บทที่ 688
รูปแบบของชั้น2เหมือนชั้น3 มีทั้งหมด3ห้อง มีห้องนอนห้องใหญ่ แล้วก็ห้องนอนเล็กลงมา2ห้อง
ห้องนอนใหญ่เป็นห้องชุด ด้านนอกมีเครื่องอำนวยความสะดวก และมีห้องน้ำในตัว
แน่นอนว่าเย่เฉินและเซียวชูหรันต้องเลือกห้องนี้ ห้องก็เอาห้องนอนข้างๆ ไว้ให้ต่งรั่งหลิน
ชั้นสองยังมีอีกหนึ่งห้อง เซียวชูหรันก็จะเอาเป็นห้องหนังสือของตนเอง บริษัทของเธอจะต้องร่างแบบ และว่างแผนงานอยู่บ่อยๆ ดังนั้นเลยต้องมีห้องทำงานสักห้อง
เย่เฉินและเซียวชูหรันก็เดินดูห้องนอนตนเองไปหนึ่งรอบ แล้วเย่เฉินก็ตั้งใจพูดกับเซียวชูหรันว่า “คุณภรรยาครับ เตียงที่พวกเราซื้อ เหมือนจะกว้าง2.3เมตรใช่ไหม?”
“อืม” เซียวชูหรันพยักหน้า แล้วพูดว่า “ห้องนี้มันใหญ่ไป ใช้เตียง1.8เมตรมันไม่สวย”
เย่เฉินก็หัวเราะคิดคัก “เตียงกว้าง2.3เมตร คุณนอนคนเดียว มันกว้างไปหน่อยรึเปล่า?”
เซียวชูหรันก็เข้าใจความหมายที่เย่เฉินกำลังสื่อออกมา แล้วใบหน้าก็แดง พร้อมกับถามเสียงต่ำๆ ว่า “คุณหมายความว่าอะไร?”
เย่เฉินก็หัวเราะ “คุณภรรยาครับ ผมหมายถึงอะไรคุณยังไม่รู้หรือ? ผมนอนพื้นมา3ปีแล้วนะ ควรจะอัพเกรดให้ผมเสียไหนใช่ไหม?”
เซียวชูหรันก็พูดเขินๆ ว่า “อัพเกรดอะไรล่ะ คุณพูดอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย”
เย่เฉินรีบตอบว่า “ก็อัพเกรดจากบนพื้น ขึ้นมาบนเตียงไง”
เซียวชูหรันก็พูดหน้าแดงว่า “ไม่มีใครบอกว่าไม่ให้คุณอัพเกรดนี่นา มีครั้งหนึ่งฉันถามคุณว่า ที่พื้นมันหนาวไหม คุณบอกว่าไม่หนาว ตัวเองไม่อยากอัพเกรดเอง จะโทษใครได้ล่ะ?”
เย่เฉินได้ยินดังนั้น ก็มีใบหน้าดีใจ ยิ้มพูดว่า “คุณภรรยาครับ งั้นหลังจากพวกเราย้ายเข้ามาบ้านใหม่แล้ว ผมจะอัพเกรดนอนบนเตียง อย่างเป็นทางการดีไหม?”
เซียวชูหรันก็พูดอย่างเขินอายว่า “ตามใจคุณ！”
พูดจบ ก็รีบออกจากห้องไป
ในใจเย่เฉินก็ชุ่มฉ่ำ นอนที่พื้นมา3ปี ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาที่ขี้ข้าจะแสดงตัวตนสักทีแล้ว！
……
ตอนบ่าย คนของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ก็ขับรถบรรทุกหลายคันมาส่งของ และประกอบเฟอร์นิเจอร์
บนชั้น2และชั้น3 จัดเป็นห้องนอน2ห้อง ชั้น2เพิ่มห้องหนังสือมาอีก1ห้อง
ช่วงเวลาทั้งบ่าย พวกเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าก็จัดเตรียมพร้อมหมดแล้ว ขาดเพียงถ้วยชามรามไหและที่นอนหมอนมุ้ง พวกเครื่องใช้ประจำวัน ก็จะสามารถใช้ชีวิตที่นี่ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
หม่าหลันล้มตัวลงนอนบนที่นอนราคาหลายหมื่นของตนเอง กลิ้งไปมาอย่างดีใจ แล้วพูดกับเซียวฉางควนว่า “วันนี้ฉันว่าจะไม่ไปไหน จะนอนที่นี่！”
เซียวฉางควนขมวดคิ้ว “คืนนี้จะนอนยังไง? ที่หนอนหมอนมุ้งก็ไม่มี ของใช้อาบน้ำก็ไม่มี！”
หม่าหลันตอบ “ถึงอย่างไรฉันก็ไม่อยากกลับไปนอนบ้านซอมซ่อนั่นอีกแล้ว！”
เซียวฉางควนพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ ว่า “จะอยู่ไม่อยู่ก็แล้วแต่คุณ แต่คืนนี้ผมจะกลับไปนอน พอเก็บของอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะย้ายมาที่นี่ ถ้าคุณไม่กลับไป ก็อยู่ที่นี่เองแล้วกัน”
พอหม่าหลันคิดว่าที่นี่ไม่มีที่นอนหมอนมุ้ง ก็พูดอย่างยอมๆ ว่า “ก็ได้ คืนนี้จะกลับไปเก็บของ พรุ่งนี้จะเหมารถขนของมาให้หมดทีเดียวเลย！”
พูดไป หม่าหลันก็ตั้งใจถามว่า “บ้านเรายังมีเงินเหลืออีกเท่าไร?”
เซียวฉางควนก็ถามอย่างระแวงว่า “คุณถามทำไม?”
หม่าหลันตอบ “ฉันก็แค่ถาม ไม่ได้หรือไง?”
เซียวฉางควนบอกว่า “บ้านเราเหลือเงินแค่ไม่กี่หมื่นแล้ว ผมขอเตือนนะว่าอย่าคิดจะทำอะไรกับเงินนั้น ต่อไปนี้ถ้าคุณอยากจะใช้เงิน ก็ไปหาเอาเอง ไม่ใช่นั้นในบ้านนี้ มีให้คุณกิน มีให้คุณอยู่ มีให้คุณใช้ แต่ไม่มีเงินให้คุณใช้จ่าย”
หม่าหลันได้ยินดังนั้น ในใจก็เดือดดาลจนกลั้นไม่อยู่ เธอด่าออกมาว่า “เซียวฉางควน ฉันไว้หน้าคุณมากไปใช่ไหมห้ะ? สองวันนี้ถึงได้โอหังกับฉันเหลือเกินนะ！”
เซียวฉางควนถามเสียงเย็น “คุณอย่าลืมนะ คุณเอาเงินในบ้าน2ล้านไปแพ้พนันจนเกลี้ยง ผมทำแบบนี้กับคุณ ก็ถือว่าให้เกียรติมากพอแล้ว！”
หม่าหลันก็ด่าว่า “คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้าง！คุณเปลี่ยนรหัสโทรศัพท์เป็นเลขวันเกิดของอีหานเหม่ยฉิงนั่น ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลย！ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ！ฉันมีลูกสาวให้คุณจนโตมาอายุ20กว่าปีแล้ว หัวสมองคุณก็ยังไม่ลืมอีนังจิ้งจอกนั่นอีก ทำไมล่ะ ยังอยากจะกลับไปคืนดีกับอีจิ้งจอกนั่นอีกรึไง？！”