คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1713
แดร์ริลนำทางเมแกนไปและหลบเลี่ยงองครักษ์อย่างระมัดระวังตามแผนเส้นทางที่เขาวางเอาไว้
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเข้าวังเพียงครั้งเดียวแต่เขาก็มีความจำที่ดี เขาไม่หลงทิศเลยสักนิดถึงแม้ว่าจะเป็นยามวิกาลก็ตาม เมแกนตามหลังเขามาติด ๆ เธอไม่กล้าออกนอกเส้นทาง
เมแกนยังคงตระหนักถึงความสามารถของเธอดี แม้ว่าเธอจะเป็นถึงหัวหน้าพันธมิตรของจักรวาลโลกแล้วก็ตาม แต่เธอไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามในวังที่จักรพรรดิโฮ่วอี้อาศัยอยู่
และแล้วในไม่ช้า แดร์ริลและเมแกนก็มาถึงทางเข้าลานพิเศษ
“เมแกน ธนูตะวันแผดเผาอยู่ที่ลานนี้ มากับฉันสิ” แดร์ริลแสร้งทำเป็นกังวลใจและเริ่มพูดเรื่องไร้สาระราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดอยู่เป็นความจริง จากนั้นเขาก็นำทางและเดินเข้าไปยังลานก่อน
เมแกนพยักหน้าและรีบตามเขาไป
เฮือก!
เมแกนตัวสั่นหลังจากที่เธอเข้าไปและมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เธอตกตะลึงมาก
มีเสาไม้เรียงกันหนาแน่นเป็นหย่อมใหญ่ตรงบริเวณใกล้ทางเข้าลาน เสาไม้แต่ละอันสูงมากกว่าสองเมตร พื้นที่นี้ดูเหมือนเขาวงกตขนาดใหญ่
เมแกนคิดว่าเสาไม้เหล่านั้นดูส่ายสลับไปมา แต่ก็มีรูปแบบของมันอยู่
ถูกต้องแล้ว แดร์ริลพาเธอมายังสถานที่ที่จูปาเจี๋ยถูกคุมขังอยู่ และยังเป็นเขตหวงห้ามของวังหลวงด้วย แดร์ริลต้องการที่จะให้เธอติดกับดักที่นั่น ที่ที่ท้ายที่สุด จูปาเจี๋ยได้ถูกกักขังอยู่ในลานเดียวกันนี้เป็นเวลาหลายพันปี!
‘นี่คือค่ายกลเหรอ?’
มันช่างดูลึกลับเสียจริง
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
“มากับฉัน!” แดร์ริลเร่ง “หลังจากที่เราผ่านเสาไม้พวกนี้ได้แล้ว เธอก็จะเห็นธนูตะวันแผดเผา เราต้องรีบลงมือก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า!”
แดร์ริลเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาพูดจบ
เมแกนตอบรับและรีบตามเขาไป
“แดร์ริล!”
เมแกนสังเกตเห็นว่าแดร์ริลท่องบทสวดมนต์เบา ๆ มันจะต้องเป็นวิธีที่จะสลายค่ายกลแน่ ๆ เมแกนถามด้วยความสงสัย “นายรู้ไหมว่านี่คือค่ายกลอะไร?”
แดร์ริลยิ้มบาง ๆ “แน่นอน ฉันต้องรู้สิ นี่เรียกว่าค่ายกลพันไม้ปริศนา เป็นค่ายกลชั้นยอด ฉลาดและลึกลับมาก”
มันทำให้แดร์ริลนึกถึงจูปาเจี๋ย
ถึงแม้ว่าจูปาเจี๋ยจะมีความแข็งแกร่ง แต่เขาก็ยังคงติดอยู่ในค่ายกลนั้นเป็นเวลานับพันปี แดร์ริลมั่นใจแล้วว่าเมแกนจะไม่มีโอกาสหนีไปได้ตั้งแต่ที่เธอเข้ามายังค่ายกลนี้
แดร์ริลแต่งเรื่องนิดหน่อยเกี่ยวกับธนูตะวันแผดเผาเพื่อหลอกเมแกนมาที่พระราชวัง เป้าหมายสูงสุดของเขาคือการจับเธอในค่ายกลพันไม้ปริศนา แดร์ริลหวังว่าเมแกนจะใช้เวลาของเธอในการสำนึกผิดขณะที่เธอติดอยู่ที่นั่น
อืม!
เมแกนโต้ตอบด้วยการพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ เธอยังคงตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด
‘ฉันจะลืมได้ยังว่าแดร์ริลเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่มาโดยตลอด? เขาไม่เคยหยุดเพราะพบกับความยากลำบากเลย นับประสาอะไรกับแค่ค่ายกลเล็ก ๆ นี่?’
แดร์ริลช่วยเมแกนให้ผ่านเสาไม้ได้สำเร็จ
‘ในที่สุดฉันก็จะได้อาวุธศักดิ์สิทธิ์สักที’ เมแกนหัวเราะเบา ๆ ในใจ
หลังจากที่พวกเขาผ่านค่ายกลมาได้ ลานเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา จู ปาเจี๋ยอาศัยอยู่ในลานเล็ก ๆ นั้นเป็นเวลานับพันปี เมแกนตื่นเต้นมาก เธอจึงถามแดร์ริลว่า “ธนูตะวันแผดเผาอยู่ที่ไหนล่ะ? อยู่ในห้องไหน?”
เมแกนกระตือรือร้น
ฟุ่บ!
แดร์ริลมองเมแกนด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ถือสาเธอแล้วล่ะนะว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอทำอะไรลงไปบ้าง ฉันหวังว่าเธอจะรับรู้ได้และสำนึกผิด ฉันมั่นใจว่าเราคงจะได้พบกันใหม่!”
หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น แดร์ริลก็หันกลับมาและพุ่งตัวเข้าไปในเสาไม้เหล่านั้น!
แม้ว่าพลังภายในของแดร์ริลจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่เมแกนก็ยังไม่เร็วพอที่จะหยุดการเคลื่อนไหวที่กะทันหันของเขาได้ ทันทีที่เธอจะโต้ตอบ แดร์ริลก็หายไปในค่ายกลแล้ว
“แดร์ริล! นี่นาย”
ไม่กี่วินาทีต่อมา เมแกนก็สงบสติลงในที่สุด ใบหน้าอันงดงามของเธอแดงระเรื่อด้วยความอับอาย พร้อมกับที่เธอกระทืบเท้าของเธอลงกับพื้นและพุ่งตัวไปที่เสาไม้เหล่านั้น
แต่ทว่าเมแกนก็รู้สึกตกตะลึงไปเมื่อเข้าใกล้กับค่ายกล