สีหน้าของหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ซีดเผือด เขากล่าว “ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ให้มังกรตัวอื่นทำไปก่อนเลย”
“ขอรับท่านหัวหน้าเผ่า!”
มู่เฉียนซีปรุงยาเสร็จแล้ว ส่วนเรื่องฉีดยานั้นปล่อยให้พวกเขาได้ทำกันเอง ดังนั้นนางจะว่างแล้ว
แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องอันโอ่อ่าเกินจริงของมังกรเหล่านี้แล้ว มุมปากของมู่เฉียนซีก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย “จำเป็นต้องร้องเกินจริงถึงเพียงนี้ด้วยเหรอ! ฝึกฉีดยาให้ต้นไม้ไปก็ไม่น้อย แต่ฝีมือการฉีดยังบกพร่องอยู่มาก”
หากมังกรเหล่านั้นได้ยินคำพูดของมู่เฉียนซี พวกเขาจะต้องร้องไห้อย่างแน่นอน ต้นไม้กับมังกรจะเหมือนกันได้อย่างไรล่ะ
มู่เฉียนซีเห็นร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่ง มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ เจ้าฉีดยาแก้พิษแล้วหรือไม่?”
หัวหน้าเผ่ามังกรไม้กล่าวว่า “ยัง…”
“ข้า ขะ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าแม่นางมู่”
มู่เฉียนซีกล่าว “หัวหน้าเผ่าว่ามาได้เลย!”
“แม่นางมู่สอนวิธีการฉีดยาให้กับพวกเรา คาดว่าฝีมือของแม่นางมู่จะต้องยอดเยี่ยมมากเป็นแน่!”
มู่เฉียนซีพยักหน้าพลางกล่าวว่า “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”
“เยี่ยมไปเลย เช่นนั้นแม่นางมู่ช่วยฉีดให้ข้าได้หรือไม่”
มู่เฉียนซีตกใจนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “มังกรตัวอื่นทำไม่ได้เหรอ?”
“ขะ ข้า…” หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ได้ยินเสียงคำรามของมังกรน้อยเหล่านั้นแล้ว เขาก็เลย…เขาก็เลย…
“พรึ่บ!” มู่เฉียนซีอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เรื่องของหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ช่างเหมือนกับเรื่องของเด็กน้อยเหล่านั้นที่มาฉีดยาที่หอหมอปีศาจมาก
หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ผู้สง่าผ่าเผย นึกไม่ถึงเลยว่าจะกลัวเจ็บ!
ในตอนนี้หัวหน้าเผ่ามังกรไม้แทบจะขุดหลุมมุดหัวเข้าไปซ่อน เขากล่าวว่า “ข้าไม่ได้กลัวเจ็บนะ ก็แค่เป็นครั้งแรก ขะ ข้า ข้าไม่ค่อยชิน ได้โปรดแม่นางมู่ เอ่อ ปรมาจารย์มู่ช่วยหน่อยเถอะ”
หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ในเวลานี้ไม่เย่อหยิ่งเหมือนในวันแรกเลยแม้แต่น้อย เขาแทบจะกอดขาขอร้องนางแล้ว
หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ดูน่าสงสารมาก มู่เฉียนซีกำลังจะตอบตกลงเขา แต่ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงอันรุนแรงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ไม่ได้!”
เงาดำเงาหนึ่งกระพริบขึ้น และจิ่วเยี่ยก็อุ้มมู่เฉียนซีจากไปทันที
“จิ่วเยี่ย เจ้าจะพาข้าไปที่ใด?”
“ข้าพบสถานที่แห่งหนึ่งในเผ่ามังกรไม้ ทิวทัศน์ไม่เลวเลย ข้าจะพาซีไปดู”
“ไม่ไป ข้าไม่ไป…” มู่เฉียนซีปฏิเสธ
ทุกครั้งที่ได้ชมทิวทัศน์ที่สวยงาม นางก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะของเขา เจ้าหมอนี่ช่างใจดำเป็นที่สุด
“ใกล้จะถึงแล้ว ข้าไม่อยากกลับไปเสียเปล่า” จิ่วเยี่ยกลับไม่ยอมให้นางปฏิเสธ
ทั้งสองจากไปอย่างหวานซึ้ง และทิ้งหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ที่มีสีหน้าอยากจะร้องไห้เอาไว้ ในตอนนี้เขาจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ แล้ว
“ท่านหัวหน้าเผ่า ในที่สุดก็หาท่านเจอจนได้ มังกรทั้งหมดได้ฉีดเสร็จแล้ว ถึงตาท่านแล้วขอรับ”
“ขะ ข้า…” เขาไม่กล้าพูดออกไปว่าไม่ฉีด! เช่นนี้มันจะสูญเสียความน่าเกรงขามของเขาไป
ครั้นแล้วเขาจึงกล่าวเสียงขรึมว่า “ตกลง!”
