก่อนแบบนี้อย่างกะทันหัน?
เส้นหมี่แบกรับ“ภารกิจใหญ่”เอาไว้ไม่ค่อยไหว เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ไปหาแสนรักค่อยว่ากันอีกที เพราะยังไงเสีย วันมะรืนเขาก็กลับมาแล้ว เดอะวิวซีด้านนี้พรุ่งนี้ต้องส่งเสื้อผ้าไปให้เขา
เส้นหมี่ตัดสินใจแล้ว แล้วก็พาลูกๆไปพักผ่อนแล้ว
หลับสบายทั้งคืน
รุ่งเช้า
เหตุเพราะพวกเด็กๆต้องไปโรงเรียน เส้นหมี่ตื่นแต่เช้า ดูแลพวกเขาตื่นนอนล้างหน้าล้างตา
“หม่ามี๊ หนูจะบอกคุณนะ คุณครูบอกกับพวกเราว่า วันศุกร์นี้จะประชุมผู้ปกครอง”
ก้อนแป้งน้อยคลานออกมาจากผ้าห่ม หลังจากนั้นถูกหม่ามี๊สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดหม่ามี๊เสียงเล็กเสียงน้อยของน้ำเสียงที่ยังไม่ทันได้ตื่นดีบอกกับเธอเรื่องหนึ่ง
ประชุมผู้ปกครอง?
ทันใดเส้นหมี่ดวงตาเปล่งประกาย：“จริงเหรอ? เกี่ยวกับอะไรเหรอ?”
เธอไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่เด็กๆเหล่านี้เข้าชั้นประถม ในครอบครัวอยู่ไม่เป็นสุขมาโดยตลอด แม้แต่ส่งพวกเขาไปโรงเรียน ต่างเป็นช่วงนี้เธอถึงมีโอกาส
“ไอ้หยาหม่ามี๊ ไม่มีอะไรหรอก เป็นการประชุมผู้ปกครองของโรงเรียนตามปกติ พูดถึงเรื่องคะแนนกับการแสดงออกของนักเรียนอะไรทำนองนั้น
อิคคิวได้ยินน้องสาวพูดถึงเรื่องนี้ เกรงว่าหม่ามี๊จะรู้ว่าการประชุมผู้ปกครองครั้งนี้ เป็นเรื่องพวกเขาคุณชายน้อยผู้สูงศักดิ์ที่ทำเอาโรงเรียนวุ่นวายไปหมด
ทางโรงเรียนคงจะไม่รู้ว่านักเรียนส่วนใหญ่ที่ย้ายออกไป เป็นเพราะว่ากังวลเรื่องไฟสงครามระหว่างสองตระกูลประจักรสินกับเทวเทพจะลามมาถึงตัวเอง
พวกเขายังคิดว่า เป็นเพราะว่าสถาบันกับปัญหาด้านการเรียนการสอน ดังนั้นจึงรีบร้อนเรียกหาผู้ปกครองสักหน่อย ทำให้พวกเขาวางใจลงได้
พร้อมทั้งโฆษณาคุณภาพของโรงเรียน
เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ไม่ได้สงสัย：“ที่แท้เป็นแบบนี้เอง งั้นก็ได้นะ วันมะรืนเป็นวันศุกร์ พอดีแด๊ดดี้ของพวกคุณกลับมา งั้นเมื่อถึงเวลานั้นพวกเราไปด้วยกันกับแด๊ดดี้ดีไหม?”
“จริงเหรอ?”
คำพูดนี้พูดออกมา ลูกน้อยทั้งสามต่างดีใจแล้ว
ใบหน้าน้อยๆของพวกเขายิ้มออกมา ทั้งหมดต่างตะครุบเข้ามาหาเส้นหมี่ แม้แต่ชินจังที่ไม่แสดงสีหน้าอะไร ยังดวงตาเปล่งประกายกอดแขนของหม่ามี๊เอาไว้
เส้นหมี่มองเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาแล้ว ยื่นมือมาลูบหัวน้อยๆของพวกเขา
“แน่นอนว่าจริงสิ พวกคุณลูกน้อยทั้งสาม แน่นอนว่าต้องไปด้วยกันกับพ่อแม่ ถึงเวลานั้น ถ้าแด๊ดดี้ของพวกคุณไม่ไป ฉันก็จะลากเขาไปด้วย”
ประโยคสุดท้ายของเส้นหมี่ยังรับรองกับพวกเขา
เด็กน้อยแสนซนทั้งสามจึงวางใจลงได้แล้ว ล้างหน้าแปรงฟัน เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสะพายกระเป๋าเองแล้วลงไปชั้นล่างอย่างมีความสุข หลังจากนั้นรองผู้นำเดชาจึงส่งพวกเขาไปโรงเรียนแล้ว
เส้นหมี่เห็นพวกเขาออกไปแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรง จัดเก็บเล็กๆน้อยๆ หลังจากนั้นก็ลงมาชั้นล่าง
“พ่อบ้านสิน สวัสดีตอนเช้าค่ะ วันนี้คุณจะไปส่งเสื้อผ้าให้กับคุณชายเล็กใช่ไหมคะ”
“สวัสดีตอนเช้าครับ คุณผู้หญิง ใช่ครับ พรุ่งนี้เขาก็กลับมาแล้ว วันนี้ส่งเสื้อผ้าไปให้เขาเปลี่ยน พรุ่งนี้ คุณท่านน่าจะพาเขาไปทานข้าวก่อน”
พ่อบ้านสินเห็นว่าคุณผู้หญิงท่านนี้เรียกเขา แม้แต่งานที่ทำอยู่ในมือยังวางลงแล้ว หยุดลงตอบกลับไปอย่างเคารพ
เส้นหมี่จึงรีบพูดต่อ：“งั้นฉันไปเอง อย่างไรเสียช่วงเช้าก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร”
ตาสิน：“……”
อยากจะพูดออกมา ค่ายทหารสถานที่แบบนั้น ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้
แต่สุดท้ายแล้ว เขามองเห็นดวงตาสุกใสของเด็กสาวคนนี้ แสดงความปรารถนาอีกทั้งวอนขอออกมา เขาจึงยินยอมแล้ว
“ได้ครับ งั้นผมไปบอกคุณท่านก่อนสักหน่อย เขาจะได้บอกกับคนทางนั้น เกี่ยวกับเสื้อผ้าของคุณชายน้อย……”
“ฉันจัดการเอง อันนี้ฉันรู้”
เส้นหมี่ดีใจเป็นอย่างมาก จึงเอาเรื่องนี้มาจัดการเอง หลังจากนั้นเธอจึงวิ่งขึ้นไปขึ้นบนทันที
เธอรู้อยู่แล้ว เสื้อผ้าข้าวของของเขาทุกอย่างเธอเป็นคนจัดการ ตู้เสื้อผ้าก็เป็นเธอจัดเก็บเอง เธอจะไม่รู้ว่าเขาชอบใส่อะไรได้อย่างไร?
เส้นหมี่รีบจัดเก็บเสื้อเสื้อผ้าสองชุด ยังมีเนกไท รองเท้าหนัง เป็นต้น เธอต่างจัดเก็บเสร็จแล้ว ถึงได้ลงมาจากชั้นบน หลังจากนั้นถือว่าไชยันต์ยินยอมไปโดยปริยาย ขับรถไปยังค่ายทหารแล้ว