บทที่ 2145 กระแสจิตสุดท้าย
“พี่!” เยี่ยหวันหวั่นพยายามต่อสู้กับบอดี้การ์ดพวกนั้นอย่างสุดกำลัง พลางคิดหาทางฝ่าวงล้อมเพื่อพาเนี่ยอู๋หมิงหนีไป
ทว่า ครั้งนี้เนี่ยหลิงหลงเตรียมการมาแล้ว กองกำลังทั้งหมดในที่นี้แข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่ายอดฝีมือในวันนั้นเลย แม้ว่าหลายวันมานี้จะผ่านการฝึกฝนกดดันอย่างหนักแล้ว แม้พลังในตอนที่เธอมีสติครบถ้วนจะเทียบได้กับตอนที่ดื่มจนไม่มีสติแล้ว แต่ว่า…ยังคงห่างชั้นกันเกินไป ห่างไกลเหลือเกิน
“ฉันบอกให้แกไปไง! ไม่ได้ยินเหรอ!” เนี่ยอู๋หมิงตะคอกด้วยความโกรธ ซัดฝ่ามือใส่กะโหลกนักฆ่าคนหนึ่งจนแตกกระจาย แทบจะใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ในร่างเพื่อตะคอกใส่เยี่ยหวันหวั่น
ในเวลานี้ นักฆ่าคนหนึ่งลอบเข้ามาจากทางด้านหลัง พลังของเนี่ยอู๋หมิงใกล้จะหมดแล้ว จึงหลบไม่ทัน ถูกฝ่ามือซัดเข้าที่กลางหลัง จนกระเด็นออกไปทันที และกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างหนักหน่วง
“พี่!”
เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเห็น จึงฟันมือใส่ยอดฝีมือคนหนึ่งให้ล่าถอยไป แล้วรีบวิ่งเข้าไป ประคองเนี่ยอู๋หมิงขึ้นมา
ทว่า เนี่ยอู๋หมิงในตอนนี้ สองตาปิดพับลง ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แล้ว
“เฮอะ ฉันบอกเขาแล้ว ถ้าถูกพิษนี้ ยิ่งโคจรพลังรุนแรงแค่ไหน พิษก็ยิ่งกำเริบไวขึ้นเท่านั้น แต่เขาน่ะโง่ ไม่รู้จักฟัง ต้องโทษตัวเองแล้ว” เนี่ยหลิงหลงที่อยู่ไม่ไกลหัวเราะเยาะเย้ย
“หุบปากหมาๆ ของแกซะ!”
เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาใส่เนี่ยหลิงหลงอย่าดุดันแวบหนึ่ง
แววตานี้ มีความหนาวเหน็บแผ่ซ่านออกมาจากกระดูก ทำให้ภายในชั่วพริบตานั้น เนี่ยหลิงหลงหนาวยะเยือกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่อาจควบคุมได้ สายตาแบบนี้…เหมือนที่เคยเห็นในอดีต…
“เนี่ยอู๋หมิงสลบไปแล้ว ไม่ต้องสนใจอีก ฆ่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยเลย!”
เนี่ยหลิงหลงสั่งการ
ภายใต้คำสั่งของเนี่ยหลิงหลง ผู้อาวุโสระดับสูงและยอดนักฆ่าทั้งหลายของตระกูลเนี่ย จึงเข้าโจมตีเยี่ยหวันหวั่นทันที
“พี่…”
เมื่อเห็นว่าเนี่ยอู๋หมิงสลบเหมือดไปแล้ว ใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นก็ฉายแววเศร้าหมอง
ด้านหลัง ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยมาถึงแล้ว หมายจะซัดหมัดเข้าใส่ต้นคอของเยี่ยหวันหวั่น
หมัดนี้รวดเร็วเกินไป ด้วยพลังของผู้อาวุโสระดับสูงของตระกูลเนี่ย ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเยี่ยหวันหวั่นในตอนนี้จะต่อกรได้เด็ดขาด
ทว่า ในเวลานี้เอง เกิดเรื่องที่ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ต่างเหลือจะเชื่อขึ้นมา
‘ปัง!’
เกิดเสียงดังสนั่น ผู้อาวุโสคนนั้นร้องโหยหวน ถูกเนี่ยอู๋หมิงที่จู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมาชกจนปลิวออกไป
“พี่?!”
