บทที่ 2157 คุณเก้า ช่วยฉันที
“ไร้สาระ ฉันจริงจังนะ” เยี่ยหวันหวั่นปรายตามองนักพรตใจบริสุทธิ์แวบหนึ่ง
“เถ้าแก่…ประเด็นไม่ได้อยู่ที่คุณจริงจังหรือไม่จริงจัง! คุณนี่งมงายเกินไปแล้ว กู่หมื่นพิษไม่กล้ำกรายอะไรกัน ถ้ามีของแบบนี้จริงๆ คุณก็เอามาให้พวกเราสักหน่อยสิ ราคาเท่าไรพวกเราก็ซื้อ!” อี้จือฮวาเอ่ย
“พวกนายว่ายังไงนะ”
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่นทันที
“ไม่มีของงมงายแบบนี้อยู่จริงหรอก กู่ต่อให้ร้ายกาจแค่ไหน กินพิษเข้าไปก็ตายอยู่ดี” หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ย
“หัวหน้าของพวกนาย…มีกู่ชนิดนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ เขาบอกว่าเป็นกู่ที่เจ้าคนตายให้เขามา” เยี่ยหวันหวั่นบอกออกไป
“ฮะ”
พอเยี่ยหวันหวั่นพูดจบ อี้จือฮวากับพวกนักพรตใจบริสุทธิ์ก็มองหน้ากันเหลอหลา
“เวรเอ้ย เจ้าคนตาย นายมันบัดซบ มีของดีแบบนี้…ทำไมไม่เอาออกมาให้เร็วกว่านี้ นายให้หัวหน้า ก็ควรจะให้พวกเราด้วยสิ!” นักพรตใจบริสุทธิ์ลุกขึ้นมาทันที พลางจ้องหนุ่มภูเขาน้ำแข็งแล้วเอ่ยด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ๆ นายกับหัวหน้าแล้งน้ำใจเกินไปแล้ว มีของดีแบบนี้แต่ไม่ยอมแบ่งกันเลย…นายเจ๋งชะมัด แม้แต่กู่หมื่นพิษไม่กล้ำกรายนายก็ยังเพาะขึ้นมาได้!” อี้จือฮวารีบเอ่ยออกมา
สีหน้าของหนุ่มภูเขาน้ำแข็งปรากฏความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว
“เจ้าคนตาย นายบอกความจริงมา สรุปแล้วนายมีกู่ชนิดนี้ไหม ได้ให้หัวหน้าไปรึเปล่า” นักพรตใจบริสุทธิ์มองหนุ่มภูเขาน้ำแข็งแล้วเอ่ยถาม
“ไม่” หนุ่มภูเขาน้ำแข็งส่ายหน้า
“ฉันก็ว่าแล้ว จะมีกู่แบบนั้นอยู่ได้ยังไง! ถ้ามีจริงๆ สวะหมาคงทุ่มเงินซื้อไปนานแล้ว คุณไม่เห็นเหรอว่าสวะหมาพกอุปกรณ์ทดสอบพิษไปไหนมาไหนด้วย เพราะกลัวว่าจะมีใครวางยาพิษเขา” นักพรตใจบริสุทธิ์พยักหน้า
ในเวลานี้ สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย พลางจ้องมองหนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “นาย…ไม่ได้ให้กู่หมื่นพิษไม่กล้ำกรายกับเนี่ยอู๋หมิงจริงๆ เหรอ?!”
“ไม่” หนุ่มภูเขาน้ำแข็งส่ายหน้า
พอสิ้นเสียงของหนุ่มน้ำแข็ง เยี่ยหวันหวั่นก็นึกถึงท่าทางผิดปกติต่างๆ ในวันนี้ของเนี่ยอู๋หมิง สีหน้าก็พลันซีดเผือด จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปนอกบ้านตระกูลเนี่ยทันที
….
ท้องฟ้าร้องครืนๆ ละอองฝนโปรยปรายลงมาอย่างรวดเร็ว
เยี่ยหวันหวั่นกระหน่ำโทรเข้ามือถือของเนี่ยอู๋หมิงอย่างบ้าคลั่ง ทว่า ไม่มีคนรับสายเลย
ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ณ โขดหินขนาดใหญ่ในมุมหนึ่ง
มองเห็นเนี่ยอู๋หมิงนั่งพิงอยู่ข้างโขดหิน แน่นิ่งไม่ไหวติงเลยสักนิด เยี่ยหวันหวั่นตะลึงงันอยู่ที่เดิม น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนแยกแยะระหว่างน้ำฝนกับน้ำตาไม่ออกแล้ว
“พี่!!!”
