บทที่ 2165 จี้หวงหนีไปแล้วงั้นเหรอ
“ใช่แล้ว หลายปีมานี้ผู้นำไป๋เปลี่ยนไปมากเลย ดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ”
“ลงไพ่สิลงไพ่ พูดไร้สาระอะไรอยู่ได้…เดี๋ยวนะ นายลงอะไร” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยออกมา
“เจ็ดคู่”
“ฉันบอมบ์!” เยี่ยหวันหวั่นโยน ‘ระเบิด’ ออกไป
“ไป๋เฟิง เธอบ้าไปแล้ว เราพวกเดียวกัน เธอบอมบ์ฉันทำซากอะไร?!” ชายวัยกลางคนมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าแปลกใจ
“หยุดพล่ามได้แล้ว จะเอาไหม” เยี่ยหวันหวั่นถาม
“ไม่เอา”
“เจ้ามือเอาไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อ
“ไม่เอา”
“อีจื่อซาน” เยี่ยหวันหวั่นยกยิ้มแวบหนึ่ง
“ไป๋เฟิง...เธอนี่นะ รับปากมา ที่พวกเราพนันกันไว้ว่าจะรินชาเสิร์ฟน้ำเป็นเวลาหนึ่งเดือน…ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม” ชายวัยกลางคนถลึงตาใส่เยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง
ท้ายที่สุด ชายวัยกลางคนก็ได้ค้นพบว่า ในมือเยี่ยหวันหวั่นมีไพ่ธรรมดาแค่ใบเดียว ที่เหลือเป็นระเบิดทั้งหมด โจมตีเจ้ามือจนกลายเป็นยาจกไปแล้ว
“ไป๋เฟิง เพิ่งเจอหน้ากันก็มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้ฉันซะแล้ว ฉันจะรินชาเสิร์ฟน้ำให้พวกนายหนึ่งเดือน โอเคไหม” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
“นับถือๆ แค่โชคดีเท่านั้นแหละ”
เยี่ยหวันหวั่นนั่งไขว่ห้าง ด้วยสีหน้าลำพอง
“เห็นเธอมีท่าทางกวนโมโหแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุ้นเคยกับเธอดี ฉันต้องซัดหน้าเธอแน่นอน” ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความจนปัญญา
ในอดีตก่อนหน้านี้ ในรัฐอิสระ กลุ่มอำนาจของเขาและพันธมิตรอู๋เว่ยเป็นพันธมิตรกัน ระหว่างตัวเองกับไป๋เฟิงก็มีไมตรีที่ดีต่อกัน
“ใช่แล้ว ไป๋เฟิง...ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอหายตัวไปไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงถูกจับมาไว้ในสถานที่ผีสางแบบนี้เหมือนกันล่ะ”
พอได้ยินคำถามนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ยักไหล่ทีหนึ่ง “เล่าไปก็ยาว งั้นไม่เล่าแล้วกัน ถึงยังไงก็ถูกจับมาแล้ว มีอะไรน่าพูดอีกล่ะ”
“ก็จริง เพียงแต่ว่า ได้มาเจอเธอที่นี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าควรดีหรือควรเสียใจกันแน่”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว…
“ใช่แล้ว”
จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็มองดูฝูงชน แล้วเอ่ยถามออกมา “ไห่ถังบอสของเทียนเซียว ยังมีจี้หวงด้วย…พวกนายรู้จักใช่ไหม”
“ไร้สาระ ใครบ้างจะไม่รู้จักไห่ถังกับจี้หวง”
ขาใหญ่ท่านหนึ่งที่ยืนมองพวกเยี่ยหวันหวั่นเล่นโต้วตี้จู่อยู่ด้านข้างเอ่ยออกมา
“ไห่ถังน่ะ อยู่ไม่ไกลจากเขตของพวกเราหรอก อยู่เขตเอ ส่วนที่นี่คือเขตบี ฉันจำได้ว่าจี้หวงก็อยู่ที่เขตเอเหมือนกัน เพียงแต่ ระยะนี้เหมือนจะไม่ได้ยินข่าวของจี้หวงเลย”
“ไม่ใช่แล้ว ทำไมฉันได้ยินมาว่า จี้หวงหนีไปแล้วล่ะ”
“จี้หวงหนีไปแล้วเหรอ?!”
