เมื่อมู่เฉียนซีตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตนเองถูกของหนักบางอย่างทับจนหายใจไม่ออก
เพราะกลอุบายของจิ่วเยี่ย มู่เฉียนซีที่นอนหลับไปทำให้พลังจิตฟื้นฟูกลับมาเกินครึ่ง เพียงแต่ว่า เมื่อเห็นร่างใหญ่ที่ทับอยู่บนร่างของนางนั้น นางก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก
“เจ้าตื่นแล้วเหรอ!” จิ่วเยี่ยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งดุจดั่งสัตว์ร้ายที่พร้อมจะพุ่งออกมาจากกรงก็มิปาน
มู่เฉียนซีอยากจะหลับตาแสร้งทำเป็นยังไม่ตื่น แต่นางไม่สามารถหลอกคนอย่างจิ่วเยี่ยได้เลย
“อือ!” ริมฝีปากของมู่เฉียนซีถูกริมฝีปากของจิ่วเยี่ยกดทับและกัดเซาะอย่างท่วมท้น
จิ่วเยี่ยที่อดทนมาทั้งคืน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
นานมากกว่าจิ่วเยี่ยจะปล่อยมู่เฉียนซี มู่เฉียนซีกล่าวด้วยความตกใจว่า “จิ่วเยี่ย เจ้าไม่ได้ยับยั้งเอาไว้เหรอ”
จิ่วเยี่ยกล่าวเสียงต่ำว่า “ยับยั้งแล้ว แต่ว่าข้าคิดถึงเจ้า…”
“ข้าคิดถึงเจ้ามาก ซี ค่อย ๆ รับรู้ความรู้สึกนี้ของข้านะ!”
“ขะ ข้าไม่…”
เสื้อผ้าถูกกระชากออก ภายในชั่วครู่มู่เฉียนซีก็ไม่สามารถพูดออกมาเป็นประโยคได้แล้ว
แววตาของจิ่วเยี่ยลุกโชนขึ้น เขาคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้งมาทั้งคืน ตอนนี้ได้ลงมือแล้ว แน่นอนว่าเขาเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายผู้หิวโหยตัวหนึ่งที่กำลังกลืนกินอาหารอันโอชะจานนี้อย่างเพลิดเพลิน
เมื่อปล่อยตัวครั้งหนึ่ง กลับทำให้จิ่วเยี่ยยิ่งละโมบโลภมากขึ้น
มู่เฉียนซีหายใจอย่างกระหืดกระหอบพลางกล่าว “เจ้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหม?”
มู่เฉียนซีแสดงความฉงนสงสัยออกมา!
“หากซีปฏิเสธข้า ข้าก็คงจะเป็นขึ้นจริง ๆ!”
“เจ้า…”
เขากระทำความผิดอย่างกำเริบเสิบสาน มู่เฉียนซีทำได้เพียงแค่ถลึงตามองเขาเท่านั้น
จนกระทั่งมู่เฉียนซีหมดแรงแล้วจริง ๆ จิ่วเยี่ยถึงจะยอมปล่อย เขากล่าวเสียงต่ำว่า “ข้าอยากจะพาเจ้าไปที่แดนนรกในตอนนี้จริง ๆ”
พิฆาตวิญญาณอยู่ในดินแดนสี่ทิศ เขาสามารถโผล่ออกมาลงมือกับซีได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ว่าจะมีสุ่ยจิงอิ๋งเป็นตัวกลางในการสื่อสาร และพาเขามาอยู่ข้างกายซีได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังไม่วางใจอยู่ดี!
คู่ต่อสู้ของเขา ก็คือพิฆาตวิญญาณ จิตวิญญาณของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ผู้กระหายเลือดและโหดร้ายผู้นั้น
“พลังของข้าสามารถเอาตัวรอดได้ในดินแดนสี่ทิศ หากไปอยู่ที่แดนนรกกับเจ้า เกรงว่าเจ้าต้องปกป้องข้าอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ! ตอนนี้คำสาปของเจ้าก็ยังไม่ได้แก้ หากเจ้าพาข้าไปแดนนรก ข้าคงมีแต่จะทำให้เจ้าลำบากเปล่า ๆ”
“แต่ข้าไม่วางใจ!”
