บทที่ 2143 พี่น้องผูกพัน
“จะไปก็ต้องไปด้วยกัน จะอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน”
เยี่ยหวันหวั่นมองไปที่เนี่ยอู๋หมิง แล้วเอ่ยอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
เธอกับเนี่ยอู๋หมิงเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน เป็นคนที่ใกล้ชิดกันที่สุดบนโลกใบนี้ แล้วเยี่ยหวันหวั่นจะทิ้งเนี่ยอู๋หมิงหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวได้ยังไง
แม้ต้องตาย เยี่ยหวันหวั่นก็ทำไม่ได้
“ฮ่า พี่น้องผูกพันกันเหลือเกินนะ ฉันเกือบถูกพวกแกทำให้ตื้นตันซะแล้ว”
เนี่ยหลิงหลงจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น พลางเอ่ยเย้ยหยัน
ในเวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นไม่มีแก่ใจมาสนใจเนี่ยหลิงหลงแล้ว จึงพยุงเนี่ยอู๋หมิง แล้วเอ่ยด้วยความร้อนใจว่า “พี่ พวกเราไปกันเถอะ…ฉันจะพาพี่ไปโรงพยาบาลนะ พี่ต้องไม่เป็นไรแน่นอน!”
“ไปเหรอ”
เนี่ยหลิงหลงจ้องมองสองพี่น้อง “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังคิดว่าจะไปไหนได้อีกเหรอ ให้ฉันส่งพวกแกไปปรโลกดีกว่า จะได้ไม่ผิดต่อสายใยพี่น้องของพวกแกไง ให้เดินข้ามน้ำพุเหลืองไปด้วยกัน”
เวลานี้ ผู้คนบนตรอกของกินเล่นได้หลบไปนานแล้ว รอบข้างจึงไร้ผู้คน แลดูเปลี่ยวร้างอยู่บ้าง
เยี่ยหวันหวั่นได้ส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสใหญ่อย่างเงียบเชียบตั้งแต่แรกแล้ว ให้พวกเขารีบมา
แต่ระยะห่างจากที่นี่กับสำนักงานของพันธมิตรอู๋เว่ย ไม่นับว่าใกล้เลย ต่อให้พวกผู้อาวุโสใหญ่รีบมาทันที ก็ยังต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆ ครึ่งชั่วโมง และด้วยสภาพร่างกายของเนี่ยอู๋หมิง ไม่มีทางอยู่ได้นานขนาดนั้นแน่นอน
เป็นครั้งแรกที่เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่า เวลาครึ่งชั่วโมงสำคัญกับเธอขนาดนี้ เวลาผ่านไปเชื่องช้าขนาดนี้
เกรงว่าเนี่ยอู๋หมิงคงจะยืนหยัดได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จำเป็นต้องพาตัวเขาไปส่งโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด…
เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋หมิง
ใบหน้าของเนี่ยอู๋หมิงซีดขาว หน้าผากมีเหงื่อเย็นๆ ซึมออกมาไม่ขาดสาย ลมหายใจก็หอบถี่เหลือเกิน
“พี่ อาศัยจังหวะนี้…พี่หนีไปก่อนเถอะ ฟังฉันสักครั้งนะ ไปโรงพยาบาล ถึงฟ้าจะถล่มลงมาฉันก็จะแบกไว้เอง”
เยี่ยหวันหวั่นพลันขวางอยู่ข้างกายของเนี่ยอู๋หมิง
“สายใยพี่น้องของพวกแกนี่ ฉันเห็นจนเอียนแล้วนะ”
เนี่ยหลิงหลงมีสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็โบกมือ
ด้วยคำสั่งจากเนี่ยหลิงหลง ยอดฝีมือมากมายจึงเข้าโจมตีเยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็ว
แต่ละกระบวนท่าล้วนดุร้ายมาก เน้นโจมตีที่จุดสำคัญ เป็นกระบวนท่าสังหารโดยเฉพาะ มุ่งเอาชีวิตเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นเลย
เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเห็นสถานการณ์ก็กัดฟันแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตาม วันนี้เธอต้องปกป้องเนี่ยอู๋หมิงให้ได้ ถึงต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!
