ตอนที่หยางเฉินรุ่งโรจน์ ต่อให้เป็นกษัตริย์ของราชวงศ์ ก็ต้องปฏิบัติตัวด้วยความเคารพ
ตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่เขาตกต่ำถึงขั้นนี้อย่างในปัจจุบันได้?
“พี่เฉิน……”
หม่าชาวกำลังอยากจะพูดอะไร กลับโดนหยางเฉินขัดจังหวะ “ไม่ต้องพูดมาก!”
หยางเฉินมองเซวหยวนจี๋ด้านหน้าตานิ่งสงบ รอคอยคำตอบของอีกฝ่าย
ครั้งนี้ เขาไม่อยากทะเลาะกับตระกูลเซวต่อไปแล้วจริงๆ เขากลัวจริงแล้ว
เขากลัวว่าคนรอบกายจะได้รับอันตรายไปด้วย
โชคดีที่เป้าหมายของเซวหยวนจี๋คือตนเอง ฉินซีเพียงแค่ถูกใช้ยานอนหลับด้วย ถ้าฉินซีมีอันเป็นไปเข้าจริงๆ หยางเฉินจะอภัยให้ตนเองได้อย่างไร?
อดีตของเขารุ่งโรจน์อย่างมาก ในฐานะจอมพลชายแดนเหนือ คนเดียวสู้ได้ครึ่งประเทศ เป็นเทพสงครามผู้ชนะทำให้ประเทศศัตรูพอทราบข่าวก็ตกตะลึงพรึงเพริด
แต่นี่ล้วนเป็นอดีต เขาในตอนนี้กลับสู้เมืองใหญ่ การรบราฆ่าฟันอย่างในอดีต ไม่เหมาะสมกับเขาตั้งนานแล้ว
เขาในตอนนี้ สามารถฆ่าเซวหยวนจี๋ได้อย่างง่ายดาย สามารถฆ่าบุคคลฝีมือเยี่ยมของตระกูลเซวนับร้อยที่เซวหยวนจี๋พามาทั้งหมดได้เช่นกัน
ขอเพียงฆ่าคนพวกนี้จนเกลี้ยง การตายของเซวหยวนป้าก็จะไม่มีคนรู้
แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นไปจริงๆ แบบนั้นจะต้องกลายเป็นศัตรูของประชาชนทั้งหมดจริงๆ ผลสุดท้ายย่อมร้ายแรงมาก
เซวหยวนจี๋จ้องหยางเฉินไว้เช่นกัน จากในสายตาของหยางเฉิน เขาเหมือนจะสัมผัสถึงความรู้สึกอันโชกโชน
ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าลูกชายของเขาคนนี้ เหมือนจะมีประสบการณ์มากกว่าเขาเสียอีก
“ไม่ได้!”
ตั้งนาน เซวหยวนจี๋ส่ายหน้าทันใด “แกอาจจะรู้เรื่องส่วนหนึ่งแล้ว เพราะสาเหตุบางอย่าง พวกฉันไม่อาจเข้าพักที่เมืองเยี่ยนตูอย่างเปิดเผยได้”
“แต่แกกลับทำได้ สามารถทำเรื่องใดๆ ก็ได้ที่เมืองเยี่ยนตู ตระกูลเซวต้องการคนแบบแกมาควบคุมเมืองเยี่ยนตู”
“เมืองเยี่ยนตูในปัจจุบันนี้ มีเพียงแกคนเดียว ที่มีสิทธิ์ทำงานเพื่อตระกูลเซวของฉัน และมีความสามารถในการควบคุมเมืองเยี่ยนตูได้ด้วย”
หยางเฉินหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นกะทันหัน “นี่ถือว่าพอเป็นคนมีฝีมือมีความสามารถ เลยต้องตกเป็นเหยื่องั้นเหรอ? ฉันผิดก็ผิดที่ฉันครอบครองความสามารถควบคุมเยี่ยนตูไว้ได้!”
เซวหยวนจี๋พยักหน้าแล้ว “พูดแบบนี้ก็ได้ ความอดทนฉันมีจำกัด ให้เวลาแกสิบนาทีเป็นรอบสุดท้าย หลังสิบนาที ถ้าแกยังไม่รับปาก งั้นก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจนะ”
“พี่เฉิน!”
หม่าชาวทนไม่ไหว ตาแดงก่ำตะโกนเสียงต่ำ “พี่เฉิน พี่กลัวจนหัวหดแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน? ความกระตือรือร้นตอนนั้นล่ะ?”
“นี่คือพวกเขาวอนหาที่ตายเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ฆ่าพวกเขาให้เกลี้ยงเลยเป็นยังไง? ทำไมต้องฝืนทนรับความไม่เป็นธรรมอันนี้ด้วย?
