“ฝันไปเถอะ ต่อให้ตัวข้าต้องตาย ก็จะไม่มีวันยอมก้มหัวรับใช้เผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเจ้า!” เทพปีศาจนู่เจียงพูดเสียงเย็น
หลัวซิวไม่ได้สนใจอะไร พูดพร้อมรอยยิ้ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งใดที่เรียกว่าผู้ที่เข้าใจสถานการณ์จึงจะเป็นวีรบุรุษ? เจ้าดูเทพมารอสูรเหยี่ยวทองก็เลือกยอมจำนนต่อข้าแล้ว เจ้าใช้เวลานับหมื่นปีเพื่อบรรลุเป็นเทพมารใช่เรื่องง่าย วันนี้หากต้องตายไป ทุกอย่างก็จะสูญเปล่า”
ระหว่างที่พูด เทพมารอสูรเหยี่ยวทองก็ได้ไปเก็บแก้วเทวเหล่านั้นมาแล้ว จากนั้นก็ยื่นมันให้กับหลัวซิวด้วยความเคารพ
เทพปีศาจนู่เจียงเมื่อเห็นฉากตรงหน้า สีหน้าก็พลันชะงักไปในทันที “เหยี่ยวทอง เจ้าเป็นถึงผู้แข็งแกร่งเทพมารอสูรผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับมารับใช้ไอ้หนุ่มจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ตัวเล็ก ๆ เช่นนี้?”
เทพมารอสูรเหยี่ยวทองยิ้มเยือกเย็น “เทพปีศาจนู่เจียง จำนอนต่อท่านนายจึงเป็นการกระทำที่ชาญฉลาด หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ? ผลการฝึกตนของท่านนายแค่เพียงแดนเจ้ายุทธจักรก็สามารถกดทับเจ้าเอาไว้ได้ หากวันใดที่นายท่านฝึกตนถึงระดับเทพมารหรือเทพฟ้า เจ้าจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้จำนนต่อท่านนาย”
ถึงแม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจของเทพมารอสูรเหยี่ยวทองกลับรู้สึกขมขื่นอย่างมาก หากมีทางให้เลือก ใครกันที่จะยินยอมกลายเป็นผู้รับใช้ของคนอื่น?
“ถุย! เหยี่ยวทองเจ้ายอมเป็นหมารับใช้ให้กับคนอื่น แต่ข้าต่อให้ตายก็ไม่มีวันยอม!” เทพปีศาจนู่เจียงคำรามดังลั่น ขับเคลื่อนพลังเทพอย่างบ้าคลั่ง หมายจะหลุดพ้นออกจากการกดทับของวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพ
“ข้าไม่มีทางเชื่อว่าเจ้ายุทธจักรผู้ต้อยต่ำอย่างเจ้าจะสามารถกดข้าไว้ได้!”
ภายใต้การดิ้นรนสุดชีวิตของเทพปีศาจนู่เจียง ก็สามารถทำให้วงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพสั่นไหวได้ ราวกับกำลังจะทำให้สมบัติชิ้นนี้กระเด็นออกไป
หลัวซิวใบหน้านิ่งเรียบ “เทพปีศาจนู่เจียง ในเมื่อเจ้าไม่ยอมรับความจริง เช่นนั้นก็ถือว่าเจ้ารนหาที่ตายเองแล้วกัน!”
“ปัง!”
พลังของวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพถูกเขากระตุ้นทุกด้าน รูเล็ตขนาดมหึมาบดขยี้ลงมา เหมือนแผ่นหินเจียระไน เห็นเพียงเลือดของ เขาสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งสี่ทิศอย่างต่อเนื่อง ราวกับกำลังจะบดขยี้ร่างของเทพปีศาจนู่เจียงให้กลายเป็นโคลน
เทพมารอสูรเหยี่ยวทองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุก หากว่าในตอนนั้นตนยังขืนแข็งข้อไม่ยอมจำนน เกรงว่าจุดจบก็คงจะไม่ต่างกับเทพปีศาจนู่เจียงในตอนนี้?