ทว่าความเร็วของหลายคนนั้น ว่องไวเกินไปจริงๆ ไวจนทำให้เยี่ยหวันหวั่นมองทันแบบถูๆ ไถๆ เท่านั้น
คนพวกนี้ เป็นทีมลอบสังหารชั้นยอดของตระกูลเนี่ย ตอนนี้เนี่ยหลิงหลงกลายเป็นหัวหน้าตระกูลเนี่ยแล้ว จึงมีสิทธิ์บัญชาการพวกเขา
เหล่านักฆ่าของตระกูลเนี่ย เชื่อฟังเพียงคำสั่งของหัวหน้าตระกูล และไม่สนใจอย่างอื่น
ในตอนนี้เอง มือใหญ่และอบอุ่นคู่หนึ่ง ก็วางลงบนไหล่ซ้ายของเยี่ยหวันหวั่นอย่างแผ่วเบา
จากนั้น เนี่ยอู๋หมิงก็ก้าวออกมา
“ใครมันกล้าทำร้ายน้องสาวฉันแม้แต่เสี้ยวกระผีก!”
พอน้ำเสียงที่เยียบเย็นเข้าไปถึงในกระดูกของเนี่ยอู๋หมิงเปล่งออกมา ก็ตามมาด้วยรัศมีข่มขวัญที่เหมือนสัตว์ร้าย นักฆ่าชั้นยอดรายหนึ่ง ไม่ทันได้ตั้งตัว จึงถูกเนี่ยอู๋หมิงฟันศอกกระแทกเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง
วินาทีต่อมา ร่างของยอดนักฆ่ารายนั้นก็ลอยเคว้งออกไปราวกับว่าวสายป่านขาด
‘ตึง!’
เกิดเสียงดังสนั่น มองเห็นเพียงว่านักฆ่ารายนั้นกระแทกกำแพงที่อยู่ไกลออกไปจนยุบเป็นหลุม ร่างคนอัดอยู่ในกำแพง เสียชีวิตคาที่
เมื่อเห็นเนี่ยอู๋หมิงที่ถูกพิษใกล้ตายแล้ว ทว่ายังสามารถระเบิดพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมาได้ ยอดนักฆ่าหลายคนที่เหลือต่างก็มองหน้ากันแล้ว ดวงตาฉายแววตื่นตระหนก
“ไม่ต้องกลัว เนี่ยอู๋หมิงเป็นม้าตีนปลายแล้ว!”
เนี่ยหลิงหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
จากนั้นภายใต้คำสั่งของเนี่ยหลิงหลง ในดวงตาของยอดนักฆ่าอีกหลายคนที่เหลือก็ผุดประกายเยียบเย็นขึ้นมาอีกครั้ง ยังคงไม่เปลี่ยนเป้าหมาย และเข้าโจมตีจะสังหารเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านหลังเนี่ยอู๋หมิงต่อไป
—————————————————————————————
บทที่ 2144 หัวเราะร่ารับศึก
“มานี่!”
ยอดนักฆ่ารายหนึ่งเพิ่งจะเข้าประชิดตัวเยี่ยหวันหวั่นได้ แต่กลับถูกเนี่ยอู๋หมิงกระชากหัว ลากเขากลับมา จากนั้น ก็ตวัดเท้าเตะด้วยท่วงท่าดั่งมังกรฟาดหาง ทำให้คนๆ นั้นลอยหวือออกไปไกลกว่าสิบเมตร
การลงมือของเนี่ยอู๋หมิงหนักหน่วงเกินไปจริงๆ หนักหน่วงจนทำให้คนเหลือจะเชื่อ
ขอเพียงโดนเนี่ยอู๋หมิงโจมตีใส่ ก็แทบจะตายแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลย เพียงชั่วพริบตา ก็มียอดนักฆ่าสองรายตายคาที่แล้ว
ทว่า ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่เนี่ยหลิงหลงบอก เนี่ยอู๋หมิงเป็นม้าตีนปลายแล้ว ลมหายใจของเขาหอบถี่ ร่างกายก็ส่ายโอนเอน คล้ายว่าจะยืนหยัดอยู่ด้วยพลังจิตใจอันแรงกล้าที่คนทั่วไปยากจะจินตนาการได้เท่านั้น
อย่างไรอูฐผอมโซก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า นี่เป็นสัจธรรมที่ไม่แปรเปลี่ยน
“หยุด…เสียเวลาไปมากแล้ว เข้ามาพร้อมกันเลยสิ!”