หม่าชาวโกรธเข้าจริงๆ แล้ว นี่คือเขาโมโหต่อหยางเฉินเป็นครั้งแรก
หยางเฉินในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
หยางเฉินเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น สีหน้านิ่งสงบมาก ราวกับไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น
เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า สิบนาทีสั้นๆ ผ่านไปในชั่วพริบตา
“หยางเฉิน ถึงสิบนาทีแล้ว ตอนนี้จะบอกคำตอบของแก ให้ฉันรู้ได้รึยัง?”
เซวหยวนจี๋หัวเราะหึๆ พูดขึ้น
หยางเฉินมองเซวหยวนจี๋ด้วยท่าทางซับซ้อนพลางถามว่า “เซวหยวนป้าตายไปแล้ว ไม่มีใครแข่งขันชิงตำแหน่งผู้สืบทอดกษัตริย์เซวกับแกแล้ว ทำไมแกยังต้องบังคับฉันด้วย?”
หยางเฉินดูเหมือนนิ่งสงบ แต่กลับมอบความรู้สึกที่อันตรายมากแก่ผู้อื่น
โดยเฉพาะเป็นเซวหยวนจี๋ ยิ่งรู้สึกชัดเจนแจ่มแจ้งกว่าใคร
หยางเฉินในเวลานี้ ยิ่งนิ่งสงบ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอันตราย
ในใจหม่าชาวแอบตื่นเต้นขึ้นมาอยู่บ้าง ในฐานะลูกน้องและเพื่อนพ้องที่สนิทสุดของหยางเฉิน เขารู้ดีมาก หยางเฉินภายใต้สภาพแบบนี้ ถึงเป็นเขาที่อันตรายที่สุด
“ฉันไม่ใช่อยากบังคับแก แต่อยากทำให้แกเชื่อง ทำให้แกกลายเป็นหมาตัวหนึ่งของฉันเซวหยวนจี๋ สั่งให้แกกัดใคร แกก็ต้องไปกัดคนนั้น!”
สายตาเซวหยวนจี๋ค่อยๆ เย็นลงไป เหมือนอยากใช้ความโกรธเคืองมาปิดซ่อนความหวาดกลัวในใจของตนเอง
บอดี้การ์ดตระกูลเซวสองคนที่เดิมทียืนอยู่ด้านหลังเขา ต่างก้าวออกมาข้างหน้ากันหมด คุ้มกันเขาไว้ด้านหลังแล้ว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกถึงความอันตรายของหยางเฉินเช่นกัน
หยางเฉินเหมือนไม่ได้โกรธที่เซวหยวนจี๋เปรียบเขาเป็นหมา ยังคงสีหน้าปกติ เพียงแค่ส่ายหน้าแล้ว “ฉันแค่อยากใช้ชีวิตสงบสุข แค่อยากปกป้องทุกคนข้างตัวไว้”
“แต่ว่าทำไมพวกแกถึงไม่ยินยอม? ต้องบังคับฉันให้ได้ใช่ไหม?”
หยางเฉินก้าวเท้าทันใด เดินไปทิศทางของเซวหยวนจี๋พลางพูดว่า “โดยเฉพาะเมืองเยี่ยนตูไม่ใช่บ้านเกิดของฉัน พวกแกอยากจะแย่งยังไง ฉันไม่สนใจทั้งนั้น แต่ทำไมพวกแกต้องลากฉันไปเกี่ยวด้วย?”
“ตอนนี้ ยังอยากบีบฉันให้เป็นหมาของแก? ลูกหลานของตระกูลเซว โอหังอวดดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”
เห็นหยางเฉินเดินมาใกล้ทางตนเองทีละก้าว ชั่วขณะนั้นเซวหยวนจี๋หวาดผวาแล้ว กัดฟันพูดว่า “หยางเฉิน แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
เพียงแต่ คำพูดของเขา เดิมทีหยางเฉินไม่ฟัง มือทั้งสองอุ้มฉินซีไว้ ก้าวเดินไปข้างหน้า
บุคคลฝีมือเยี่ยมของตระกูลเซวนับร้อยที่เซวหยวนจี๋พามา เวลานี้แต่ละคนราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูแข็งแกร่ง คาดไม่ถึงตามจังหวะฝีเท้าของหยางเฉิน พวกเขากลับถอยหลังไปไม่หยุด
มุมปากหม่าชาววาดเส้นรัศมีวงกลมที่เย้ยหยัน พูดเยาะเย้ย “เจ้าชายของตระกูลเซวคนหนึ่งเท่านั้น เห็นว่าตัวเองสำคัญเกินไปแล้ว”
ในเวลานี้เอง หยางเฉินอุ้มฉินซีไว้หายลับไปจากที่เดิมโดยฉับพลัน
“ตึง! ตึง!”