“ท่านหัวหน้าเผ่า อย่าขยับสิขอรับ! หากท่านขยับเช่นนี้มันจะฉีดไม่ตรงจุดนะขอรับ”
“ท่านหัวหน้าเผ่า…”
“กว๊าก!” หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ส่งเสียงคำรามออกมาดังลั่น จากนั้นเขาก็สลบไป
“อ๊า! ท่านหัวหน้าเผ่าเป็นลมหมดสติไปแล้ว”
“รีบไปตามท่านปรมาจารย์มู่มาเร็วเข้า”
“……”
แต่น่าเสียดาย จิ่วเยี่ยได้พามู่เฉียนซีไปอยู่ในโลกที่มีแค่พวกเขาสองคนแล้ว ใช่ว่าอยากตามตัวก็จะตามมาได้
จนกระทั่งมู่เฉียนซีได้กลับมา พวกเขายิ่งไม่สามารถรบกวนนางได้ เพราะนางเหนื่อยมามากแล้วจริง ๆ!
รับมือกับหวงจิ่วเยี่ยคนเดียวยังเหน็ดเหนื่อยกว่าการรักษามังกรเป็นหลายพันตัวเสียอีก
เช้าวันต่อมาเมื่อหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ตื่นขึ้น ผู้ใต้บังคับบัญชาคนสนิทของเขาก็กล่าวถามมู่เฉียนซีเกี่ยวกับเรื่องที่ท่านหัวหน้าเผ่าเป็นลมหมดสติไปในเมื่อวาน
มู่เฉียนซีอดหัวเราะไม่ได้ นางกล่าวว่า “ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่กลัวเข็มยาก็เท่านั้น”
ท่านหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ไม่เพียงแต่กลัวความเจ็บปวดและกลัวการฉีดยาเท่านั้น แต่ยังกลัวเข็มอีกด้วย ช่างเป็นเรื่องแปลกที่ยากจะได้เห็นจริง ๆ
หลังจากการรักษา เผ่ามังกรไม้ทั้งเผ่าก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิม
มู่เฉียนซีกล่าวกับหัวหน้าเผ่ามังกรไม้ว่า “ปัญหาที่ยากจะแก้ได้ของพวกเจ้าก็ได้แก้ไขเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นก็ควรจะรับปากในเรื่องของพวกข้าได้แล้วกระมัง!”
ผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่ามังกรไม้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขามองไปที่มู่เฉียนซีและกล่าวขอบคุณว่า “ข้ารู้สึกขอบคุณแม่นางมู่มากที่ทำให้เผ่ามังกรไม้ของพวกเราผ่านความยากลำบากในครั้งนี้ไปได้ แต่เกาะราชามังกรถูกปิดผนึกไป และความจริงที่อยากจะปกปิดในนั้นพวกเจ้ากลับไม่รู้ได้”
“นั่นเป็นการดำรงอยู่ที่แข็งแกร่งมากที่บรรพบุรุษของพวกเราได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อผนึกเอาไว้ ด้วยพลังของพวกเราในตอนนี้ พวกเราไม่กล้ารับประกันว่าจะสามารถยับยั้งไม่ให้มันทำลายเผ่ามังกรได้ หากเจ้านั่นออกมา พวกเราก็จะเป็นอันตรายมาก”
เฮยเย้ากล่าว “นั่นก็หมายความว่าเผ่ามังกรไม้ของพวกเจ้าต้องการกลับคำอย่างนั้นเหรอ ข้าต้องการช่วยผู้ที่มีพระคุณ และต้องการจะดูว่าท่านพ่อท่านแม่และมังกรในเผ่าเป็นเช่นไรแล้วบ้าง นี่ข้าไม่ได้ขอร้อง แต่ข้ากำลังสั่งพวกเจ้า ให้พวกเจ้าทำในเรื่องที่ควรทำ”
ในขณะที่กล่าวนี้ ดวงตาสีทองของเฮยเย้าก็สุกสกาวยิ่งขึ้น
หัวหน้าเผ่ามังกรไม้และผู้อาวุโสสูงสุดทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น และในตอนนี้เองน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกของจิ่วเยี่ยก็เปล่งออกมา
“พวกเจ้ากลัวว่าสิ่งนั้นจะทำลายเผ่าของพวกเจ้า เช่นนั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้พวกเจ้าหายสาปสูญไปในตอนนี้!”