“หวงจิ่วเยี่ย นี่เจ้ากำลังดูถูกข้าเหรอ?” จิ่วเยี่ยเอาแต่พูดว่าไม่วางใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงทำให้สุ่ยจิงอิ๋งโกรธเกรี้ยวขึ้นแล้ว
มู่เฉียนซีกล่าว “มีผู้พิทักษ์นิรันดร์อย่างสุ่ยจิงอิ๋งอยู่กับข้า ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ตอนนี้พิฆาตวิญญาณได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังของมันก็ฟื้นฟูได้แค่เล็กน้อยเท่านั้น คงจะไม่โผล่ออกมาเล่นงานข้าเร็วเช่นนั้นหรอก แต่หากมันโผล่มาละก็ ข้าจะเรียกเจ้ามาหาข้าเป็นคนแรกเลย”
หลังจากที่ได้เผชิญหน้าสู้รบกับพิฆาตวิญญาณตัวต่อตัวครั้งแรกแล้ว ต่อจากนี้ไปนางไม่มีทางประมาทเด็ดขาด หากถูกเขาควบคุมจนกลายเป็นปีศาจคลั่งกระหายเลือดจริง ๆ คาดว่าคงยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
สถานการณ์ในแดนนรกจิ่วเยี่ยย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการให้ซีอยู่กับเขาตลอดเวลา แต่ตอนนี้ก็ไม่สามารถทำได้
เขากอดมู่เฉียนซีเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น และกล่าวเสียงต่ำว่า “ซีนอนเป็นเพื่อนข้าอีกสักคืนนะ”
ยามราตรีอันเงียบสงัดจนกระทั่งถึงยามรุ่งอรุณ ดวงตาคู่นั้นของจิ่วเยี่ยลืมขึ้นอย่างช้า ๆ
ลำแสงสีฟ้าอ่อนห่อหุ้มร่างของจิ่วเยี่ยเอาไว้และส่งเขากลับไป ถึงแม้ว่าจะยับยั้งแล้ว แต่กลับไม่สามารถทำได้อย่างสมบูรณ์ ต้องไปในสถานที่ที่เงียบสงัดทำให้ตัวเองสงบจิตสงบใจถึงจะยับยั้งคำสาปได้
ทันทีที่จิ่วเยี่ยกลับไป มู่เฉียนซีก็ลืมตาขึ้นมาทันที นางรู้ว่าจิ่วเยี่ยจะไปแล้ว
จิ่วเยี่ยกลับไปอย่างไร้ซึ่งสุ้มเสียงเขาไม่อยากบอกลา นางก็เช่นกัน
นางกล่าวถามว่า “สุ่ยจิงอิ๋ง เขาไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ?”
“เมื่อพบความรัก หัวใจก็ปั่นป่วน เมื่อพบคนรัก จิตใจก็ว้าวุ่น ขอเพียงแค่เขาสงบจิตสงบใจลง ช่องโหว่ของผนึกนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้” สุ่ยจิงอิ๋งตอบ
“เช่นนั้นก็ดี!”
แต่สถานการณ์ของจิ่วเยี่ยนั้น นางไม่วางใจจะให้เขาต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกับพิฆาตวิญญาณเลย
ครั้งนี้ทำให้ผนึกคำสาปนั้นเกิดช่องโหว่ช่องเล็ก ๆ ขึ้น แล้วหากครั้งต่อไปเกิดช่องโหว่ขนาดใหญ่ขึ้นมาล่ะจะทำเช่นไร
มู่เฉียนซีกล่าว “สุ่ยจิงอิ๋ง เราไม่มีวิธีที่จะรับมือกับพิฆาตวิญญาณได้เลยเหรอ?”
“มังกรเพลิงฟื้นฟูพลังได้เร็ว บวกกับอาถิง มังกรเพลิงและนิรันดร์ด้วยแล้ว ก็ใช่ว่าจะต้านทานไม่ได้ เพียงแต่สิ่งที่ต้องจ่ายไปกับการบังคับให้พวกเขาตื่นขึ้นมานั้นมันยิ่งใหญ่มาก!”
มู่เฉียนซีกล่าว “หากไม่คุ้มค่าจริง ๆ ข้าก็ไม่อยากจะเสี่ยง หากเจ้าพิฆาตวิญญาณนั่นรักษาอาการบาดเจ็บนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ขออย่าให้โผล่ออกมาเร็วนักเลย”
เมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว มู่เฉียนซีก็หลับต่อไม่ได้แล้ว
ต้องฝึกบำเพ็ญ ฟื้นฟูพลังกลับมาให้เร็วที่สุด
เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น มู่เฉียนซีก็ออกไปสืบข่าวทันที
การปรากฏตัวของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ทำให้ทั่วทั้งแดนตะวันออกวุ่นวายขึ้น ถูกพิฆาตวิญญาณไล่ตามฆ่า ไม่อาจสนใจเรื่องอื่นได้ แต่ตอนนี้สงบลงแล้ว นางต้องรู้สถานการณ์ความเคลื่อนไหวในตอนนี้ให้ได้
โรงน้ำชาที่มีผู้คนพลุกพล่านมากที่สุด หลาย ๆ คนกำลังพูดคุยถกเถียงเรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้กันอยู่
“เรื่องภูเขาไฟระเบิดเมื่อไม่นานมานี้ พวกเจ้ารู้เรื่องกันแล้วใช่ไหม!”
