อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1143 แมงมุมฟ้าใยพิษ
นางดีใจที่ได้เกินความคาดหมาย
แต่จอมมารกลับเอ่ย “ทำให้มั่นคงก่อน จะมากกว่านี้ไม่ได้อีก ไม่อย่างนั้นจะย้อนกลับหนักกว่าวันนี้”
“เมื่อก่อนเจ้าเคยเรียนยุทธ์หรือ”
จอมมารส่ายหน้า พูดด้วยท่าทีซึมๆ “ไม่รู้”
“แล้วทำมเจ้าถึงรู้มากอย่างนี้ล่ะ”
“ไม่รู้”
ถึงถามอะไรก็ไม่รู้ แต่กู้ชูหน่วนมั่นใจว่าต่อให้เขาไม่เป็นวิทยายุทธ์ แต่ความสามารถและเบื้องหลังของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่
มิเช่นนั้น เขาจะรู้เรื่องที่นางกับเย่จิ่งหานไม่รู้ขนาดนั้นได้อย่างไร
“ฟิ่วๆๆ…”
ธนูเย็นเสือกมาราวกับห่าฝน กู้ชูหน่วนจูงจอมมาร แล้วใช้มือขวาฉุดเสื้อคลุม เดินกำลังภายในไปที่นั่น สกัดห่าธนูแน่นขนัด
“นังปีศาจ ตัวอัปมงคล พวกเจ้ายังคิดจะหนีไปไหนอีก”
เมื่อหมดห่าธนู กู้ชูหน่วนและจอมมารก็ถูกล้อมเอาไว้แล้ว
กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองไป คนที่ล้อมพวกนางคือคนของสำนักใหญ่ตามคาด
เพียงแต่ครั้งนี้มีเจ้าบ้านและผู้อาวุโสของสี่ตระกูลใหญ่ด้วย สถานการณ์ใหญ่โตกว่างานบูชายัญเมื่อครู่
เป็นคนพวกนี้อีกแล้ว
คนพวกนี้ตามหลอกตามหลอนเสียจริง จะไปไหนก็ตามไปเสียหมด
ผู้เฒ่าหนิงเตือนด้วยความหวังดี “ผู้ที่มีสีดวงตาต่างกัน เป็นสิ่งต้องห้ามของทวีปปิงหลิง เป็นตัวอัปมงคล ถ้าที่มีดวงตาเช่นนี้ ต้องกำจัดไม่ละเว้น นังหนู ไยเจ้าต้องลำบากตัวเองเพื่อคนที่ต้องตายด้วย”
“จะพูดพล่ามกับนางไปทำไม นางฆ่าคนของตระกูลไป๋หลี่มากขนาดนั้น วันนี้ใครขอร้องแทนนาง พวกเราตระกูลไป๋หลี่ก็จะฆ่ามันผู้นั้นด้วย”
เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยปากเอง ใครยังจะกล้าช่วยนางอีก
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเกือบทุกคนของคนที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่คิดปล่อยกู้ชูหน่วนไปอยู่แล้ว
กู้ชูหน่วนชีพจรตีกลับยังไม่หายดี แค่โคจรปราณก็จะเจ็บอย่างรุนแรง หนาวจนทรมาน
จึงไม่ต้องเอ่ยถึงว่ายังต้องเผชิญกับสำนักใหญ่ในใต้หล้าอีก
กู้ชูหน่วนจับมือของจอมมารแน่น คลี่ยิ้ม “อาโม่ วันนี้พวกเราคงต้องเจอกับศึกหนักแล้ว เจ้ากลัวหรือไม่”
“ไม่กลัว”
“ดี อย่างนั้นก็สู้เถอะ พี่สาวรับปากเจ้า ขอเพียงข้ายังมีลมหายใจ จะไม่ให้เจ้าตายอยู่ตรงหน้าข้าเด็ดขาด”
“ดี”
จอมมารยิ้มหวาน เขาชอบสายตาและคำพูดเอาใจที่กู้ชูหน่วนมองเขานี่แหละ
“ไม่รู้จักที่ตาย”
เจ้าบ้านไป๋หลี่แค่นฮึเสียงเย็น โบกมือใหญ่ เมื่อนั้นใยแมงมุมก็ปรากฏออกมา กลายเป็นใยแมงมุมขนาดใหญ่ ปกคลุมกู้ชูหน่วน
สายตาผู้เฒ่าหนิงขรึม
“แมงมุมฟ้าใยพิษ”
นี่คือวิทยายุทธ์ประจำสำนักของไป๋หลี่ป้า
อานุภาพร้ายกาจ
หากสัมผัสถูกใยแมงมุม ร่างกายก็จะถูกกัดกร่อนเป็นหนอง สุดท้ายก็ไม่เหลือแม้แต่กระดูก
กู้ชูหน่วนปล่อยมือของจอมมาร ชักดาบอ่อนตรงเอวแล้วชี้ขึ้นฟ้า ล่ออัสนีบาตรฟาดผ่ามาทางใยแมงมุม
“ครืน…”
พสุธาสะเทือนสองสามหน
คนจำนวนมากซวนเซ
อายดาบปะทะเข้ากับใยแมงมุม แม้ใยแมงมุมจะทะลุ แต่ก็กลายเป็นเศษเล็กๆ กลายเป็นใยแมงมุมที่ตาเนื้อมองไม่เห็น
ใยแมงมุมอบอวล แต่ละเส้นราวกับมีดวงตา คดไปงอมา จิตสังหารคละคลุ้ง เข้าล้อมกู้ชูหน่วนโดยตรง
กู้ชูหน่วนเคร่งขรึม ตวัดเป็นอายดาบสายแล้วสายเล่า กระแทกใยแมงมุม
ทว่าใยแมงมุมมีมากเกินไป และไม่รู้ว่ามีกี่วันกี่หมื่นเส้น
แต่ละเส้นเพียงพอที่จะคร่าชีวิตได้
ไม่ว่าอายดาบของกู้ชูหน่วนจะระห่ำแกร่งกล้าอย่างไร ก็ไม่สามารถบดขยี้ใยแมงมุมเหล่านั้นได้ทั้งหมด
ในทางกลับกัน ใยแมงมุมเหล่านั้นโจมตีมาเรื่อยๆ คิดจะทลายอายดาบเกราะกำบังของนาง ทะลุผ่านเข้าร่างกายของกู้ชูหน่วน
จอมมารตะโกนจากด้านข้าง “พี่สาว ใยแมงมุมพวกนั้นมีพิษ อย่าแตะต้องโดนเด็ดขาด”
“ข้ารู้แล้ว”
ฟิ่วๆๆ…
ทันใดนั้นก็มีใยแมงมุมโปร่งแสงโผล่ขึ้นมาจากพื้นจำนวนมาก ทะลุเท้ากู้ชูหน่วนโดยตรง
หากไม่ใช่เพราะกู้ชูหน่วนระวังตัวไว้ก่อนแล้ว น่ากลัวว่าจะต้องดับอนาถในเงื้อมมือของไป๋หลี่ป้านานแล้ว