พลังแห่งความมืดอันเยือกแข็งแผ่ซ่านไปทั่วทั้งเกาะว่านเซินฉง
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง! เกาะว่านเซินฉงซึ่งอยู่ในเกาะลอยฟ้าเริ่มร่อนลงแล้ว และมันก็กำลังสั่นคลอนอย่างบ้าคลั่ง
มู่เฉียนซีจับมือของจิ่วเยี่ยไว้แน่น และกล่าวว่า “จิ่วเยี่ย…”
สีหน้าของหัวหน้าเผ่ามังกรไม้เปลี่ยนไปอย่างมาก คำพูดของบุรุษผู้นี้เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย เพราะเขาทำได้จริง ๆ
ดวงตาของผู้อาวุโสสูงสุดเปล่งประกายขึ้น เขารู้ดีว่าความแข็งแกร่งของบุรุษผู้นี้น่าสะพรึงกลัวมาก บางที…บางทีความแข็งแกร่งของทั้งห้าเผ่า บวกกับความแข็งแกร่งของเขาอาจจะสามารถผนึกสิ่งนั้นเอาไว้ได้ก็ได้
ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวว่า “มังกรทองน้อย! สิ่งนี้ให้เจ้า”
เขาหยิบป้ายไม้รูปมังกรออกมา และวางไว้ในมือของเฮยเย้า
“เมื่อเจ้ารวบรวมป้ายคำสั่งของอีกสามเผ่าครบแล้ว สายเลือดในร่างของเจ้าก็จะนำทางเจ้าไปให้พบกับที่ตั้งของเกาะราชามังกรเอง จากนั้นก็โยนป้ายคำสั่งทั้งสี่ออกไป และป้ายคำสั่งทั้งสี่นี้ก็จะรวมตัวกันสร้างค่ายกลขนาดใหญ่เพื่อช่วยเจ้าเปิดเกาะราชามังกร”
“เมื่อสิ่งนั้นพุ่งออกไป ยอดฝีมือของทั้งสี่เผ่าของพวกเราก็จะผ่านค่ายกลนั้นไปช่วย”
เฮยเย้าพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว”
หลังจากที่พวกเขามอบป้ายคำสั่งนี้แล้ว จิ่วเยี่ยก็เก็บพลังของตัวเองกลับมา
“เจ้าวู่วามอีกแล้วนะ” มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
“พลังที่มีชีวิตชีวาที่นี่สามารถอำพรางข้าได้ ใช้พลังไปเพียงเล็กน้อยไม่เห็นจะเป็นไร มังกรพวกนี้ไม้อ่อนไม่ชอบ ชอบไม้แข็ง” จิ่วเยี่ยกล่าวอย่างเย็นชา
มุมปากของหัวหน้าเผ่ามังกรไม้กระตุกอย่างบ้าคลั่ง ไม้แข็งที่เจ้าใช้นั้นมันจะช่างน่ากลัวไปเสียหน่อยแล้ว
มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “หัวหน้าเผ่ามังกรไม้ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าอีกสามเผ่าที่เหลือนั้นอยู่ที่ใด?”
“ที่อยู่ของอีกสามเผ่า แน่นอนว่าพวกเรานั้นรู้ แต่เผ่ามังกรอัคคีนั้นถูกห้อมล้อมไปด้วยค่ายกลหมื่นอัคคี พวกเจ้าไม่มีทางที่จะเข้าไปได้เลย”
“พวกเรากับเผ่ามังกรวารีมีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน ข้าส่งข่าวไปให้พวกเขาได้”
“ส่วนเผ่ามังกรดิน ข้าจะบอกที่ตั้งให้พวกเจ้า พวกเขาไม่ชอบออกไปจากเผ่า”
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “ขอบใจมาก”
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง! ทันใดนั้นมู่เฉียนซีและพวกก็รู้สึกได้ถึงการโจมตีจากด้านนอกเข้ามาถึงภายนอกของเกาะว่านเซินฉง และมีการโจมตีหลายครั้งมาก ๆ
“เด็กน้อยแห่งเผ่ามังกรอัคคีมาอีกแล้ว”
“ได้ยินมาว่าผู้ที่มาครั้งนี้เป็นนายน้อยของเผ่ามังกรอัคคี”
“……”
เมื่อได้ยินรายงานของพวกเขา มู่เฉียนซีก็กล่าวขึ้นว่า “หากจับตัวนายน้อยแห่งเผ่ามังกรอัคคีมาเป็นตัวประกัน ไม่รู้ว่าหัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีจะยอมมอบป้ายคำสั่งให้แต่โดยดีหรือไม่”