หลังจากนั้นไม่นาน ออร่าของเทพปีศาจนู่เจียงก็ยิ่งอ่อนแอลงไป สุดท้ายเหลือเพียงแค่ส่วนศีรษะเท่านั้น แต่ก็ยังคงถูกวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพบดขยี้ลงมาอย่างต่อเนื่อง
“ไม่!…… อย่าฆ่าข้า ข้ายอมจำนน!”
เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย เทพปีศาจนู่เจียงที่ยืนอยู่บนความสิ้นหวังในที่สุดก็ยอมจำนน เขาใช้เวลาเนิ่นนานนับหมื่นปีเพื่อฝึกตนเป็นเทพมาร หากจะต้องตายไปเช่นนี้ หมื่นปีแห่งการฝึกฝนจะไปมีความหมายอะไร?
“ตอนนี้คิดจะมาจำนน? สายไป!”
หลัวซิวสีหน้าเย็นชา วงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพบดขยี้ต่อไป เกิดเสียงดังเปราะ ศีรษะของเทพปีศาจนู่เจียงก็ระเบิดออก ช่องจิตสีม่วงดำลูกหนึ่งลอยออกมา
“วืด!”
ไฟเทวสว่างในมือของหลัวซิวยิงแสงเทวออกไป ม้วนเอาช่องจิตลูกนั้นเข้ามา กดทับเอาไว้ภายในไส้ตะเกียงอัคคีเทพของไฟเทว
หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถเก็บเทพมารอีกคนเพื่อให้เป็นผู้รับใช้ของเขาได้ แต่ก็สามารถได้รับแก้วเทวหลายชิ้น รวมถึงช่องจิตอีกสองลูก
นี่เป็นถึงช่องจิตที่แท้จริงสองลูก ไม่ใช่สิ่งที่ช่องจิตปลอมที่ได้รับมาในตอนแรกสามารถเทียบได้
“พวกเราไปต่อ”
หลัวซิวเปิดตัวหยั่งรู้ออกเก็บเทพมารอสูรเหยี่ยวทองเข้าไป ทันใดนั้นร่างก็สั่นไหว เรียกใช้กฎปริภูมิออกไปจากที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว
ด้วยพลังของเขาในตอนนี้ ถึงแม้จะสามารถควบคุมเทพมารช่วงต้นทั่วไปได้ แต่หากเป็นเทพมารช่วงกลางขึ้นไป นั่นก็เป็นเรื่องที่แตกต่างอย่างมาก
“สมบัติชิ้นนั้นของเทพสงครามเอกภพคงจะชิงมาไม่ได้อย่างง่ายดายเป็นแน่ ที่ว่ากันว่าการลับมีดต้องใช้เวลา แต่ก็ไม่ทำให้การตัดไม้ล่าช้า เช่นนั้นข้าเอาเวลาไปใช้ประโยชน์เพื่อยกระดับพลังผลการฝึกตนของตนก่อนยังดีเสียกว่า แล้วค่อยวางแผน”
ถึงแม้จะมีช่าจื่อเยียนคอยคุ้มครอง แต่เทพปีศาจสยบนภาและเผ่าพันธุ์มารเทวมังกรต่างก็ไม่ได้ด้อยไปกว่านางเท่าใดนัก เมื่อใดที่สมบัติชิ้นนั้นปรากฏขึ้น เกิดมหาสงครามสะเทือนฟ้าดิน ต่อให้เป็นช่าจื่อเยียนก็เกรงว่าคงจะใช้วิชาแบ่งร่างมาเพื่อป้องกันตนเอง
แทนที่จะปล่อยให้โชคชะตาของตนอยู่ในมือผู้อื่น หลัวซิวเชื่อในพลังของตนเองมากกว่า