“ทำไมพวกข้าจะไม่รู้ล่ะ นั่นมันเป็นการปรากฏตัวของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์เชียวนะ! พวกกองกำลังที่มีกำลังสู้รบต่างก็แห่กันไปที่นั่นหมด! แต่ข้าได้ยินมาว่าคนที่เอาชีวิตรอดกลับมามีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นนะ”
“แหม ๆ พวกเจ้าก็รู้แค่ผ่าน ๆ เท่านั้น ข้าเนี่ย ได้รู้ข่าวจริงมาแล้ว การปรากฏของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์นั่น มันไม่ใช่กระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์จริง ๆ แต่ความจริงแล้วมันเป็นกระบี่วิญญาณชั่วร้าย ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเข่นฆ่ากันจนเลือดไหลเป็นสายธารเลยล่ะ”
“ห๊ะ! นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้!” ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเข้าปอดด้วยความตกใจ
“สุดท้ายนะ นึกไม่ถึงเลยว่าอัจฉริยะของหอหมอปีศาจผู้นั้นจะเอากระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์เล่มจริงออกมา นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าจะอยู่ในมือของสาวน้อยผู้นั้น!”
“ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่ากระบี่อยู่ที่สาวน้อยผู้นั้น เกรงว่า…”
“คงจะไม่เป็นเช่นนั้นหรอกกระมัง! หากไม่ใช่เพราะนางช่วยเอาไว้ ทุกคนล้วนแต่ถูกกระบี่ชั่วร้ายนั่นฆ่าตายกันไปหมดแล้ว หรือว่าคนพวกนั้นจะลืมบุญคุณเหรอ?”
“ภายใต้การยั่วยวนอย่างน่าหลงใหลของมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์เทพนิรันดร์แล้ว บุญคุณเพียงเล็กน้อยแค่นั้นจะไปนับอะไรกันล่ะ ตอนนี้คนเหล่านั้นต่างก็แห่กันตามหาตัวมู่เฉียนซีกันทั่วแล้ว แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่านางไปอยู่ที่ไหน พวกเขาก็เลยพุ่งเป้าไปที่หอหมอปีศาจ”
“หอหมอปีศาจ ใครมันกล้าแตะต้องหอหมอปีศาจกันล่ะ!”
“กองกำลังเล็ก ๆ ไม่กล้าแตะต้องแน่นอน แต่กองกำลังระดับสองเหล่านั้น แถมยังมีตำหนักตงจี๋อีก ทำไมพวกเขาจะไม่กล้าล่ะ”
เมื่อได้ยินการสนทนาของคนเหล่านี้แล้ว มู่เฉียนซีก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที!
หลังจากที่นางออกมา คนเหล่านั้นต่างก็ออกมาจากเมืองเหยียน แต่เมื่อหานางกับคนของนางไม่เจอ แน่นอนว่าพวกเขาต้องลงมือกับฐานที่มั่นของนาง บัดซบ!
นางต้องกลับไป!
หลังจากที่มู่เฉียนซีปลอมตัวเสร็จแล้ว นางก็เดินทางออกไปจากเมืองเล็ก ๆ เมืองนี้ มุ่งหน้าไปเมืองตงจี๋
ยิ่งเข้าใกล้เมืองตงจี๋มากเท่าไหร่ มู่เฉียนซีก็ยิ่งได้ข่าวแย่มากลงเท่านั้น
และหลังจากที่เข้าเมืองตงจี๋มาแล้ว นางได้เห็นแผ่นประกาศที่ติดอยู่กลางเมือง แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของนางคราหนึ่ง บนแผ่นประกาศนี้เขียนเอาไว้ว่า
‘มู่เฉียนซี ตอนนี้ท่านหัวหน้านักปรุงยาจวินโม่ซีกับรองหัวหน้าโม่จิ่นแห่งหอหมอปีศาจมาเป็นแขกอยู่ที่ตำหนักตงจี๋ หากเจ้าไม่อยากให้พวกเขาต้องจบชีวิตลง นำกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์มาแลกกับพวกเขาเสียเถอะ!’
ใต้ข้อความเหล่านี้มีตราประทับอยู่ และเป็นตราประทับของไป๋อู๋ห่าย หัวหน้าตำหนักตงจี๋
มู่เฉียนซีกำหมัดแน่น “ไป๋อู๋ห่าย!”
หอหมอปีศาจของนางมีพิษมากมายหลายชนิดและกลไกวิญญาณเป็นปราการป้องกันอยู่ ต่อให้ไป๋อู๋ห่ายแข็งแกร่งมากกว่านี้ก็ไม่สามารถจับคนของนางเป็นตัวประกันได้ เกรงว่าพวกมันต้องมีคนที่ช่วยอยู่เบื้องหลังแน่!
หมิงจี และคนชุดขาวที่ปรากฏตัวออกมาในวันนั้น!