แวบเดียว บอดี้การ์ดสองคนที่ขวางอยู่ด้านหน้าเซวหยวนจี๋ ร่างกายกระเด็นลอยไปสิบกว่าเมตรทันที วินาทีที่ร่วงลงแบบหนักอึ้งนั้น กระอักเลือดโดยตรงหมดสติไปแล้ว
ทุกคนล้วนมองอย่างตกใจกลัว หยางเฉินเมื่อสักครู่ยังอยู่ห่างเซวหยวนจี๋สิบกว่าเมตร เวลานี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเซวหยวนจี๋แล้ว
ส่วนบอดี้การ์ดของเซวหยวนจี๋สองคนนั้น โดนหยางเฉินโจมตีจนลอย
เซวหยวนจี๋เบิกดวงตาโตแล้ว ในลูกตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อและความกลัว
เขาเคยตรวจสอบหยางเฉิน รู้ว่าหยางเฉินเก่งมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งล้วนเป็นข้อมูลที่ตรวจสอบเจอ แต่ทว่าเขายังไม่เคยเห็นกับตาตนเอง
ตอนนี้ถึงสำนึกได้แล้วว่า ตนเองหาเรื่องผู้มีตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน
ประเด็นสำคัญคือ ในอ้อมอกหยางเฉินยังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งไว้อยู่
ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องลักพาตัวฉินซี และแอบเอามาไว้ที่พักของเซวหยวนป้า ล่อหยางเฉินมาคือจุดประสงค์อันหนึ่ง แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ เขาคิดว่ามีฉินซีอยู่ จะกลายเป็นภาระของหยางเฉิน
ต่อให้หยางเฉินเก่งกาจแค่ไหน มีฉินซีเป็นภาระที่สลบไปคนนี้อยู่ ก็ไม่คุ้มค่าให้กลัวหยางเฉิน
แต่ผลสุดท้ายทำให้เขาผิดหวังแล้ว บอดี้การ์ดตระกูลเซวสองคนที่เขาภาคภูมิใจ อยู่ต่อหน้าหยางเฉิน โจมตีทีเดียวก็หมดสภาพแล้ว
นี่ยังอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่หยางเฉินอุ้มฉินซีไว้ด้วย ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้ หยางเฉินจะน่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน?
“หยางเฉิน แกอยากทำอะไร?”
หยางเฉินอุ้มฉินซีไว้ ยืนอยู่ตรงหน้าของเซวหยวนจี๋ เซวหยวนจี๋ไม่กล้าขยับเขยื้อนสักนิด ถามอย่างตื่นตกใจกลัว
“ไม่ใช่เป็นฉันอยากทำอะไร แต่เป็นเจ้าชายรองเซว แกอยากทำอะไร?”
หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาไร้ความรู้สึก “แกวางแผนร้ายมากขนาดนี้ แม้กระทั่งการตายของเซวหยวนป้า ยังวางแผนให้ร้ายอีก เมียของฉันก็กลายเป็นเมียของแกแล้ว แกถามฉันว่า ฉันอยากทำอะไร?”
เซวหยวนจี๋กัดฟันบอกว่า “หยางเฉิน แกน่าจะรู้ดี ฉันไม่ได้มีเจตตาร้ายกับแก เพียงแต่สนใจความสามารถของแกแล้ว ดังนั้นอยากให้แกช่วยฉันควบคุมเมืองเยี่ยนตู
“อีกอย่าง ถึงแม้เมียแกโดนฉันหลอกใช้แล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้ทำร้ายเธอเลย ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงไม่อาจอยู่รอดปลอดภัยจนถูกแกอุ้มไว้หรอก”
หยางเฉินก้มหน้ามองหญิงสาวที่สลบไปในอ้อมอก ทันใดนั้นยื่นมือลูบผมเงางามของเธอแล้ว
“เสี่ยวซี ผมแค่อยากคุ้มครองอยู่ข้างกายคุณกับลูกสาวแบบสงบๆ จากนั้นพัฒนาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่คุณแม่เหลือไว้ให้ผมจนกลายเป็นกิจการชั้นนำระดับโลก”
“ผมไม่อยากกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งของศูนย์รวมอำนาจ แต่ดันมีคนไม่อยากให้ผมสงบ อยากหาเรื่องเดือดร้อนให้พวกเรา”
“คุณว่า สรุปผมควรทำยังไงดี?”
หยางเฉินเหมือนพูดคุยกับตนเอง และเหมือนกำลังถามฉินซีที่สลบอยู่ด้ว