เนี่ยอู๋หมิงหอบหายใจ ทว่ารัศมีอำนาจกลับไม่ลดทอนลงเลยสักนิด
“พี่…”
เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋หมิงพลางกัดฟันแน่น
“หัวหน้าตระกูลครับ…ถึงยังไงอู๋หมิงก็ไม่ได้ทำความผิดอะไร…แบบนี้จะเกินไปไหมครับ…”
หลังจากผู้อาวุโสอีกหลายท่านของตระกูลเนี่ยตามมาถึง ระดับกลางคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยก็เอ่ยด้วยความกังวลเล็กน้อย
“ทำไมจะไม่ผิด ฉันให้โอกาสเขาแล้ว แต่เขาไม่ฟังเอง” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยเสียงเย็น “สมคบกับผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย เข่นฆ่ายอดนักฆ่าของตระกูลเนี่ยเราไปหลายคน โทษสูงเทียมฟ้าแล้ว ต่อให้พ่อแม่กลับมาก็ไม่มีทางละเว้นพวกเขา”
พอได้ยินคำพูดนี้ของเนี่ยหลิงหลง ระดับกลางของตระกูลเนี่ยคนนั้นก็ลอบส่ายหัว ในใจเต็มไปด้วยความอับจนหนทาง
ความจริงแล้ว นายหญิงเนี่ยและหัวหน้าตระกูล รู้สึกตัวนานแล้วว่าเนี่ยหลิงหลงมาปัญหา จึงเริ่มแอบตรวจสอบเนี่ยหลิงหลงก่อนหน้านี้มานานมากแล้ว
เพียงแต่ อิทธิพลของเนี่ยหลิงหลงภายในตระกูลนั้นมั่นคงแล้ว หากไม่มีหลักฐานแล้วลงมือกับเนี่ยหลิงหลงตรงๆ จะก่อให้เกิดความวุ่นวายในตระกูลเนี่ย
แต่ตอนนี้ หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงหายตัวไป ตระกูลเนี่ยจึงตกอยู่ภายใต้อำนาจของเนี่ยหลิงหลงอย่างสมบูรณ์
เนี่ยหลิงหลงรวมหัวกับผู้อาวุโสและพวกระดับสูงของตระกูลเนี่ยที่มีอำนาจพวกนั้น ตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังเนี่ยหลิงหลง
“มัวยืนเซ่อกันอยู่ทำไม ไปฆ่าเนี่ยอู๋หมิงก่อน แล้วค่อยเก็บผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย!”
เนี่ยหลิงหลงสั่งการด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น
ดังนั้น คนหลายสิบคนจึงกรูกันเข้าโจมตีเนี่ยอู๋หมิงดั่งสายน้ำหลาก
“ฮ่าๆๆๆ…” เมื่อเนี่ยอู๋หมิงเห็นก็หัวเราะดังลั่น “ดี ดีมาก เข้ามาเลย!”
แม้ว่าร่างกายจะถูกพิษ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือหลายสิบคนของตระกูลเนี่ย แถมยังมีผู้อาวุโสอีกหลายท่านมารุมโจมตี แต่เนี่ยอู๋หมิงกลับไม่หวั่นเกรงเลยสักนิด หัวเราะร่ารับศึก
จากนั้น ฉากต่อสู้ของเนี่ยอู๋หมิงกับยอดฝีมือหลายสิบคน ดูราวกับอุกกาบาตสองดาวที่เบี่ยงเบนไปจากวิถีโคจรเดิม พุ่งชนกันอย่างรุนแรง
แต่เพียงไม่กี่ช่วงลมหายใจ บนร่างของเนี่ยอู๋หมิงก็ปรากฏร่องรอยบาดแผลจากของมีคมหลายแผลแล้ว โลหิตสดๆ ไหลซึมเปรอะร่าง เสื้อผ้าที่เนี่ยอู๋หมิงสวมถูกย้อมจนกลายเป็นสีเลือดแล้ว
“น้องสาว รีบหนีไป!”
ทันใดนั้น เนี่ยอู๋หมิงก็พลันหันหลังมา ตะโกนกร้าวใส่เยี่ยหวันหวั่น
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นกำหมัดแน่น เธอไปไม่ได้…
เธอจะหนีไปได้ยังไง!
เนี่ยอู๋หมิงหอบหายใจถี่ จู่ๆ ก็ผลักเยี่ยหวันหวั่นออกไปทางตำแหน่งของประตูทางออก “อู๋โยว ไป…เร็วเข้า เชื่อพี่!”
“พี่…”
“พี่ไม่เป็นไร แกไปซะ!” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยด้วยเสียงเย็นยะเยือก
เยี่ยหวันหวั่นมองแววตาของเนี่ยอู๋หมิง ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกอย่างยิ่ง เขาคิดจะทำอะไร…
จากนั้น จู่ๆ เนี่ยอู๋หมิงก็โจมตีใส่ยอดฝีมือเหล่านั้นอย่างบ้าคลั่ง
เยี่ยหวันหวั่นเข้าใจแล้ว เขาคิดจะสู้ตายในเฮือกสุดท้ายเพื่อให้ตัวเองหนีรอดไปได้
เนี่ยหลิงหลงยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง “พิษผีเสื้อโรยราชนิดนี้ ยิ่งแกโคจรพลัง พิษก็ยิ่งกำเริบไวขึ้น เฮอะ…”
……………………………………………….