เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1582
จู่ๆ ลู่ฝานหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสสามสายตาเฉียบแหลม ฉันเป็นคนโกหกไม่เก่ง”
ผู้อาวุโสสามส่ายหน้าพูดว่า “ไม่หรอก นายแค่คิดว่าเรื่องเล็กน้อยไม่ควรค่าให้โกหก”
ผู้อาวุโสสามพูดเป็นนัย ลู่ฝานจิตใจวูบไหวเล็กน้อย เขารู้ความหมายในคำพูดของผู้อาวุโสสาม แอบพูดในใจว่า “ตามคาด ผู้อาวุโสสามรู้ที่มาแท้จริงของเขา การคาดเดาของเขาถูกต้อง”
มองเรื่องราวเพียงด้านเดียว แค่พูดก็รู้ความลับ ลู่ฝานรู้ว่าผู้อาวุโสสามจะพูดอะไร แต่ใบหน้าเขายังมีรอยยิ้มบางๆ “ฉันโกหกไม่เก่งจริงๆ ทำให้ผู้อาวุโสสามหัวเราะเยาะ”
ผู้อาวุโสสามไม่ได้เซ้าซี้คำถามนี้ต่อ เขาวางแก้วชาลงแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน พรุ่งนี้คือการประลองวิชาแล้ว ฉันอยากพูดกับนายหนึ่งเรื่อง หวังว่านายจะรับปากไว้ก่อน”
ลู่ฝานพูดอย่างงุนงง “หืม เรื่องอะไรเหรอ”
ผู้อาวุโสสามค่อยๆ พูดว่า “การประลองวิชาครั้งนี้สำคัญกว่าการประลองวิชายา ช่วงเวลาจำเป็น นายต้องแพ้ให้หั่วหลงจู้หรือไม่ก็หั่วหลงชิ่ง!”
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ทำไมล่ะ ฉันกับพวกคุณชายใหญ่ใครชนะก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
ผู้อาวุโสสามส่ายหน้าพูดว่า “ไม่เหมือน การประลองครั้งนี้เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ รวมถึงของรางวัลของประมุขประเทศ สำคัญกว่าที่นายจินตนาการไว้มาก แม้ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องความสามารถของนายเท่าไร แต่ดูจากความสามารถที่นายโชว์ให้เห็นตอนกลั่นยา ก็รู้ว่าการประลองวิชาของนายต้องไม่ด้อยแน่ๆ ส่วนแข็งแกร่งถึงระดับไหนฉันไม่แน่ใจ แต่ยืนหยัดถึงรอบสองหรือไม่ก็รอบสามแน่ๆ”
ผู้อาวุโสสามหยุดครู่หนึ่ง มองตาลู่ฝานแล้วพูดว่า “ถ้าคนที่นายเจอคือคนตระกูลอื่น จะชนะหรือไม่แล้วแต่นาย ถึงแพ้ก็ไม่มีใครว่านาย นายคือผู้กล้าของตระกูลหั่วแล้ว แต่ถ้านายเจอหั่วหลงชิ่งหรือไม่ก็หั่วหลงจู้ นายยอมแพ้ไปเถอะ พวกเขาคือผู้สืบทอดตระกูลหั่ว ต่อไปพวกเขาต้องรักษาความรุ่งโรจน์ของตระกูลหั่ว นายทำมามากพอแล้ว วางมือได้แล้วล่ะ”
ลู่ฝานเงียบไม่พูดอะไร แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร
ผู้อาวุโสสามมองสีหน้าลู่ฝาน หุบยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไม นายไม่ยอมเหรอ”
ลู่ฝานยังไม่พูดเหมือนเดิม
ผ่านไปนาน ลู่ฝานพูดว่า “ผู้อาวุโสสาม ช่วงนี้ตอนฉันกลั่นยามักรู้สึกว่าขาดอะไรไป ไม่มีหม้อยาแล้วกลั่นยายากมาก! ผู้อาวุโสช่วยชี้แนะฉันหน่อยได้ไหม”
ผู้อาวุโสสามหัวเราะ หัวเราะอย่างมีความสุขสุดๆ
ผู้อาวุโสสามค่อยๆ เอามุกเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ “สูตรยา เครื่องราง วิชาอยู่ในนี้ทั้งหมด เป็นสมบัติล้ำค่าเป็นพันปีของตระกูลหั่ว บางส่วนเป็นตำรายาโบราณที่เหลืออยู่เล่มเดียว หนึ่งเดียวในใต้หล้า ขอมอบให้นาย!”
ลู่ฝานรับมุกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณผู้อาวุโสสามมาก”
ลู่ฝานลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไป
ผู้อาวุโสสามมองด้านหลังลู่ฝาน หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “แค่เด็กโลภมากเท่านั้น ผลประโยชน์นิดหน่อยก็ซื้อใจได้แล้ว ดูเหมือนต้องบอกไอ้เฒ่าห้าให้ไว้ชีวิตน้อยๆ ของเขาแล้วล่ะ”
ลู่ฝานเดินขึ้นมาบนหอ จู่ๆ เขาโยนมุกลงบนพื้น
“ไอ้เก้า เครื่องรางข้างในเป็นของแกแล้ว กลืนกินฟื้นฟูพลังซะ!”
เงาเจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมาทันที มันพูดด้วยเสียงตื่นเต้นว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ให้ฉันหมดเลยจริงเหรอ เจ้านายไม่เก็บไว้สักหน่อยเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องเก็บหรอก จะซื้อฉันด้วยของแค่นี้ ดูถูกคนอย่างลู่ฝานเกินไปแล้ว หั่วหลงชิ่ง หั่วหลงจู้ ถ้าเจอพวกนายจริง ฉันจะไม่ลงมือกับพวกนาย แต่พวกนายจะเป็นฝ่ายลงจากเวทีประลองเอง!”