เยี่ยหวันหวั่นพลันกอดเนี่ยอู๋หมิงไว้
ที่แท้ก็ไม่มีกู่หมื่นพิษไม่กล้ำกรายอะไรแบบนั้นอยู่…
เนี่ยอู๋หมิงโกหกเธอ…
ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมวันนี้เนี่ยอู๋หมิงพูดจู้จี้ไม่หยุด
“พี่ พี่ฟื้นขึ้นมาหาฉันเลยนะ!!”
เยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่ข้างๆ เนี่ยอู๋หมิง ไม่ว่าเธอจะตะโกนดังแค่ไหน เนี่ยอู๋หมิงก็ไม่ตอบสนองอะไรเลย
“พี่ พี่ตายไม่ได้นะ…อย่าตายนะ! ฉันขอร้องนะพี่ ฉันคุกเข่าให้พี่เลย ฉันจะโขกหัวให้พี่ด้วย!”
เยี่ยหวันหวั่นคุกเข่าลงข้างๆ เนี่ยอู๋หมิงทันที “พี่อยากให้ฉันโขกหัวให้พี่ไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะโขกหัวให้พี่ไง…”
ในเวลานี้ เนี่ยอู๋หมิงสงบและนิ่งเฉยอย่างยิ่ง ทรวงอกของเขาหยุดนิ่งไม่มีแรงกระเพื่อมขึ้นลงเลย
“หวันหวั่น”
ในไม่ช้า สายก็มีการตอบรับแล้ว เป็นเสียงของซือเยี่ยหาน
“คุณเก้า…”
เยี่ยหวันหวั่นร้องไห้จนไม่มีเสียงแล้ว
“เป็นอะไร”
น้ำเสียงของซือเยี่ยหานมีความสงสัยและเคร่งเครียดอยู่บ้างแล้ว
“ช่วยฉันที…พี่หลอกฉัน ที่แท้ก็ไม่มีกู่หมื่นพิษไม่กล้ำกรายอยู่เลย…พี่ฉัน ไม่อยู่แล้ว…”
พอเอ่ยประโยคนี้จบ เยี่ยหวันหวั่นก็ยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้วเช่นกัน สองตาพลันมืดดับ ล้มลงไปกองอยู่ข้างๆ ร่างเนี่ยอู๋หมิงเสียงดัง ‘ตุบ’ แล้วหมดสติไป
—————————————————————————————
บทที่ 2158 พึ่งแกงั้นเหรอ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เหมือนแค่ชั่วพริบตา แต่ก็เหมือนเนิ่นนานนับศตวรรษ
ในระหว่างที่เยี่ยหวันหวั่นสลบไป เธอฝันถึงเรื่องหนึ่ง
ในความฝัน เธอและเนี่ยอู๋หมิงต่างก็เป็นเด็กน้อย วิ่งไล่หยอกล้อกัน ในเวลาที่ตัวเองมีปัญหา จะมีเด็กชายตัวน้อยคนนั้นคอยออกหน้าแทนเธออยู่เสมอ
บางครั้ง ก็ตีหัวคนอื่นจนเลือดอาบ
และบางครั้ง ก็ถูกคนอื่นตีจนเลือดตกยางออก
“เนี่ยอู๋หมิง พี่ไม่ต้องสนใจฉันก็ได้ ใครขอให้พี่คอยทำตัวเป็นฮีโร่ทุกครั้งกัน”
แม่หนูน้อยมองเด็กชายข้างกายในชุดเสื้อยืดที่ค่อนข้างสะบักสะบอม พลางเอ่ยด้วยเสียงฮึดฮัด
เด็กชายยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง “ฝีมือของแกยังห่างชั้นกับฉันอีกไกล ถ้าฉันไม่ช่วยแก แล้วใครจะช่วยแก แกคิดว่าฉันอยากออกหน้าแทนแก่รึไง ชิ ใครใช้ให้แกเป็นน้องสาวฉันกันล่ะ”
….
“พี่!”
ทันใดนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็พลันลืมตาขึ้นมา ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ
ซือเยี่ยหานเฝ้าอยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่น เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นฟื้นขึ้นมา สีหน้าก็ซับซ้อนอยู่บ้าง
อี้จือฮวากับพวกนักพรตใจบริสุทธิ์มองเยี่ยหวันหวั่น อ้าปากคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออกเลยสักคำ
“คุณเก้า…พี่ฉันล่ะ”
จากนั้น เยี่ยหวันหวั่นคว้ามืออันไออุ่นของชายหนุ่มไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไร้หนทาง
“หวันหวั่น…”
ซือเยี่ยหานจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี
เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นไร้หนทางและกระวนกระวาย ทำให้หัวใจของเขาราวกับโดนเข็มทิ่มแทง
“แม่ครับ…”
ทันใดนั้น ถังถังที่อยู่ตรงมุมห้องก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วกอดเยี่ยหวันหวั่นไว้
“ถังถัง…ลูกรัก บอกแม่มา…ลุงของลูกล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นกอดถังถังแน่น น้ำตาในเบ้าตาไหลเอ่อออกมานานแล้ว
“แม่ครับ…คุณลุงเขา…เขารับงานใหญ่ออเดอร์หนึ่งมา ออกเดินทางไปไกลแล้ว…”
น้ำเสียงของถังถังสั่นเครือเล็กน้อย
ซือเยี่ยหานมองเยี่ยหวันหวั่นและถังถังผู้เป็นลูกชาย ดวงตาผุดประกายเยียบเย็นแวบหนึ่ง
“สืบหาตัวผู้บงการเบื้องหลังให้พบ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”
ซือเยี่ยหานส่งข้อความหาอสูรฟ้าหนึ่งในสี่อสูรแห่งอาชูร่าอย่างรวดเร็ว
….
“คุณเก้า…พาฉันไปที่สำนักงานใหญ่”
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ เยี่ยหวันหวั่นหยุดร้องไห้ สีหน้าสงบนิ่งจนน่าตกใจ
“ได้”
ซือเยี่ยหานคิดอยู่นาน สุดท้ายก็พยักหน้าตอบรับ
….
ระหว่างทางที่มุ่งหน้าไปยังสำนักงานใหญ่อาชูร่า เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบอยู่ตลอด จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างทึ่มทื่อ
ซือเยี่ยหานและถังถังนั่งอยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นตลอดเวลา สองพ่อลูกก็ไม่ได้พูดอะไรมากเช่นกัน
พอตกบ่าย ทุกคนก็มาถึงสำนักงานใหญ่อาชูร่าแล้ว
“พาฉันไปหาเนี่ยหลิงหลง”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้นมา
ซือเยี่ยหานเห็นท่าทางของเยี่ยหวันหวั่นผิดปกติอยู่บ้าง เดิมทีคิดจะไปไต่สวนด้วย แต่กลับถูกเยี่ยหวันหวั่นปฏิเสธ
สุดท้าย ซือเยี่ยหานทำได้เพียงรออยู่ในละแวกคุก ถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้น เขาจะไปถึงเป็นคนแรก เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุใดๆ
เวลานี้ ภายในคุก
เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยหลิงหลงที่เป็นแผลสะบักสะบอมทั่วร่างก็ยิ้มเยาะ “อะไรกัน อาชูร่าเค้นคำตอบจากฉันไม่ได้ เลยจะพึ่งแกงั้นเหรอ”
“แกคิดว่า ฉันมาเพื่อไต่สวนแกงั้นเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋โยวด้วยแววตาเย็นยะเยือกเข้าไปถึงไขกระดูก
“เฮอะ…ฉันนึกออกแล้ว พี่ชายเศษเดนคนนั้นของแก น่าจะทนพิษผีเสื้อโรยราไม่ไหวแล้วสินะ…เป็นยังไง ตายรึยังล่ะ” เนี่ยหลิงหลงมองเยี่ยหวันหวั่นพร้อมรอยยิ้มจางๆ
ทันทีที่เนี่ยหลิงหลงเปล่งเสียงออกมา สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นก็พลันแปรเปลี่ยน
เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดไร้สาระให้มากความแล้ว ก้าวเข้าประชิดตัวเนี่ยหลิงหลง จากนั้นก็เกิดเสียง ‘ผลัวะ’ ดังก้อง หนึ่งหมัดกระแทกหน้าเนี่ยหลิงหลงอย่างรุนแรง จนทำให้ใบหน้าของเนี่ยหลิงหลงบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย
——————————————————————————