คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1714
เมื่อเธอมองไปเสาไม้พันกว่าต้น ไม่สิอาจจะหมื่นกว่านั่น เมแกนก็รู้สึกสับสนว่าทางออกคือทางไหน?
‘ไอ้บ้าเอ้ย! ถ้าแดร์ริลออกไปได้ ฉันก็ต้องออกไปได้สิ!’
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอพร้อมกับครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่เสาไม้ แต่แล้วผลลัพธ์ก็คือเธอหลงทางภายในไม่กี่นาที ค่ายกลพันไม้ปริศนาเป็นค่ายกลที่ชาญฉลาดอย่างยิ่งและยากเกินกว่าที่จะทำความเข้าใจได้ เมแกนไม่รู้วิชาค่ายกลเลย แล้วเธอจะหนีออกไปได้อย่างไร?
“แดร์ริล ไอ้สารเลว! นายโกหกฉัน! ฉันอยากฆ่านายให้ตายไปซะ!” เนื่องจากเธอหาทางออกไม่ได้ เมแกนจึงโกรธจัดจนด่าทอออกเสียงดัง
ในขณะเดียวกัน…
แดร์ริลได้ผ่านเสาไม้โดยไม่มีเหงื่อออกเลยสักนิด และเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูกตอนที่เห็นทางออกอยู่ตรงหน้าเขา
เขาอยากจะหัวเราะออกมา
‘ช่างเป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบในการล่อเธอไปโดนกับดักเสียจริง!’
‘เมแกน อยู่ที่นั่นแหละ และกลับตัวกลับใจใหม่ซะ’
แดร์ริลรู้สึกสบายใจเมื่อคิดถึงแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขา เขาเดินออกจากเขตหวงห้ามและตรงไปยังพระราชวัง แม้ว่าเขาจะค่อนข้างคุ้นเคยกับพระราชวัง แต่เขาก็ยังคงระมัดระวังตัวอยู่
แต่พระราชวังก็มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
“แดร์ริล ไอ้สารเลว! นายโกหกฉัน ฉันจะฆ่านาย!”
ทันใดนั้นเอง เสียงที่เกรี้ยวกราดของเมแกนก็ดังมาจากด้านหลังเขา
เสียงของเธอดึงดูดความสนใจขององครักษ์ที่ลาดตระเวนอยู่บริเวณใกล้ ๆ แล้วพวกเขาก็รีบไปที่เสียงต้นตอในทันที
“นั่นใครน่ะ?”
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”
เมแกนติดอยู่ในค่ายกลขนาดใหญ่ ดังนั้นองครักษ์จึงมองไม่เห็นเธอ แต่ทว่าพวกเขาก็พบเจอเข้ากับแดร์ริลแทน พวกเขาตะโกนใส่และล้อมเขาเอาไว้
แดร์ริลไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เขาหันกลับและวิ่งไปยังส่วนลึกของพระราชวัง
ในขณะที่เขาวิ่ง แดร์ริลคร่ำครวญในใจ เขาอยากจะกรีดร้องออกมา
เขาอุตส่าห์หลอกล่อเมแกนให้ติดกับในค่ายกลได้สำเร็จ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือกับองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาเลย
ถ้าแดร์ริลยังคงมีพลังสูงสุดของเขาอยู่ เขาจะไม่สนใจองครักษ์เหล่านั้นเลยสักนิด แต่ทว่าในตอนนั้นพลังภายในของเขายังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นตอนที่เขาเห็นองครักษ์เหล่านั้น เขาจึงทำได้เพียงแค่วิ่งเท่านั้น
ท้องฟ้ามืดครึ้มยามกลางวัน ดาวและเดือนมืดมัวยามกลางคืน
แดร์ริลวิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะสามารถสลัดองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาได้ในที่สุด แต่ทว่าเขาก็ได้บังเอิญหลงทางเพราะสภาพแวดล้อมที่มืดสนิท เขารู้สึกหดหู่ใจ
แดร์ริลเคยมาเยือนพระราชวังโมอาน่าเหนือเพียงแค่ครั้งเดียว แม้ว่าเขาจะจดจำเส้นทางต่าง ๆ ในพระราชวังได้ตามสัญชาตญาณ แต่ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในที่ที่เดิม
ในที่สุด แดร์ริลก็มาถึงซากหินขนาดใหญ่ที่ดูแปลกตา และมีห้องที่มีการแกะสลักด้วยหินอ่อนสีขาวที่สุดทางของซากหินปรักหักพัง บรรยากาศช่างแปลกตาและยิ่งใหญ่จนบอกไม่ถูก
แต่ทว่าเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่ห้องอื่น ๆ ในพระราชวังกลับได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
หยกขาวก้อนหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่หน้าห้องหินอ่อนสีขาวนั้น
หยกนั้นสูงอย่างน้อยสิบเมตร และมีคำบางคำอยู่บนนั้น วังของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ ผู้บุกรุกจะถูกฆ่าตาย
แดร์ริลโน้มตัวอ่านคำเหล่านั้น แล้วหัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน
วังจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์?
‘นี่ฉันไม่ได้มาที่ห้องนอนของจักรพรรดิโฮ่วอี้ใช่ไหม?’
‘แต่ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ?’
แดร์ริลเดินเข้าไปในห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับบ่นพึมพำอยู่ในใจ
หือ!
ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในห้องของพระราชวังและมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน แดร์ริลก็ตกตะลึงไป เขารู้สึกหายใจไม่ออก
ห้องของพระราชวังว่างเปล่า มีเพียงแค่อุโมงค์ลับตรงข้ามทางเข้าเท่านั้น