เนี่ยฉี่จูนรีบพูดว่า “เจ้าชายรอง ปล่อยพวกเขาออกไปไม่ได้นะครับ! มีคนพวกนี้อยู่ เขาจะยังมีความกังวลอยู่ ถ้าไม่มีคนพวกนี้แล้ว แค่เขาคนเดียว สามารถฆ่าพวกเราทั้งหมดทิ้งได้เลย!”
เซวหยวนจี๋ไม่ใช่คนโง่ ย่อมเข้าใจความหมายคำพูดประโยคนี้ของเนี่ยฉี่จูน เพียงแต่เมื่อสักครู่เพิ่งเดินไปเยือนประตูนรกมารอบหนึ่ง ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บกดแน่นลอยมาจากบนหน้าอก ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก
เขากลัวหยางเฉินแล้วจริงๆ และไม่อยากพบเจอความรู้สึกของการเผชิญหน้ากับความตายอีกครั้งหนึ่งแล้ว
“ดูแล้ว เจ้าชายรองเซวมีชีวิตมาพอแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะส่งแกไปตายเสียเลย”
หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา “แต่ว่าแกวางใจได้ รอแกตายแล้ว คนพวกนี้จะลงไปอยู่เป็นเพื่อนแก บนเส้นทางสัมปรายภพ แกจะไม่โดดเดี่ยว”
พูดจบ หยางเฉินเพิ่มแรงที่เท้าเข้าไปอีก
ลักษณะท่าทางที่น่าตกใจระเบิดออกจากบนตัวหยางเฉิน วินาทีนี้ แม้แต่เนี่ยฉี่จูนเหมือนจะรู้สึกได้เช่นกัน หยางเฉินคิดจะลงมือฆ่าจริงๆ
“ปล่อยไป!”
ในที่สุดเนี่ยฉี่จูนไม่มีทางรับการกดขี่ของหยางเฉินได้ จึงตะโกนออกมาทีหนึ่ง
หยางเฉินไม่ได้มั่วพูดไร้สาระ วินาทีที่เนี่ยฉี่จูนพูดว่าปล่อยไปนั้น เขาก็เก็บแรงบนเท้ากลับ ชั่วขณะนั้นหน้าอกเซวหยวนจี๋ถึงเบาลง
เดิมที นี่คือความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่สินะ!
เซวหยวนจี๋เกิดความคิดถอยกลับเป็นครั้งแรก ทันใดนั้นเขาไม่อยากอยู่ที่เมืองเยี่ยนตูต่อไปแล้ว ไม่อยากช่วงชิงตำแหน่งผู้สืบทอดต่อไปอีกแล้ว
เขาในตอนนี้ แค่อยากมีชีวิตอยู่
เพียงแต่ เซวหยวนป้าก็ตายแล้ว
ปัจจุบันนี้ได้เพียงโยนความผิดให้หยางเฉิน ไม่อย่างนั้นกษัตริย์เซวรู้เข้า ต่อให้ไม่ฆ่าเขาทิ้ง คงขังเขาไว้ในคุกนักโทษประหาร สถานที่สยองขวัญซึ่งไม่เห็นตะวันไปตลอดกาล
สำหรับเขานั้น ถ้าต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่สู้ฆ่าเขาเลยยังจะดีกว่า
ไม่นาน คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับล้วนออกไปแล้ว ฉินซีก็ถูกผู้แข็งแกร่งทีมผู้พิทักษ์เงาลับผู้หญิงสองคนพาตัวไป
“นายก็ออกไปด้วย!”
หยางเฉินขมวดคิ้วบอก
หม่าชาวส่ายหน้า “พี่เฉินวางใจได้ พวกเขาสู้ผมไม่ได้หรอก”
จากความสามารถในปัจจุบันนี้ของหม่าชาว บอดี้การ์ดตระกูลเซวพวกนี้ ยังไม่มีทางทำอะไรเขาได้จริง หยางเฉินถึงไม่ได้ไล่ไป
เนี่ยฉี่จูนรีบบอกว่า “คุณหยาง คนของคุณออกไปหมดแล้ว คุณสามารถปล่อยเจ้าชายรองได้หรือยัง?”
หยางเฉินส่ายหน้า “เซวหยวนป้าตายแล้ว เรื่องนี้ฉันต้องการความจริง ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่สบายใจ”
พูดจบ หยางเฉินถึงปล่อยเซวหยวนจี๋ออกไป
ในเมื่อชั่วพริบตาเดียวเขาจับเป็นได้ครั้งหนึ่ง งั้นก็จับเป็นได้อีกสักครั้งหนึ่งแล้วกัน
“แกร๊กๆๆ!”
