เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1557
“นายพูดจริงเหรอลู่ฝาน”
หั่วตันซูพูดอย่างตกใจ
ลู่ฝานหัวเราะแล้วพยักหน้า สีหน้าของผู้อาวุโสสามที่อยู่ด้านหลังก็ตกใจเล็กน้อย
ผู้อาวุโสตระกูลสุ่ยพูดกับสุ่ยหมิงคงและสุ่ยโม่หราน “พวกนายสองคนก็ดูออกเหรอ”
สุ่ยหมิงคงยิ้มแล้วพยักหน้า มองไปทางลู่ฝานอย่างสนใจ
สุ่ยโม่หรานพูดเสียงดังกับสามอริยปราชญ์ด้านยาที่อยู่ข้างหน้า “ผู้อาวุโส เอาสูตรยาที่ถูกต้องมาให้เราเถอะ!”
สามอริยปราชญ์ด้านยาหัวเราะร่า ผู้อาวุโสเคราขาวยิ้มแล้วพูดว่า “น่าสนใจๆ คิดไม่ถึงว่าแป๊บเดียวก็โดนจับได้แล้ว คนหนุ่มสาวเก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนจริงๆ! แต่ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถให้สูตรยาที่ถูกต้องกับพวกนายได้ สูตรยาที่พวกนายมีตอนนี้คืออันที่เราเพิ่งให้พวกนายเมื่อกี้ จะถูกหรือผิดก็ช่าง เมื่อแสร้งว่าของปลอมคือของจริง วันเวลาผ่านไปคนอื่นก็จะเข้าใจว่าของปลอมคือของจริง ส่วนของจริงก็กลายเป็นของปลอม ไปเถอะ รีบกลั่นออกมาเร็วๆ ถ้าช้าระวังจะโดนคัดออกตั้งแต่รอบแรกนะ!”
สุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หรานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย คราวนี้ทั้งสองคนไม่รอต่อไปอีกแล้ว เดินไปทางจวนอากาศธาตุอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
แต่ลู่ฝานยังยืนอยู่ที่เดิม คราวนี้ผู้อาวุโสสามทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว จะทำทรงก็ควรมีขอบเขตไหม
ผู้อาวุโสสามยื่นมือไปผลักลู่ฝานแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไปอีก!”
แต่คราวนี้ผู้อาวุโสสามพบว่าตัวเองผลักลู่ฝานไม่ได้
แม้เขาไม่ได้ใช้พลังชี่ แต่คนที่อยู่ในแดนอริยปราชญ์แบบเขา พลังบนมือไม่ใช่น้อยๆ นะ
ผลักแค่ครั้งเดียว ผู้ฝึกชี่ทั่วไปไม่กระเด็นออกไปก็บุญแล้ว
แต่ลู่ฝานกลับนิ่งดั่งขุนเขา ผู้อาวุโสสามรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ผลักผู้ฝึกชี่ แต่เหมือนนักบู๊
เหมือนลู่ฝานจมอยู่กับความคิด จู่ๆ เหมือนเขานึกอะไรได้ เขาสะบัดมือ สูตรยาที่กลายเป็นเถ้าเมื่อกี้โดนเขาดึงกลับมาอีกครั้ง
เถ้าสีดำรวมตัวเป็นกระดาษในมือลู่ฝานอีกครั้ง
ลู่ฝานยิ้มบางๆ หลังจากนั้นกินกระดาษที่ประกอบขึ้นมาใหม่จากขี้เถ้าต่อหน้าทุกคน
กระดาษสีดำลงท้อง กลายเป็นกระแสลมทันที
ลู่ฝานยิ้มบางๆ เขารู้ว่าตัวเองเดาถูก นี่ใช่กระดาษที่ไหนกันล่ะ นี่มันยาที่กลั่นเสร็จแล้วชัดๆ
กระดาษกลายเป็นขี้เถ้า อันที่จริงคือยากลายเป็นผง
ลู่ฝานรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้ ทำไมตอนได้สูตรยามาแล้วกลายเป็นเถ้าอย่างรวดเร็ว
โดยทั่วไปแล้วสูตรยาที่กว่าจะเขียนออกมาได้ ต้องทุ่มเทกำลังความคิดไปเยอะมาก ไม่มีทางใช้แค่ครั้งเดียว
เกิดเรื่องแปลกๆ ต้องมีสาเหตุแน่นอน
ประโยคของผู้อาวุโสคนนั้นเตือนสติเขา เมื่อแสร้งว่าของปลอมคือของจริง วันเวลาผ่านไปคนอื่นก็จะเข้าใจว่าของปลอมคือของจริง ส่วนของจริงก็กลายเป็นของปลอม
ผู้อาวุโสกำลังแอบบอกว่าสูตรยานั่นไม่ใช่ของปลอม!
แต่สูตรยาในหัวเขาเป็นของปลอมชัดๆ สมุนไพรสองสามอย่างในนั้นไม่สามารถผสมเข้าไปได้ ถ้าฝืนกลั่นหม้อจะระเบิด
งั้นมีเพียงความเป็นไปได้เดียว สูตรยาของจริงคือกระดาษแผ่นนั้น!
ลู่ฝานรู้สึกว่าฤทธิ์ยาไหลไปทั่วร่างกายตัวเอง เมื่อสะบัดมือเกิดลมและเมฆ ฝนและเมฆปรากฏในเจดีย์
ใบหน้าลู่ฝานมีรอยยิ้ม “ที่แท้นี่คือยาทิพย์เมฆฝน”
ทุกคนพากันตกตะลึง ผู้อาวุโสของห้าตระกูลใหญ่ต่างมองลู่ฝานด้วยสายตาตกตะลึง
แม้แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าสูตรยาแท้จริงจะเป็นแบบนี้
อริยปราชญ์ด้านยาทั้งสามคนมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม แล้วพยักหน้าเบาๆ
ผู้อาวุโสคนที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงดังว่า “การกลั่นยา ไม่ใช่แค่เชี่ยวชาญทักษะวิชายา บางครั้งจำเป็นต้องมีการสังเกตที่เฉียบแหลม ลู่ฝาน ฉันจำชื่อนายไว้แล้ว”
หั่วตันซูยิ้มกว้างทันที การแสดงออกของลู่ฝานทำให้เขารู้สึกได้หน้า