ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 995 ไม่ชอบก็ไม่ต้องยื้ออีกต่อไป
แสนดียืนอยู่หน้าประตูใหญ่ เขาไม่ได้สนใจสีหน้าของคุณชายม็อกโกที่ยืนอึดอัดอยู่ตรงนั้น เขาพูดคำนั้นออกไปอย่างไม่สนใจ
หลังจากสิ้นเสียงนั้น คำพูดนั้นทำให้ม็อกโกรู้สึกจุกอกจนพูดอะไรไม่ออก
นี่มันคืออะไรกัน?
มันก็เหมือนเรื่องร้ายที่เราทำ กำลังหาวิธีในการแก้ตัว แต่กลับถูกคนเอาหลักฐานมาเขวี้ยงใส่หน้า!
ใบหน้าของม็อกโกแดงเปลี่ยนเป็นขาวซีด แล้วซีดเผือดลงไปอีก นาทีนี้ จากคนที่ไม่สะทกดินสะท้านฟ้า ถึงแม้จะต้องเผชิญกับภัยยันตรายแค่ไหน ก็ไม่เคยทำให้เขานั้นสะท้านได้เหมือนวันนี้
เป็นครั้งแรกที่เรื่องน่าอัศจรรย์นี้ทำให้เขารู้สึกอับอาย
“แสนดี……”
“อันที่จริงแล้วก็ไม่เป็นไร ชั้นรู้ว่าแกไม่อยากแต่งกับเธอ เป็นเพราะบุญคุณของพ่อแม่แกที่มีต่อชั้น แต่ม็อกโกถ้าแกยืนหยัดความคิดของแก ชั้นขอร้องแกสักครั้งหนึ่งได้ไหม? ถือว่าเห็นแกความเป็นพี่น้องของพวกเรา อย่าได้ให้ความหวังกับเธออีกเลย”
เหมือนดั่งโลหิตโชลมท่ามกลางอาทิตย์อัสดง แสนดียืนมองชายผู้นี้อยู่หน้าประตูใหญ่
เสื้อผ้าที่คุณชายม็อกโกสวมใส่ค่อนข้างจะบาง อากาศทางใต้จะอบอุ่นกว่าเมืองหลวงที่อยู่ทางเหนือ แต่ ณ ขณะนี้ เขายืนอยู่ตรงนั้น ถูกลมพลบค่ำในช่วงฤดูใบไม้ร่วงพัดชายเสื้อเขาปลิวว่อน เงาของเขานั้นยาวสูง ใบหน้าที่คมชัดของเขานั้น เสมือนถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือก
สีหน้าของคุณชายม็อกโกยิ่งซีดเซียวเพิ่มขึ้นไปอีก
เสี้ยววินาทีนั้น เขาอยากหาวิธีแก้ต่าง
แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อเขาคิดถึงภาพของคุณพ่อคุณของเขาที่ต้องตายอย่างอนาถ และคำพูดที่คุณแม่ที่พูดกับเขาอย่างร้อนรนในโรงพยาบาล
ในที่สุด เขาจึงได้แต่หลับตาลงแล้วตอบว่า
“ได้ ชั้นเข้าใจแล้ว”
เขาค่อยๆพูดประโยคนี้จนจบ แล้วหันหลังเดินออกไป
แสนดีเห็นเช่นนั้นแล้ว ทันใดนั้นรู้สึกเหมือนความหนาวเย็นนั้นได้ซัดเข้ามา เขาค่อยๆกำนิ้วมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“คุณพี่ ทำไมพี่ยืนอยู่ตรงนี้หละ? ได้ยินว่าพี่ใหญ่มาที่บ้าน เขาไปไหนแล้ว? กลับไปแล้วหรือ?”
เส้นหมี่ลงมาจากบนตึกพอดี เมื่อเธอมองเห็นแสนดียืนอยู่ด้านนอก เธอคลุมผ้าพันคอแล้วรีบเร่งออกมา
แสนดีถึงได้ละสายตากลับมา
“อืม เขามีธุระ”
เขาหันหน้ากลับมา เมื่อเห็นเส้นหมี่มีเพียงผ้าพันคอกันหนาว เขารีบดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมอก และใช้เสื้อคลุมบางของเขาคลุมเธอเข้ามา
“คุณลงมาทำไม? และยังไม่ใส่เสื้อกันหนาวด้วย”
“ฉันได้ยินว่าเขามาแล้ว เลยรีบไปหน่อย คุณพี่ เขามาหาพี่สาวใช่ไหม? ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าพี่สาวกลับมาพร้อมกับเขา เขาทั้งสองนั้น……?”