พอสิ้นเสียง ทุกคนต่างก็ตกตะลึง
เกาะแห่งนี้เกรงว่าจะอยู่ห่างจากแผ่นดินกว่าหนึ่งแสนแปดพันไมล์ ใครจะหนีออกไปได้กัน จี้หวงหนีไปแล้วงั้นเหรอ ล้อกันเล่นแล้ว เขาว่ายน้ำกลับไปรึไง
“ครั้งก่อนฉันจำได้ว่ามีไอ้ทึ่มคนหนึ่ง คิดจะหลบหนีออกจากเกาะ ใจกล้าไม่เลว คิดจะว่ายข้ามทะเลกลับไปตรงๆ แต่ผลคือว่ายไปได้ไม่เท่าไร เขาก็ว่ายกลับมาแล้ว แถมยังค้นพบคลังจัดเก็บทรัพยากรของกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ด้วย…”
“ไอ้ทึ่มคนไหนกันที่ท้าทายสวรรค์ขนาดนั้น” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ดูเหมือนจะชื่อซือ…เซี่ยเทียนหรือชิวเทียนนี่แหละ ไม่แน่ใจเท่าไร…”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดแล้ว…
“ถ้างั้น สำหรับไพ่ที่พวกเราเล่นอยู่ ก็หาเจอในคลังทรัพยากรงั้นเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยความอยากรู้
“ก็ใช่น่ะสิ พวกเราถูกจับมาขังนะ ยังจะมีใครบังเอิญทำไพ่หล่นไว้ให้พวกเราเล่นอีกรึไง”
“นอกจากสำรับไพ่แล้ว ยังมีตัวยามากมาย ของกระจุกกระจิกหลายอย่าง ไอ้หนุ่มคนนั้นก็นับว่ามีความดีความชอบแล้ว”
ตอนนี้ เยี่ยหวันหวั่นเริ่มใช้ความคิดแล้ว
———————————————————–
บทที่ 2166 สติปัญญาที่ต่างไปจากคนปกติ
เพียงแต่เมื่อเทียบกับเรื่องคลังทรัพยากรแล้ว มีเรื่องอื่นที่ทำให้เยี่ยหวันหวั่นสนใจมากกว่า จี้ซิวหร่าน…หนีออกจากเกาะไปแล้ว
ตอนอยู่บนเกาะ เยี่ยหวันหวั่นแอบสังเกตการณ์มาแล้ว ตอนนั่งเรือออกจากฝั่งมาก็ใช้เวลานานมากกว่าจะมาถึง ดังนั้น จี้ซิวหร่านจะหนีออกไปได้ยังไงกัน
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันคิดให้ลึกลงไปกว่านี้ ผู้หญิงผมยาวจรดเอวคนหนึ่งก็ค่อยๆ เดินเข้ามา หลังจากผู้หญิงคนนั้นมองเห็นเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาก็พลันฉายแววแปลกใจแวบหนึ่ง “เสี่ยวเฟิง!”
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็หันหลังไปมอง
คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น เป็นไห่ถังนั่นเอง
ตอนเยี่ยหวันหวั่นเพิ่งมาถึงรัฐอิสระ สวมบทเป็นผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย เคยเข้าร่วมงานชุมนุมของกลุ่มอำนาจต่างๆ อยู่ครั้งหนึ่ง และเคยพบไห่ถังมาแล้ว
ถึงแม้ตอนนั้นไห่ถังจะกระตือรือร้นมาก แต่ความทรงจำของเยี่ยหวันหวั่นยังไม่กลับมา จึงไม่ทราบแน่ชัดว่าไห่ถังเป็นใคร ดังนั้นจึงไม่ได้พูดคุยกับไห่ถังมากนัก จงใจปลีกตัวออกมา
ทว่า พอตอนนี้ได้เจอไห่ถัง ความรู้สึกของเยี่ยหวันหวั่นกลับต่างไปจากตอนนั้นแล้ว
หญิงสาวคนนี้ เป็นเพื่อนที่ดีสุดของเธอในรัฐอิสระ เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งครู
ช่วงแรกที่ก่อตั้งพันธมิตรอู๋เว่ยขึ้นมา ก็มีไห่ถังที่เป็นแรงสนับสนุนหลัก
“โย่ ไห่ถัง…มาหอมทีสิ”
เมื่อขาใหญ่คนหนึ่งเห็นไห่ถัง ดวงตาก็ส่องประกายเล็กน้อย
“ไสหัวไป”
ไห่ถังปรายตามองชายคนที่พูดแวบหนึ่ง จากนั้นก็ลากเยี่ยหวันหวั่นเดินออกไปข้างนอก
“ไห่ถัง เธอยังดุ ยังทรงอำนาจเหมือนเดิมเลยนะ…ถึงตายฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจไปจากเธอ…”
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงแล้ว
นี่มันเวลาไหนแล้วยังไม่ลืมจะหยอดมุกจีบสาวอีกเหรอ…ไม่ดูสถานการณ์ตัวเองบ้างเลย นักเลงก็คือนักเลงสินะ มีสติปัญญาที่ต่างไปจากคนปกติ
….
ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็ตามไห่ถังมาถึงเขตเอที่อยู่ปลายเกาะแล้ว
จากคำบอกเล่าของไห่ถัง เยี่ยหวันหวั่นถึงได้รู้ว่า บนเกาะแบ่งเป็นสามเขตใหญ่ ปกติแล้วคนของแต่ละเขตจะไม่ไปมาหาสู่กัน และพบปะกันน้อยมาก แบ่งเขตทั้งสามตามตัวอักษรเอ บี ซี
เขตเอคือเขตที่พวกไห่ถังอยู่ ส่วนที่เยี่ยหวันหวั่นอยู่ก่อนหน้านี้คือเขตบี ส่วนเขตซีอยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกไกล
“เธอถูกจับตัวมาที่นี่ได้ยังไง”
ไห่ถังจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น พลางเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย ไห่ถัง จี้ซิวหร่านล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นย้อนถาม
“ซิวหร่านเขาไปจากเกาะนี้แล้ว” ไห่ถังตอบ
พอได้ยินคำตอบของไห่ถัง เยี่ยหวันหวั่นพลันมีสีหน้ามึนงง หนีออกไปแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย?!
จี้ซิวหร่านทำได้ยังไงกัน?!
“ไม่มีทางน่า…เขาหนีออกไปได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นถาม
“จี้ซิวหร่านเขาเป็นคนแบบไหนล่ะ คิดจะขังเขาไว้ในเกาะเล็กๆ แบบนี้ เกรงว่าคงไม่ง่ายหรอก” ไห่ถังเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“อย่างนั้นหลังจากจี้ซิวหร่านไปแล้ว ได้ติดต่อกลับมาไหม” สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความสงสัย ว่ากันตามนิสัยของจี้ซิวหร่านแล้ว จะไม่มีทางทิ้งเพื่อนตัวเองไปสิ
“จี้ซิวหร่านบอกว่า กลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ ไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อพวกเรา ดังนั้นพวกเขาบอกให้พวกเราทำใจให้สบายไปก่อน” ไห่ถังเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นนึกอยู่ในใจ ความคิดของจี้ซิวหร่าน ช่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริงๆ…
จับทุกคนมาขังไว้บนเกาะแบบนี้ ยังไม่ได้ประสงค์ร้ายกับพวกเขาอีกเหรอไง
แต่พอใคร่ครวญดูแล้ว ทำไมกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ถึงไม่ฆ่าพวกเธอทิ้งไปเสียเลยล่ะ แต่กลับจับคนมาขังไว้บนเกาะ…กลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ทำแบบนี้ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่
“ใช่แล้ว มีจดหมายด้วยนะ จี้ซิวหร่านฝากฉันส่งต่อให้เธอ”
ไห่ถังเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหยิบจดหมายฉบับหนึ่งยื่นให้เยี่ยหวันหวั่น
“ไม่จริงน่า…จี้ซิวหร่านรู้ได้ยังไงว่าฉันจะถูกจับตัวมา” เยี่ยหวันหวั่นเผยสีหน้าประหลาดใจ คงไม่ใช่ว่าจี้ซิวหร่านเป็นผู้หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าใช่ไหม
—————————————————————————————