บทที่ 645
อู๋ตงไห่รู้สึกว่าชีวิตแทบจะพังทลาย!
ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์ก็อยู่เหนือศีรษะตนเองแล้ว ขอแค่มันจอด คนข้างในก็จะพาตนเองกับลูกและสุนัขรับใช้ทั้งห้าคนนี้ขึ้นไป ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็สามารถบินขึ้น ตนเองก็สามารถพาลูกชายกลับบ้านได้แล้ว
เขาอดไม่ได้ที่จะขอร้อง “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณก็เห็นว่าเราสองคนพ่อลูกเจ็บมากแล้ว ได้โปรดเข้าใจและสนับสนุน ให้พวกเราขึ้นเครื่องบินกลับซูหางเถอะ บุญคุณยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ฉันอู๋ตงไห่จะจดจำไว้ตลอดชีวิต!”
เฉินจื๋อข่ายตะคอกอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับฉัน ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเองว่า คู่ควรไหม?”
หลังจากพูดจบ เฉินจื๋อข่ายโบกมือ แล้วกล่าวว่า “ฉันได้พูดจบแล้ว ขอแค่เครื่องบินลงจอด ฉันจะให้คนลากนักบินดึงลงมาแล้วหักขามันเสีย อย่าหวังว่าเครื่องบินจะได้บินขึ้นไปอีก แล้วขาอีกข้างของคุณกับลูกชายก็ต้องหักเหมือนกัน!”
อู๋ตงไห่รู้สึกสิ้นหวัง
เขารู้ดี ท่าทีของเฉินจื๋อข่ายนั้นแน่วแน่ ไม่ไว้หน้าตนเองอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจ และกล่าวด้วยน้ำตานองหน้าว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน รอสักครู่ ฉันจะโทรศัพท์หานักบิน …….”
ในขณะที่พูด เขาเดินโซซัดโซเซไปด้านข้าง และขอข้อมูลการติดต่อของนักบินจากบริษัทการบิน แล้วโทรศัพท์ไปหานักบิน
เมื่อนักบินรับสาย รีบกล่าวว่า “สวัสดีครับประธานอู๋ ฉันกำลังเตรียมตัวจะจอดแล้ว! ขอให้คุณโปรดรอสักครู่!”
อู่ตงไห่รีบตอบไปว่า “ห้ามลงจอดเด็ดขาด โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงไม่ให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอด!”
เมื่อพูดจบ เขาก็รีบถามต่อไปว่า “ใกล้ ๆแถวนี้ยังมีที่ไหนบ้างที่จะสามารถลงจอดได้บ้าง? ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เพราะขาของฉันกับลูกชายบาดเจ็บเดินทางไม่สะดวก!”
“โอ้ย….” นักบินกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ประธานอู๋ ที่นี่เป็นเขตเมือง นอกจากลานกว้างของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงที่สามารถลงจอดได้ ก็มีแค่ดาดฟ้าของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเท่านั้นที่จอดลงได้อีก”
“ที่นั่นก็ไม่ได้!” อู่ตงไห่กล่าวว่า “ต้องหลีกเลี่ยงพื้นที่ของป๋ายจินฮ่านกง”
นักบินกล่าวว่า “เอาอย่างนี้ ……จากนี้ห่างออกไปอีก 2 กิโลเมตรมีโรงเรียนประถมอยู่แห่งหนึ่ง เราสามารถยื่นเรื่องขอจอดที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนประถมแห่งนั้นได้ เป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุดแล้ว”
“2 กิโลเมตร?!” อู่ตงไห่รู้สึกลังเลขึ้นมา
ตนเองกับลูกชายขาหัก และก็เป็นขาขวาด้วย ไม่สามารถขับรถได้
ถ้าเดินไปมันก็ไกลเกินไป?
แล้วยังมีไอ้สุนัขรับใช้อีกห้าคนล่ะ!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขารีบถามทันทีว่า “พวกคุณที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์มีกี่คน?”
“สามคน”
อู๋ตงไห่รีบกล่าวว่า “เอาอย่างนี้ ผมจะให้พวกคุณคนล่ะหนึ่งหมื่น หลังจากที่พวกคุณนำเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่โรงเรียนประถมแล้ว คุณนั่งแท็กซี่มารับพวกเราสักครู่ พวกเรามีทั้งหมดเจ็ดคน แล้วพวกเราทุกคนก็บาดเจ็บที่ขาเดินไม่สะดวก”
อีกฝ่ายครุ่นคิดสักพักและกล่าวว่า “ได้ครับ ประธานอู๋ คุณรอสักครู่ หลังจากลงจอดเรียบร้อยแล้ว พวกเราจะรีบไปรับคุณ”
เฮลิคอปเตอร์ลอยอยู่เหนือศีรษะสักครู่ จากนั้นทะยานขึ้นไปแล้วก็บินจากไป
อู๋ตงไห่ปาดน้ำตาแล้วก็กล่าวกับเฉินจื๋อข่ายว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน ตอนนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง? ”
เฉินจื๋อข่ายมองเขาอย่างรังเกียจ แล้วกล่าวว่า “พาลูกชายของคุณไสหัวออกไป อย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าเหมือนแมลงวันบินว่อนไปมา!”