เยี่ยหวันหวั่นมองด้วยสีหน้าดีใจนิดๆ
ทว่า วินาทีต่อมา เยี่ยหวันหวั่นกลับตะลึงงันอยู่ที่เดิม สองมือปิดปากไว้ ดวงตาเปียกชุ่มแล้ว
สองตาของเนี่ยอู๋หมิงยังคงปิดสนิทอยู่ ไม่ได้ลืมขึ้นมา เขายังอยู่ในภาวะสลบไร้สติ…
“นี่…”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยจ้องมองเนี่ยอู๋หมิง ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง “สลบไปแล้วชัดๆ…ไม่น่าเชื่อว่ายังลงมือได้…นี่มันเป็นพลังจิตตานุภาพแบบไหนกัน?!”
“น่าจะเป็นสัญชาตญาณและความยึดมั่นในช่วงสุดท้าย ถึงแม้สลบไปโดยสิ้นเชิงแล้ว แต่ยังคงมีกระแสจิตที่หลงเหลืออยู่ คอยปกป้องน้องสาวตัวเอง…” ระดับกลางคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยกัดฟันแล้ว ในใจเกิดความนับถือเนี่ยอู๋หมิงขึ้นมา
เวลานี้ เนี่ยอู๋หมิงโอบเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านหลังไว้ด้วยสัญชาตญาณ
เขายังมีสติรับรู้ที่สามารถแยกแยะได้ชัดเจนว่า คนไหนคือน้องสาวของเขา คนไหนคือคนที่จะมาทำร้ายน้องสาวของเขา
“พี่…”
เส้นเลือดบนหน้าผากเยี่ยหวันหวั่นปูดโปนขึ้นมา เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ปล่อยให้เลือดสดๆ ไหลหยดลงมา
ทำไม…เธอถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้กันนะ…
เธอไม่มีไอคิวฉลาดล้ำบันลือโลก…และไม่มีพลังยุทธ์ที่แข็งแกร่งสยบโลกาได้…
สรุปแล้วเธอมีประโยชน์อะไรบ้าง?!
แม้แต่พี่ชายของตัวเอง ก็ยังปกป้องไม่ได้…เธอมันสวะไร้ประโยชน์!
ความเคียดแค้นชิงชังมหาศาลผุดขึ้นมาในหัวใจของเยี่ยหวันหวั่น เกลียดที่ตัวเองไร้ความสามารถ เกลียดที่ตัวเองไร้พลัง!
“รนหาที่ตาย!”
ในจังหวะนี้เอง เนี่ยหลิงหลงถือกริชไว้ในมือ ระดับความเร็วของตัวคนรวดเร็วสุดขีด และปราดเปรียวอย่างยิ่ง
—————————————————————
บทที่ 2146 สายตาแบบในตอนนั้น
‘ฟุ่บ!’
กริชที่ส่องประกายเยียบเย็น จ้วงแทงเข้าใส่เนี่ยอู๋หมิงที่สลบอยู่
‘ฉึก!’
เสียงกริชแทงเข้าในไปผิวเนื้อแว่วขึ้นมา
‘ติ๋ง’
‘ติ๋ง’
เลือดสดๆ ไหลย้อยลงมาจากฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่น แล้วค่อยๆ หยดลงบนพื้น
ท่ามกลางผู้คนมากมาย ในวินาทีสุดท้ายที่เนี่ยหลิงหลงเงื้อกริชจ่อแทงเข้าที่ทรวงอกของเนี่ยอู๋หมิง เยี่ยหวันหวั่นก็เคลื่อนไหว
เธออยู่ข้างกายเนี่ยอู๋หมิง ใช้ฝ่ามือของตัวเอง รับกริชของเนี่ยหลิงหลงไว้
กริชอันคมกริบ แทงทะลุฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่น
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นก้มหน้า เงียบงันไร้วาจา
“เฮอะ…ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าฉากพี่น้องผูกพันของพวกแกจะเล่นไปได้ถึงไหนกัน”
เมื่อสิ้นเสียงของเนี่ยหลิงหลง เยี่ยหวันหวั่นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สายลมแผ่วพัดโชยมา เส้นผมของเธอปลิวไสว
“ฉัน…จะฆ่าแก”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“จะฆ่าฉันงั้นเหรอ” มุมปากของเนี่ยหลิงหลงยกเชิดขึ้นนิดๆ “แก…ทำได้เหรอ ใช่แล้ว ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะใช้กริชเล่มนี้ แทงทะลุอกพี่ชายแกต่อหน้าแกซะ…ฉันอยากให้แกได้เห็นความไร้ประโยชน์ของแกด้วยตาตัวเอง การที่แกเกิดมาบนโลกใบนี้ เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่…เสียใจมากใช่ไหม คุกเข่าขอร้องฉัน…”
ทว่า เนี่ยหลิงหลงยังพูดไม่จบ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปในทันใด
เยี่ยหวันหวั่นซัดหมัดออกมา
ความเร็วของหมัดนี้ เร็วจนทำให้เนี่ยหลิงหลงตอบสนองไม่ทัน ราวกับทะลุขีดจำกัดของมนุษย์ บรรลุถึงขอบเขตอันน่าหวาดผวาบางอย่าง
ท่ามกลางสายตาของฝูงชน เนี่ยหลิงหลงถูกเยี่ยหวันหวั่นซัดหมัดใส่ ร่างคนราวกับแผ่นกระดาษท่ามกลางพายุฝนลมแรง กระเด็นออกไป
‘ฟึ่บ!’