เซวหยวนจี๋เพิ่งได้อิสรภาพคืนมา ปากกระบอกปืนหลายสิบอันก็เล็งไปยังหยางเฉินในชั่วขณะนั้น
“หยุดนะ!”
เซวหยวนจี๋รีบตะโกนบอกทีหนึ่ง “เก็บปืนลง!”
ในฐานะเจ้าชายรองแห่งตระกูลเซว ย่อมมีประสบการณ์เยอะมาก ดูจากที่เมื่อสักครู่หยางเฉินจับเขาเป็นๆ ได้ในชั่วพริบตาเดียว พออธิบายได้แล้วว่า หยางเฉินไม่กลัวลูกกระสุน
เกิดมีคนลั่นไกปืนเวลานี้ ถ้าสามารถฆ่าหยางเฉินได้คงจะดี แต่ถ้าฆ่าไม่ได้ล่ะ?
งั้นเขาจำเป็นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
ถึงแม้เขาเองก็คิดว่า หยางเฉินที่ถูกปากกระบอกปืนหลายสิบอันเล็งไว้ ไม่อาจมีชีวิตรอด แต่เขากลับยังไม่กล้าพนัน
ดูจากความหมายมุมหนึ่งแล้ว จากในใจลึกของเขา เริ่มหวาดกลัวหยางเฉินแล้ว
หยางเฉินหรี่ตามองทางเซวหยวนจี๋ที่สีหน้าซีดเผือด กำลังรอคำตอบของเขา
เซวหยวนจี๋ทำหน้าเคร่งขรึมมองหยางเฉินอยู่ “น้องสามฉันมีศัตรู ครั้งนี้มาเมืองเยี่ยนตู เลยเจอศัตรูลอบทำร้าย ถึงตายโหง ส่วนคนคนนั้นที่น่าไว้ใจสุดข้างกายน้องสามของฉัน ก็คือสายลับที่ศัตรูส่งมา”
“คุณหยาง เรื่องราวในคืนนี้ล้วนแล้วแต่เข้าใจผิดทั้งนั้น เรื่องที่ส่งผลกระทบกับนาย ฉันขอโทษมากๆ”
“อีกอย่าง เพราะความเข้าใจผิดบางอย่างระหว่างพวกเรา คนของฉันชนสิ่งก่อสร้างมากมายของโครงการเมืองจิ่วโจวพังแล้ว สำหรับความเสียหายที่เกิดต่อโครงการนี้ ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมด!”
เซวหยวนจี๋พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ชั่วขณะนั้นหยางเฉินตื่นตกใจ แม้แต่เนี่ยฉี่จูนคนวางแผนของเขา ก็ตกตะลึงพรึงเพริดเช่นกัน
เซวหยวนจี๋เป็นเจ้าชายที่หยิ่งยโสอย่างมากแค่ไหน เนี่ยฉี่จูนรู้ดียิ่งกว่าใครๆ ปัจจุบันนี้กลับยอมก้มหัวแล้ว
ตอนนี้ ทุกอย่างที่เขาพูดมา ล้วนเหมาทุกอย่างมาไว้บนตัวตนเอง
พอเป็นแบบนี้ ความพยายามที่ทำทั้งหมดในหลายวันนี้ของพวกเขาจึงสูญเปล่าหมดเลย
ไม่เพียงทำให้หยางเฉินเชื่องไม่สำเร็จ แต่ยังต้องก้มหัวขอโทษหยางเฉินด้วย แม้กระทั่งยังต้องชดใช้ค่าเสียหายให้จำนวนมากก้อนหนึ่งอีก
ถ้าเซวหยวนจี๋จะไม่ยอมเลิกรากับหยางเฉินจนกว่าจะตายจริง แม้กระทั่งหลังได้เป็นอิสระดังเดิม ยังจะสั่งสังหารหยางเฉิน บางทีหยางเฉินอาจจะไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
แต่ว่าตอนนี้ เขากลับต้องประเมินเจ้าชายรองของตระกูลเซวคนนี้สูงอีกระดับหนึ่ง
“ได้ ในเมื่อเจ้าชายรองเซวพูดมาแบบนี้แล้ว งั้นความแค้นระหว่างพวกเรา ก็ยกเลิกให้หมดเลย”
หยางเฉินรีบแสดงท่าที
ขอเพียงสามารถจัดการเรื่องที่เซวหยวนป้าถูกฆ่านี้ลงได้ สำหรับเขานั้น นี่คือเรื่องดีอย่างหนึ่ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซวหยวนป้าเป็นลูกชายสุดที่รักของกษัตริย์เซว ถ้าโยนเรื่องที่ถูกฆ่ามาบนตัวของเขาจริง พอกษัตริย์เซวโมโห เกรงว่าทั้งเมืองเยี่ยนตูคงสั่นสะเทือน
จากความสามารถของตระกูลเซว หยางเฉินไม่มีทางต้านทานจริงๆ