เส้นหมี่ขยับหัวเธอออกมาจากอกเขา เธอเงยหน้ามองเขาและถามขึ้น
แต่เขากลับไม่ตอบคำถามของเธอ
แต่กลับก้มหัวลงมาจูบริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ
เส้นหมี่：“……”
“พอแล้วค่ะ ต่อไปอย่าไปเป็นพ่อสื่อให้เขาทั้งสองอีกเลย เพราะมันไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าคุณมีเวลาเหลือเฟือช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อย ว่าทำไมจู่ๆถึงไปทำงานที่โรงพยาบาลอีก”
“ห๊า？”
เส้นหมี่รู้สึกงวยงงที่จู่ๆถูกถามคำถามนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ฉัน……ฉันไปทำงานหาเงินซิ”
“หาเงิน?”
“ใช่สิ คุณคิดดูสิ พวกเราเพิ่งย้ายมาที่นี่ คุณ……คุณคงไม่กลับไปที่หิรัญชากรุ๊ปอีกแล้วใช่ไหม ครอบครัวใหญ่ของพวกเรา ยังต้องมีค่าใช้จ่าย ถึงแม้คุณจะมีเงินเก็บแต่ก็ต้องมีวันหมดไปถ้าเอาแต่นอนกิน ฉันเลยติดต่อเพื่อนร่วมงานเก่า ให้พวกเขาช่วยแนะนำงานให้”
เส้นหมี่ถึงแม้จะอึดอัดไม่กล้าที่จะออกเสียง อิงอยู่ในอ้อมอกเขาดั่งกวางน้อย ท่าทีทั้งสองดูจริงจัง พูดคุยกันท่าทีอึกอัก
เธอได้วางแผนเช่นนั้นจริงๆ
เธอไม่รู้ว่าแสนดียังมีเงินอีกเท่าไหร่
แต่ถ้าเขาไม่กลับหิรัญชากรุ๊ป ค่าใช้จ่ายในบ้านก็ต้องลำบากเป็นแน่ ลูกทั้งสามอยู่ในวัยเรียน และยังมีค่าใช้สอยในบ้านที่หลังใหญ่ขนาดนี้……
เส้นหมี่ก็รู้สึกมีความกังวลอยู่
ยังพูดไม่ทันขาดคำ แสนดีใช้เสื้อคลุมม้วนตัวเข้ามาอีก เหมือนดั่งไม่สามารถที่จะรอเพื่อโอบกอดเธอได้ พร้อมสายตาที่จ้องมองเธออย่างแปลกๆ
“เพราะเช่นนี้ คุณหมายความว่า……ให้ผมมอบสมบัติทุกย่างให้คุณเหรอ?”
“ห๊า？” เส้นหมี่ตื่นตกใจขึ้นมาทันที “ไม่……ไม่ใช่แบบนั้น ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น……”
“ได้ ผมจะให้คุณ!”
“！！！！”
เส้นหมี่เหมือนกำลังโดนฟ้าผ่า
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ห้องนอนบนชั้นสามของพวกเขา เมื่อเส้นหมี่มองเห็นโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน พันธบัตร ตั๋วทองคำ ตั๋วแลกเงิน และอื่นๆที่วางเต็มห้อง และยังมีบัตรเครดิตธนาคารจากทั่วโลก……
เธอรู้สึกได้ถึงความวุ่นวายโกลาหลอีกครั้ง
“ที่รัก เห็นแล้วใช่ไหม นี่เป็นสมบัติทั้งหมดของสามี จากนี้ไปก็จะเป็นของคุณทั้งหมด”
“……”
“ผมได้ยินสมเดชพวกเขาพูดว่า ผู้ชายที่แต่งงานแล้วล้วนเป็นแบบนี้ทั้งนั้น เงินเดือนยกให้ภรรยา เงินที่หามาได้ก็ให้ภรรยาเป็นคนดูแล ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของภรรยาหมด แบบนี้ถึงจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์และมีความสุข จากนี้ไป ครอบครัวเราก็จะเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน”
ตอนท้าย เขายังยื่นถุงใบเล็กที่อยู่ใกล้เขามาให้เธอ
“！！！！”
สมเดชเป็นใครกัน?!!
หัวของเส้นหมี่จะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว ตานั้นยิ่งเบิกโพลงขึ้นไปอีก!
เธอรับถุงนั้นมาอย่างระมัดระวัง เธอเปิดมันออก
ตายแล้ว!
แต่เธอไม่สามารถที่จะจับมันอยู่ มันดิ่งตกลงไป
โอ้ แม่เจ้า เพชรพลอยทั้งนั้น!!!