ฝูงชนมองเห็นเพียงว่า ความเร็วของเยี่ยหวันหวั่น เร็วจนถึงขีดสูงสุด เนี่ยหลิงหลงยังไม่ทันร่วงลงถึงพื้น เยี่ยหวันหวั่นก็ไล่ตามเนี่ยหลิงหลงไป แล้วกระชากผมของเธอลงมาอย่างเหี้ยมหาญ
‘ตูม!’
เนี่ยหลิงหลงล้มกระแทกพื้นอย่างแรง เกิดฝุ่นฟุ้งตลบทันที
‘พลั่ก!’
เนี่ยหลิงหลงยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร เยี่ยหวันหวั่นก็ต่อยเข้าที่หน้าของเนี่ยหลิงหลงอีกครั้ง
“ฉันจะ…ฆ่าแก!”
น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวเข่นลอดไรฟันออกมา แฝงความเกลียดแค้นชิงชังที่ฝังลึกเข้าไปถึงในกระดูก เมื่อเห็นแววตาอันน่าหวาดกลัวเหมือนในครั้งอดีตของเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยหลิงหลงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านอยู่ในใจ
เป็นสายตาแบบในปีนั้น...
สายตาในตอนที่เนี่ยอู๋โยวสั่งสอนอบรมเธอ
เป็นสายตาที่ทำให้เธอทั้งหวาดหวั่นและชิงชังอยู่ในใจ!
“รนหาที่ตาย!”
เนี่ยหลิงหลงตะคอกด้วยความโกรธ สองมือยันพื้นลุกขึ้นยืน พลางหยิบกริชขึ้นมา แล้วจ่อแทงไปที่หว่างคิ้วเยี่ยหวันหวั่น
‘ชิ้ง!’
ในเวลานี้ ก็เกิดสิ่งที่ทำให้เนี่ยหลิงหลงเหลือจะเชื่อแล้ว เยี่ยหวันหวั่นใช้เพียงสองนิ้วก็สกัดกั้นกริชที่เธอแทงออกไปได้แล้ว
“เนี่ยหลิงหลง…แกสมควรตายจริงๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นในตอนนี้ ราวกับถูกความโกรธแค้นเข้าครอบงำ กลายเป็นมารร้ายที่ปีนขึ้นมาจากขุมนรกอเวจี
พอสิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น พลังมหาศาลแบบที่คนทั่วไปยากจะจินตนาการได้ก็ระเบิดออกมาจากปลายนิ้วของเยี่ยหวันหวั่น
กริชที่ถูกเยี่ยหวันหวั่นตรึงไว้ พลันหักดังเปาะ
ตอนนี้ กริชส่วนที่หักถูกหนีบไว้ในซอกนิ้วของเยี่ยหวันหวั่น แขนขวาพลันตวัดออกไป ฟาดเข้าที่ลำคอของเนี่ยหลิงหลงอย่างดุดัน ราวกับต้องการจะตัดคอเนี่ยหลิงหลงโดยตรง
ทว่า ปฏิกิริยาตอบสนองของเนี่ยหลิงหลงว่องไวมาก ถอยหลบไปด้านหลังทันที
ถึงแม้จะหลบพ้นการจู่โจมเอาชีวิตของเยี่ยหวันหวั่น แต่ใบหน้าของเนี่ยหลิง กลับถูกคมกริชกรีดเป็นแผลชุ่มเลือดลากยาวเส้นหนึ่ง ดูแล้วน่าตื่นตระหนก
—————————————————–