แทนที่จะทำให้คนข้างกายต้องเดือดร้อน เขาจึงต้องปล่อยเซวหยวนจี๋ไปสักครั้งหนึ่งก่อนชั่วคราว
“ในบัตรใบนี้มีหนึ่งหมื่นล้าน คิดซะว่าเป็นค่าชดใช้ของโครงการเมืองจิ่วโจวแล้วกัน”
เซวหยวนจี๋หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมา ยื่นให้หยางเฉินด้วยสองมือ
หยางเฉินไม่ได้เกรงใจ รับไว้โดยตรง มองเซวหยวนจี๋อย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง จากนั้นบอกว่า “หวังว่าเจ้าชายรองเซวจะรักษาสัญญาได้”
พูดจบ เขาจึงหมุนตัวออกไป
จนกระทั่งหลังออกมาจากคฤหาสน์ของเซวหยวนจี๋ หม่าชาวถึงขมวดคิ้วพูดว่า “พี่เฉิน เซวหยวนจี๋คนนี้เป็นบุคคลใหญ่โต ปรับตัวได้ทุกสภาพ คนประเภทนี้ อันตรายอย่างมาก ไม่กำจัดตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นปัญหาในภายภาคหน้า”
หยางเฉินตอบว่า “ตอนนี้เขายังตายไม่ได้ เซวหยวนป้าเพิ่งตาย กษัตริย์เซวเสียลูกชายสองคนไปกะทันหัน นายคิดว่ากษัตริย์เซวจะยอมเลิกราด้วยดีได้เหรอ?”
หม่าชาวส่ายหน้า “พูดมาขนาดนี้ ไอ้สารเลวคนนี้ยังตายไม่ได้จริงๆ ด้วย”
ทันใดนั้น หม่าชาวคิดอะไรขึ้นได้อีก ถามอย่างตกใจ “ดังนั้นคือ เมื่อกี้พี่เฉินไม่ได้อยากฆ่าเซวหยวนจี๋จริงๆ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพี่เฉิน?”
หยางเฉินพยักหน้าตอบ “มีเพียงคนที่เผชิญความตายที่แท้จริง ถึงรู้คุณค่าของชีวิต เซวหยวนจี๋ในฐานะเจ้าชายรองแห่งตระกูลเซว เกรงว่าคงยังไม่เคยผ่านความเป็นความตายมา”
“ฉันแสดงออกว่าอยากฆ่าเขา คืออยากให้เขารู้ชัดว่า ถ้าฉันอยากเอาชีวิตของเขาจริง ยังง่ายดายนิดเดียว”
“นี่คือเหตุผลว่าทำไม สุดท้ายตอนที่ฉันปล่อยเขาออก ถึงแม้จะมีปืนหลายสิบกระบอกเล็งฉันไว้ เขากลับไม่กล้าสั่งยิงปืน”
“ในฐานะเจ้าชายรองแห่งตระกูลเซว เขาต้องเคยเจอคนมีความสามารถมากมาย ก่อนหน้านี้ฉันแสดงความสามารถเกรียงไกรออกมา คือให้เขาเข้าใจว่า ฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าคนมีความสามารถพวกนั้นที่เขาเคยเจอมา”
“เขาที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมา จะกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงอีกครั้งได้ยังไง? อย่างตอนนี้เขาคงไม่กล้า ดังนั้นถึงได้ก้มหัวขอโทษ และชดใช้ให้”
ฟังคำอธิบายของหยางเฉิน หม่าชาวก็เข้าใจทันใด ทำหน้าตำหนิตนเอง “พี่เฉิน ขอโทษครับ ก่อนหน้านี้ผมเข้าใจพี่ผิดไป ยังคิดว่าพี่เสียความกล้าหาญในตัวแล้ว ที่แท้มันคือกลยุทธ์ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพี่”
หยางเฉินตบไหล่ของเขาแล้ว “ระหว่างพี่น้อง ไม่มีอะไรต้องขอโทษหรอก”
“ตอนนี้พวกเรากลับเข้าสู่สังคมแล้ว งั้นต้องใช้กฎเกณฑ์ของสังคมมาทำงาน”
“ไม่ใช่ว่าฉันเสียความเด็ดเดี่ยวแล้ว แต่ว่าข้างตัวมีความกังวลเพิ่มขึ้น ฉันทำเป็นไร้ความรู้สึกไม่ได้ และโหดเหี้ยมหยาบคายอีกไม่ได้ ดังนั้นเรื่องบางอย่าง ก่อนหน้าที่ฉันไม่มีความมั่นใจ เลยทำได้แค่เลือกประนีประนอม”