เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1593
ฟ้าดินสั่นสะเทือน พลังชี่บนตัวลู่ฝานหายไป เลือดทั้งตัวก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ฝึกชี่ 99 เปอร์เซ็นต์ในประเทศตันเซิ่งไม่เข้าใจว่าลู่ฝานกำลังทำอะไร
ทำไมต้องปล่อยพลังชี่ของตัวเองออกมา แล้วทำไมต้องล่อฝันร้ายเข้าไปในตัว!
พวกเขาดูต่ออย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงเต็มๆ จากกำหนดเวลาสามชั่วโมง
ในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสชุดดำเลิกคิ้วขึ้น มองค่ายกลตรงหน้า
ค่ายกลดำสนิท มีเพียงดวงตาค่ายกลกับริมขอบที่พอมีแสงเล็กน้อย
ค่ายกลปกคลุมทั้งตำหนักใหญ่ของหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ข้างในค่ายกล ทุกคนยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น รวมถึงผู้ฝึกชี่สองสามคนนั้นที่โดนฝันร้าย “ฆ่าตาย”
ใช่แล้ว อันที่จริงลู่ฝานและคนอื่นอยู่ในแดนมายาที่เขาสร้างขึ้น
พูดให้ถูกคืออยู่ในเขตวิถีของเขา
ผู้อาวุโสชุดดำสามารถควบคุมการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในเขตวิถีได้อย่างแม่นยำ
ยกยิ้มมุมปากเบาๆ ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “เป็นเด็กที่ใช้ได้เลย มีความกล้าและความรู้ ล่อฝันร้ายเข้าไปในร่างกายด้วยตัวเอง ดูสิว่านายจะทนได้นานแค่ไหน!”
ในแดนมายาเขตปีศาจ
คนแทบทั้งหมดล้มลงพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือด
มีเพียงลู่ฝาน สุ่ยโม่หรานและสุ่ยหมิงคงที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น
แต่ลู่ฝานหลับตาสนิท ตัวเย็นยะเยือก ส่วนสุ่ยโม่หรานกับสุ่ยหมิงคงไม่โดนการโจมตีอะไรเลย
ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเดินไปทางลู่ฝาน สุ่ยโม่หรานกำเครื่องรางไว้ในมือ ยื่นมืออีกข้างเข้าไปหาลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเป็นอะไรกันแน่”
ขณะนั้นลู่ฝานลืมตาขึ้นทันที
วินาทีต่อมาสุ่ยโม่หรานกับสุ่ยหมิงคงสัมผัสถึงพลังน่ากลัวพุ่งเข้ามา ทั้งสองคนล้มลงพื้นทันที ภาพน่ากลัวนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาในสมองพวกเขา
ตอนนี้ในตัวลู่ฝานก็กำลังเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
จู่ๆ ลู่ฝานเห็นตัวเองเมื่อสองสามปีที่แล้ว เห็นเงาคนที่ล้มลงท่ามกลางหิมะ
แต่เขาที่อยู่ตรงหน้า หลังจากล้มลงไปกลับไม่ถอดรกเปลี่ยนกระดูก อีกทั้งไม่มีสิ่งมหัศจรรย์อะไรเกิดขึ้นด้วย
เขาปัดฝุ่นบนตัวออกแล้วเดินกลับตระกูล
การเยาะเย้ยดูถูกเหยียดหยาม ภาพอันคุ้นเคยเหล่านี้ย้อนกลับมาอีกครั้ง
ลู่ฝานพบว่าตัวเองทำได้แค่มองเงียบๆ อยู่ด้านข้างโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนกำลังมองตัวเองอีกคนหนึ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตอีกแบบหนึ่ง
เขาเห็นตัวเองโดนไล่ออกจากตระกูลลู่ในเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีครั้งสุดท้าย เขาไปยังตำบลเล็กๆ อันเปล่าเปลี่ยวที่ไม่รู้จักด้วยความตื่นตระหนก
เขาเป็นเจ้าของร้านยาสมุนไพรอยู่ที่นั่น วุ่นอยู่กับการจัดยาสมุนไพรทุกวันจนไม่มีเวลาฝึกฝนอีก
หลังจากนั้นเขารู้จักผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนหลิงเหยามาก ทั้งสองมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน เตรียมจะแต่งงาน
แต่วันแต่งงาน พวกนักบู๊สำนักเล็กๆ บุกเข้ามา กดขี่ข่มเหงว่าที่ภรรยาต่อหน้าต่อตาเขา อีกทั้งยังเผาร้านยาสมุนไพรของเขาด้วย
เขาโชคดีรอดชีวิตออกมาจากเปลวเพลิงลุกโชนได้ ไม่มีใครรู้จักเขาอีก หรือจะพูดว่าไม่มีใครอยากรู้จักเขาอีกก็ได้
เขาดำรงชีวิตด้วยการเป็นขอทาน ใช้เวลาสิบปีกลับมาที่เมืองเจียงหลินอีกครั้ง เห็นจางเยว่หานเป็นผู้เฝ้าเมืองเจียงหลิน ส่วนตระกูลลู่ของพวกเขาโดนตระกูลโม่โจมตีจนย่อยยับ กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ต่อมาเขาสอบถามเกี่ยวกับพวกนักบู๊ที่เผาร้านและฆ่าว่าที่ภรรยาของเขา เป็นคนที่ตระกูลโม่ส่งมาเหมือนกัน
เขาที่หมดหนทางจนปัญญา ร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลลู่ สุดท้ายสลบอยู่หลังประตู
ลู่ฝานดูเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ
ขณะนั้นเอง จู่ๆ ฟ้าดินเปลี่ยนแปลง ตอนลู่ฝานลืมตาขึ้นอีกครั้งพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลลู่จริงๆ